Dit wordt het laatste reisverhaal …. toch van deze reis, hopen we.

We brengen een nachtje door in Jacó. Een kuststadje (met een goed Thais restaurant!), maar verder niet echt interessant voor ons. Het is onze bedoeling om zo dicht mogelijk bij Cerro Lodge te komen. De reden daarvoor is simpel: dit hotel (Cerro Lodge) kan je niet (helemaal) bereiken met het openbaar vervoer. Je kan met de bus die richting uit, maar dan moet je onderweg ergens aan een brug uitstappen en hopen dat je daar een taxi kan vinden. In Jacó zitten we al min of meer in de buurt en we besluiten heel het traject af te leggen met de taxi.

We bestellen ons vervoermiddel via de receptie en tot onze blijde verrassing bellen ze de taxidienst Über, die de klus klaart aan de helft van de taxiprijs.

Cerro Lodge is weer fantastisch; schitterend terrein, rode ara's die rondvliegen, simpathieke aapjes die naar je kijken vanuit de bomen ….. Toch merken we dat er andere prioriteiten komen: alles wordt een beetje 'commerciëler'. Zo is er veel meer aandacht dan vroeger voor de ara's (veel voederplekken voor deze papegaaien, andere, kleinere vogels worden een beetje verwaarloosd) en de interessante uitkijktoren, van waaruit je veel vogels kon zien blijkt verkocht en is niet meer toegankeleijk. Toch blijft het nog aan heel aantrekkelijk vogelgebied.

Wat ook nieuw is zijn de Chinese vogelaars: onbehouwen mensen die zonder scrupules iedereen uit de weg duwen om toch maar het beste plaatsje te hebben. Ze beschikken wel allemaal over minstens twee fototoestellen op statieven, met lenzen waarbij vergeleken mijn 400 mm een kleuter is.

Naast een paar vogelwandelingen in de omgeving, doen we ook een tocht met een gids in 'Carara National Park'. Moeilijk om goede foto's te nemen (bos – donker), maar wel zeer goede waarnemingen en weer een paar nieuwe soorten.

Na een weekje trekken we verder. Terug naar de kust, naar Puntarenas. We voelen ons alletwee niet goed. Waarschijnlijk hitteslag, het is hier elke dag boven de vijfendertig graden. In plaats van ons gewone vervoerplan (taxi naar de brug en daar wachten (een uur? Langer?) op een bus, besluiten we weer een taxi te nemen. Geen probleem, hier geen Über (die rijden alleen in of vanuit de steden), maar een gewone taxi. Prijs valt mee en op een dik uur zijn we aan de kust. Dit is gewoon een tussenstop voor onze volgende bestemming: Cano Negro.

De rit daar naartoe is hels. We hadden geen zin om tijd te verspillen aan nog een overnachting ergens onderweg, maar beslisten heel het traject in één ruk te doen. Vroeg vertrekken dus, richting Liberia. Geen probleem, voorspoedige rit. Overstap in Canas: geen probleem, goede aansluiting. Het is ondertussen rond de achtendertig graden. Volgende halte : Uppala. Daar blijkt dat we de bus naar Los Chiles (die passeert door Cano Negro) gemist hebben. Volgende bus: binnen 4,5 uur. Dus wachten, koffietje drinken, wachten en sterven van de warmte ….

De bus naar Los Chiles is een oud geval en de weg naar Cano Negro is in erbarmelijke staat. We doen er 2,5 uur over en het is donker als we er aankomen. We worden heel hartelijk onthaald: iedereen kent hier 'Antonia' (An dus). We zijn doodop, zelfs te moe om te gaan eten. Dus douchen en vlug ons bed in.

Cano Negro is echt een landelijk dorp. Hier kan je de cowboys te paard nog koeien zien drijven van de ene plaats naar de andere. Hier doen we weer onze gebruikelijke vogelwandelingen: van 6 tot 10 wandelen, daarna wordt het te warm. Ook hier is het weer tussen de 35 en de 38 graden! Hier horen we elke morgen het 'gezang' van de brulapen en gaan we op zoek naar de roze lepelaar. Na de middag kledij wassen, lezen, koffie drinken...

We nemen ook contact op met Renato en Tati, een jong koppel dat we al kennen van toen ze juist hun firma (natuureducatie) hadden opgericht in Cano Negro.

Vermits het nu laagseizoen is en zij een boot hebben, boeken we een boottocht door de pantanal met Renato en Tati als schitterende gidsen.

En dan nadert het einde van onze reis met rasse schreden. Na een etentje met ons vier vertrekken we de volgende dag met de bus naar Los Chiles. Daar willen we de 'wetlands' bezoeken, wat vorige keer mislukt is omdat de weg naar de rivier geblokkeerd was omwille van werkzaamheden.

Los Chiles is een stadje op de grens met Nicaragua. Het wemelt er van de rare figuren die geld willen wisselen, je over de grens brengen …. . Wat deze keer heel opvallend is, is het grote aantal vluchtelingen die de grens zijn overgestoken en vanuit Nicaragua naar Costa Rica komen. Ze zitten op het busstation (eerste halte over de grens) op stukken karton op de banken of gewoon op de grond. Veel gezinnen met kinderen, veel vrij jonge mensen, allemaal op zoek naar werk. De regering van Costa Rica geeft geen steun aan vluchtelingen, maar gedoogt wel dat ze werk zoeken en zo in hun onderhoud voorzien.

Elke avond verrijzen op het perron van het busstation een veertigtal tentjes waar een deel van de mensen probeert te slapen ('s nachts zakt de temperatuur hier zelden onder de 28 graden !).

Onze tweede poging om de wetlands van Los Chiles te bereiken draait ook nu op een tegenvaller uit: omwille van geweldige rookontwikkeling (bosbrand) moeten we vlak voor ons einddoel omkeren en terugwandelen. Pech.

Laatste halte van deze reis: San José. Er is een rechtstreekse bus van Los Chiles naar San Jose. Alleen : die bus rijdt maar twee maal per dag en doet er 6,5 uur over. Eerste rit: 5 uur 's morgens. Tweede rit drie uur in de namiddag. 

Wij dus vrolijk opstaan om 4 uur en in het donker met onze bagage naar de bushalte. Daar is het rond de tentjes al een drukte van belang. De meeste migranten zijn wakker en aan het eten (er schijnt wel een soort voedselbedeling te zijn, want iedereen eet dezelfde dikke, witte boterhammen). We zien ook een paar grote auto's die telkens een klein groepje migranten komen oppikken. Waarschijnlijk ploegbazen van de haciënda's die dagloners komen recruteren. De Nicaraguanen staan hier trouwens bekend als goede en harde werkers.

En dan is onze bus er. Na een rit van 6;5 uur arriveren we in San José. Met een taxi naar ons hotel (het busstation ligt in een redelijk ongure buurt met veel bedelaars en daklozen).

Hier gaan we twee nachtjes blijven. We maken van de gelegenheid gebruik om de laatste boodschappen te doen en de stad nog eens te bekijken.

Vanavond eten we voor de laatste keer cevice als voorgerecht en om het terug gewoon te worden een hamburger als hoofdgerecht.

Dan hebben we morgenavond onze vlucht naar Amsterdam, waar we nog één nachtje op hotel gaan en dan, vrijdag, met de bus naar Antwerpen.

Het was een goede reis. Niet spectaculair of spannend, weinig spectaculaire gebeutenissen, een aantal bekende plaatsen, maar ook veel nieuwe dingen.

Kort:

– Overnachtingen in 26 verschillende hotels (een paar hotels zijn we twee keer geweest).

– Eten in heel veel restaurants (vooral pinto en cassado: rijst met bonen).

– 36 Lifers (nooit voordien geziene vogels).

– Onze doelsoorten die we wilden (terug)zien op één na bereikt: roze lepelaar, koningsgier en groene ara gezien, voor de harpij moeten we nog eens terug.

– Heel warme reis: de opwarming is hier letterlijk voelbaar!

Foto's van An vind je hieronder, voor de echte vogelfoto's kijk je op :

https://observation.org/users/50424/photos/?advanced=on

Groetjes van An en Jos.