Soms is de kwetsbaarheid van het leven
 ons haast te veel om te dragen.
Als ik kijk naar de mensen die 
ons dierbaar zijn,
 worden we soms bang om wat er met hen allemaal kan gebeuren.
Vooral als ik hoor over het verlies of
 verdriet van een ander.
Dan voelen we het zelf.
De hardheid van de samenleving
 is iets wat diep kan raken.
Vaders die hun vrouw en kinderen vermoorden.
Kinderen die worden verkracht en vermoord.
Terroristen die niets ontziend hun doel willen bereiken
 door geweld te gebruiken.
 Leraren die door leerlingen worden verwond of zelfs gedood.
 En dat zijn maar een paar voorbeelden …
Maar als we iemand zien die zichzelf inzet
 voor anderen,
als we de pracht van de natuur zien,
 dan weet je weer: schoonheid bestaat.
En kan men verdriet hebben om de manier
waarop wij met elkaar en de natuur omgaan.
Angst en hoop:
 beide dragen ze het besef van de kwetsbaarheid
van alles inzich.