Gisterochtend ben ik met Elena weer gaan paardrijden! Dit is nog steeds zoveel nodig, niet alleen omdat het leuk is, maar ook om het nieuwe paard te laten wennen. Vooraf zaten we nog wat tv te kijken, komt opeens op het scherm "ABC (de zender) staat niet achter de boodschap in het volgende programma" of iets dergelijks. Wij allebei dus heel benieuwd: komt er een programma dat de gematigde islam uitlegd, deze godsdienst in het juiste perspectief zet, en daarmee de ongefundeerde angst voor alles en iedereen die moslim is probeert weg te nemen. Echt ongelooflijk, en best beangstigend. Na paardrijden ben ik zelf nog even het dorp ingegaan, gewoon even verkend, het is toch anders als je in je eentje gaat. Elena en Marian kennen het dorp natuurlijk al jaren, en ik wil alles nog een beetje ontdekken, en soms gewoon ongegeneerd toeristje spelen. Was even leuk. 's Avonds uit eten bij een kennis in Idyllwild, lekker gegeten, maar werd beetje laat, vandaar geen weblog die dag. Ook vanwege de grote plannen voor de volgende dag: Om half 6 's ochtends zijn we vertrokken op een wandeling naar Tahquits Peak, een bergtop op 8828 feet hoogte (wij zitten hier op bijna 6000 feet). Lange trip, schitterende uitzichten, mooie natuur. Helaas verrekte Elena op de terugweg een spier, waardoor de terugweg erg pijnlijk werd, telkens klapte haar enkel bijna dubbel. Toen we dus aan het einde van de trail waren, is Marian verder gelopen tot een punt waar ze bereik had met de mobiel, en opa en oma gebeld of ze ons konden ophalen met de truck, want wegen daar slecht begaanbaar. Maar... contactsleutel brak af in de truck, dus oma kwam met de gewone auto, die vast kwam te zitten... Uiteindelijk hebben we met iemand mee tot een punt kunnen rijden, waar opa ons met de gewone auto (die oma ondertussen had teruggereden en schoongespoten) ophaalde. Daarna is Esther met Pam gaan paardrijden, ze zou eerst met Elena gaan, maar dat ging nu gewoon niet. Afscheid genomen van Esther en de rest, en om 6 uur was Ken er, een zeer goede fagottist. Die is er nu nog, dus hou het verder kort. Morgen gaan we met z'n allen naar Anita, Marian's zus, in San Pedro, daar blijven we dan om zondagochtend in de kerkdienst te zingen, dus ik zal pas zondagavond weer kunnen schrijven.
Vanochtend heel vroeg vertrokken naar SanDiego, de stad waar de eerste missionary-posts door de spanjaarden werden gesticht. In de buurt van de stad zijn we eerst naar Route 101 gegaan, die vlak langs de pacific ocean leidde. Schitterend gezicht, over surfers, een totaal andere cultuur! Ook omdat San Diego aan de grens met Mexico ligt, waardoor er veel Spaans wordt gesproken. We zijn eerst naar Old Town gegaan, het allervroegste centrum van de stad wat is nagebouwd in oude stijl. Veel toerisme, maar wel heel leuk, mensen in klederdracht, oude tandarts, gevangenis, school, etc. Daarna om half drie vertrokken naar een echtpaar in een dorp vlakbij San Diego, opa en oma zijn al eens eerder bij hun geweest, ze hebben een huis letterlijk vol met dieren. Na eerst helemaal verdwaald te zijn, kwamen we om half vier toch eindelijk aan. Het huis zit helemaal vol, zeker 4 katten, 13 honden, een stinkdier (zonder de stinkklieren uiteraard; er zitten trouwens redelijk wat stinkdieren hier, we ruiken ze regelmatig, echt heel smerig), een possum, vogels, kalkoenen, minipaarden, lama's, ezels, herten, werkelijk een nachtmerrie. Elk dier op zich was een schatje, maar zoveel bij elkaar, niet te geloven. Tegen zessen vertrokken we eindelijk. Elena en ik hadden beloofd om opa, oma en Marian vanavond mee uit eten te nemen. Mijn idee was om dat ergens rond San Diego te doen, misschien Mexicaans of vis oid, maar naar onze mening werd helemaal niet gevraagd, we gingen linea recta weer richting Idyllwild (zeker drie uur rijden met z'n drieen opgepropt achterin), waar ze een restaurantje wisten te zitten, en als die dicht was dachten ze aan de Chinees. Aangezien het al laat was, we reuzehonger hadden en het idee om in Amerika naar de Chinees te gaan me nou ook niet echt aansprak, werd m'n humeur er bepaald niet beter op naar mate de reis vorderde. Toen we het restaurant uiteindelijk bereikten, dat open was, waren we er al weer binnen 5 minuten weg, omdat oma de tafels niet schoon genoeg vond. Was ook wel zo, maar was ook zo blij om uit die auto te zijn, en niet naar de Chinees te hoeven! Maar goed, tegen die tijd vond ik alles prima, en zijn we toch naar de Chinees gegaan, die uiteindelijk werkelijk heel erg is bevallen, heerlijk eten. O ja, en onderweg nog "for one more day" van Mitch Albom uitgelezen. Mooi boek, we hadden al eerder boeken van hem gelezen. Nu dan eindelijk weer thuis, morgen nu nog weinig op het programma, alleen morgenavond bij vrienden (Nabucco?) op bezoek. Nou ja we zien wel.
Vanochtend om kwart voor 10 naar Pam gegaan, en om half 11 vertrokken te paard. Ik op Feesta, Pam op Coby. En Elena heeft gefilmd! Een hele mooie rit, zo'n 2 1/2 uur lang, die best goed ging. Minder moe achteraf in ieder geval dan de eerste keer! Het was heerlijk weer, en voor het heetst van de dag, rond enen, waren we weer terug. Coby, het nieuwe paard, bevalt uitstekend. Pam heeft contact gehad met de vorige eigenaar, die vermoedde dat het dier vroeger is mishandeld door een man. Vandaar waarschijnlijk nog de schuchterheid. Met veel geduld, veel praten en veel liefde wordt dit een fantastisch paard, wat hij eigenlijk nu al is. We worden verder op de hoogte gehouden over Willow, maar er is dus goede hoop dat hij een goed pensioen ergens krijgt. Wordt vervolgd. Na het paardrijden eerst onder de douche, daarna verder gelezen in Marley & me, tot om 5 uur Hans en Heleen met Esther en Judith kwamen eten. Update van vorige keer: Heleen is dus harpiste waar Marian mee heeft samengespeeld. Judith is hun andere dochter, 13 jaar, en verstandelijk gehandicapt. Dol op paarden, dus hadden we haar beloofd dat ze die middag op Feesta kon rijden. Daarom zijn we gelijk om 5 uur naar Pam toegegaan, omdat Hans voor het donker terug op de camping wilde zijn (het is hier om half 9 al donker, met nauwelijks een schemering). Judith praat niet, maar heeft haar eigen taaltje, met veel gebaren en geluiden. We hebben echt ongelooflijk veel plezier gehad samen, veel knuffelen, hand vasthouden etc. Echt een schat van een kind. Ik werd al gekscherend haar vriendje genoemd, wat ze zelf fantastisch vond. Na het paardrijden buiten gegeten, en om 8 uur liepen we weer naar de camper. Weer hand vasthouden, zei ik "even een ding: we slapen apart vannacht". Ze kwam niet meer bij! Verrassend om te zien wat voor besef ze dan wel weer heeft. Toen ze op het punt stonden te vertrekken, Heleen stond nog buiten de auto, hoorden we opeens gekraak; naast de weg hing opeens een boom schuin! Even schrikken, gekscherend zeggen dat ze maar snel wegmoeten, valt opeens de boom echt om, om op centimeters afstand van Heleen en de camper neer te komen. Boom totaal verrot. Gelukkig niemand gewond, het had heel wat erger af kunnen lopen. De rest van de avond heel ontspannen doorgebracht, ik heb Marly & me uitgelezen, was heel mooi boek. Morgenochtend vertrekken we vroeg naar San Diego, een redelijk grote stad naar het zuiden. Ik hoop morgenavond nog gewoon tijd te hebben om het blog weer bij te werken, maar weet het niet zeker! Anders tot donderdag.
Vandaag zijn Elena, Marian, oma en ik de hele dag weggeweest. Hierdoor kon opa eindelijk ook weer eens rustig werken aan zijn kunstprojecten :-) Afgelopen nacht hebben we eindelijk echt regen gehad! Nog niet genoeg om alles weer vochtig genoeg te maken, maar toch de eerste regen sinds april. Hierdoor is het wel wat benauwder, maar niet te erg. We vertrokken al vroeg naar Joshua Tree National Park, op zo'n twee uur afstand. Totale woestenij. Het heet Joshua Tree omdat deze boom bijna de enige is die in deze woestenij voorkomt, naast struiken ed. Bloedheet, maar schitterende rotsformaties, deze woestijn is een heel andere schoonheid dan wij gewend zijn, het is even wennen maar zeker wel heel erg mooi. Ook best wat gefilmd daar. Na de lunch zijn we gaan winkelen in een Outlet-winkelcentrum, dit zijn allemaal winkels waar restanten worden verkocht tegen lagere prijzen. Vooral heel veel mode, voor de dames dus een walhalla, voor mij nogal doorbijten, maarja dat hoort er ook soms bij. Daarna zijn we naar een kabelbaan gegaan, die vanaf onderaan de bergketen helemaal naar bovenaan Mountain San Jacinto ging. Schitterend uitzicht hier, ook heel apart om van bloedhitte beneden opeens in de koude lucht boven zit. Na nog een winkel bezocht te hebben, terug naar huis. Onderweg nog langsgeweest op het kamp Ronald MacDonald, of beter gezegd het kampeerterrein ernaast waar Esther en haar familie verblijven (zie vorige post). Hebben ze uitgenodigd om morgen te komen eten. Esther's eerste dag was erg bevallen. Daarna door naar Pam, om een zak wortels voor de paarden langs te brengen die we hadden gekocht, en om te vragen of ze al wat had gehoord van de man waar Willow nu bij staat. Ze had hem gesproken, het schijnt goed contact geweest te zijn, ze gaan echt proberen om hem bij een gezin met twee jonge jongens te krijgen, zodat hij een rustige oude dag krijgt. Hier hopen we met z'n allen heel erg op, anders zal hij waarschijnlijk een spuitje krijgen. Ook afgesproken dat ik morgen met Pam ga paardrijden, want het leek erop dat Elena al even voor een dag naar het kamp (als ik het vanaf nu over het kamp heb, bedoel ik dus Ronald MacDonald) zou gaan. Heeft er nu niets meer van gehoord, dus gaat misschien toch niet door, maar ze wil toch dat ik ga rijden morgen. Toch leuk! O, en we hebben nu het nieuwe Harry Potterboek gekocht, Elena is hem nu eerst aan het lezen, ik bewaar hem voor in het vliegtuig. Goed, nog even beneden zitten, en daarna naar bed. Tot morgen!
Vanochtend is Elena samen met Pam gaan paardrijden, Pam op Feesta en Elena op het nieuwe paard, die nu waarschijnlijk Coby gaat heten. Het was afwachten hoe het zou gaan met Coby, maar alle twijfels vooraf bleken ongegrond: ze hebben een groot stuk met ze gelopen, gedraafd en gegaloppeerd, er zijn auto's en motors langsgekomen, en er waren sirenes, maar hij schrok nergens van. Het enige vreemde is dat-ie bang is voor hele wortelen :-) Ondertussen had de rest een rustig ochtendje; eerst ontbijten, daarna eindelijk een mail uit Nederland!!!, gelijk even gebeld, blij om jullie weer te spreken en te horen dat alles goed was. Daarna kwamen Esther, haar zus Judith en haar ouders langs. Esther gaat een week interne stage lopen op het Ronald MacDonald Camp voor kinderen met kanker voor haar internationale opleiding, haar moeder kent Marian van het fluitspelen geloof ik, weet het even niet zeker :-) Elena had haar op het idee gebracht om bij het Ronald MacDonald kamp te gaan stagelopen. Toen Esther, haar zus en ouders vertrokken waren (ze moesten om 1 uur op het kamp zijn), vertrokken ook Ian en Bebe. Plotseling weer heel erg rustig! Maar goed, Elena en ik zijn ook gelijk vertrokken naar het kamp, zodat Elena even iedereen weer gedag kan zeggen, en voor mij om iedereen te ontmoeten, want over twee weken draaien wij allebei een week mee als vrijwilligers! Best spannend, nog maar niet te veel aan denken. Het kamp is zo'n 15 minuten rijden, redelijk dichtbij dus. Heel ruim opgezet, met zo'n 10 tot 15 paarden. Veel heel aardige mensen ontmoet, al een klein beetje meegelopen met de introductie die ik over twee weken zal krijgen. We gaan dus kinderen begeleiden bij het paardrijden. Best spannend voor iemand die drie dagen geleden voor het eerst op een paard zat! Maar zal vast wel goed gaan. Terug nog een tijdje gestudeerd op het stuk van Elena. Aanstaande zondag zingen Elena en ik in een kerkdienst in San Pedro, de plaats waar Marian's zus woont. Elena gaat een stuk van Bernstein doen, wat ik ga begeleiden, en ik doe twee stukken van Reger, begeleid door Marian. Ook plannen gemaakt voor wat we nog willen gaan doen: morgen gaan we naar Joshua Tree National Park (in de buurt van Palm Springs) en we gaan met een tram mee naar boven, waar vandaan we een schitterend uitzicht zullen hebben. Ja pa, de camera gaat mee :-) Na het eten zijn we naar de bioscoop geweest hier in het dorp, naar de laatste Harry Potter film. Was heel leuk, voor het eerst popcorn met boter gegeten, niet gezond maar wel heel erg lekker! Nu gaan we vroeg naar bed, want morgen om 7 uur 's ochtends opstaan. Tot de volgende keer,
Jelle ps de foto's laten nog even op zich wachten, de computer hier is niet zo snel, dus het overzetten van de foto's van de cd-rom naar de computer gaat wat moeilijk. Ik doe m'n best!
Oke, nu in een keer alles bijwerken tot vandaag, heel irritant om de hele tijd achter te lopen! Nadat we donderdag heel vroeg waren opgestaan, bleek het uiteindelijk een rustige dag te worden. We waren eerst van plan om samen met Pam naar een paard te gaan kijken op ongeveer een uur rijden, wat ze van plan was aan te schaffen. Dit paard zal dan in de plek komen van Willow, die nu te oud gebleken was om nog mee te kunnen rijden, zelfs de kortste trail die Elena en ik de dag ervoor reden hebben we niet volledig afgemaakt, hij liep ook heel langzaam en was helemaal bezweet bij terugkomst. Uiteindelijk werd die afspraak afgezegd, dus hadden we opeens veel tijd over! Die dag hebben we gebruikt om wat uitgebreider het dorp te verkennen, heel veel leuke winkeltjes, uiteraard ook veel souvenirwinkels, maar wel heel leuk. Gelijk een zonnebril gekocht (die heb je wel echt nodig hier), en er was zelfs een winkeltje die het hele jaar door alleen maar kerstspullen verkocht! Allemaal hele leuke hebbedingetjes, we hebben voor Lauren een hanger van een bruid en bruidegom voor in de kerstboom gekocht, en voor ons nog een hanger die jullie thuis wel zien. 's Avonds heel veel lol gehad samen met Elena, Marian en Lauren (opa en oma waren naar een soupersupper; soep dus), we hadden bier gehaald, echt heel leuk, en ik heb nog wat op de video gezet, dus jullie zien het wel als we thuiskomen! Daarna met z'n allen de film "Ms Potter" gekeken, heel mooi. Vrijdag was een dag met een vol schema. Eerst hebben Elena, Marian en ik 's ochtends alle dennenaalden om het huis opgeruimd, zo'n 20 vuilniszakken vol. Dit vanwege brandweervoorschriften, brandpreventie. Het is hier kurkdroog, dus het brandgevaar is heel hoog. Daarna 's middags met Elena, Marian en Lauren naar Hemet gereden, een stad op ongeveer een uur de berg af. Eerst Marian afgezet bij het ziekenhuis, Jim (van Pam) was daar net behandeld, en ze hadden gevraagd of Marian ze naar huis kon rijden. Bleek uiteindelijk niet nodig, maar ze is toch mee teruggegaan. Elena, Lauren en ik zijn daarna eerst doorgereden naar Home Depot, een grote winkel waar Marian eerder dode vogels in netten had gezien (zie andere blogs voor details). Naar binnen gegaan, stiekem foto's gemaakt van de dode vogels, en een manager gesproken maar waar overduidelijk niets van te verwachten viel. Daarna gelijk doorgereden naar Target, een grote winkelketen met zo'n beetje alles behalve vers eten. Daar de foto's laten ontwikkelen, en geshopt voor nieuwe kleren: weer een korte broek en twee shirts rijker! Daarna naar Henry's, een grote biologische supermarkt, waar Elena een neusbidet heeft gehaald. Nog iets voor opa opgehaald, en weer terug naar huis. Daar 's avonds de film "keeping mum" gekeken, en toen was die dag alweer voorbij. Vandaag was een emotionele dag. Vandaag hebben we Willow, het paard van Pam en Jim, weggebracht en het nieuwe paard opgehaald. 's Ochtends om half 10 waren we er om eerst Willow en Feesta te wassen, en de trailer klaar te zetten. Willow en Feesta waren onafscheidelijk, dus toen we wegliepen met Willow, huilde Feesta aan een stuk door en rende woest door de corall, een hartverscheurend gezicht en gehoor. Ook voor Elena was dit heel moeilijk; ze kent het paard al haar hele leven, en was er heel erg aan gehecht. Elena heeft ons toen naar de shoeer (zo heet zo iemand blijkbaar) gereden, in truck met trailer een berg af, echt heel knap! Ging heel goed. Emotioneel afscheid genomen van Willow, en het andere paard meegenomen. Schitterend paard, maar veel littekens. 7 jaar oud. Wel een schat van een paard, zonder enige moeite ging hij met Elena de trailer in. Daarna teruggereden naar huis, en het nieuwe paard bij Feesta gedaan. We hadden een machtsstrijd verwacht, maar die is helemaal niet gekomen! Het nieuwe paard bleek te sterven van de honger, dus binnen notime stonden de twee samen te eten. Tot onze verbazing lijkt tot nu toe het nieuwe paard de baas te worden, een paar keer werd Feesta weggeduwd bij de voederbak. Bij thuiskomst waren Ian en Bebe aangekomen. Ian is de broer van Lauren, dus de zoon van Marian's zus. Bebe zijn vriendin. 's Avonds nog een keer langs de paarden gegaan, het wordt Elena's taak om het nieuwe paard in te rijden, Pam moet voorzichtig zijn vanwege eerdere botbreuken. Dit paard heeft gewoon nog geen vriendelijkheid gekent in z'n leven, hij had zelfs nog nooit wortelen gegeten! Voorlopig is hij heel schichtig en vertrouwt hij niets, dus dat heeft tijd nodig. Als iemand dat kan, is het Elena wel; aan het eind van de avond stond ze hem rustig te borstelen, en liet hij haar makkelijk bij zich komen. Een heel mooi proces en gezicht, morgen gaat Elena voor het eerst proberen op hem te rijden. Wordt vervolgd!
Zo, half 12 en weer even de tijd om het blog bij te werken. Beide vluchten verliepen voorspoedig, we vertrokken op tijd en kwamen op tijd aan. In het begin was er nog onzekerheid of we naast elkaar konden zitten, gelukkig was er een heel aardige jongen die wel met me wilde ruilen, is toch heel wat gezelliger! Elena en ik hebben allebei onze boeken uitgelezen nog voor we in Los Angeles aankwamen :-) Joe Speedboot is een aardig boek, wel een beetje apart, maar goed het heeft me beziggehouden tijdens de vlucht. Verder had ik nog cd'tjes bij me, ook dvd's maar de draagbare dvd-speler die ik had geleend van Arjen deed het niet (blijkbaar verkeerd opgeladen). Toen we na de eerste vlucht in Philadelphia aankwamen, begon de hele tour langs alle instanties... We hadden in Nederland al twee formulieren gekregen die we helemaal moesten invullen, met waar je verblijft, al je gegevens. Die moesten we inleveren, er werden vingerafdrukken en een foto genomen. Daarna de koffers ophalen, en door alle andere controles. Lange rijen, we moesten op een gegeven moment zelfs onze schoenen uitdoen! Toen we eindelijk door alle controles waren (duurde zeker anderhalf uur) wat gegeten, en door naar de volgende vlucht. De eerste indruk van Amerika op het vliegveld was bepaald geen goede: onvriendelijke service overal, je kreeg bepaald geen welkom gevoel. Toen de tweede vlucht, gelukkig hadden we dit keer plaatsen naast een nooduitgang, waardoor we wat meer beenruimte hadden. Doordat we alle controles al in Philadelphia hadden gehad, konden we in Los Angeles zo doorlopen om onze koffers op te halen, dat was wel heel prettig! We werden opgewacht door Marian, Marian's zus en Lauren, haar dochter. Best wel een verrassing (we dachten alleen door Marian opgehaald te worden), en na zo'n lange reis best moeilijk om gelijk heel erg sociaal te doen... Maar goed, wel heel leuk natuurlijk dat ze mee waren gekomen. Daarna met Marian in de auto naar Idyllwild, onderweg nog mijn eerste Farmer Boy's Burger gegeten (heel erg lekker!) en om 23 uur stipt kwamen we aan. Onderweg de hele tijd bijna in slaap gevallen (nu weet ik pas echt wat "vechten tegen de slaap" inhoud), thuis nog even een kopje thee gedronken, en daarna snel naar bed. We slapen deze maand in het Solarium, een apart gebouwtje (1 kamer) waarvan 1 kant helemaal van glas is, waardoor je dus recht de natuur inkijkt. Heel mooi, je kijkt zo naar de sterren, die je hier overigens heel wat beter ziet, echt schitterend. We sliepen echt heel snel, maar waren er ook heel vroeg (half zes) uit. Toch wel het gevolg van de jetlag. Op de eerste ochtend stond gelijk een bezoek aan een dedication ceremony gepland; er waren hier vroeger veel indianen, en op een heel groot rotsblok waren nog tekeningen van honderden jaren oud te zien. Elena's opa heeft hier een hek voor ontworpen, zodat de tekeningen beschermd blijven, terwijl toeristen toch mooie foto's kunnen blijven maken. De ceremonie zou om 11 uur beginnen, we kwamen om kwart voor elf aan, was er nog niemand! Pas rond elf uur kwamen de eerste mensen, die gelijk een picknicktafel klaarmaakten, met veel lekker eten (er zou gelijk een lunch aan vast zitten). Het wachten was nu op de twee oude indianen die de ceremonie zouden bijwonen, maar die kwamen pas half 1, of zoals Marian het noemt: Idyllwild-tiijd. De ceremonie zelf duurde maar zo'n 5 minuutjes, met een toespraakje, en wat oeroude indianenliederen, echt heel mooi. Het was leuk om de mensen te ontmoeten, maar iedereen was wel weer redelijk oud, dus wat saai voor ons. Met 1 vrouw (Alice) wel heel erg leuk staan praten, die bleek ook doctorandus in native american (of zoiets) te zijn, mooi gesprek over van alles en nog wat, zij heeft ook nog mooie foto's van ons gemaakt. Daarna voor de eerste keer even het dorp ingegaan, gelijk een zonnebril aangeschaft, en nog even een supermarkt ingeweest. Het weer is hier echt schitterend, overdag is het wel heel erg warm (ruim in de dertig graden denk ik), maar de warmte is hier totaal anders, de lucht is veel droger, waardoor je veel meer kunt hebben. Wel smeer ik me hier veel in met zonnebrand-olie, geen zin om te verbranden. Verder is de lucht hier wat ijler vanwege de hoogte, hoewel ik er niet veel van merk. 's Nachts koelt het wel sterk af, best lekkere temperatuur om in te slapen. Vervolgens zijn we langsgeweest bij Pam en Jim, twee goede vrienden van Elena en Marian. Pam heeft twee schitterende paarden, Willow en Feesta, waar Elena al jaren op rijdt. Willow is al heel oud (26 jaar geloof ik), Feesta 18 als ik het goed heb. Leuk gepraat, en toen werd maar gelijk besloten dat ik die middag voor het eerst zou gaan paardrijden! Daar moest ik wel eerst even andere kleren voor aan, dus naar huis toegelopen, omgekleed (oude kleren), nog even ontspannen en om 4 uur daar naartoe. Kort samengevat: het paardrijden ging heel goed, ik ging op Willow, een heel lief paard dat je eigenlijk niets meer hoeft uit te leggen, hij weet precies waar je naartoe moet. We zijn een heel eind omhoog gegaan, ook wat gedraaft, en na zo'n anderhalf uur waren we weer terug. Toch best wel vermoeiend! Oh, en als je het niet geloofd dat ik heb paardgereden, er zijn foto's :-)) Daarna gegeten, en om half 9 echt totaal ingestort, het was toch nog wel even wennen aan het nieuwe ritme. Om half 10 lagen we alweer te slapen, en om half zes alweer op; dat is ook wel het nadeel van die glazen wand, je wordt dus ook wel gewekt door het ochtendlicht. Oke, ik hou ermee op voor nu, ik zal proberen om vanavond over gisteren en vandaag te vertellen.
