De lentekriebels spelen hun parten. De tuin is dringend aan een opknapbeurt toe na de winter en de helse stormen.
Gelukkig is de schade heel beperkt gebleven en doet iedereen zijn best.
Gewapend met een hark, schopje en kapper trok ik gemonteerd naar de tuin.
De obligate “crocs” aan mijn voetjes om de visitekaartjes van Mirza en Maurice te trotseren, handschoenen, de snoeischaar en ja, een licht topje, want in de zon is het wel warm.
Zo’n drukte!
Alle planten, bloemen begonnen met hun ontluikende kopjes te schudden van dolle pret. “Oef, ze gaat er eindelijk aan beginnen” hoorde ik hen zeggen.
Ze deden echt hun best om aandacht te trekken.
“he, hier moet je zijn’ het onkruid tiert hier welig”
Jaja, ik weet dat wel. Ik antwoordde dan ook, dat ze een beetje geduld moeten hebben, want dat ik niet meer zo vlug ben.
De sleutelbloemen belonen me met hun weelderige bloemenkroon. Maar , kijk, de lelies steken ook hun kopje, heel schuchter boven de grond.
De pioenen staan al van redelijke grootte en als alle knoppen van de rododendron doen wat ze beloven, zal ik super veel bloemen hebben. Om ze een beetje aan te moedigen wrijf ik even over hun blaadjes en ik voel dat ze dat goed vinden.
Oei, daar komt ons Mirza polshoogte nemen! Statig, zoals ze gewoon is, bekijkt ze alles en vlijt haar neer; ja wat denk je, net op de plaats waar ik bezig ben.
“Ja maar, trezemie, zo niet he.” Ik streel haar even en ja, ze verplaatst zich waardig maar toch met een beetje ongenoegen. Ze blijft me nauwlettend observeren.
Ik trek de groenbak naar boven en stilletjes aan geraakt die voller en voller.
Het wordt zo tijd om even een koffiepauze in te lassen, maar ik hoor toch een beetje protest van de lavendel en de margrieten. “Zeg, en wij?” “Geduld lieverds, na de koffie is het jullie beurt!”
Na de koffie, moet ik wel al mijn moed bijeen rapen om verder te doen. Toch doe ik verder, en na enkele uurtjes ligt de tuin terrastuin er netjes bij.
De groencontainer is vol, en ik goedgezind.
Als ik de tuin verlaat, hoor ik daar toch wel een klein applausje van al die lieve bloemen en planten.
Morgenvroeg ga ik ze weer groeten, dat stimuleert de groei, heb ik me laten
Vertellen en zaterdag ga ik om verse schors zodat al die plantenweelde propere groeivoetjes hebben
hoe het vinden van een medaille tot deze herinnering leidde
Het was “grote vakantie” en zomer. ik was 9 jaar.
Op een dag, tijdens het ontbijt, hoorde ik mijn ouders fluisteren, maar mijn kinderoortjes stonden altijd gespitst en ik ving iets op dat me met grote ogen deed kijken. In een opwelling riep ik “ is het echt?!!!! En ja, ik had goed geluistervinkt : mijn papa en ik zouden samen op stap gaan. Het zou een beloning worden voor mijn goede punten op school en die haalde ik altijd.
Het vragenkweluurtje begon.
Waar gaan we naartoe? Met de auto? Met de trein? Moet ik iets extra meenemen?
Mijn ouders lachten en zeiden : “je mag een valies meenemen!”
Een valies! Ikke mocht mijn eigen koffer meepakken! Waar ging de uitstap naartoe ? Ik had reisbagage nodig.
Mijn papa zei : we gaan met de trein naar Frankrijk. Ja Frankrijk kende ik, we hadden daar familie in Parijs. Dat deed me glunderen. Bij de achternichten logeren was altijd dolle pret en ook “parler Français”
Mijn vader vervolgde : en het is niet naar Parijs, veel verder , we gaan naar Lourdes.
Ola, even een landkaart raadplegen en ojee, Lourdes lag helemaal onderaan Frankrijk, zo ver.
Volgende week vertrekken jullie, vrijdagavond, lachte mijn moeder.
‘s Avonds vertrekken? Jaja met de nachttrein. Joepie op de trein slapen en vooral ontbijten. Ik zag het al voor mij. Dàt zou pas een belevenis zijn.
Ik denk dat mijn ouders geen enkel rustig moment meer kenden. Hun oren zagen rood van mijn vragenbombardement. Hoelang rijden we? Hoelang blijven we daar?
Lourdes kende ik van de verhalen die mijn meter me vertelde als ze terugkwam van haar jaarlijkse bedevaart. Maar nu zou ik er zelf naartoe gaan en met mijn papa. Ik kon niet wachten, het ongeduld werd troef.
Een vraag kwelde mijn geest : waar zouden we slapen?
O op hotel, super, dat zou uniek worden.
Eindelijk was de vertrekdag aangebroken. Gelaarsd en gespoord zoals ze dat zeggen stond ik ‘s morgens al te trippelen, ongeduldig en vol spanning. Mijn mama maakte ons een lunchpakketje klaar met enkele lekkere versnaperingen en oef eindelijk mocht ik mijn valies pakken en aan de hand van mijn papa, zo fier als een gieter, vertrokken we richting station. Ik keek nog even achterom en wuifde nog eens naar mama en hop, met de neus vooruit : weg.
We reden in eerste klas (zoals altijd) en in Brussel stapten we over op de trein naar Parijs. We zaten in een coupé alleen voor ons twee en we installeerden ons . Ik zat aan het raam en keek mijn ogen uit.
Ik moet er niet bij vertellen dat ik een grote vragenbak was en mijn papa beantwoordde alle vragen heel geduldig. Waar we voorbijreden en er was iets leuks te zien, gaf mijn papa uitleg. Af en toe liep ik eens het coupé uit om dan in de loopgang aan het raam het landschap te bewonderen. Maar ik niet verder dan de breedte van het coupé;
Plots stopte de trein, we waren aan de grens met Frankrijk. De douane kwam rond en vroeg naar onze identiteitspapieren en of we niets illegaals bijhadden. Met mijn meest onschuldige ogen, zei ik zonder verpinken en heel plichtsbewust “neen mijnheer” en ik gaf mijn pasje. De beambte knikte eens vriendelijk en wenste ons verder goede reis. In Parijs moesten we overstappen, dat was toen nog zo, en een stukje metro nemen. Ik herinner me de Parijse metro van toen als een vuil en stinkend ding, ik kende dat van mijn vroegere bezoeken. Bah,
Nu zaten we op de echte trein naar Lourdes. en nog altijd in een coupé voor ons alleen. Een vriendelijke mijnheer kwam ons bed opmaken, dat was leuk en hij wenste ons een goede nachtrust.
Ik kroop in mijn bedstee , kreeg nog een nachtkusje van mijn papa en ik denk dat ik zowat direct in slaap viel , vol van emotie en verwachtingen, want ik wist dat , bij het opstaan, het landschap totaal anders zou zijn.
ik ben Lydia , gehuwd met Rik Jansegers, moeder van 2 dochters en 2 zonen en oma van drie kleinkinderen. Ik woon sinds 6 jaar in Marchin (375m boven de zeespiegel) , een prachtig dorpje aan de Hoyoux en in de onmiddellijke nabijheid van Huy aan de Maas, een stadje met een boeiende geschiedenis. Daarvoor woonde ik sinds mijn geboorte in Denderleeuw aan de Dender. Ik heb blijkbaar iets met rivieren.
via mijn blog wil ik jullie laten kennismaken met de mooie streek, de geschiedenis samen met de leuke verhalen die de geschiedenis gebracht heeft
Als grootste hobby heb ik : schrijven van leuke verhalen, die allemaal gebaseerd zijn op kinderherinneringen en wat ik meemaak;
soms zal ik hier ook receptjes plaasten die ik geërfd heb van meters, groottantes enz.
