|
Cahuita was leuk. Heel ontspannend, dus we zijn helemaal klaar voor de grote oversteek.
We hebben overal gelezen dat de grensovergang tussen Costa Rica en Panama niet zo eenvoudig is. Er worden allerlei documenten gevraagd (twee kopies van je paspoort, een bewijs dat er minstens vijfduizend dollar op je bankrekening staat, pasfoto's, een ticket voor je terugkeer uit Panama …..) We lezen ook verhalen van mensen die met één van die dingen niet in orde waren en dus teruggestuurd werden.
Om die moeilijkheden te beperken maken we gebruik van een handigheidje: we boeken een trip van Cahuita (Costa Rica) naar Bocas del Toro (Panama) en we worden door een professionele gids de grens over gebracht.
We vertrekken op tijd, rijden Cahuita rond om nog wat medereizigers op te pikken en met een groepje van zes (plus gids!) rijden we naar de grensovergang. We arriveren er vroeg, iets na acht uur, maar het is er al een drukte van belang.
Stap 1 : uitvaarttax betalen. We worden naar een 'winkeltje' gebracht, waar men batterijen, oortjes (koptelefoon) …. verkoopt en waar ook drie mensen achter een computer zitten. Deze plaats hadden we nooit zelf gevonden! Paspoorten afgeven, wachten en negen dollar betalen om Costa Rica te mogen verlaten. We zetten ons achter in een rij voor de volgende stap.
Aanschuiven en wachten tot we aan een loket komen waar de paspoorten terug gecontroleerd worden en waar gekeken wordt of we het bewijsje hebben dat we de tax betaald hebben.
Volgende stap: aanschuiven en wachten. Loket waar we dan uiteindelijk de stempel krijgen dat we Costa Rica kunnen verlaten.
Dan: een eindje wandelen (over een brug) tot aan de grens van Panama. Weer aanschuiven en wachten. We verschijnen voor een immigratieofficier en moeten ons paspoort tonen. Vraag: waar logeren jullie? Dat weten we dus niet want we gaan heel de tijd rondtrekken en vogels kijken. Dat antwoord valt en goede aarde en zonder verdere plichtplegingen (geen kopies van paspoorten, geen bewijs van de bank …) krijgen we onze stempel om 90 dagen in Panama te verblijven. Heel deze operatie gebeurt (voor het grootste deel in open lucht) in de stromende regen.
Als heel onze groep de grens over is worden we in twee grote taxi's gezet en vertrekken we richting Bocas del Toro.
Bocas del Toro is een eilandengroep (en een stuk vasteland). De taxi zet ons dus af in Almirante, een haventje op het vasteland. Daar is een plaatsje op een boot gereserveerd voor ons en op een half uurtje brengt men ons naar Isla Colon, het hoofdeiland. Hier halen we geld af en laten ons verleiden om een taxiboot te nemen naar onze definitieve bestemming. De boot blijkt een soort van grote open roeiboot met een zware buitenboordmotor. De stuurman is een kereltje van naar schatting 14 jaar. Geen reddingsvesten, niets. Het bootje stampt en bokt en een paar keer denken we dat we omslaan. Gelukkig duurt deze vaart maar tien minuten en komen we heel en droog aan op onze bestemming.
Bastimento is een klein eiland, bevolkt door afstammelingen van slaven die vroeger op de bananenplantages of op de vissersboten werkten. Men spreekt hier een heel eigen taal (een mix van Spaans, Engels en …) en overal hoor je reggaemuziek. Heel plezierig. De huizen (en hotels) zijn op palen in zee gebouwd en te bereiken via een houten of stenen loopbrug.
Heel ontspannen en leuke sfeer. We merken hier dat Panama toch anders is dan Costa Rica. De twee verschillen die ons het eerst opvallen zijn het geld en het ontbijt.
De munteenheid in Panama is de Balboa. Heel raar, maar die munt bestaat eigenlijk niet. Een Balboa is evenveel waard als een Amerikaanse dollar en zou er net zo uitzien. Als je hier dan ook geld uit de muur tankt, heb je geen keus; je krijgt dollars.
Het tweede opvallende verschil is het ontbijt.
Dat bestaat hier niet uit rijst en zwarte bonen, maar uit eieren en smoutebollen (hojaldra). Die smoutebollen noemt men hier brood, maar het zijn dus echt ronde, opgeblazen en gefrituurde smoutebollen. Wel heel lekker.
Hier worden we een paar dagen gewoon aan Panama en dan begint onze rondreis. Eerst van het eiland af geraken: taxiboot (een officiële dit keer) naar het hoofdeiland, dan een grotere boot naar Almirante. Daar kunnen we meerijden met een bus die terug gaat naar San José en die ons wil afzetten in Changuinola. We hebben niets geboekt, maar vinden vlug een zeer basic hotelletje, waar wel airco is en we een eigen badkamer hebben. Hier blijven we drie dagen en gaan we proberen een paar vogelwandelingen te doen.
Changuinola blijkt een belangrijke plaats te zijn voor kweek en transport van Chiquita-bananen. Overal zie je uitgestrekte bananenplantages, vrachtwagens met het merk 'Chiquita' op de zijkant, Chiquita-autobussen die arbeiders naar de plantages en de opslagplaatsen van de bananen vervoeren, containers met het bananenmerk op de zijkant …
Dit heeft wel als nadeel dat er nog weinig 'echte' natuur overschiet! Gelukkig vinden we een (klein) parkje, dat grenst aan een 'laguna' (eigenlijk een arm van een kanaal dat vroeger gebruikt werd om bananen per boot te vervoeren) waar we verrassend veel vogels te zien krijgen. Hier doen we twee vogeltochten.
Voor de rest is Changuinola een sympathiek (maar druk) stadje. We ontdekken hier wel een speciaal type restaurant: een grote zaal, tafels, een toog waar een 'buffet' wordt aangeboden. Hier komen de locals eten. Het eten is lekker en voor ons goedkoop: een ontbijt (2 eieren, platte smoutebol, zwarte koffie) kost hier € 2.30 voor twee ontbijten. Een avondmaal voor twee personen (rijst, spaghetti, kip, vis of 'choleta', slaatje en 2 drankjes (bier en/of Cola)) kost rond de € 10. Heel plezierige prijzen die de 'dure' overnachtingen een beetje compenseren.
Na een paar dagen trekken we verder: op naar Boquete, een klein, vrij toeristisch stadje aan de voet van de bergen. De bevolking hier is helemaal anders dan op de eilanden. Veel inheemse ('Indiaanse') mensen in hun typische kledij. De voertaal is hier terug Spaans. Mensen komen er naartoe om trekkings te doen, watervallen te bekijken, de langste 'zipline' van Panama uit te proberen, …. allemaal activiteiten die aan ons niet besteed zijn. Wij boeken hier een vogelwandeling met gids in het nevelwoud. We hebben geluk: het is een groepsactiviteit, maar er zijn maar twee deelnemers: An en ik.
We rijden met een bus drie kwartier bergop en stoppen bij een hotel tussen de thee- en koffieplantages, waar onze gids ons opwacht.
Een nevelwoud (cloud forest) is een bos, dat zo hoog gelegen is dat het constant in de wolken ligt. Gevolg: mistig, diffuus licht en heel de tijd heel kleine waterdruppeltjes waar je doorloopt. Je bent op een minimum van tijd nat, ondanks de zon. Wat wel speciaal is: hier leven heel andere vogelsoorten dan aan de voet van de berg.
Tot onze grote verrassing zien we hier dan ook de vogel die we in San Gerardo (Costa Rica) gemist hebben: de 'resplendent quetzal'. Terwijl we de boomlijster aan het fotograferen waren, vloog er plots een grote vogel met een lange staart voor onze neus die twee meter verder (tegen licht!) op een tak ging zitten. Te dicht, te donker en te vlug weg voor een goede foto, maar een schitterende waarneming van een prachtige vogel. Dit was echt het hoogtepunt van onze vogeltrip die voor de rest 6 'lifers' (vogels die je de eerste keer in je leven ziet) opleverde en de kennismaking met een sympathieke gids die ook een goed vogelfotograaf was.
Terug in ons hotel, waar men elke morgen een kom deeg maakt, waarvan iedereen zijn eigen pannenkoeken mag bakken.
Nu bereiden we het volgende stukje van onze reis voor: we gaan naar de kust om de verjaardag van An te vieren.
Foto's van An vind je hieronder, voor de echte vogelfoto's kijk je op
https://observation.org/users/50424/photos/?advanced=on
Tot volgend verslag!
|
