Ik ben Marleen, en gebruik soms ook wel de schuilnaam snikylou.
Ik ben een vrouw en woon in Zele (Belgie) en mijn beroep is Gepensioneerd bediende.
Ik ben geboren op 18/06/1954 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: alles wat met woorden te maken heeft..
Ik ben gehandicapt van bij de geboorte. Ik liep school in Brussel en later ben ik er gaan werken tot 1989.
Ik ben gehuwd met Eric in 1976 - wij hebben 3 kinderen, 2 jongens, Christophe en Dominique en een meisje Ann.
10 vuistregels voor hondenbaasjes
1 Laat kinderen en honden nooit alleen samen. 2 Je hond slaan, is fout. 3 Honden zijn gewoontedieren, ze kunnen hun leven lang brokken eten. 4 Dagelijks tanden poetsen met een vinger borstel is een must. 5 Ontworm een volwassen hond 3 tot 4 keer per jaar. 6 Een anti-blafband is dierenmishandeling. 7 Verdoof een teek niet als je hem wil verwijderen 8 Een hond mag kattenvoeding eten 9 Is je hond bang tijdens vuurwerk, negeer hem dan. 10 Laat je hond nooit sneeuw eten.
Het Leven
De mooiste plant die er bestaat is het leven van een mens dat komt en gaat Eerst moet hij groeien dan moet hij bloeien Zo wordt men geplukt net als een vrucht Er wordt in gebeten smakelijk om te eten De moeite waard om de beleven zo is nu eenmaal een 's mensen leven
27-05-2006
ik wens jullie veel leesplezier met deze korte verhaaltjes uit mijn jeugd.
Eerst en vooral een korte inleiding. ++==============++ Ik was als kind gefacineerd door deze verhaaltjes die mijn grootmoeder me vertelde net voor het slapengaan. Ik heb er best wel een paar uurtjes wakker van gelegen toen, en dat was soms wel eng, maar ik heb er altijd van genoten. Het zijn fabels die gaan over duivels en engelen en vele andere duistere zaken die al dan niet legendarisch proberen te zijn, de ene al wat meer dan het andere. Het is mijn doel om deze verhaaltjes niet verloren te laten gaan.
Een herder, in de kerstnacht, dacht aan het kindje Jezus dat in een kribbe op wat stro lag. Ach ! zei hij en weende fel, ik slaap op een pluimenbed en Jezus ligt op wat stro. Plotseling verscheen hem een engel.
Als gij later, zie de geest, aan Jezus' zijde in de hemel zit en men begint te luiden voor Kerstmis, dan zult gij met het Kindje uw bed op aarde uitschudden en de pluimpjes zullen blijde naar beneden komen.
En als 't nu op Kersdag sneeuwt, dan is de herder bezig met zijn beddeken uit te schudden en alles wordt gedekt in een kleedje der onschuld, en bos en veld slapen gerust en goed onder de blanke sprei die uit de hemel komt.
Tippen en zijn moeder gingen eens hout rapen. Toen zij een hele bundel hadden, keerde moeder terug, maar Tippen wou niet naar huis gaan of hij moest gedragen worden. - wacht ! zei zijn moeder, ik zal om het hondje gaan om Tippen te bijten ... -- Hond, wilt ge Tippen bijten ? ---Neen ! Dat hondje wou Tippen niet bijten en Tippen wou niet naar huis gaan of hij moest gedragen worden. - Wacht ! zei zijn moeder, Ik ga om het stokje om het hondje te slaan ... --Stok, wilt ge hond slaan ? ---Neen! Dat stokje wou de hond niet slaan, dat hondje wou Tippen niet bijten en Tippen wou niet naar huis gaan of hij moest gedragen worden. - Wacht! zei zijn moeder, Ik zal om het vuurtje gaan om het stokje te branden... -- Vuur wilt ge stok branden ? ---Neen! Dat vuurtje wou de stok niet branden, dat stokje wou dat hondje niet slaan, dat hondje wou Tippen niet bijten en Tippen wou niet naar huis gaan of hij moest gedragen worden. -Wacht! zei zijn moeder, ik zal om't watertje gaan om het vuurtje te blussen ... --Water, wilt ge vuur blussen ? ---Neen! Dat watertje wou dat vuurtje niet blussen, dat vuurtje wou dat stokje niet branden,dat stokje wou dat hondje niet slaan, dat hondje wou Tippen niet bijten, en Tippen wou niet naar huis gaan of hij moest gedragen worden. -Wacht! zei zijn moeder, ik zal om koetje gaan om watertje te drinken... --Koe, wilt ge water drinken ? ---Neen! Dat koetje wou dat watertje niet drinken, dat watertje wou dat vuurtje niet blussen, dat vuurtje wou dat stokje niet branden, dat stokje wou dat hondje niet slaan, dat hondje wou Tippen niet bijten en Tippen wou niet naar huis gaan of hij moest gedragen worden. -Wacht! zei zijn moeder, ik zal om het koordje gaan om het koetje te binden... --Koord wilt ge koe binden ? ---Neen ! Dat koordje wou dat koetje niet binden, dat koetje wou dat watertje niet drinken, dat watertje wou dat vuurtje niet blussen, dat vuurtje wou dat stokje niet branden, dat stokje wou dat hondje niet slaan, dat hondje wou Tippen niet bijten en Tippen wou niet naar huis gaan of hij moest gedragen worden. -Wacht ! zei zijn moeder, ik zal om het muisje gaan om aan het koordje te knagen ... Muis, wilt ge aan koord knagen ? -Neen ! Dat muisje wou aan koordje niet knagen, dat koordje wou dat koetje niet binden, dat koetje wou dat waterke niet drinken, dat waterke wou dat vuurtje niet blussen, dat vuurtje wou dat stokje niet branden, dat stokje wou dat hondje niet slaan, dat hondje wou Tippen niet bijten, en Tippen wou niet naar huis gaan of hij moest gedragen worden. -Wacht ! zei zijn moeder, ik zal om het katje gaan om het muisje te vangen... Kat wilt gij muis vangen ? Het katje zat achter 't muisje, 't muisje achter 't koordje, 't koordje achter 't koetje, 't koetje achter 't waterke, 't waterke achter 't vuurtje, 't vuurtje achter 't stokje, 't stokje achter 't hondje,'t hondje achter Tippen en Tippen was seffens thuis.
't is lang, zeer lang geleden. Een pachter van Ophem wandelde rond de avond langs zijn velden, om te zien hoe het met zijn oogst gestaan en gelegen was. De man was mistroostig, niet omdat het graan mislukt was; o neen ! nooit was het schoner en groter opgeschoten; maar... zijn schuur was veel zeer veel te klein om het al te bevatten, en er was geen tijd meer om een andere te bouwen, want de oogsttijd stond voor de deur. Plots staat er voor hem een vreemde heer. De pachter was verwonderd. -Vriend, zei de vreemdeling, gij zijt mismoedig en zucht. Wat mag toch de oorzaak zijn van uw verdriet ? ... Misschien is er raad te verschaffen. De boer, door die vriendelijke woorden opgewekt, zette hem heel de zaak uiteen. - Is 't maar dat ?! sprak de onbekende; als gij wilt, zal uw verdriet niet lang meer duren... En om de betaling moet gij u niet bekommeren, ik heb geen geld nodig. - Hoe zo ? spreek, heer, als 't u belieft. -Beloof mij alleen dat bij uw dood uw beste pand mij toebehoort, en ik bouw nog deze nacht een schuur voor u, groot genoeg om heel uw oogst te bevatten.... Ik ben verloren als het gebouw niet voltrokken is voor het kraaien van de haan. Aanvaard ! aanvaard! riep de pachter. De heer verdween en de boer ging naar huis om te slapen; Ja maar, zijn ogen wilden niet dichtvallen: hij was ongerust, hij begon te beven. Zijn vrouw bemerkte zijn schrik en wou, met alle geweld weten wat er was gebeurd. Na lang vragen en aandringen, kreeg zij het hele verhaal te horen. - Ongelukkige ! sprak de vrouw die zeer deugdzaam was, wat hebt gij gedaan?... Gij hebt uw ziel aan de duivel verpand... Maar toch, ging zij veder na wat denkwerk, ge zoudt nog uit zijn klauwen kunnen geraken. Zij staat op. Hemel wat ziet zij ?... Dertig, veertig,vijftig duivels die rondvliegen gelijk vledermuizen, gedurig halen en dragen, en zonder rusten werken en wroeten. 't Is nog maar middernacht en gans de schuur is bijna afgewerkt: hele bomen met wortels en al zijn er in verwerkt, en de spillen dienden tot balken en kepers. Wat aangevangen om de pachter te verlossen ?... De vrouw krijgt een idee. Zij steekt in der haast de lamp aan, springt er mee de trap af, ijlt buiten onder te durven opzien, en recht naar het kippenhok. Het helder licht van de lamp treft plotseling de ogen van de haan, hij schiet wakker, meent dat het al dag is, zet , tot grote vreugde van de vrouw, zijn bek wijd open en kraait... De duivel was verloren, wat de haan had gekraaid en de schuur was nog niet voltrokken: helemaal bovenaan moest er nog een kleine opening dicht gemaakt worden. Je kan denken hoe kwaad de duivels waren: al hun werk was nutteloos. Al stampvoetend trokken zij er van door. Later wou men de opening met enige stenen sluiten, maar 't was al verloren moeite totdat men op het idee kwam ze van binnen met planken dicht te maken en er van buiten een kruisbeeld te hangen. Tegenwoordig is er al een groot deel van het gebouw afgebroken, maar ieder die langs daar gaat, doet toch graag een kleine omweg om de overbijfselen te zien van de zogenaamde Duivelschuur.
Daar was eens een oud vrouwtje dat, heel haar leven lang, met spinnen haar kost had gewonnen. Maar nu was zij oud en versleten zodat ze met spinnen niet meer verdiende. Op zekere dag ging ze in een bos hout rapen. En ze was zo verdrietig en dacht bij zichzelf: ik ben oud en verslleten, ik kan niet meer werken en 'k weet niet wat beginnen om aan mijn brood te komen. Terwijl ze dit dacht, komt zij een heer tegen. -Vrouwtje, ge ziet er zo bedroefd uit ? -Ja, ik ben versleten, 'k heb met spinnen mijn kost gewonnen, en nu kan ik niet meer werken. -Ik zal u eten bezorgen, zei de heer, die de duivel was, als ge wilt doen wat ik u vraag. - Laat horen, zei 't vrouwtje. -Ge moet mij uw ziel beloven , en dan zal ik u zeven jaar lang alle dagen een steen* gesponnen garen brengen; alle dagen, gedurende die zeven jaar, mag jij raden hoe ik heet: kunt gij 't raden, dan zijt gij verlost, kunt ge 't niet, dan zijt ge uw ziel kwijt. Wilt ge ? -ja, zei 't vrouwtje. Alle dagen bracht de duivel haar de steen* gesponnen garen; alle dagen raadde het vrouwken hoe de heer heten mocht, maar 't was altijd mis... De laatse dag van de zeven jaar was gekomen en 't vrouwtje was zo verdrietig omdat zij dacht : 't is vandaag de laatste keer dat ik raden kan en , ben ik er naast, dan ben ik mijn ziel kwijt. Terwjl ze al zuchtend heen en weer in huis liep, kwam er een jager binnen. - Kunt ge mij wat te drinken geven ? vroeg hij. -ja, zei het vrouwtje dadelijk. -Ge ziet er zo droevig uit, vrouwtje ? Waarom ? - Ik ben bedroeft, zei ze zuchtend, maar ik mag u niet zeggen waarom en ge kunt mij toch niet helpen. - Dat is niet zeker,antwoordde de jager. Vooraleer te vertrekken, moet ik u toch nog uiteenzetten welk vreemd geval ik daar net in het bos meemaakte. Er zat daar iemand te spinnen en die zong steeds: het vrouwtje kan niet raden hoe ik heet en ik heet Fijfelaar. En daarop begon het vrouwtje helemaal te herleven, omdat ze dacht : nu kan ik niet missen. Kort daarna bracht de duivel haar het beloofde garen en hij lachte, want hij dacht dat het vrouwtje met hem mee naar de hel zou moeten. -Nog een keer raden, voor de allerlaatste keer , sprak hij. - 't Zou nu wel raak kunnen zijn, antwoordde zij. - Haast u wat, riep hij. - Fijfelaar ! riep ze En hij was weg en zij was verlost; en ze had geld genoeg van 't garen dat zij zeven jaar lang gekregen had, om zonder zorgen te leven.
*steen= een oudgewicht, tussen de 3 en de 4 kilogram.
Ach wat weet ze toch nog weinig van de dieren, Onze Stans Tegen een haantje zegt ze kieken, en een eendje noemt ze ans Tegen een kikker zegt ze pad en een muisje noemt ze rat Nimmer heb ik meer gelachen dan begin van deze week Toen ze in de dierentuin de grote oifant bekeek Kijk: riep ze, die dikke heeft twee staarten, achter en voorop en aan welke zijde vaderlief staat nu zijn kop ? En toen vader haar had gewezen welk verstand in haar ogen blonk zei ze; wijzend op de tanden: die heeft horens in zijn mond! Naar de school moet onze Stans Anders noemt eenieder haar domme gans! .......
dit is onvolledig, indien er iemand dit kan aanvullen graag mailtje
Alleen te huis, dacht ons Jantje doe ik lekker wat ik wil En hij trok op kousevoeten de diepe kelder in en at er appels naar zijn zin Opeens een windstoot sloeg het deurtje dicht gevangen zat de kleine gast En roepen en tieren, het hielp er al niet aan
Toen zijn moeder kwam tehuis hoorde zij al dat gedruis Zij deed de deur voor haar diefje open Jantje zei ze opgelet ! wat je nu doet, dat is diefstal en dieven geraken in 't gevang Onhoudt dat Jantje uw leven lang !
Sint Pieter was voor een dag belet de poorten van de hemel voor de zielen te openen. Onze Lieve Heer vroeg hem of hij iemand kende die goed zijn plaats innemen kon. - Ja antwoorde de Apostel, Sint Joris die is goed geleerd en heeft veel gereisd. - Ga en vraag het hem zei de Heer. Sint Pieter ging bij Sint Joris. -Voor u sprak de apostel, is de zaak allermakkelijkst, gij kent veel talen. -ja, zei de heilige man, maar het Waals ken ik niet -Daar is geen kwaad bij, antwoordde Sint Pieter, want ik weet van de tijd niet te spreken dat hier een Waal aanklopte.
Een boer had een papegaai die goed spreken kon. Op zekere dag liep de papegaai op straat en kwam een grote hond tegen. - Goedendag, allegebas zei de pratende vogel. De hond nam dat kwalijk, sprong op de papegaai en liep er mee verder. 't Was juist kermis in 't naburig dorp en de papagaai meende dat de hond hem daarnaartoe droeg. - Dat gaat goed, buuurman Merckaert, riep de sprekende vogel, Ik rijd naar de kermis. Maar als de hond uit de huizen was, beet de hond de papegaai dood: Daar, zei hij, nu zult gij niemand nog verwijten.
