vogelvlucht
Ik draag deze blog op aan mijn overleden zoon. Het was een stralende lentedag. Een hemel die bijna pijn deed om zoveel
uitdagend blauw. Toen sprong hij, van op
de vijfde verdieping, die blauwe verte in.
Zijn lichaam viel maar zijn ziel gaf zich over aan de vrijheid die hij
altijd verlangde: als een vogel te zijn.
De vogel werd een troostende icoon in het gezin.
In de lange dagen van rouw verlangde ik naar hem: het was
zo lang geleden dat ik hem nog gezien had.
In dromen waren we weer samen maar dan brak de morgen aan en viel ik
ongenadig in het gemis.
Ik draag deze blog op aan mijn kinderen die nog bij me
zijn. Prachtige jonge mensen die een
eigen weg gaan. We zien mekaar niet zo vaak:
we hebben het allen zo druk met leven.
Maar als we samenzijn is er vreugde, intensheid en genieten van mekaar.
Tenslotte draag ik deze blog op aan mijn geliefde, Karel,
zelf een verwoed blogger (http://blog.seniorennet.be/kareldhuyvetters ). We
zitten vaak samen, ieder verzonken in de eigen wereld: Karel schrijft aan zijn
bureau, ik teken of schilder in mijn schildershoek. Klassieke muziek op de achtergrond. Tot rond half elf wat beweging ontstaat: zin
in een koffie of thee? Natuurlijk zijn
er ook meer prozaïsche zaken: koken, poetsen
maar dat doen we niet fanatiek. Zo samen mogen oud worden. Ik ben het leven dankbaar.
|
