Mijn getuigexml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Soms hoor je een opmerking die bij de eerste indruk wat lachwekkend lijkt, tot je er over gaat nadenken, en ze de test doorstaat van je eigen gevoelens,  het antwoord op de simpele vraag, waarom trouwen? Nu ja, iedereen zal wel een paar redenen vinden,  zelfs om het niet te doen.

Je kunt trouwen om op  eigen pootjes te staan, omdat je meer met haar of met hem wilt zijn, de exclusiviteit, de zekerheid, de liefde, kinderen, bescherming, eenzaamheid…iedereen zal nog wel een paar  redenen hebben om het te doen. Misschien ben je er ingelopen zijn zoals dat heet, het hoorde zo, verantwoordelijkheid, gearrangeerd door de ouders..enz

Toen hoorde ik dat je moet trouwen om een getuige te hebben in je leven. Ik vond dat eerst wat simpel tot  de betekenis  ervan tot mij doordrong.

Het eerste wat ik dacht is, ja dat klopt wel als je zou sterven is er iemand die kan vertellen wie je was, of tenminste dat je geleefd hebt. Je staat natuurlijk overal ingeschreven, maar je bent ook snel uitgeschreven, zie maar naar die jongelingen die naar Syrië trekken. Uitgeschreven en mogelijk stad- en staatloos, geen adres meer, het kan. Ineens hoor je ergens anders bij, bij weer andere getuigen van je bestaan. Voor die jongeren kan het snel gedaan zijn, om echt na een paar jaren in de vergeetput te geraken.”Van stof en as zijt gij en tot stof en as zult gij wederkeren” een christelijk uitspraak, die mij verbaast om zijn levenswijsheid. Het is geen holle frase maar een fundamentele waarheid, waarvan we de draagwijdte eigenlijk niet willen kennen. Is er dan nog een mens die mij in dat stof kan vinden, of blijf ik alleen een nietig deeltje van het universum. Daar dacht ik dus aan als ik het antwoord hoorde. Maar men kan twijfelen aan het nut om herinnerd te worden na de dood. Juist je bent immers dood en eigenlijk zal het je worst wezen, je weet toch niet meer of je verguist of bejubeld wordt…waarschijnlijk bejubeld, want mensen zijn beleefd bij een begrafenis, ze krijgen immers koffie met koeken.

Neen, je hebt vandaag een getuige nodig, nu, terwijl je nog in de volle bloei van je leven bent, en die getuige kan alleen een partner zijn die dicht bij jou staat. Je wilt vandaag bestaan, je wilt nu kunnen vertellen wat je denkt, en wat er vandaag is voorgevallen. Je kunt dat natuurlijk aan Jan en Alleman vertellen, maar je wilt het aan iemand vertellen, als je in bed ligt, als je stilaan wakker wordt en je dag vorm krijgt, juist voor het opstaan. Je wilt dit vertellen aan diegene die getuige is geweest toen je insliep en getuige is als je wakker wordt.  Hij of zij kent je geur, weet hoe moeilijk je wakker wordt. Iemand  voor wie je de dag vrolijk wilt laten beginnen, of die weet aan de kreun als je opstaat, hoe zwaar het is. Of  iemand die blij kan zijn als je monter wakker wordt en het ontbijt gaat klaarmaken voor jou en de kinderen. Iemand die ziet hoe je je best doet, om die routineuze klussen door te komen. Iemand die je in de simpele taken van de dag kan bewonderen. Iemand die je in volle begrip de rug masseert, iemand die vraagt wat er is als je wat voort lummelt, iemand met wie je kan gieren van het lachen alleen al door elkaar aan te kijken.. Sterker nog,  iemand die je ruzies kent en weet hoe je het steeds opnieuw hebt geprobeerd  om na elke val weer op te staan, hoewel je soms liever had blijven liggen. Ja ook iemand die weet hoe dikwijls je onvergefelijke misstappen toch hebt vergeven. Kortom iemand die de onverdraaglijke  lichtheid van het leven met jou heeft gedeeld. Iemand die naast jou heeft gestaan, soms dichtbij soms verder af, maar er steeds was om getuige te zijn van wie je bent of wat je ooit nog kunt zijn. Juist daarom is trouwen en trouw zo belangrijk.

Hoe sterk mensen ook kunnen zijn die alleen door het leven gaan, hun getuige is er niet.