Vrijdag 6 september 2013. Een zonnige dag met temperaturen tot 28°C. Vanavond kans op een lokale onweersbui met kans op wateroverlast. We gaan er zeker niet voor thuis blijven. Het kan evengoed zijn dat het in Nederland niet regent. Want ja hoor, we gaan fietsen in Holland. Ons Rina heeft voor haar verjaardag, in januari, van Gaby en Rik een Bongo bon als geschenk gekregen. “Pittoresk logeren” met een overnachting voor 2 personen. In het bijgevoegde boekje staan meer dan 100 kleinschalige hotels, inclusief ontbijt. We kunnen kiezen tussen een voormalig klooster, een gerenoveerd stationnetje of een knus hotel in de Ardennen. Het kan allemaal. Wij kozen voor “Gastenboerderij De Ziel” op de Deventerdijk 5 in Diepenheim. In de provincie Overijssel. We worden al vroeg wakker. Het is pas half acht en we moeten nog een hoop doen voor we vertrekken. Na het ontbijt wordt de auto ingeladen. Veel hebben we niet mee. Het worden twee warme dagen, volgens de weerman/vrouw. Het is wel ver rijden naar Overijssel. Ik wil dus op tijd vertrekken. Maar ons appartementje moet netjes achter gelaten worden, vindt ons Rina. Ze kan er niets aan doen. Het is haar tweede natuur. – Je weet nooit wie er onverwachts binnenkomt, zegt ze dan. Om 08:30u moeten nog de fietsen opgeladen worden, maar dan zijn we weg. Na een tankbeurt zijn we vertrokken voor 230km of 02:20u tot Diepenheim. Op de Noorderlaan nemen we de snelweg, en aan de splitsing houden we links, richting Breda. Het is een drukte van vrachtwagens, maar het gaat redelijk vlot. De GPS verteld ons dat we om half twaalf ter bestemming zullen zijn. Het zal mij benieuwen. In Nederland kan het eveneens behoorlijk druk zijn. Files zijn daar geen uitzonderingen. We zien wel.

Rechts van ons, landbouwgrond en afgebakende weilanden met koeien en paarden. Ze storen zich niet aan het oorverdovende lawaai van het voorbijrazende verkeer. Op de akkers staat de maïs twee kontjes hoog. Nog een paar weken, en er kan geoogst worden. Links naast de snelweg, ligt de spoorweg van de hoge snelheidslijn Antwerpen-Breda. Voor ons zien we de windturbines langzaam draaien. De turbines waren in de beginperiode ongeveer 15m hoog. Eind 1990 hadden ze al een hoogte van 50m. In de nabije toekomst wil men de windturbines 150 of zelfs 200m hoog maken. Even later zijn we de grens met Nederland gepasseerd. Twee kilometer verder stuurt de GPS ons rechtsaf om Tilburg te volgen. Het gaat vlot. We bevinden ons op de E312. Om 10:00u rijden we op de A59, richting Nijmegen. Op dit stuk is het nog rustiger. Ik kan rechts van de baan blijven rijden. Af en toe haal ik een vrachtwagen in.

We naderen de Veluwe. Dat is duidelijk te zien aan de zijberm rechts van onze rijrichting. De heide bloeit nog volop. Een vegetatie die het in België en Nederland goed doet vanwege het zeeklimaat en de hoge luchtvochtigheid. We beginnen spontaan het liedje te zingen van Bobbejaan Schoepen “ ’n hutje op de heide”. In Arkelo verlaten we de snelweg. Nog 20 minuten rijden voor we op onze bestemming zijn.

We naderen de hoeve van ons verblijf en worden onthaald met geblaf van twee honden. Ze versperren de doorgang. Ons Rina moet uitstappen en de honden weglokken voor ik kan verder rijden. Ik zie nergens een geschikte plaats om de auto te stallen en laat hem dan opzij staan. Een man van middelbare leeftijd komt ons tegemoet en stelt zich voor. Negen jaar geleden startten Paul en Hanneke Caumanns deze Gastenboerderij. Gelegen op het landgoed Westerflier. De streek hier staat bekend om haar prachtige landschappen en grote kastelen. De woning en de schuur zijn versierd met kleurrijke bloemen. Een lust voor het oog. We mogen plaats nemen aan de picknicktafel tussen de woning en de schuur. We krijgen een kop koffie en een boterham met beleg aangeboden. Ook fiets- en wandelkaarten worden ter onze beschikking gesteld. Onze kamer is nog niet klaar, maar dat hoeft ook niet. We willen eerst een fietstocht maken. Paul geeft ons een fietstocht mee van ongeveer 26km. De 6 kastelenroute. Deze themaroute vertrekt aan de grote baan en brengt de fietser langs kastelen met bijbehorend landgoed. Vier kastelen bevinden zich in Diepenheim: Huis te Diepenheim, Nijenhuis, Warmelo en Westerflier. Weldam en Wegdam zijn kastelen van de voormalige gemeente Markelo, maar nu behoren ze tot de gemeente Hof van Twente. We plaatsen de auto op de parking achter de schuur, naast de kippenren. De kippen en hun haan wroeten echter op de mesthoop. Twee hangbuikzwijntjes liggen te luieren in de modder. Krijg zoiets thuis. Het erf is omheind door bomen en struiken. De omgeving is landelijk. Enkele weiden met grazende paarden. Verderop maïsvelden van enkele ha groot. Heel rustig.

Even later fietsen we over smalle wegen. We doen het rustig aan. De zon schijnt en we willen er zo veel mogelijk van genieten. We volgen de 6 hoekige bordjes van onze themaroute. Er is weinig verkeer op de weg, en dat vinden we niet erg. Om 12:15 houden we halt bij ons eerste kasteel. Kasteel Westerflier is een groot herenhuis dat gebouwd werd in 1729 door adellijke families. In 1854 wordt het aangekocht door de heer Schimmelpenninck, en tot op heden bezit de familie nog steeds de eigendomsrechten. In het jaar 2009 werd er een ingrijpende renovatie uitgevoerd en bestaat het kasteel uit twee appartementen. Ze worden particulier bewoond. Het landgoed bevat 200ha grond. De nabij gelegen boerderijen hebben dezelfde zwart-wit luiken als het kasteel.

Weiden met paarden domineren onze fietsroute. Het zijn duidelijk geen gewone paarden. Geen rij- of trekpaarden, maar echte raspaarden. De omheining is dan ook niet afgeboord met prikkeldraad maar, met brede linten, zodat het dier niet gekwetst wordt. We fietsen vaak onder een bladerdeken van bomen die langs de kant van de weg groeien. Het is een aangename temperatuur en het beschermd ons tegen de stralen van de zon. Het lijkt alsof het altijd zo is geweest. Niets moet, alles mag. Tijd in overvloed en wat komt, dat komt maar. We rijden op een oud pad van klinkers. De ene verzakking na de andere. Het is de vroegere weg van het kasteel. Hier reden nog de eigenaars met paard en kar van of naar hun kasteel. We proberen zo goed als het gaat rond de kuilen te rijden. Aan het eind zijn we toch duchtig door elkaar geschud. Maar dat hoort er ook bij. We houden meermaals een stop om te genieten van de vele panoramazichten. Allemaal groene zichten. Slechts af en toe het dak van een eenzame hoeve.

Een 300 meter verder rijden we op de Westerflierweg en fietsen door Stokkum. Een deelgemeente van Hof van Twente. Het dorp ligt vlakbij de landsgrens met Duitsland. Stokkum bezit een oude korenmolen, Düffels Möl genaamd. We rijden niet door het centrum, maar rijden rechtstreeks naar Diepenheim. Aan de kerk binden we onze fietsen vast en maken een korte wandeling. Diepenheim is één van de acht middeleeuwse steden in Twente. De kerk is gewijd aan Johannes de Evangelist en sinds de 17de eeuw doet ze dienst als hervormde kerk. De meerderheid van de gelovigen bleven echter Rooms-Katholiek. De kerk is afgesloten. We hadden graag het interieur bekeken. Voor de kerk rijden we linksaf. Het themabord verplicht ons een park in te rijden en brengt ons bij de imposante zandstenen inrijpoort van “Huize Diepenheim”. Achter de gietijzeren poort staat het oudste kasteel van de stad. Er was reeds sprake van een kasteel in 1105. Het werd telkenmale verkocht of veroverd. In 1536 werd het zwaar beschadigd door de veldheer van Keizer Karel V. In 1637 kwam Huize Diepenheim in het bezit van de familie Bentinck die het gedeeltelijk liet verbouwen. Tot 1814 bleef het kasteel in de familie. Bovenaan de boogpoort prijkt het alliantiewapen van het geslacht Bentinck en het jaartal 1685. Huize Diepenheim wordt thans bewoond door baronesse De Vos van Steenwijk. De familie kocht de eigendom over in 1925. Links en rechts van het kasteel zijn nog steeds de voormalige paardenstallen en koetshuizen. Mooi gerestaureerd geven ze nu beschutting aan de auto’s van de eigenaars. De slotgracht is ook nog aanwezig.

Als we verder rijden worden we helemaal opgeslokt door het park. Het rode bakstenen pad wordt een zandweg. De bomen geven ons weer de beschutting tegen de warme zonnestralen. Het is hier stil. We horen totaal geen straatlawaai. Af en toe horen we het fluiten van vogels, hoog in de bomen. Automatisch kijken we omhoog, maar vogels hebben een goede schutkleur. Een driehoekig bord waarschuwt de fietsers en wandelaars voor loslopend wild. Het zou mij benieuwen moesten we een hert of ree spotten. De bosdieren ruiken reeds van ver de vreemde geuren en verstoppen zich.

We bereiken de tuinen van Diepenheim. We laten de fietsen achter op de fietsenstalling en wandelen op de aangeduide paden tussen de bloemperken. De tuinen van “herman de vries” vormen een verbinding tussen de rozentuin en de achterop gelegen volkstuintjes. Met zijn tuinen wil hij de natuur weer een stukje terug brengen in het gebied. We wandelen langs kunst, cultuur, natuur en water. Een pad leidt ons langs de Regge. De kleine rivier is 50km lang en stroomt vanaf het landgoed Westerflier tot in de Vecht bij Ommen. Libellen scheren over het water. Spinnen en muggen proberen van het water te drinken. Het is helder water. Zuiver regenwater want de Regge vangt gedeeltelijk het water op in tijden van langdurige regen. Op deze manier ontstaat er elders weinig tot geen wateroverlast. Het rosarium is in 1973 aangelegd in samenwerking met de ouderenbond, VVV en de winkeliersvereniging. Er bevinden zich 115 rozenperken met ongeveer 150 rozen. Elk perk heeft zijn kleur en naam. We lezen: Rozenpinckmaiden, Las Vegas, America, Pinkcloud… om er maar enkele te noemen. In het midden staat een dubbele pergola met een ronde fontein. Bij de in/uitgang staat de sculptuur van een brede deur. Een roestbruine stalen constructie. De deur is er uitgesneden en ligt uitnodigend op de grond. Hier verlaten we de tuinen en keren terug naar onze fietsen.

Onze volgende halte is het voormalige gemeentehuis van Diepenheim. Gebouwd in 1881. Mooi in het wit geschilderd. Het lijkt alsof het pas geverfd is. Boven de inkom is het wapenschild van de gemeente ingebracht. Daarboven bevindt zich een uurwerk. Als hoogtepunt heeft het voormalige raadshuis een dakkroon waaronder twee klokken hangen. Eén uit de 18de en de ander uit de 19de eeuw. Sinds de jaren tachtig van vorige eeuw werden er geregeld kunst tentoonstellingen gehouden. Nu is het een architectenbureel.

Diepenheim is een kleine gemeente met stadsrechten en behoort tot de gemeente Hof van Twente. Diepenheim neemt ook een bijzondere plaats in binnen de kunstwereld. Het wordt niet voor niets de Overijsselse Culturele hoofdstad genoemd. De vele ateliers en kunstverenigingen laten de creatieve kant zien van de bijna 100 jarige stad. Elke kunstliefhebber vindt hier in het dorp galerieën, ateliers en kunstwerkplekken. Ook de natuurliefhebber komt aan zijn trekken met de vele kilometers wandel- en fietsroutes. Verder vindt men hier ook het 18 holes Pitch & Putt Golf en forellenvijvers.

De geschiedenis van de stadspomp gaat terug naar het midden van de 18de eeuw. In die tijd zorgden ze voor de openbare watervoorziening, tot in de helft van de 20ste eeuw. In 1912 liet het gemeentebestuur de kans voorbijgaan om zich aan te sluiten op leidingwater. Men koos voor een watermolen en de oude trouwe waterpompen. Tijdens de wintermaanden werden ze volledig ingepakt met stro om bevriezing tegen te gaan. Eerst in 1952 werd de gemeente aangesloten op leidingwater, en verdwenen de stadspompen uit het straatbeeld. Deze groen geschilderde stadspomp is een replica van de 5 waterpompen die Diepenheim rijk was. Het VVV-kantoor is gevestigd in het eeuwen oude “boerderij”, in de Langstraat. Wij zijn amper 1,65m en we moeten ons bukken om binnen te komen. Er is geprobeerd om alles in zijn oorspronkelijke staat te behouden. De betegelde schouw is een blikvanger. Het lage plafond maakt de plaatsjes direct warm. Ik waande me echt in Bokrijk.

Als we het centrum van Diepenheim verlaten rijden we terug in de schaduw van de loofbomen die langs de kant van de weg staan. De brandende zon is niet altijd te vermijden. We vinden een picknickplaats op een zitbank naast de weg. Zelfs in de schaduw. Het is bijna 14:00u. Onze picknickplaats bevindt zich op de hoek van de Eerste Zomerdijk en de Oude Goorseweg. Achter ons is een enorme, grote kippenkwekerij. Honderden kippen lopen op een groot afgespannen erf rond. Zoekend naar een plekje schaduw. Sommigen hebben zich ingegraven en gebruiken de kuil om hun lichaamstemperatuur naar beneden te halen. De enige boom in de buurt staat bij onze zitbank. Hij geeft ook een beetje schaduw op de kippenerf. Een twintigtal warmbloedige kippen maken onderling ruzie om het beste, koelste plekje. Ze pikken naar elkaar en kakelen als… nou ja, als kippen. Ze zien er niet uit eigenlijk. Ze vertonen bijna allemaal kale plekken achteraan. Ze pikken elkaar al kaal voor ze verkocht worden. Links van onze picknickplaats hectaren grond met maïs. Zo hoog dat het onmogelijk is er over te kijken. Een reclamebord ervoor nodigt uit om te kamperen bij de boer. Hier in Nederland zijn mini-campings erg in trek en wint meer en meer aan populariteit. Het is tevens een extra zakcent voor de boer geworden. De prijs schommelt tussen de € 12,50 en de € 20 per overnachting. Uiteraard zijn er toiletten en douches aanwezig.

We rijden verder. Na een tijd krijgen we argwaan. Steeds maar rechtdoor rijden en geen enkel routebord tegenkomen? We besluiten terug te rijden tot ons laatste bord dat we gezien hebben. We nemen er zelfs de routekaart bij en zien dat we in de Hazendammerweg moeten zijn. Een tijdje later rijden we terug op onze route. Panoramazichten zien we al een tijd niet meer. De maïsvelden verhinderen het uitzicht. Tussendoor bewonderen we wel grote villa’s. Ook schapen zijn hier voltallig aanwezig. Witte en zwarte schapen grazen in de wei. We rijden volop door natuurlandschappen. Een lust voor het oog en onze longen. Met dit weer genieten we nog meer van deze dag. Soms rijden we voorbij een open vlakte. We willen er gewoon niet bij blijven stilstaan dat we hier niet willen zijn bij storm en regenweer. Volgende straat linksaf. Een zandweg met gemalen kiezelsteentjes. Ze springen onder onze banden alle kanten op. Hopelijk krijgen we geen lekke band. We hebben wel onze voorzorgen genomen. Een telefoonnummer van een fietshersteller. 24u op24 u en 7 dagen op 7 bereikbaar. Je weet maar nooit.

Ons Rina krijgt een SMS-berichtje van het thuisfront. Onze oudste zoon, Danny, stuurt een berichtje vanuit St-Niklaas dat het begint te regenen. Daarna nog een berichtje dat er onweer bij is. Sint- Niklaas is ver van hier, toch steken we ongewild een tandje bij. Goed mogelijk dat we gespaard blijven van een onweersbui. Als we weer afslaan rijden we terug op asfalt. Een zachte uitvinding trouwens. Reeds in 1870 ontwikkelde een Belgische chemicus het moderne asfaltbeton. Sindsdien ontwikkelde men verschillende soorten waaronder deze geluidsarme deklagen uit asfalt.

In een bosrijke omgeving staat ons volgende kasteel. Kasteel Nijenhuis is één van de mooist bewaarde havezathes van Overijssel. Het werd reeds vernoemt in het jaar 1380. Een classicistisch landhuis dat in 1858 vergroot werd door twee hoektorens aan te bouwen. In 1914-15 werd het complex aan de achterzijde nog uitgebreid met twee rechthoekige vleugels. Sinds 1958 biedt het kasteel onderdak aan de kunstcollectie van Dirk Hannema. De vroegere directeur van het museum in Rotterdam. Hij was tevens de laatste bewoner van het kasteel. In de gevel, boven het kleine ovalen raam, staat een tekst in oud dialect te lezen. Ik schrijf hem in het Nederlands, dat is makkelijker. “Van het oude huis, dat is vergaan, zie je hier noch de datum staan. Anno 1491”. De meeste zwarte vensterluiken zijn gesloten. De voortuin is echter sober. Twee hoge taxuskegels naast het bordes. Nog meer kegels opzij van de oprit. In het midden van het gazon een haag van taxus rond een sierpot op sokkel en vooraan een klein standbeeld. De woning rechts, de vroegere stallen, wordt gerenoveerd. Het kasteel is bewoond en niet te bezichtigen. Voor de smeedijzeren poort is de slotgracht.

Onder een brandende zon fietsen we verder tot aan de volgende boerderij. Hier zien we nog een hooischuur waarvan het dak langs vier houten palen omhoog kan. In ons land niet meer te zien, geloof ik. Rechts de boerderij waarvan het dak voor de helft uit stro en de andere helft uit pannen bestaat. Ons Rina vindt dat mooi. Vervolgens rijden we door een donker bos. Hier groeien overwegend dennen. Dennen groeien vaak op voedselarme grond. Slechts de rijbaan is afgeboord met loofbomen. Onze volgende halte is kasteel Weldam in de Prinsendijk. We zetten onze fietsen aan de kant. Er werd reeds melding gemaakt van Weldam in 1248. Het toenmalige kasteel werd in 1645 verbouwd, maar kwam in het begin van de 19de eeuw in verval. In 1879 werd Weldam aangekocht door Graaf Bentinck. Hij zorgde voor het uitzicht wat we nu zien. Hij liet de hoektorens aanbouwen en de tuin van 4ha werd opnieuw aangelegd door een Franse architect. Vandaag de dag is het kasteel nog bewoond door Graaf en Gravin zu Solm. In de voortuin van hun landgoed wordt ieder jaar een “Castle fair” georganiseerd. Mensen zijn bezig kraampjes op te stellen langs de fraaie oprijlaan en bij de gietijzeren inrijpoort. Ons Rina wil er meer van weten en vraagt uitleg aan een medewerkster. -Het comité van de Anglican Church Twente en de eigenaars van het kasteel organiseren morgen een “Fancy fair” waarbij veel zorg besteed is aan de selectie van het aanbod. Vanaf 11:00u tot 17:00u kan je hier terecht bij elk kraampje met een keur aan koopwaar. Genieten van bloemen en planten. Demonstraties van porselein schilderen. Ook hapjes en drankjes zijn aanwezig. De kinderen worden zeker niet vergeten. Er worden ook typische Engelse auto’s geshowd. Het aanbod is te groot om alles op te noemen. We moeten beloven om morgen weer te keren.

Het is 15:00u als we weer vertrekken met onze fiets. Langs de Poelsbeek rijden we over de oude toegangsweg van het landgoed. Paard en kar hebben hier jaren en jaren gereden over deze rode bakstenen weg. Bakstenen op hun zijkant in de grond gedreven zorgden voor enig comfort voor de adel in vroegere jaren. Nu heeft de tand des tijds ervoor gezorgd dat het pad op verschillende plaatsen is weggezakt. Voor ons een echte uitdaging om de putten en kuilen te ontwijken. Als we de beek zijn overgestoken hebben we terug asfalt onder onze wielen. We slalommen tussen weilanden. Dan rijden we weer een bosrijk gebied in.

Huize Wegdam staat in de buurt van Kerspel-Goor en werd voor het eerst genoemd in het jaar 1400. Het was toen nog een boerderij. Rond 1563 werd de eigendom omgebouwd tot een Edelmans huis. Dit gebouw is van 1757-58. Boven de ingang zien we nog de wapenschilden van de vorige eigenaars. Boven het middelste dakraam prijkt nog een klok. Ze wijst wel een ander uur aan. Het statige herenhuis is bewoond door particulieren.

Via Kerspel- Goor belanden we in Hengevelde. Twee kleine dorpen die tot de gemeente Hof van Twente behoren. Een groot deel van de boerderijen in Kerspel-Goor behoort tot het Landgoed Weldam. Hier leven mensen met een voorkeur voor pony’s. Verschillende mini-paardjes grazen zij aan zij in de weiden. Verderop een boerderij met blauwe pauwen. Ik tel acht mannetjes en één vrouwtje. Ze voelen zich hier thuis, dat zie je zo. Ze lopen niet weg als ze ons in de gaten krijgen. Ze maken ook geen kabaal zoals de pauwen in de Westhoek, enkele maanden geleden, in juni.

Ons meegebracht water blijkt niet voldoende te zijn. We fietsen al een tijdje in de brandende zon en ik begin uitdrogingsverschijnselen te krijgen. Plots zie ik reclame van een hotel. Hotel ‘t Holt met terras. Of is het een Fata Morgana? We zetten ons op het terras onder een parasol en wachten op het personeel. Hotel ’t Holt is gelegen op twee kilometer van het centrum van Diepenbeek. Vlakbij bevindt zich het golfterrein Pitch & Putt. We genieten ervan. De zon verdwijnt achter grijze wolken. Gaan ze het dan toch nog menen?

We blijven niet langer zitten dan nodig. Het begint zelfs al te druppelen. Ons Rina steekt al meer dan één tandje bij. Ik heb moeite haar bij te houden. Om 16:20u rijden we door Diepenheim. Links van ons worden de wolken donker grijs tot bijna zwart. We vliegen als het ware langs enkele visvijvers. Hier worden geregeld viswedstrijden gehouden. Tegen 22km/u vliegen we er voorbij. We rijden zo snel, dat ik amper kan zien of er nu nog gevist wordt. 16:45u er komt tamelijk veel wind opzetten. Dus daarom rijdt ons Rina zo snel? Er vallen weer enkele druppels en de afstand tussen ons wordt zelfs nog groter. Nog een paar honderd meter te rijden. Volgens mij fietst ons Rina haar hart uit haar lijf. We fietsen het laatste kasteel voorbij. Kasteel Warmelo, het zal voor een andere keer zijn. Om 17:00u zijn we op onze bestemming. Net op tijd. De hemelsluizen gaan open. We plaatsen onze fietsen in een schuurtje dat kan afgesloten worden. Hier staan ze veilig. We halen de batterijen er wel af. Ze moeten nodig worden opgeladen. Morgen staat er een nieuwe fietstocht op het programma.

Gastenboerderij “De Ziel” heeft vier ruime, comfortabele kamers. Ze zijn stijlvol en harmonieus ingericht en elke kamer heeft ook een mooie badkamer. Voor ons werd de kamer “De Goede Aarde” gereserveerd. We richten ons in en nemen een welverdiende douche. Een uur later is de onweersbui overgewaaid. We nemen de auto en rijden naar het centrum van Diepenheim. Paul had ons vanmiddag enkele adreskaartjes gegeven van eetcafés en restaurants. Wij kiezen voor restaurant “In de Kokkerieje” in de Grotestraat. Vlak bij het plein “onder de platanen”. De keuken is open vanaf 16:00u van woensdag tot en met zondag. We zetten ons op het terras, maar besluiten toch om binnen te zitten. Er waait nog een stevige wind. En het lijkt alsof het alle minuten kan gaan regenen. Het is binnen zelfs nog knusser. We zetten ons aan een sfeervolle gedekte tafel met kaarslicht. We bestellen varkenshaasje met diverse groentjes en gebakken aardappeltjes. Te veel om op te noemen. Om alles door te spoelen nemen we een wit wijntje. De bediening is vlot en vriendelijk. We genieten na van onze fietstocht en kijken uit naar onze nachtrust in de gerenoveerde boerderij. Als afsluiter bestellen we nog een koffie en een koffie verkeerd. Buiten op het plein staat een muziekpodium. Een orkest begint te spelen. Het moment om een geslaagde dag af te sluiten. Tot morgen. Tekst: Luc Verschooten. Foto’s: Rina Meurs.