Zij die zullen sterven, groeten u! Gisteren was het bezoek aan de tandarts gepland. Met mijn rolstoel is dat bijna een uurtje hoepels draaien. Ik heb het eigenlijk niet zo voor tandartskabinetten. Er hangt een geurtje, je ziet allerlei instrumenten liggen die niets aangenaams voorspellen, en je wordt dan in een vreemde zetel geplant, terwijl allerlei vreemde geluiden op je afkomen. Toen ik aanbelde, werd ik begroet door een allerliefste dame: de tandarts. De stress viel van mijn Ilizarov. Ze zei me dat ze niets kon doen, omdat er een elektrisch defect was in haar kabinet, misschien een zekering gesprongen. Ik kon natuurlijk zelf even kijken wat er aan de hand was, maar zeg nu zelf: heeft er ooit een terdoodveroordeelde de valbijl van zijn guillotine zelf afgesteld? Goed, na een leuk gesprek over antibiotica, anesthesie en ontstekingen en na het beleggen van een nieuwe afspraak kon ik tevreden terug naar huis peddelen.
