Om kwart over zeven sta ik op en kijk door het raam naar buiten. Het is zwaar bewolkt met regen en wind. Ik heb onmiddellijk zin in een baaldag. Mijn voeten branden als de hel en de spieren in mijn kuiten willen er allemaal uit. Het bad van gisteren heeft niet geholpen.
Het povere ontbijt dat ik voorgeschoteld krijg maakt mijn humeur er niet beter op. Ik zou een reuze honger moeten hebben want ik heb gisterenavond niets meer gegeten. Ik ontbijt, maar het smaakt me niet. Ik neem afscheid en verlaat de woning om 08:30u Het miezert, maar hou de paraplu dicht in mijn hand. Wandelen in de regen schijnt gezond te zijn voor de zenuwen en de bloedsomloop. Maar die regel gaat voor mij niet op. Ik ben tenslotte een zonneman. Een serreplant eigenlijk. Ik vertrek voor een tocht van 30,4km. naar Kortemark. Mijn langste wandeling van de week. Ik vond geen slaapgelegenheid dichterbij. Bij mooi weer zou me dat zeker lukken. Nu begin ik te twijfelen. Het centrum van Beernem bestaat uit de oude dorpskern ten noorden van het kanaal Gent-Brugge en een nieuw gedeelte ten zuiden van dit kanaal naast de snelweg E40. Ik stap voorbij de kerk van Beernem. De Sint-Amanduskerk. In 1901 werd begonnen met de afbraak van de bestaande kerk en aan de opbouw van de neogotische kruiskerk met omliggende begraafplaats. Ik bel getrouw rond negen uur met ons Rina en kleindochter Yuna. Mijn hart breekt als ze een uitleg begint te doen waar ik niets van begrijp. Ik zou nu graag bij hen zijn en hun in mijn armen sluiten. Na ons gesprek verman ik me en kijk voorzichtig rond of iemand mij in het oog houd. Het begint harder te regenen en verschuil me onder de paraplu. Ik ben ineens het noorden kwijt. Ik kijk op mijn routeplan en zie dat ik verkeerd ben. Ik wil aan een plaatselijke inwoner vragen waar de Scherpestraat is. Alle Beernemnaars zitten knusjes binnen achter de kachel. Het dorp lijkt wel uitgestorven. Ik kan ze geen ongelijk geven. Het is geen weer om een hond door te jagen. Ik ga intuïtief verder en dat blijkt een goede keuze. Een uur later en wat gefrustreerd verlaat ik het centrum. Ik wandel zoals gewoonlijk links van de baan op het fietspad. Links en rechts polderlandschap, maar het kan me niet bekoren. Onderweg aan een benzinestation hangt een thermometer. Hij toont 15°C aan. Gisteren was het 24°C. Een groot verschil. Om half elf dwars ik de snelweg E40. Het stinkt hier naar veevoeder. Ruddervoorde is een deelgemeente van Oostkamp. Voor het centrum wandel ik voorbij een uitgebrande villa. Het gebouw is omringd met een hekwerk. Ik blijf er even bij stilstaan. Het is pakkend. De mensen die hier gewoond hebben zijn alles kwijt. Dan denk ik dat ik het toch goed heb, zelfs in de regen.
Diep onder de indruk bereik ik de Sint-Eligiuskerk op de Markt. Het is een gotische kerk die in 1884 aanzienlijk vergroot is. Op verschillende plaatsen op de Markt staan plaasteren koeien tentoongesteld. Deze kunstkoeien zijn geschilderd in verschillende kleuren. Het fleurt het hele dorp op. Ik heb honger gekregen en ga het eetcafé binnen over de kerk. Ik doe mijn paraplu in de paraplubak en trek mijn regenjas uit. Ik bestel een croque monsieur en geniet er ten volle van met een pintje bier. De waardin is nieuwsgierig naar mijn trip en ik vertel haar in enkele woorden waar ik naar toe ga en van waar ik kom. Ze wenst mij nog veel geluk toe met mijn verdere tocht. Dat geluk heb ik hard nodig want de volgende regenbui kondigt zich weer aan. Na mijn lunch, het is ondertussen 14:00u geworden, stap ik naast de kerk de Torhoutsestraat in. Er steekt een strakke wind op. Ik moet mijn paraplu stevig vasthouden want hij wil er alleen vandoor. Ik ben onderweg naar Balie-Brugge. Het is nog 18km tot aan mijn volgende slaapadres in Kortemark. Ik heb er geen zin meer in. Ik probeer te liften. Het duurt toch nog een half uur voor een brave ziel stopt en me een eindje wil meenemen. We geraken aan de praat en in plaats van een eindje brengt de man mij tot vlak voor het centrum van Kortemark. Dit was nu echt niet mijn bedoeling, maar ja. Hierdoor heb ik vijftien kilometer minder gestapt. Ik verken het dorp op mijn gemak. Het is gestopt met regenen en het begint zelfs op te klaren. Ik sta stil voor de Sint-Bartholomeuskerk op de Markt. Gebouwd tussen 1923-25. Tegen de kerkmuren zijn nog graftekens van de vroegere pastoors te zien. Een restant van het vooroorlogse kerkhof. Het dorp ligt er rustig bij. Ik stap naar het stationsgebouw dat dateert van 1858, dat in de Eerste Wereldoorlog hevig werd beschoten tijdens het zomeroffensief van de geallieerden in 1917. In 1920 werd het station geheel gerenoveerd. Het gemeentehuis vlak naast het politiebureel in de Stationsstraat was oorspronkelijk het woonhuis van de familie Talpe. Het gebouw kreeg 20 jaar geleden een administratieve functie. Recentelijk nog, Anno 2000, werd het zelfs nog aangepast aan de noden en behoeften van een modern gemeentehuis. Ik probeer in het centrum nog iets te drinken. Ik zie nergens een mogelijkheid om mijn dorst te stillen. Langs de Staatsbaan wandel ik nog twee kilometer tot het viaduct. Hier naar links en zonder op mijn plan te kijken stap ik tot het einde van de straat. Daar zie ik dat ik het huisnummer heb verdraaid. Terug dus. Om 16:00u. bereik ik dan mijn gastverblijf. Een grote vrijstaande woning met een vriendelijk echtpaar. In de luxe keuken wordt ik vergast op koffie met koek terwijl we praten over wandelen. De man heeft enkele jaren geleden een tocht gemaakt naar Compostela. Hij heeft er een zware ontsteking aan de voet aan overgehouden. Hij zou het ook nooit meer doen vertelt hij nog. Zeker niet als er thuis nog iemand op je wacht.
Na onze babbel wordt ik naar mijn kamer gebracht. Als ik al in een luxe kamer heb overnacht, dan is dit wel een super de lux kamer. Dit koppel start dan ook met een B&B. Om eerlijk te zijn, het is het waard. Na een bad voel ik mij als herboren. Zonder avondeten kruip ik onder de wol en slaap als een roos. Tot morgen. Tekst: Luc Verschooten. Foto’s: Rina Meurs.
Om kwart voor negen wandel ik reeds in het zonnetje door het centrum van Eeklo. Het wordt een wandeling van exact 20 kilometer tot aan mijn volgende slaapadres te Oedelem in Beernem. Ik sla links af, de Zonnebloemstraat in. Ik had weer een fantastisch ontbijt. Met alles er op en eraan. Met een goed gevulde maag bereik ik de Sint-Vincentiuskerk met zijn 100 meter hoge toren. Dit heiligdom is in neogotische stijl gebouwd van 1878 tot en met 1883. In de schaduw van de kerk staat het Stadhuis met belfort uit de 17de eeuw. Het belfort is nochtans van 1932. De toren is 35 meter hoog en oorspronkelijk opgericht als symbool van de vrijheid en democratie, maar ook ter nagedachtenis van de slachtoffers van de Eerste Wereldoorlog. Dit pronkstuk staat op de Markt met een fontein ernaast. Rechtover het stadhuis staat een stalen sokkel van 7 meter hoog. Daar bovenop pronkt een bronzen beeld van de Eeklose "Herbakker". De legende van 1750 die verteld over een bakker die met zijn zoon naar deze stad kwam om een nieuw gebakken hoofd met krulharen. Hij kon ook kiezen tussen schele of loense ogen. Nadien stuurde de bakker zijn zoon naar Parijs om te studeren. Geloof het of niet, maar de zoon studeerde af als een aanzienlijk geleerd man. Het is markt vandaag. Het is enorm druk. Ik neem enkele foto’s en verlaat de markt. Ik steek de Markt over en ga verder door de Koning Albertstraat. Om 09:30u verlaat ik het centrum langs de Raverschootstraat. Deze straat eindigt aan de Raverschootbrug over het Schipdonkkanaal. De brug is in 1952 vernieuwd na oorlogsschade. Er moet, sinds 1992, een oorlogsgedenksteen staan met de lijst van gesneuvelden. Het kanaal is 56km lang en is officieel een afleidingskanaal van de Leie. Het graven en afwerken gebeurde tussen 1846 en 1860. Het Schipdonkkanaal vormt de natuurlijke grens tussen Eeklo en Maldegem. Over de brug staat een taverne-tea room "In ’t Stadhuis van Raverschoot". Anno 1846. Eind 1990 werd ’t Stadhuis gerestaureerd en heringericht. De herberg wordt vanaf dan een restaurant. Een paar stappen verder ben ik in Adegem. Eén van de oudste dorpen van Oost-Vlaanderen. Vanaf 1977 werd dit dorp bij Maldegem gevoegd. Daar was indertijd heel wat protest op gekomen, maar dat mocht niet baten.
Ik wandel links van de baan op het fietspad in het zonnetje. De temperatuur stijgt precies na elke stap. Ik heb nog chocoladekoeken in mijn rugzak zitten. Het zou zonde zijn moesten die smelten. Ik probeer dan zoveel mogelijk in de schaduw van de bomen te lopen. Op een zeker moment blijf ik stilstaan om te luisteren. Het enige wat ik hoor zijn vogels. Verschillende soorten die tegen elkaar op hun serenade ten berde brengen. Na de drukte van de markt in Eeklo is dit een welkomstgeschenk. Ik wandel tussen weilanden met paarden en tussen landbouwgrond, al dan niet beplant. Het is half elf als ik bij het Canada War Museum ben. Rechts van de baan staat een shermantank op een sokkel tegenover de ingang. Ik wandel langs de grote poort binnen. Dit museum werd opgericht door Gilbert van Landschoot naar de wens van zijn vader die iets wilde terug doen voor de Canadezen. Zijn vader hielp tijdens de Tweede Wereldoorlog vele soldaten onderduiken. Vijftig jaar later, in 1995, werd het museum officieel geopend. Er is ook een cafetaria, maar dat is nog niet open. Ik neem wat foto’s en ga binnen in de inkomhal. Alles is nog pikdonker. Normaal moet het museum open zijn. Ik ga dan maar terug naar de baan en vervolg mijn wandeling. Het is hier een bosrijk gebied. Rustig om te wandelen. Slechts nu en dan een auto. Sommigen groeten bij het voorbijrijden. Ik geniet van alles nu. Ik was na een tijdje toch verrast omdat ik mij plots in een industriepark bevond. Ik moest eigenlijk in het centrum van Maldegem zijn. Op de Krommeweg. Even later blijkt de straatnaam te kloppen. Ik wil toch zekerheid, maar voetvolk is hier niet. Uitsluitend zware vrachtwagens die kris kras van A naar B rijden. Na een tijdje kan ik dan toch een fietser staande houden. Hij bevestigd dat ik juist loop. Een paar minuten later bereik ik de Aalterbaan en sla rechtsaf. Aan de Expresweg moet ik rechtdoor maar er is geen verkeerslicht voor fietsers en voetgangers. Dan maar met de vrachtwagens meelopen, die de gevaarlijke baan ook dwarsen of oprijden. In de verte zie ik het logo hangen van een biermerk. Ik ben er aan toe. Ik heb geen water meer. Door de warmte zit ik door mijn voorraad. Ik zou ook wel iets willen eten. Het is al lang middag geweest. Het logo behoort inderdaad bij een etablissement, maar het is gesloten. Het is zelfs voorgoed gesloten. Het gebouw staat te huur en of te koop. De schuld van het rookverbod? Ik heb ondertussen een grote elf kilometer gewandeld zonder een café of taverne te passeren. Blijkbaar zijn het hier allemaal geheelonthouders. Een zitbank ben ik ook niet gepasseerd. Het zou nochtans een luxe zijn nu. Ik ga wat rustiger stappen. Aan een klein tankstation onderweg staat een drankautomaat. Ik dacht eerst aan een fata morgana. Toen ik er geld instak kwam er toch drank uit. Ik zet mij in het gras neer en doe mijn wandelschoenen uit. Ik houd een picknick langs de kant van de weg met mijn chocolade koeken en een overheerlijke koele frisse cola. Ik geniet er van alsof het een culinair diner in een vijf sterren hotel is. Passanten glimlachen als ze me zien zitten.
Om 13:30u stap ik terug verder. Het is nog ongeveer zeven kilometer tot Oedelem. Tijd zat. Ik stap nog steeds tussen natuur. Alleen de baan verplicht mij om voorzichtig te zijn. Er is echter heel weinig verkeer. Ik trek door de wijk Vossenhol. Om 15:00u houd ik weer een korte pitstop langs de kant van de weg. Deze keer uit de zon. In de verte zie ik de spits van de kerktoren van Oedelem. Het dorp is een deelgemeente van de gemeente Beernem. Ik ben zonder te merken in de Provincie West-Vlaanderen beland. Nog een half uur wandelen. Ik zet mijn pet op. Beter laat dan nooit. Ik heb gelukkig nog een flesje water uit de automaat meegenomen. Een half uur later bereik ik het centrum van Oedelem. Ik moet niet in het centrum zijn, doch ik wijk van mijn route af en ga toch eerst naar de Markt. Ik stap eerst naar het voormalige gemeentehuis of voormalig "schepenhuys". De Toeristische- en de Heemkundige dienst is hier gevestigd. De trouwzaal kan je bekijken en het geeft de sfeer weer hoe het er vroeger uit zag. Kaal, sober en eentonig. Zitplaatsen van afgedankte kerkstoelen. Voor kleine dienstverleningen kan je hier nog terecht. Er worden momenteel reparatiewerken gedaan aan het dak. Ik zet me neer op het terras van café "De Klimop" in het zonnetje. Ik bestel en geniet van een biertje. Op het Marktplein staat een kiosk die een bunker camoufleert uit de Eerste Wereldoorlog.
Om zes uur ben ik bij mijn gastgezin buiten het centrum. Een ouder koppel met twee kleinkindjes. Het is gezellig. Er wordt duchtig over en weer gepraat over wandelen en fietsen. Het echtpaar fietst per dag ongeveer 90km. Om zeven uur trek ik mij terug op mijn kamertje. Het was vandaag een fantastische, zonnige en warme dag. Eerst druk maar nadien kreeg ik een natuurstoot die me de rest van de dag is bijgebleven. Tot morgen. Tekst: Luc Verschooten. Foto’s: Rina Meurs.
Omdat het dakraam niet verduisterd kon worden wordt ik vroeg wakker. Ik blijf echter nog wat liggen, al is het om mijn voeten te laten rusten. Vandaag gaat de tocht naar Eeklo. Goed voor 21 km. Het is licht bewolkt. De zon is nog niet van de partij. Ik weet niet wat de weerman of vrouw beloofd heeft voor vandaag.
Om 08:00u zit ik aan het tafeltje te wachten op het ontbijt. Het wordt naar mijn kamertje gebracht door twee dames. Alles zit in een houten bak en wordt netjes op het tafeltje uitgestald. Een zware klus. Het ontbijt maakt mijn dag goed. Ik geniet er van. Ook hier lekkere aardbeien. De eitjes heb ik echter laten liggen. Ik vind ze wat klein voor een kippenei.
Om 08:45u neem ik afscheid van de vrouwtjes en vertrek gepakt en gezakt. Er hangt nog mist door het zware onweer van gisteren. Het stappen gaat redelijk goed. Ik zou niet mogen stoppen. Zolang ik stap voel ik geen pijn. Toch houd ik halt bij het "Transformatorstation Reedijk". Eén van de eerste stations uit 1923. Dit gebouwtje zorgde voor de elektriciteits- voorziening in Westdorpe. Tot 1963 tapte men hier elektriciteit af. Daarna raakte het gebouw in verval. In 2005 is het door de gemeente Terneuzen in ere hersteld. Om 09:00u. sta ik voor de gesloten brug of moet ik zeggen open brug. In ieder geval, ik moet wachten aan de brug over het kanaal Gent-Terneuzen. Er worden op dit moment ook werkzaamheden uitgevoerd. Die duren nog tot 2014. Ik telefoneer ondertussen met ons Rina en onze kleindochter Yuna. Het fleurt mij totaal op nu ik mijn twee dames heb gehoord. Tien minuten later ben ik in het centrum van Sas van Gent. Louis Neefs zong er in 1978 nog een liedje over: "Annelies’ uit Sas van Gent in Zeeland…". Tot 2003 was dit dorp nog een zelfstandige gemeente. Ik sta stil voor een heuvel waarop nog een oude molenromp rust. Het restant van het voormalig Bolwerk Generaliteit. De overschot van de oude vesting. Onder het Bolwerk bevinden zich nog enkele gemetselde gangen die als opslag van munitie werden gebruikt. De molen dateert uit 1785.
Om 09:45 steek ik de grens over naar België. Ik kom een klein beetje terug thuis, zeg maar. Eén stap verder ben ik in Assenede. Ik wandel op smalle wegen tussen weiland. Ik ben terug in Oost-Vlaanderen, in de regio Meetjesland. Het zuiden van deze regio bezit een bosrijk gebied. In het noorden, waar ik nu wandel, is overwegend Polder- of krekengebied. Assenede bezit nog vele kreken en blijkt ook één van de oudste gemeente te zijn van Vlaanderen. Ik kom niet echt door de dorpskom en verlaat de gemeente reeds enkele minuten later. De lucht is opgeklaard. De zon schijnt en alles zit weer mee tot aan de oversteek van de N49. Er is geen verkeerslicht voorzien voor fietsers en voetgangers. Als het groen wordt voor de auto’s, die ook moeten oversteken of afslaan, spurt ik mee naar de overzijde van de gevaarlijke baan. Ik kom iets na het middaguur in het centrum van Oosteeklo. Een kleine deelgemeente van Assenede. Het dorp bleef zelfstandig tot 1976. De parochiekerk Heilig Kruis en O-L-Vrouw in de Koning Albertstraat dateert van 1871 en werd gebouwd in opdracht van de Gentse St.-Pietersabdij. De vrijheidsboom staat in Oosteeklo-Dorp. Het is een Zomereik en werd aangeplant in 1922. In zijn schaduw staat het monument ter herdenking aan de gesneuvelden van WOI. Onderaan werd dan later een tekst toegevoegd van 1940-45. Het monument werd hier ingehuldigd in 1921. Een rustig dorp waar ik wel even wil vertoeven. Het wordt trouwens tijd om het innerlijke van een mens te versterken. Het dorpscafé op de hoek sprak mij wel aan omdat er reclame werd gemaakt voor de kleine snacks. Aan de tapkast zaten twee mannen en ernaast aan een ronde tafel nog eens vier. Allen in overall. Tijdens hun pauze iets fris drinken. Ik zette mij achteraan en bekeek de menukaart. De enige snacks hier was een bi-fi worst en een reep chocolade. Ik nam dan maar genoegen met een biertje. Twee eigenlijk. Ondertussen probeer ik iets van de gesprekken te volgen. Doch, dat was hopeloos. Ik begrijp geen woord van het dialect.
Om 13:45 verlaat ik de dorpskom en bevind mij direct tussen de Polders. Landbouwgronden met op de achtergrond de bossen. Even later stap ik door Lembeke dat sinds 1977 een deelgemeente is van Kaprijke. Lembeke is vooral bekend om zijn bossen. Een 50 hectare aangeplant naaldhoutbos, om er maar één te noemen, is eigendom van de Vlaamse Maatschappij voor watervoorziening. Om 15:00u ben ik in het centrum van Lembeke. Maar zonder bezienswaardigheden te zien verlaat ik een paar minuten later al de dorpskom.
Een klein half uur later bereik ik dan het dorp Eeklo. Ik wil eerst nog iets drinken voor ik naar mijn afspraak ga. Mijn routeplan denkt er anders over. Ik word regelrecht naar mijn slaapadres gebracht. Nog voor ik aanbel, sta ik oog in oog met mijn gastvrouw en een jonge man die later haar neef blijkt te zijn. Ze kwamen net van hun aankopen terug en laden hun koffer van de auto uit. Ik stelde mij voor en zag de verassing op haar gezicht te lezen. Om kort te zijn. Ik werd niet verwacht. Ze wist totaal niet dat ik kwam. Maar geen probleem. "ik heb plaats en U kan hier overnachten." "Oef." Ontviel het mij zonder erg. Waarop ze verder ging: " had ik geen plaats dan zocht ik net zo lang tot ik er één vond". Met ons drieën dronken we in de tuin een biertje. Ze verwachte nog een gast en toen hij arriveerde kletsten we nog een tijdje tot het tijd werd, en onze kamer klaar was. Op een grondplan tekent onze gastvrouw uit waar we iets kunnen eten. Ik trek naar het frituurtje een paar honderd meter verder. Daarna trek ik mij op mijn kamer terug. Het verschil is enorm tegen gisteren in Westdorpe. Dit is een kamer om U tegen te zeggen. We moeten de badkamer delen. Dat is geen probleem. Nog voor het donker is val ik in een diepe slaap. Tot morgen. Tekst: Luc Verschooten. Foto’s: Rina Meurs.
