In Cano Negro beleeft men op het ogenblik een -voor deze streek milde – hittegolf. Het is hier elke dag boven de 35 graden en het koelt 's nachts weinig of niets af. Gelukkig hebben we een goede airco, maar we besluiten toch iets vroeger verder te trekken richting Panama.

Onze volgende bestemming is Puntarenas, gelegen aan de Pacific Ocean (de Stille Oceaan). We hopen dat het zeeklimaat wat meer koelte met zich meebrengt.

Tot nu toe hebben we veel geluk gehad met de bussen: nooit lang moeten wachten, redelijk tot goede zitplaatsen …

Ook nu hebben we geluk: de bus stopt voor ons hotel (bussen hebben hier niet echte vaste haltes: ze stoppen als er iemand teken doet) en er is nog zitplaats genoeg. In Upala van bus wisselen naar Canas en vandaar naar het eindpunt voor vandaag. Ook hier geen probleem en op weg naar Puntarenas.

Puntarenas is een vakantiestadje aan de kust van de Stille Oceaan. Het is een beetje te vergelijken met Blankenberge, alleen loopt het er niet stampvol Antwerpenaren en Brusselaars en worden de vuilnisbakken niet leeggeplunderd door zilvermeeuwen, maar door long tailed grackles en door zwarte gieren.

Er is niet veel meer te doen dan strandwandelingen, iets gaan drinken in een strandbar, kijken naar de vakantievierende Costaricanen ….

We hebben hier een ruime kamer met een goede airco en een excellent ontbijt: rijst met bruine bonen onder, gebakken banaan, spiegelei, natilla (soort slagroom) en salcichon (soort gebakken cervelaatworst). Heerlijk!

Eén ding valt er tegen: de temperatuur. Het is hier nog warmer dan in Cano Negro!

Dus.... na een paar dagen trekken we verder. We zoeken het nu wat hogerop en gaan naar San Gerardo de Dota. Dit kleine dorpje ligt in de bergen op een hoogte van 2800 meter en is de verblijfplaats van de quetzal.

De quetzal is een mytische vogel. De Azteken kenden hem reeds en gebruikten de lange staartveren van het mannetje bij het vervaardigen van de rituele hoofdtooi van de priesters. Bij de Azteken was de quetzal trouwens symbool van de vrijheid: zij geloofden dat een quetzal liever zou verhongeren dan voedsel aannemen in gevangenschap.

Dus alles ziet er goed uit: vooruitzicht op een mooie vogel en op een lagere temperatuur.

Op weg dan maar. Eerst van Puntarenas naar Quepos. Heel moeizame rit. We waren op de middag vertrokken en kwamen terecht is een overvolle bus. Snikheet. Heel veel stops (mensen die er nog bij moesten). Gevolg: meer dan drie uur onderweg en geradbraakt toen we aankwamen. Tot overmaat van ramp bleek de volgende bus juist vertrokken en zouden we twee en een half uur moeten wachten op de bus naar San Isidro. Dat konden we echt niet meer opbrengen, dus na enig onderhandelen (An haar Spaans is schitterend) vonden we een nauwelijks betaalbare taxi (een rib uit ons lijf!) voor de rest van onze verplaatsing.

Na een taxirit van twee uur en een beetje zoeken op het eind, werden we afgezet bij 'Miriam's Quetzal lodge'. Een grote tuin met een tiental bungalows. Temperatuur bij aankomst: twaalf graden!

Morgen op zoek naar de magische quetzal!

Tot onze spijt geen quetzals te zien. Deze vogels zijn namelijk hoogtemigranten. Naar gelang temperatuur en aanwezigheid van voedsel (ze leven van jonge wilde advocado's) verplaatsen ze zich in dezelfde streek hoger of lager het gebergte in. Ze waren dus tien dagen geleden vertrokken. We konden wel intekenen om de dag erna met een gids op zoek te gaan, aan 75 dollar per persoon, maar we hebben beslist om dat niet te doen. Trouwens een groep Nederlanders hebben die tocht wel gedaan, 75 dollar per persoon betaald en geen enkele quetzal gezien.

Wij houden ons bezig met mooie foto's te maken van de vogels die op en rond de feeders zitten aan het restaurant.

En verder richting Panama. De mensen van ons restaurant brengen ons naar de grote weg. Vijf minuten wachten, bus laten stoppen en in luxe-bus naar San José. Hier kopen we tickets voor morgen en blijven we een nachtje slapen.

Dan op weg naar Cahuita.

Cahuita is een dorp aan de Caraïbische kust. Het was oorspronkelijk een nederzetting van schidpaddenvangers (soepschildpadden!), maar nu is het een plaatsje vol restaurantjes, hotelletjes,... omringd door natuur. Het grenst trouwens aan een natuurreservaat, dat eigendom is van de dorpsgemeenschap. Ze hebben het gekregen als beloning voor het redden van het leven van een president. De natuur is hier overweldigend, maar toch zien we een paar veranderingen met twee jaar geleden toen we hier waren: veel bijgebouwd aan de rand van de stad en de bananenplantages rukken op.

Heel spijtig, want zo'n plantage is een monokultuur waar inheemse dieren zich niet thuis voelen. Bovendien wordt hiervoor een stuk authentieke natuur opgeofferd.

Maar al bij al is het heel leuk om hier een paar dagen te verblijven: 's morgens opstaan als het licht wordt, lange vogelwandeling (drie uur) afgesloten met een ontbijt (jawel: rijst, bonen …..)

Dan naar onze kamer, wat bekomen van de inspanning, lezen, foto's bekijken en op internet zetten, iets gaan drinken …..

Dat houden we een kleine week vol en dan in twee etappes naar Panama!

Foto's van An vind je hieronder, voor de echte vogelfoto's kijk je op

https://observation.org/users/50424/photos/?advanced=on

Tot volgend verslag!