Wat is het toch heerlijk dat er liefde is.
Liefde voor jezelf en je naaste.
Ongemerkt raak je er wel eens de weg in kwijt
en zoek je het buiten jezelf.
Zonder de omarming van de ander
die er helemaal alleen voor jou is,
voel je je dan koud en eenzaam.
De warmte in jezelf lijkt dan wel erg diep weggestopt.
Eenzaamheid is het enige wat je nog kan voelen.
Leeg en koud- afgewezen.
In wezen sluit je je dan juist van af
 voor alle warmte die er in je is.
Je bokt naar buiten
 en de buitenwereld - bokt terug.
Gelukkig - na zo'n enorm lange dag
 van ijzige koude - wist ik mijn diepste wezen
 weer terug te vinden.
Op slag is de eenzaamheid verdwenen 
het is warm om mijn hart.
De dag - die oh zo lang duurde,
 is in eens niet lang genoeg.
Ja morgen..
Morgen ga ik weer eten en zorgen voor mijn ziel,
 zodat mijn lichtje weer gaat branden
voor een ieder die zich eenzaam voelt
 en zichzelf ook weer zal gaan zoeken.