Je kan niet te pas en te onpas beroep doen op mantelzorg. Aangezien Bea zich niet buitenshuis kan verplaatsen, probeer ik met mijn rolstoel de meest essentiële boodschappen te doen. De dichtste supermarkt is op 1,5 kilometer, dus moet ik hiervoor twee tot drie uur voorzien, en dan mag het hoegenaamd niet gaan regenen. En moet ik er redelijk fit bij zijn, want dat vraagt toch wel een grote inspanning. Vorige week hadden we mooi weer, maar nu is het minder; mijn Ilizarov en mijn been mag niet nat worden. Het wordt dus goed plannen en nadenken. Op zo'n momenten is men toch erg afhankelijk van het weer, van je eigen mogelijkheden en van de mantelzorg. Typisch aan mantelzorg is dat het aanbod in het begin groot is, maar niet altijd nodig, want je hebt je voorzieningen al getroffen. Na een aantal maanden slinken de voorraden. Het is normaal dat het entousiasme van mantelzorgers vermindert, omdat het urgente in het ganse verhaal verdwijnt. Men verwacht dat je een gewoonte aankweekt bij de organisatie van je dagelijks leven. En dat is ook zo, mits grote beperkingen. Het leuke eraan is dat je werkelijk moet gaan plannen op halflange termijn, noteren wat je kan meenemen in een klein boodschappentasje en prioriteiten kan maken zonder rekening te houden met kortingen of speciale aanbiedingen. Vele mensen winkelen en zien wel wat ze kunnen gebruiken wanneer ze langs de rekken passeren. Ik denk dat we hierdoor ook een pak uitgaven besparen, dank zij Ilizarov.
Onaangekondigd bezoek uit Frankrijk! Vrienden van ons uit Calais kwamen even op bezoek bij ons in Beveren. "Les Ch'tis sont les bienvenues, biloute". Het was een aangename verrassing Béa, Alain en de kinderen bij ons even mogen ontvangen. Lang bleven ze niet, want ze hadden nog een andere afspraak halverwege tussen Beveren en Calais. Ik geniet van die ongedwongen gesprekken in een ongekuist Frans met de typische kenmerken van le Nord, hein...biloute... Er is nog bloed uit een van mijn pingaten gekomen. De huid en spieren aan mijn onderbeen zijn natuurlijk niet in hun normale doen. En als ik mijn onderbeen belast en activeer, dan kunnen de "trekwonden" opnieuw de kop opsteken. Veel meer moet ik hier niet achter zoeken.
De gehuurde rolstoel van CM Assist dient voor de obligate boodschappen en démarches in Beveren. Het valt me op dat mensen heel gedienstig zijn, willen helpen bij het oversteken en bij het wegbergen van mijn boodschappen. "Die mens met dat karreke" krijgt aandacht en voorrang. Mochten ze het weten dat ik me stilaan mentaal aan het voorbereiden ben op wandelingen van 20 kilometer en meer per dag, dan zouden vele mensen verbaasd staan kijken. Maar eer ik mijn kilometers ga wandelen, zijn we weer een hoop maanden verder. De kinesiste volgt mijn toestand van dag tot dag. Als ik me buiten verplaats, doe ik mijn mof om mijn linkerbeen. Ik doe hiermee de mensen, en zeker de kinderen niet verschieten met mijn robotachtige toestand. Ik bescherm mijn been ook tegen stoten en tegen de koude en blijf angstvallig beducht voor stof en andere rommel, wat tot ontsteking van pingaten kan leiden. Binnen een aantal maanden zal mijn mof te koop staan op e-bay, maar ik vind op de website van e-bay nog geen rubriek "ilizarovmoffen".
Een rechterteen van Bea is gebroken. Zij moet een maand rusten. Ik huur al vele maanden krukken en meestal heb ik er maar één nodig. Ik kan dus één kruk onderverhuren aan haar. Misschien kan ik mijn ziekenhuisbed ook voor een paar uren per dag onderverhuren. Dat komt dus goed uit en is profijtig voor mijn zakgeld. Ondertussen begin ik te beseffen dat wij allebei in een revalidatieproces verwikkeld zijn. We zijn dus lotgenoten. En omdat er regelmatig een kinesiste en een verpleegster in het wit langskomen, begint dat hier goed op een rusthuis of een revalidatiecentrum te gelijken. Het kan nog leuk worden. Straks komen ze nog warme maaltijden aan huis brengen en moeten we bezoekuren aankondigen. Het zal nog wel meevallen en er is nog plaats voor enige hilariteit. Deze morgen stelde ik een bloedstreep vast aan een van mijn pingaten. Vermoedelijk is er niets aan de hand, maar toch ga ik goed op het bewuste pingat letten. Ik moet onverminderd aandacht geven aan een mogelijk begin van een nieuwe ontsteking.
Bea heeft in de tuin tegen iets hards, betonachtig gestoten. Volgens de huisarts is haar teen waarschijnlijk gebarsten. Morgen moet zij naar de radiografie en ondertussen probeert zij het leed te verzachten met ijszakjes en pijnstillers. We zijn nu "in de aap gelogeerd": dat wil zeggen dat we het maximum van organisatietalent en creativiteit mogen aanwenden om ons dagelijks leven te organiseren. Bea kan niet autorijden, niet met de fiets rijden en nauwelijks stappen. We zien morgen wel en het kan best nog allemaal meevallen.
