|
Liefde laat twee wezens
autonoom
en vrij
samenleven,
zonder dat de één de ander Nodig heeft.
men IS er gewoon voor elkaar,
maar men versmelt niet.
Liefde versterkt de individuele eigenheid
van elkeen.
Echter
kleeft men zich vast aan een ander
in verliefdheid,
in het sexueel zelf-verlies
-wat niets met liefde te maken heeft-
dan smelt zijn IK weer weg,
in de sfeer van iemand anders
Het is pas wanneer hij anderen 'lost'
en zijn eigen Structuur uitbouwt,
in Zelfliefde,
dat hij in staat zal zijn
om goede relaties met anderen te beleven.
Zolang een mens zich emotioneel
afhankelijk voelt
van anderen,
zal hij compromissen sluiten
om de anderen te voldoen,
maar die indruisen tegen de eigen
verlangens
of natuurlijke aard van zijn.
Hij zal ten allen tijde
zichzelf moeten zijn,
naar waarheid spreken en
handelen uit zijn diepste Zelf,
Zelfs, al loopt hij hierbij het risisco
dat de ander een keer boos wordt
of in een ernstige discussie zal treden
met hem.
Wanneer hij wérkelijk Zichzelf
als Ik zal worden
dan zal hij niet langer bevreesd zijn
dat de ander hem zal afvallen,
omdat hij nu ronduit
zijn hoogsteigen Plaats
heeft ingenomen;
en of men hem nu liefkoost
of beschimpt,
of een ander het nu eens
of oneens met hem is..
dit speelt geen enkele rol meer.
Hij IS nu
IN DE VREUGDE
van ZIJN ZELF;
en GEEN ANDER
kan hem nu nog wegleiden
van deze vreugde.
Hij staat niet langer toe
dat het VERDRIET dat in hem aanwezig is:
hij is Blij om zichzelf te zijn;
hij laat de anderen los, hij is sterk
en één en al solidair met zichzelf
Zijn leven valt of staat niet langer
met een kwaad of lief woord
van een ander.
xxx
x
|
