Hoi, ik ben Fibromyalgie!!!

Mijn naam is
fibromyalgie
 en ik ben
 een onzichtbare ziekte.
 Ik ben nu bij jou voor de rest van je leven. Anderen om jou heen zien mij niet.
 Maar jouw lichaam voelt mij wel.
Ik kan je aanvallen wanneer en
 op wat voor manier ik wil.
Ook kan ik voor erge pijn zorgen.
 En als ik in een goede bui ben
kan ik er ook voor zorgen
dat je overal pijn hebt.
 Weet je nog dat jij met je energie
 van alles deed
en veel plezier had?
 Wel, ik nam die energie van je weg
 en
 gaf je de vermoeidheid
er voor terug.
Je probeert nu ook nog plezier te hebben,
 maar ik haal je uit je slaap en geef je er hoofdpijn voor terug!

Ik kan er voor zorgen dat je trilt van binnen
 en dat je het koud of warm hebt
 terwijl iedereen zich normaal voelt.
 O ja, ik kan je ook angstig en
 deppressief maken.
 Je hebt er niet om gevraagd
maar ik heb je om verschillende
 redenen uitgekozen.
 Door dat virus wat je ooit had en
waarvan je nooit bent hersteld,
of dat auto ongeluk
of misschien waren het wel
 de jaren van verwaarlozing
 na een trauma!!
 Maar goed,
 ik ben er nu en ik blijf bij jou!!

Ik hoor dat je naar
 een dokter bent gegaan
 om van mij af te komen,
 ha ik rol over de grond, ha lachen,
probeer het maar!
Je zult naar heel veel dokters moeten gaan wil je uiteindelijk een keer van me af komen.
 Ook zal je volgepropt worden met pillen, slaappillen, enrgiepillen, je zal massages krijgen en zal je voor
angstig en depressief uitgemaakt worden.
 Er zal je verteld worden dat als je je pillen maar netjes neemt en je oefeningen goed doet,
 ik weg zal gaan.
 Maar het ergste is nog dat je niet serieus genomen zult worden wanneer je tegen de dokter schreeuwt dat je geen normaal leven meer hebt.

Je familie, vrienden en collega's zullen allemaal naar je luisteren tot ze het beu zijn
 om te horen hoe ik je laat lijden
en dat ik een rotziekte ben.
Sommigen zullen zeggen:
"oh, je hebt gewoon een rotdag"
 of ze zeggen
"Ja je kunt nu eenmaal niet meer alles doen wat je tien jaar geleden wel kon".
 Ze horen niet dat jij dan zegt:
"Tien jaar geleden?
 Tien dagen geleden!!"
 Ook zullen sommigen
 achter je rug om gaan praten
 terwijl jij dan langzaam aan
 het gevoel krijgt dat je je zelfrespect
 aan het verliezen bent.
Je blijft toch proberen,
tegen beter weten in,
uitleg te geven zodat ze je begrijpen.
 Dit is vooral moelijk wanneer je met een 'normaal' persoon in gesprek bent
en je ineens niet meer weet
wat je ook weer wilde zeggen.

Ik wil mijn verhaal,
ik had gehoopt dat dit geheim kon blijven
maar je zult er inmiddels zelf ook wel achter zijn, als volgt beëindigen:
 De enige van wie je echt begrip en steun zult krijgen om met mij om te kunnen gaan zijn de mensen die ook fibromyalgie hebben.
 Accepteer de minderheid die mij leuk vindt en die wel steun hebben aan andere mensen!

Dit kwam ik weer tegen
 het is helemaal waar
en daarom besloot ikzelf
al jaren geleden
om niks meer uit te gaan leggen
ik ga en doe
wanneer het kan
en zo niet
jammer dan!