Ik zal me de Paastijd uit mijn kinderjaren altijd blijven herinneren als iets magisch.
Thuis en op school werd er veel aandacht besteed aan de beleving naar Pasen toe. Ik stam nog uit de tijd dat we alles met onschuldige kinderogen bekeken en opgingen in de verhalen over het lijden van Jezus , die de non ( zuster Assisia) van het 3de leerjaar zo boeiend kon vertellen.
Tijdens de Goede week werden we verplicht om alle diensten mee te vieren en die begonnen op Aswoensdag, een zware vastendag midden in de 40-daagse vastentijd.
Was me dat een evenement!
Naar de ochtendmis om vooral het obligate askruisje te krijgen om dan eenmaal op school er mee te pronken. O, wat waren wij jaloers op die van Liedekerke. Die vriendinnetjes hadden allemaal een prachtig zwart kruisje in het midden van het voorhoofd en wij van Denderleeuw zaten daar met een zwarte veeg op ons front. Brosken, de pastoor van Denderleeuw, nam het zo nauw niet met hoe het eruit zag, het was de intentie zei hij. Het was een vergelijken en keuren. Maar wij geloofden echt dat het moest om nederig te beseffen dat wij van stof en as waren.
En dan kwam Witte Donderdag. Waarom die wit werd genoemd is ons nooit verteld, maar wat wij wel wisten was dat de “klokken” dan vertrokken naar Rome. Stel je voor, je zit daar in de kerk, tijdens de dienst en ineens beginnen die klokken te luiden en dan niets meer. Beangstigende stilte. Ze waren weg.
Ik keek dan wel rond of ik ze niet ergens zag vliegen, maar neen, geen klokken te bespeuren hoe goed ik ook keek. Hopelijk kwamen ze terug! Want het zou een ramp betekenen als ze niet terugkeerden. Ze waren immers vertrokken naar Rome om Paaseieren! Zo werd ons thuis verteld. In al mijn kinderlijke fantasie zag ik de klokken vliegen, samen met al die andere klokken van alle andere parochies. Dat moest daarboven in de lucht nogal een drukte geweest zijn!
Goede Vrijdag kondigde zich aan. Alweer zo’n strenge vastendag. Zuster Assisia zei dat we zeker een extra inspanning moesten doen uit solidariteit met Jezus die voor ons gestorven was. In de namiddag trokken we in stoet ( alle klassen van de basisschool) naar de kerk om zo rond 15 uur daar te zijn. Want we moesten de Kruisweg meedoen en ons zo inleven in het lijden van de Heer
Heel devoot volgden we de kruistocht en ik zag in mijn verbeelding inderdaad het lijden en hoe onmenselijk Hij werd behandeld. Die moet toch afgezien hebben!
Sommigen van mijn klasgenootjes waren zo emotioneel dat ze tranen in de ogen kregen. We waren ook verplicht om te biechten, onze zonden te vertellen. Maar wat zeg je dan als kind? Heel diep nadenken en ja ik vond altijd wel iets in de aard van : ongehoorzaam geweest, kwajongens streken uitgehaald ( en daar had ik wel een ruime keuze in, ik koos dan maar in mijn ogen de minst erge, want ik moest toch vergiffenis krijgen!) Opgelucht verliet ik dan de biechtstoel, ik was ervan af met drie weesgegroetjes en kon opnieuw streken uithalen. Het was toch simpel he om even met een propere lei te mogen herbeginnen.
Ondertussen had ik wel aandacht voor de klokken. Maar neen, ik hoorde ze nog niet.
Paaszaterdag, de dag vol beloften! Gans het gezin trok naar de Paasdienst.
De dienst had iets magisch. Er werden veel kaarsen aangestoken met het licht van de Paaskaars. Zo’n joekel van een kaars! Zo groot! Ik keek mijn ogen uit. Maar wat me vooral heel blij maakte : ze waren terug! Ja hoor, hoe ze terug in de kerktoren terecht gekomen waren, was voor mij een raadsel, maar ze klonken vreugdevol en met heel veel enthousiasme hoorde ik ze zelfs het klingelend uitroepen “ we hebben eieren mee!”
Als een devoot kind hield ik mijn Pasen. Dat moest! Verplicht om met Pasen “zijn Pasen te houden” wat wou zeggen om een heilige hostie gaan. Dat stond zo in de catechismus en werd er door zuster Assisia ingedramd.
Vol verwachting ging ik slapen want op Paaszondag zouden de klokken eieren droppen in de tuin!( die klokken kwamen pas op zondag omdat ze moesten uitrusten van de lange reis, zo beweerde mijn papa. Ik heb me wel altijd rare dingen voorgesteld bij het verhaal van de Verrijzenis! Moet nogal iets geweest zijn, Jezus die terug levend werd en uit zijn graf kwam. Ik vond dat maar griezelig en beeldde me dat in als een levend lijk. Maar, het werd ons wel voorgesteld als iets moois en hoopvol.
Na de zondagsmis, vol met klokkengelui bij de uittocht van de kerk, kon ik niet vlug genoeg thuis zijn.
Hoera! Ze lagen er. Eieren , groot en klein, wit, zwart en sommigen verpakt in kleurrijke papiertjes. Sommige eitjes maakten zelfs lawaai als men ermee schudde, daar zaten super kleine snoepjes in. Bij de buren hadden de klokken ook een karrenvracht gedropt. Ik was daar kind aan huis.
Mijn korfje bleek veel te klein te zijn. Gelukkig was mijn meter, papa en mama daar om te helpen.
Tussendoor snoepte ik wel al van die eitjes. Maar mijn mama zei heel vermanend : niet alles ineens he, anders word je ziek!”
Het Paasdiner was echt feestelijk en uitgebreid. De prachtig versierde tafel met het beste servies en het mooiste tafellinnen .
Aan tafel vertelde ik honderduit over de klokken die geweest waren en dat ze mij, de deugniet, niet vergeten waren.
Wat was ik toch kinderlijk naïef, maar toch fijne Paasmomenten beleefd. Helaas , is dit nu allemaal niet meer van deze tijd. Waarden en tradities zijn verloren gegaan. Was het toen beter? Ik weet het niet. Maar de herinneringen kunnen niet afgenomen worden.
Copyright Lydia De Smet ©
