Na de drukte van de hoofdstad verlangen we terug naar een beetje rust. We reizen verder richting kust. Omdat het vrij onduidelijk is hoe lang die verplaatsing zal duren, durven we niet op voorhand te boeken. We wagen het erop om ter plaatse een hotel te zoeken, zoals we vroeger deden toen internet nog niet zo algemeen was: uit de bus stappen op een centrale plaats (dorpsplein, …) en een paar hotels bezoeken en kamers bekijken.

Recht over de kathedraal van Chitré vinden we een deftig hotel met bijhorend restaurant. Goede internet, goede douche en topmatras! Dus inchecken en het stadje gaan bekijken.

Chitré is een vrij grote stad met een kathedraal (vrij modern). Winkels, een paar restaurants, maar niets speciaals.

Dus: goede plaats zoeken om te vogelen. En inderdaad, op 4,5 km van het stadje is er een groot vogelgebied: Playa El Agallita. Wat meer is: voor een halve euro per persoon brengt een bus je er naartoe!

Zoals de naam al aangeeft gaat het om een playa, een strand dus, maar wat het zo bijzonder maakt, is dat dit strand niet bestaat uit zand maar uit modder. Die modder trekt duizenden zeevogels aan, die er bij laag water voedsel zoeken. Het strand heeft één nadeel: de afstand van de kustweg tot aan de waterlijn bedraagt bij laag water ongeveer twee kilometer, zodat de meerderheid van de vogels heel ver weg zitten. Het is bovendien ondoenbaar om zelf twee kilometer door de modder te waden. Toch herkennen we een massa vogelsoorten en kunnen we onze lijst van vogels die we gezien hebben in Panama flink aanvullen.

Als we een beetje uitgekeken zijn op de 'strandvogels', gaan we een stukje het achterland in. Bij ons heb je de klassieke volgorde zee, strand, duinen, polders. In Agallita heb je zee, moddervlakte, kustweg, mangrove.

Een mangrovegebied is eigenlijk een bos dat bij hoog water voor een groot gedeelte onderstroomt. De bomen staan dan 30 tot 50 cm of meer in het water en de vogels die in dit gebied leven (ibis, tijgerroerdomp, kwak ….) zitten in de plassen in het bos of in de half onderstaande bomen en struiken.

Het gebied valt zo goed mee dat we besluiten de volgende dag terug te gaan. Maar …. de volgende dag is een zondag, en dan rijden er geen bussen naar het strand! Zeer vreemd, maar niets aan te doen. Dan maar met de taxi. Taxi's zijn hier relatief goedkoop: voor 2.3 euro brengt een brave chauffeur ons naar het vogelstrand. Dikke pech : we dachten dat het gisteren laag water was, maar nu staat het water pas echt laag....

Na een korte wandeling langs 'het strand', wandelen we dan maar op de weg naast en door het mangrovewoud, zodat we toch nog een aantal mooie foto's kunnen maken.

De temperatuur is hier ondertussen opgelopen tot 36 graden en de nabijheid van de zee koelt niet echt af. Bovendien zitten we in een stadje, dat altijd warmer is dan op het land, dus we besluiten nog even verder te trekken. Maar voor we vertrekken rest er mij nog één ding: even naar de kapper.

De kapper is een belevenis. Het is een vrij jonge kerel die met een verschrikkelijk Amerikaans accent spreekt en heel veel uitdrukkingen en kreten gebuikt die hij waarschijnlijk geleerd heeft van Amerikaanse rappers.

Hij begint met mijn baard, maar eerst neemt hij zijn GSM en zoekt een youtubefimpje op hoe je zoiets aanpakt! Zuid-Amerikanen hebben weinig baardgroei en op heel onze reis hebben wij niemand tegengekomen met een serieuze baard. Ik was dus de eerste! Ik heb dus stap voor stap moeten uitleggen wat hij moest doen (“neem nu je tondeuse, zet daar hulpstuk zes millimeter op, …..”) Het resultaat was niet om over naar huis te schrijven, maar het voelde toch een stuk frisser aan.

Volgende halte : Pedasi. Een echt klein dorpje met een leuk hotel met een tuin en een zwembad.

Dat zwembad hebben we echt nodig, want het is hier even warm als aan de kust (36 graden) en 's nachts koelt het weinig of niet af. Normaal begint de echte warmte ergens half maart, maar de laatste jaren wordt het veel vroeger warm. Dit jaar begon de hitte al rond half februari. Veel vogels zijn er niet, tot men 's avonds de tuin begint te besproeien. Tientallen vogels komen zich verfrissen in de juist besproeide bomen en we ontdekken maar liefst vier lifers, alle vier kolibri's.

Omdat de warmte echt te veel wordt en we toch stilaan op weg gaan naar de grens met Costa Rica, besluiten we een beetje hoogte (en dus verkoeling) op te zoeken. We gaan een paar dagen terug naar Boquette. Dit wordt onze laatste halte in Panama.

Onze terugkeer in Boquette is leuk: betere temperatuur (25 graden en 's avonds koelt het nog meer af), winkeltjes, een schitterend ijssalon, een lekker restaurant (buffet met echt lekkere schotels aan spotprijzen!) en we ontdekken het stadspark. Een heerlijke plek om vogels te kijken. Tijdens ons verblijf doen we nog een vogeltocht (met gids dit keer!) naar de plaatsekijke 'pipelineroad', een natuurgebied in het nevelwoud. En dan breekt het vertrek aan.

Vroeg opstaan (6 uur), ontbijt en de bus van tien na zeven. De bus blijkt een oude Amerikaanse schoolbus te zijn die hier terug ingezet wordt in het personenvervoer. Grote bus, met als enige nadeel dat de bus echt ontworpen is om kinderen te vervoeren. Concreet betekent dit, dat als we ons helemaal samenplooien, we met onze knieën tegen de achterkant van de stoel voor ons zitten. Comfortabel is anders. Na anderhalf uur komen we aan in David, waar we onmiddellijk kunnen overstappen op een minibusje (gelukkig met betere zitplaatsen) richting 'Frontera'.

De grensovergang is redelijk chaotisch, maar gelukkig heeft An op het internet een 'handleiding' gevonden om de grens over te steken zonder stappen over te slaan.

Als je met een vliegtuig in een vreemd land aankomt, is er geen enkel probleem; je pikt je bagage op, passeert de immigratiedienst, gaat langs de douane en je bent er.

Hier ligt het een beetje moeilijker. Eerst moet je aan een stempel geraken die een einde maakt aan je verblijf in Panama. Op zich geen probleem, als je tenminste weet waar de man met de stempel zich verstopt! Gelukkig hebben we gelezen dat hij in een heel veelkleurig gebouw zit (foto stond in de handleiding). Het gebouw zien we onmiddellijk, de ingang is wat moeilijker, maar een vriendelijke Panamees wijst ons de weg. De stempel zelf krijgen is geen probleem. Nu staan we in het niemandsland tussen Panama en Costa Rica. Toen we Panama binnenkwamen (langs een andere grenspost) was het niemandsland een verlaten weg. Hier is het een soort groot dorpsplein met restaurants, een taxistandplaats, hotels, een bushalte, banken, een kapper  …..

In onze handleiding stond dat we moesten uitkijken naar een verkeerslicht en de Costarikaanse immigratiedienst zou zich rechts daarvan bevinden. En inderdaad, heel in de verte, voorbij al die chaos, zien we een verkeerslicht. Wij met onze bagage er naar toe en het klopt: achter een hoek bevindt zich een klein kantoortje (één!) waar achter tralies een immigratiebeambte zit. Even aanschuiven en dan is het aan ons. Paspoort wordt gecontroleerd, we moeten ons uitreisticket uit Costa Rica tonen en vertellen waar we voor deze nacht geboekt hebben. En dan krijgen we ons visum en kunnen we binnen in Costa Rica, maar eerst moeten we terug het niemandsland in om te zoeken naar een bus naar onze volgende bestemming.

Wat die bestemming is en hoe de reis verder verloopt, lees je in het volgende reisverhaal.

Foto's van An vind je hieronder, voor de echte vogelfoto's kijk je op

https://observation.org/users/50424/photos/?advanced=on

Tot volgende keer, terug vanuit Costa Rica.