Goeie vriend,
Waarde lezer,
Geachte bezoeker,

Op een blog als deze is het soms moeilijk een titel te verzinnen omdat ik gewild of niet altijd terugkeer naar de hoofdgedachte van de blog: vriendschap en liefde. Dat zal ook wellicht in de toekomst niet anders zijn, maar door wat me wordt aangereikt, wat ik beluister en doorleef krijgen deze woorden telkens een andere kleur. Waren ze in aanvang meer een schreeuw, dan werden ze stilaan een gelukkigmakende gedachte, een stuwende kracht, een aanmoediging, die laatste schouderklop. Zo wil ik blijven bloggen, misschien maar voor die éne die precies juist nu dit ene woord mag lezen.
Ik weet uit ervarring dat dezelfde tekst helemaal anders kan overkomen, je al dan niet raakt, gewoon maar om wat je NU doormaakt. Dit allemaal als te lange inleiding op wat ik straks nog eens wil bloggen. Ook de vele pps-voorstellingen die een mens ontvangt kunnen gewoon mooi zijn, maar voor anderen juist gekleurd door pijn, angst, verdriet. Wanneer alles mee lijkt te vallen is zo een mail gauw bekeken en in het beste geval doorgestuurd, maar wanneer hij bewust aan u werd doorgestuurd in mindere dagen, dan kan het gebeuren dat je herkenning ervaart, dank ook omdat er tocch nog iemend aan je dacht.
Dit alles kun je pas neerschrijven eens niet alléén een bladzijde werd omgeslagen, maar een volledig boek hebt toegedaan.
Wat ik in het begin van dit bericht eigenlijk wou neerschrijven is volgende gedachte, eigenlijkk meer dan zo maar een gedachte, is het niet, vriendschap?


ER ZIJN VRIENDEN DIE ONS JEUGDIGER DOEN ZIJN OF WIJ HEN!