Schijnbare inkomens belasting.

De titel verraadt natuurlijk al de onzin van belastingen op schijnbare inkomsten. Ik bezit een auto en ik zou die kunnen verhuren, maar ik doe het niet, ik rij daar alleen mee voor mijn eigen gebruik. Maar eigenlijk is het een bezit dat ik zou kunnen verhuren. Op dat inkomen dat ik zou kunnen hebben, moet ik gelukkig geen belasting betalen, omdat ik, terecht er geen inkomen van heb en belasting op een inkomen dat je niet hebt onzin is, neen het zou diefstal zijn van de staat.. We zouden op straat komen voor zulke unfaire belastingen en ze weigeren ze te betalen.

Nu komt het, wij betalen dergelijke onzinnige belastingen, wat dus diefstal is. Vele Belgen hebben zich kapot gespaard, om een eigen huis te bezitten. Iedereen zal zich zijn eerste jaren herinneren als eigenaar, toen het schrapen was het om geld bijeen te krijgen voor de afbetaling.

Wij hebben dan eindelijk onze woning, en wat gebeurt er, de staat vraagt om belasting te betalen, het kadastraal inkomen, dus op een inkomen dat we eigenlijk niet hebben, dat bovenop de afbetaling komt. Het moet eigenlijk betaald worden van uw loon, dat daarmee nogmaals wordt afgeknabbeld.

Gepensioneerden, die hun woning eindelijk hebben afbetaald moeten van hun pensioen de belasting betalen op een inkomen dat ze niet hebben. Dus de staat steelt van de kleine eigenaar die door sparen en werken eindelijk in een woning kan wonen dat van hem is. Geen gedonder met een eigenaar die niet omziet als er iets fout loopt. Een zekerheid voor de oude dag. Dat is ook waar elke mens van droomt. En dan komt zo’n diefstal hard aan. Ik betaal meer dan 700,-euro per jaar om in mijn eigen huis te wonen. Dat inkomen bestaat niet maar ik moet er belastingen op betalen.

Wie het kadastraal inkomen uitgevonden heeft weet ik niet, het bestaat al lang en niemand is er al voor op straat gekomen…..omdat er mensen zijn met meer dan 1 woning?

Kijk daar vind ik dat fictieve inkomen gerechtvaardigd. Wie een tweede of derde woonst heeft kan daaruit een inkomen puren, dat moet belast worden. Hier is een inkomen dat eigenaars kunnen verwerven, als ze willen. Erger nog, als ze die woningen verhuren hebben ze een inkomen dat ver boven dat kadastraal inkomen ligt en betalen ze eigenlijk te weinig belastingen. Waarom heeft men daar nog niets aan gedaan, het ligt voor de hand.

Schaf het kadastraal inkomen af voor eigenaars die in hun eigen woning wonen en belast de anderen voor het werkelijk inkomen of bij gebrek eraan, een redelijk inkomen dat in de plaats komt, Dit inkomen kan ook fictief zijn, alleen het verschil is dat zij dat inkomen kunnen verwerven, of hebben en dat de één-eigennaar dat niet kan hebben.

Ik vraag mij ook of wat Europa zegt over zulke fictieve belastingen en welke Raad van Staten deze diefstal ooit heeft laten gebeuren.

Deze omkeer zou een werkelijke taxshift zijn die mensen met een eigen woning vrijstelt, en de gegoeden een belasting oplegt die niet meer dan rechtvaardig is. Dit komt eveneens ten goede aan loon en pensioen.

Ik gun iedereen een tweede of een derde woning, maar het moet niet ten koste gaan van alle mensen met één huis, of appartement, of tent, of caravan. Hopelijk bestaat er nog schaamte bij de beleidsmakers. Het zijn altijd de rijken die het land regeren, maar dat wil niet zeggen dat ze zich niet moeten schamen, integendeel..

04-07-2015, 11:49 Geschreven door Michel  
Reageren (0)

STILTE aub

 Af en toe komt het terug in de belangstelling, het zoeken naar stilte. De Kalmthoutse Heide, in de Antwerpse kempen zou zo een plaats zijn, als alle vogels eventjes de tanden op elkaar houden en het niet uitzingen van pure geldingsdrang. Vogels zijn moeilijk in te houden maar hun gezang stoort mij niet, daar is het veel te mooi voor. Bezoekje aan de Kalmthoutse Heide is aan te raden, maar ga er niet met te velen naartoe, want na een minuut verbrod je het door te zeggen “luister eens …wat een stilte”.

 Ik heb ook ergens de stilte gevonden in mijn slaapkamer, met alle ramen dicht, maar ik kan moeilijk iedereen uitnodigen om bij mij van die stilte te genieten, het zou met de stilte gedaan zijn.

 Buiten in de tuin, neen, daar is de stilte reeds lang met pak en zak weggetrokken. Behalve de constante ondertoon van het verkeer in de verte, zijn er een hoop kinderen in hun publiciteitsjaren, voor wie het verboden is te roepen en tieren binnen de muren van de eigen woning, zodat die buiten hun frustraties wegschreeuwen. Ze proberen elkaar te overschreeuwen, omdat ze denken dat wie het hardst schreeuw gelijk krijgt. Zo een beetje als volwassen mensen die ruzie maken. Och het is des mensen denk ik dan, die kinderen moeten opgroeien en het is voor volwassenen ook niet altijd gemakkelijk om peis en vree te houden met elkaar. Al moet ik er mee van genieten, ik ben blij dat ik niet moet bijdragen tot het kabaal van de wereld.

 Als lawaai maken al een waarde heeft,, laat het dan tenminste therapeutisch zijn. Ik zou de mensen eens aanraden hun kinderen op een nacht mee te nemen naar zee om, liefst bij laag water, na een km wandelen, zoals in Zeebrugge, aan de golven te gaan staan,, en daar uit volle borst de kinderen en waarom ook niet zelf, te laten tieren en schreeuwen, zo lang mogelijk, zonder bang te zijn, want niemand ziet u.   Geniet nadien van de stilte die erop volgt, en keer ontspannen naar de wijk terug om er op een beschaafde manier het leven verder te zetten. Het helpt misschien, maar zoals ik al zei, het is allemaal des mensen, en we leven nu eenmaal op elkaars lip, zodat we beter verdraagzaamheid leren en ons niet te snel ergeren over dit luidruchtig samenleven.

 Wat ik natuurlijk niet begrijp is dat mensen er ook nog blaffende en keffende honden op nahouden, die ook nog hun steentje bijdragen tot de geneugten van het luidruchtig tuinzitten. Wat ik ook niet begrijp is dat men de opgroeiende koters nog moet pamperen met van alle geluidsproducerend speelgoed, met muziekjes en godbetert, met brommers. Hoe kleiner die brommers hoe helser het lawaa ze makeni. Dat geluid moet de kleinheid van zo’n krengen blijkbaar compenseren.

 Soms denk ik dat we zijn als de merel, die op het hoogste punt in zijn buurt zijn territorium afbakent met zingen, mooi is dat in de avond . Misschien denken we als de merel, hoe meer we ons laten horen, hoe groter onze eigendom is?

 Het is niet zo mensen, het geluid stopt niet bij de grens van je lapje grond, dus zijn we verplicht wat met elkaar rekening te houden. We kunnen natuurlijk ook nog terug naar de stad trekken, waar de auto geweerd wordt, en tuinen een zeldzaamheid zijn.

25-04-2015, 10:35 Geschreven door Michel  
Reageren (0)

De golfbeweging,

Het leven is een golfbeweging. Ik bedoel er zit een golfbeweging in het leven. Vandaag vragen we ons toch af waar de wereld naartoe gaat. Natuurlijk gaat de wereld nergens naartoe, we staan op, geven de vrouw en de kinderen een goedemorgenkus of een grom naargelang de kwaliteit van de nacht, of van de vorige dag. Dan haasten we ons naar het werk als we dat hebben, en zo rent de dag ons voorbij, tot we ’s avonds uitgeblust in de zetel duiken als een overjaarse komkommer. Er zijn nog een hoop varianten, zoals gepensioneerden die zorgen voor de kleinkinderen, of de survivers  die fietsen,  wandelen en lopen, want gezondheid is een kostbaar goed. Over het algemeen herhaalt de week zich gelijk de vorige week, zoals de golf op het strand. Dus de wereld blijft nog wel een tijdje bij ons,  en ondanks  onze angst en hoop overleven we het wel. We hebben het allemaal al eens meegemaakt.

Met de grote overstroming in 52, heeft de natuur al eens aan de takken geschut, met de deltawerken in Nederland voor gevolg. In 68 hebben de mensen eens aan de boom geschud, het was de ondergang van de gevestigde orde, de katholieke kerk begon aan zijn zwanenzang. We moesten er maar op los leven, want  de wereld zou vergaan door de atoombom, en de bom viel niet. Vandaag gaat de stijgende temperatuur ervoor zorgen dat in 2050 de zeegspiegel met 70 meter gaat stijgen. Op een metertje meer of min moet je mij nu niet vastpinnen, maar 7 meter is al genoeg om Vlaanderen te verzuipen.

Ondertussen zijn we, zonder dat we er erg in hadden  rijk geworden. We zijn van een zwartwitTV, overgeschakeld op kleuren, op plasma, op digitaal, op led, op smartTV. We hebben onze auto en soms meer dan één. We hebben onze laptop en smartphone. Google en Facebook, weten waar we zitten en wat we doen. Who cares.

 We gaan op reis naar exotisch landen, goedkoop, slechts wat vlieguren verwijderd. Ik heb de Taj mahal nog niet gezien, en ik moet nog naar Zuid-Afrika en Australië en Nieuw-Zeeland, maar voor velen is dat al achter de rug. We hebben onze hemel hier en nu, met wat  beters dan rijstpap met  gouden lepeltjes. We zijn ondanks het pluimwerk van de staat en de banken, nog altijd rijk, hoewel er een enorme staatsschuld staat te blinken. Het Belgisch plafond  en bij uitbreiding het Europees plafond staat op instorten, en het scheelt niet veel of Rusland draait de gaskraan toe. We kunnen er niets aan doen, dus waarom ons zorgen maken, we worden er alleen maar neurotisch van.

Erg allemaal? Niet als je beseft, hoe het was toen Vlamingen nog armoezaaiers waren, de marginalen van het Belgique à papa. We weten niet wat de toekomst brengt, maar wel, dat we vandaag heerlijk kunnen leven en genieten van elkaar,  gezellig samen in de zalig verwarmde huiskamer, met een goed boek een glaasje uit Cava-land . We kunnen de zingeving ook hogerop zoeken, in het spirituele, yoga en boedha op zoek naar het ik, naar de energie die je lichaam doorstroomt, of verwijlen  in de cultuur, concertzalen en musea. Nog hoger kan ook,  in het scheppen van een God, naar ons beeld en gelijkenis. Hij zal wel  steeds opnieuw worden uitgevonden, als een eeuwige golfbeweging. Zelfs volwassenen blijven kinderen op zoek naar een hand die hen leidt en vasthoudt.

16-02-2015, 14:51 Geschreven door Michel  
Reageren (1)

Mr. Houtekiet,

Het gesprek over het afschaffen van godsdienst op school heeft mij doen nadenken over mijn eigen ontwikkeling. Ik ben 73, dus waarschijnlijk niet meer zo actueel, als ik zou willen zijn, en ook heb ik een ouderdomsweerstand tegen verandering wat mijn kijk op de zaak beïnvloed.

Zoals zoveel van mijn generatie, ben ik katholiek opgevoed en blijft er uiteindelijk na al die jaren een culturele katholiek over die, op verlof nog altijd kerken bezoek, maar die ondertussen met gretigheid luistert naar Vermeersch en zijn gevecht met het godsbestaan.

Ik ben misdienaar geweest, wilde pater worden, heb mij verzet tegen de onhoudbare kuisheid, en trouwde met het eerste meisje dat ik dorst te kussen.

Of ik in mijn jeugd geïndoctrineerd ben, ik bedoel in een bepaalde richting gestuurd, waarschijnlijk wel, maar het is ook dat, waartegen ik in opstand ben gekomen, niet omdat ik zo verstandig was, maar ik niet anders kon.

Ik weet niet of mensen die zonder godsdienst zijn opgegroeid gelukkiger zijn. Ik zou willen geloven van niet, maar als ik het hier fout heb dan moet men godsdiensten snel verbieden, als dat zou kunnen. Men moet zich toch de vraag stellen, of het mogelijk is het leven te gaan over(be)schouwen op zeer jeugdige leefdheid.. Ik bedoel kinderen te leren kijken naar een wereld in voortdurende verandering. Waar zijn die wijze mensen die dat kunnen, of moet het via internet?

Het gevaar bestaat natuurlijk dat dit internet wordt gestuurd door de Googles, Facebooks en twitters, allemaal nogal oppervlakkige intakes, die niets vertellen over het gevecht dat de jeugd altijd zal moeten leveren om tot volwassenheid te groeien, ze moeten toch het recht behouden de eigen fouten te maken.

Iedereen zelfs journalisten lijken elkaar na te praten, dus zoveel wereldinzicht komt er niet boven water Dat opgroeien had in mijn tijd te maken met een seksueel gevecht, een gevecht tussen verlangen en wat verboden was, met het huwelijk als enige toegestane uitweg. Als ik daar nu over nadenk, een zware dobber.

Vandaag is het allemaal toegelaten, mits enige voorzorgsmaatregelen. Men wil de jeugd niets ontzeggen zelfs geen scheiding. Ik vraag me af of de jeugd daar niet iets fundamenteel verliest. Ik ben nooit een grote ziener geweest, voor mij was het de verantwoordelijkheid over de kinderen, huisje en vakantie, ongeveer in die volgorde, zonder hoogdravende doelen, niet om heilig te worden noch om de wereld te veranderen.

Dat er nu ineens godsdienst op school moet afgeschaft worden begrijp ik niet. Ik heb het overleefd en veel geleerd, al was het maar met me ertegen te verzetten. Dat verzetten is echter een persoonlijke keuze. Als er niets meer is om je tegen te verzetten, blijven alleen de ouders of de school over. Als je kardinaal Leonard hoort dan heeft hij in de godsdienst het geluk gevonden, misschien juist omdat hij een leven nodig had met een verhevener doel dan huisje-tuintje-hondje. Wat doen we met zulke kinderen?

Bart De Wever is misschien je vriend niet en het zal wel niet alleen van hem komen, maar hij sprak over een gat, waar vandaag de Islam inspringt om een maatschappij overhoop te halen. Is de echte reden voor het afschaffen alle godsdiensten in het onderwijs niet, dat men angst heeft om te wijzen naar een godsdienst die gebruikt wordt voor terreur. Het tijdstip heeft er misschien niets mee te maken, maar ontegensprekelijk de angst om foute gevolgtrekkingen te trekken die sterk voor de hand liggen. Is het niet lachwekkend dat we uit noodzaak te nuanceren dan maar alle godsdiensten in de kiem moeten smoren?

We doen alsof de seculiere maatschappij de oplossing is, en ondertussen bewijzen we dat die liberale houding de kloof tussen arm en rijk groter maakt, dat de eenheid van Europa een farce is en dat klimaatconferenties niets meer betekenen dan eens van huis weg te zijn en lekker te eten en te drinken. Ik vrees dat wanneer we een zwart gat maken om godsdiensten in te laten verdwijnen, er morgen een Messias opstaat tegen alle andere godsdiensten.

13-01-2015, 15:21 Geschreven door Michel  
Reageren (0)

Aan het Knack schaduwparlement,

Ik heb de indruk dat verreweg alle auteurs tegen de huidige regering zijn. Nu geef ik grif toe dat deze regering onder Charles-Michel weinig communicatief is, of tenminste toch de schijn opwekt overrompeld te zijn door de puinhoop die België in de laatste goednieuws regeringen heeft weten te vergaren, en daar maar met kleinmoedigheid over durft te spreken. Het is common practice, dat regeringen de schuld van de problemen steeds bij de vorige regering leggen, dat is het politieke spel, en dus zal het wel niet waar zijn, dat België tegen het faillissement aanschurkt. We staan er niet bij stil, maar 350 miljard afbetalen met 3% schuld is de boeken neerleggen.

Als men al het roepen en tieren hoort van alle linkse krachten die meer dan voldoende forum krijgen, dan moet men haast geloven dat er geen andere oplossing is dan deze regering te laten mislukken om België uit het rijtje van falende landen te krijgen. Is dat niet de redenering van  een hoop blinde egoïsten, want ik geloof niet dat er arme mensen tussen die betogers zitten. Trouwens waarom zijn er geen cijfers bekend, uit welke sector die stakers komen?

Is het misschien niet waar dat België (wij allen dus) een grote schuldenlast dragen terwijl de lonen en de pensioenen van mensen in overheidsdienst te hoog zijn. Dat die geprivilegieerde mensen staken en anderen beletten te werken, is toch eigenlijk een schande.

Ik geloof dat de mensen uit de privé-sector, zij die wel moeten zorgen voor de inkomens van de overheidsdienst, beter begrijpen wat er in België moet gebeuren. Zo snel mogelijk terug aan het werk, zodat de pensioenput niet in ijltempo nog groter wordt,  en de kleine pensioenen niet meer betaalbaar zijn. De mensen met kleine lonen en pensioenen kunnen geen land platleggen, het overheidspersoneel kan dat weg. Dat verklaart trouwens waarom die overheid zoveel priviléges heeft kunnen verwerven, juist dankzij de vakbonden die zich daarvoor trouwens op de borst slaan, god betert.

Dat er via de officiële kanalen bij radio en TV weinig verontwaardiging klinkt over die stakingen en het machtsmisbruik van de vakbonden, is misschien dankzij het personeel, dat ook ambtenaren zijn. Het kan ook zijn dat er weinig animo is bij de politiekers om de vakbonden tegen de haren in te strijkers, en de echte bedoeling van de stakingen bloot te leggen. Journalisten daarentegen, de wachters van de democratie, zouden dit zonder angst voor eigen vel wel kunnen doen en simpelweg kunnen aantonen wie die stakers zijn en wat hun eigenlijke bedoeling is. Ook eventjes aantonen hoe arm/rijk die stakers wel niet zijn, en hopelijk alles in het juiste perspectief plaatsen.

Mensen zijn de pesterijen moe en ik geloof niet dat ze de huidige regering daarvan de schuld  geven, maar juist de profiteurs en hun vakbonden. Het wordt de hoogste tijd dat in België iedereen gelijk is voor de wet, en dat in al zijn betekenissen. Politiek is misschien de kunst van het mogelijke of haalbare waar te maken, maar de ambitie zou toch iets verder mogen reiken en de kunst worden van het noodzakelijke.

09-12-2014, 15:28 Geschreven door Michel  
Reageren (0)

Mitraillette

De hysterie van Onkelinx, laat de schaamlap vallen en geeft het ware gelaat van de Belgische samenleving. De onverdraagzaamheid en de frustraties van een ontglippende macht over Vlaanderen. Aanvallen op de Vlaamse ministers uit de NVA en het uitpluizen van een verleden van collaboratie waar Vlamingen zich schuldig aan hebben gemaakt, nu bijna 80 jaar geleden. Nu er zelfs geen 90tigers meer overblijven behalve die ene die zijn verjaardag vierde, kan er nog niet losgelaten worden.

Hoe klein kan de politiek wel zijn die door versimpeling het kamp verdeelt van wij en die Vlamingen met hun collaboratie. De repressie is plots terug en kan niet hevig genoeg zijn. Zielig en onverantwoord op het randje van vuilbekkerij.

Meningen over een mening die op het sociaal netwerk wordt gegeven moet in de kamer kunnen, behalve als de aanvaller de vrije meningsuiting ontzegt aan de ander.

“De collaborateurs zullen hun redenen hebben gehad” is blijkbaar het goedspreken van de collaboratie. Wie iets in vraag durft te stellen over het verleden, wordt afgeschoten. Een minister mag geen mening meer hebben, maar moet dansen naar de pijpen van iedereen, vooral die van de Francofone Belg. Een laatste oprisping, laat ons het hopen, om de Vlamingen te laten voelen wie echt de baas is.

Het Nederlands van Onkelinx hoewel afkomstig uit een Vlaamse familie, is erbarmelijk en soms belachelijk. Misschien had men haar moeten vragen wat ze verstaan heeft. Misschien is het geen politieke frustratie maar gewoon een domheid, gebrek aan voldoende kennis van Nederlandstalige nuances. Ze zou moeten weten dat tijden veranderen. Als zelfs een kroonprinses Elisabeth van 12 jaar, zij het met een rollende franse r, een perfect Nederlands spreekt, zou Onkelinx die tijdsverandering moeten beseffen. Het wordt tijd dat het Francofone België, zich begint te verontschuldigen voor hun anti-Vlaamse houding. Ook dit mitraillette incident heeft dezelfde bedoeling, ondanks de hevige ontkenning van Di Rupo.

Mensen beginnen te begrijpen dat politiek om de postjes gaat, en dat zal blijven duren zolang de particratie betaald wordt door de staat. De nijd van Onkelinx is misschien daar te zoeken, de angst voor het verliezen van geld en macht. Waarom zijn er geen journalisten die dit aan de kaak stellen. Is het niet hun taak om de democratie en vrije meningsuiting te beschermen. De journalist zou keet moeten schoppen Neen het gebeurt niet, ook daar zijn posities te beschermen, en wie bij het groepje’ ons kent ons’ hoort, heeft toegang tot het politieke speelveld.

De eigenlijk splitsing van het land is begonnen toen Franstaligen geen tweetaligheid toelieten in gans België. Onkelinx verliest hiermee de legitimiteit van haar schreeuw om de Vlaamse ministers te ontslaan, ze zijn verkozen zijn door Vlamingen waar ze zo’n hekel aan heeft . De commotie die ze veroorzaakt, wordt overgenomen door het Europees forum, en daar zit de vileine bedoeling…Vlamingen Europees besmeuren. De Francofonie in België laat trouwens geen gelegenheid voorbij gaan om Vlaanderen een bruin kleurtje te geven. Toch blijven ze beweren dat ze voor de eenheid van België zijn. Wat moet men denken van iemand die zijn weldoener het mes in de rug steekt. Laat ons hopen dat het gewoon domheid is, hoewel er een gemeen rood kantje aan zit.

20-10-2014, 10:32 Geschreven door Michel  
Reageren (0)

Fijn stof

Meneer, dat is toch niet meer te doen, we slikken maar stof in Vlaanderen. Ge moet niet veel fantasie hebben om te weten waar dat vandaan komt. Miljoenen banden die afslijten. Die versleten banden komen op ’t stort terecht in het buitenland of bij boeren op de plastiek van het ingegraven veevoeder. Maar al dat versleten rubber zwerft, samen met verbrandde diesel, in de lucht en in mijn longen. Wie doet er iets aan, gelukkig leven we in een waterland, zodat het af en toe wegspoelt met de regen, maar ook dat stof komt uiteindelijk op ons bord.

Nog zo iets, hebt ge al eens de was te drogen gehangen in een wijk waar ze aan het bouwen zijn, het duurt jaren voordat het stof daar is gaan liggen. Voorzorgen om zo weinig mogelijk stof te maken bij het slijpen, boren, zagen, graven daar schijnt niemand zich zorgen over te maken. De mensen en vooral de bouwvakkers slikken dagelijks dat stof. Hebt u al eens een bouwvakker gezien met een stoflapje voor zijn mond? Ga weg, zo zouden u uitlachen… ze hebben het al zo moeilijk om een helm te dragen, meneer, dat ge daar niet mee moet afkomen.

Maar het ergste meneer, is huisstofmijt, een echte pest waar niets aan gedaan wordt. De natuur heeft er altijd voor gezorgd dat er dieren waren die opruimden. Die onzichtbare spinnetjes in ons bed en kleerkasten, ruimen onze huidschilfers op, daar is niet verkeerd mee, maar ze schijten ook onzichtbare strontjes die funest zijn voor huid en longen. Astma krijg je ervan en jeuk. Ik kan het weten, ik krijg cortisone van de pneumoloog, en cortisone van de dermatoloog. Dure universiteiren, die niets kunnen genezen en hun bestaan danken aan de cortisone, en wat goede raad. Bed regelmatig verschonen, kleren buiten de slaapkamer houden, liefst niet stofzuigen voor de een en juist veel stofzuigen voor de ander. Zo kan ik het ook. Zouden ze daar al eens echt onderzoek naar hebben gedaan?

Er zijn gewoon te veel universiteiren meneer. Ze kunnen niets….en komen als dure vogels in onze maatschappij terecht. Ze leren vooral hoeveel geld ze moeten vragen, uit respect voor hun diploma, omdat ze zolang hebben geboemeld en gestudeerd en een papierke hebben gekregen. Dat is zowat het belangrijkste dat ze kunnen. Respect voor hun “studie”, ze moesten beschaamd zijn, eerst studeren op kosten van de gemeenschap en die dan nog eens uitmelken. Discuties voeren over het ereloon, heeft niets met “eer” te maken als u het mij vraagt. Ze hebben stuk voor stuk geldhonger. Van de armoede kloof hebben die geen last, en er komen er altijd bij…wie gaat dat blijven betalen dacht u meneer.

Doen ze onderzoeken naar fijn stof? Ik geloof het niet meneer, ja, meten doen ze wel en rapporteren aan Europa, met als resultaat dat het niet zo best is in Vlaanderen, maar ik heb nog geen maatregelen gezien, u wel?. Laatst zag ik op straat een man arduin slijpen met zijn neus boven de slijpschijf. Ik roep, dat moet je niet doen zonder masker. Weet je wat hij zei, nadat hij zijn machine had afgezet. “Waar bemoeit gij u mee” Ach meneer, de grote hoop is lomp, en de doktoren ach, als ze er geen nummerke kunnen bijzetten voor de ziekenkas, is het vvor hen verloren tijd..toch.

30-09-2014, 12:44 Geschreven door Michel  
Reageren (0)

 Christophe Deborsu.

Dat u de aaibaarste bekende Waal bent, is niet zo moeilijk te begrijpen, u bent immers regelmatig op het scherm. Daarbij komt nog dat u behoorlijk Nederlands spreekt, en u weet hoe Vlamingen zijn, tenminste dat denkt u toch, we zijn zo blij als iemand zijn best doet. Als je een Vlaming begrijpt, dan begrijpt u ook,   o ironie, dat het koninklijk huis ook slechts zijn best doet, voor de taal van de meerderheid van zijn onderdanen.

 U stuurt uw kinderen naar een Franstalige school, omdat er geen zijn in Vlaanderen. Mag ik u eraan herinneren dat die er waren ten tijde dat Vlamingen in het Frans moesten schrijven naar de Franstalige administratie. Juist ten tijde van de Franstalige kolonisatie zoals u het netjes noemt. De liefde prediken voor dit land, heeft dus enkel zin als er gelijkwaardigheid is, iets waar ik nog altijd op zoek naar ben.

 U vindt, of merkt ten minste op, dat de begrijpelijk Waalse aversie voor de Vlamingen te maken heeft met de collaboratie, alsof de Vlamingen Wallonië hierdoor hebben benadeeld. Is het niet zo dat Wallonië ook gecollaboreerd heeft, en is het niet zo dat het Francofone België amnestie tegenhoud, tot vandaag toe. Heeft het Francofone België er al eens bij stilgestaan, dat de collaboratie van Vlaanderen ook te maken heeft gehad met de politieke wens van ontvoogding? Waarom zouden Vlamingen hebben willen ontvoogden denkt u, van wat of wie wilden ze bevrijd zijn?

 Misschien moest u het boek eens lezen “Oorlog en terpentijn” gebaseerd op dagboeken uit de eerste wereldoorlog, u zou beter begrijpen dat de Franskiljonse officieren “les cons de flamands” wel degelijk pestten, zelfs zondanig dat het voor de gewone Waalse soldaat te gortig werd. Dat een officier tegen zijn commandanten moest zeggen “ J’en ai marre de l’humiliation des Flamands, et vous étes tous coupables de cette imposture, idiots”. Je hebt dus gelijk, er waren ook menselijke officieren. Maar  de werkelijkheid minimaliseren dient de liefde voor België niet.

De beide, de collaboratie en de kolonisatie in dezelfde weegschaal leggen, is niet geheel rechtvaardig. De Vlaamse collaboratie had een grond, maar is   veroordeeld, de Francofone kolonisatie is dat niet. De huidige politieke onwil tegen alles wat Vlaams is, laat zien met wat voor soort Belgen we te maken hebben. Wat ik zie is misprijzen voor de wensen van Vlamingen. Nog altijd moeten Vlamingen werken voor de Francofone Belg, en ik heb nog nooit een merci gehoord, dat zou niet stroken met het hoogmoedige beeld dat de Franstalige van zichzelf heeft.

 De Francofonen vinden hun taal belangrijk maar blijven blind voor de belangrijkheid van de Vlaamse taal. Het gaat slecht met de kwaliteit van het Franstalig onderwijs, en dat is niet omdat er geen Franstalige scholen in Vlaanderen zijn. En kijk wat Vlaanderen met zijn kleine Vlaamse taal internationaal doet. Stuur je kinderen waar u wilt, best Christophe, maar kiezen voor een Vlaamse school zou niet zo slecht zijn. Ik hoop dat Vlamingen niet de zelfgenoegzaamheid overnemen van de andere Belgen, want het zou ook onze ondergang zijn.

 Liefde in België zie ik gedijen in een atmosfeer van respect. Het is veel gemakkelijker respect op te brengen voor wie respect geeft, dan voor misprijzen en tegenwerking. Maar daarin brave Christophe zullen uw Francofonen het moeilijk blijven hebben. Michel Stallaert

20-07-2014, 00:00 Geschreven door Michel  
Reageren (0)

HET MEDICAMENT

Ik was me er niet van bewust, dat ik op mijn 73ste verjaardag eigenlijk aan het inslapen was. Het actieve leven, de spanning van de projecten, het lag al een decennia achter mij. Vagelijk wist ik er nog iets van, maar de verhalen erover werden steeds korter. Mij erover opwinden was niet meer nodig, ik wist zelfs niet meer hoe ik voor elkaar had gekregen, omdat ik vandaag amper in staat blijk om zonder problemen op reis te gaan. Bij projecten moet je ver vooruit kijken, als het ware reeds voorzien hoe het zal eindigen, niet alleen of het af te sluiten is met winst of verlies, maar elke stap van de weg kennen zodat er nooit paniek is wanneer iets misloopt, want ook dat moet in te schatten zijn, zelfs de alternatieven die naar een oplossing leiden.

 Vandaag, ik zit alleen in Istrië in Pula op een Ressort zoals dat heet. Ook dat had ik niet voorzien, een appartement in Pula had ik gedacht, niet te ver van het centrum, zodat ik alleen mijn weg wel vind zonder verloren te lopen. Neen verloren gelopen ben ik niet omdat ze me bijna bij de hand hebben genomen tot aan de gate van het Ressort De Horizont. Van de luchthaven Pula naar Verudella 6/B vroeg ik aan de chauffeur van de Shuttle, ik liet hem nog het gedrukte adres zien om alle misverstanden te vermijden maar hij bleef knikken, vruchteloos op zoek naar wisselgeld dat hij mij behoorde te geven. Och ik ken de trucs wel die ze met toeristen uithalen, maar knikte "laat maar zitten" een drinkgeld van enkele kuna's nu ja. Eigenlijk was ik verbaasd dat ik niet eerst naar het centrum van Pula moest om daar een taxi of bus te nemen naar het Ressort, een meevaller dacht ik. De chauffeur deed teken af te stappen en werkelijk ik las Verudella op de halte. Er stapten een paar mensen gehaast uit en ik nam even de tijd om rond te kijken, op het rond punt, dat blijkbaar overal naartoe ging. Misschien dat de gebouwen in de verte nummers   hadden, maar dan moest ik eerst nog een halve km met mijn bagage op wandel om die te bereiken, en misschien moest ik daar helemaal niet zijn. Ook geen taxi's in de omtrek dus stevende ik af op een wachthokje waarin een garde druk de wacht zat te houden. Hij maakte mij diets dat ik de weg die de shuttle had genomen, terug moest. Hoe ver dan, was mijn volgende vraag, maar zover reikte zijn Engels niet en toen ik vroeg :” 1 km “, knikte hij vol overtuiging. Ik kon natuurlijk niet zeker zijn, of ik na het afleggen van die afstand, wel degelijk ter bestemming zou zijn. Er was niemand in de buurt voor een tweede opinie, en je zult maar op weg zijn naar een verkeerd adres met 25kg bagage. Hij moet mijn ellendige onzekerheid gemerkt hebben en belde zijn vriend, een wachter die zoals bleek verantwoordelijk was voor het domein waar ik hoorde aan te komen. Ik was met de gids vertrokken voor een kwartuur snelwandelen, bergop met een rugzak van 10 kg en 15kg op wieltjes. Mijn gids hield er een goede tred in terwijl hij met de telefoon aan zijn oor , verslag uitbracht, ja waarom niet van mijn hijgen en zuchten. Maar ik ben er geraakt, amper, maar toch.

Mijn hoop om mij, eerst en vooral op bed te gooien, een paar uur uit te rusten voordat ik een douche nam en dan een restaurantje op te zoeken was een duidelijk misrekening. Het was 9u30, en de accommodatie was slechts beschikbaar van 14 uur, er moest nog gepoetst worden, ziet u.

Dat ik zo vroeg aankwam was dank zij een nachtvlucht, eigenlijk vroege ochtendvlucht, die vanuit Charleroi stipt was vertrokken om 6u35, met stipte aankomst in Pula airport, om 8u15. Onbelangrijk natuurlijk, maar ik was al onderweg, via bus -trein- en bus van 20uur de vorige dag uit Brugge. Het openbaar vervoer is prachtig maar het rijdt maar tot 22 uur en begint maar terug om 6 uur, dus te laat voor een vliegtuig, waar men wordt verwacht 2 uur voor vertrek, dus 4u35. Ik bracht uit pure noodzaak, de nacht door op een stoel in de luchthaven van Charleroi, mocht zelfs blij zijn met een stoel, want velen slapen er op de grond met de rugzak als hoofdkussen.

Maar niet getreurd, ik mocht mijn bagage aan de receptie van het ressort achterlaten, pakte mijn moeie lijf in mijn handen, en reisde met de bus naar het centrum van Pula, waar ik eerst een spie pidza vond en dan tegen de middag een restaurantje, een zeildoeken afdak tegen de zon, met toeristenstoeltjes. De dorade met patatjes en spinazie en een glaasje wijn waren heerlijk. Om niet helemaal ergens ineen te zakken van zalige vermoeidheid, besloot ik ter verkenning, te voet terug te keren naar het Ressort. Het lukte in 3/4 uur zodat ik niet te vroeg aankwam en mijn appartement kon innemen. Allemaal dik in orde, alleen zocht ik tevergeefs de koelkast die, toch niet mocht ontbreken op een vakantieappartement in het zuiden vond ik. Ik had een levensgrote grijze koelkast die naast mij stond over het hoofd gezien, dus alles in orde. De elektrische kookplaat met een grote schijf en een kleine schijfje als voor een poppenhuisje was wat sober, dus veel koken zou het niet worden.

Toch maar eerst een douche en dan een paar uur maffen, en dat deed ik ook.

Het eigenlijk probleem, begon de volgende morgen zondag, toen ik zoals gewoonlijk, mijn doosje met pillen vulde, om zonder problemen de dag door te komen. Och veel zijn het er niet, en de meeste ervan zijn zelfs onbelangrijk, maar toch is daar een pil bij, die de gevoeligheid van mijn hart onderdrukt en belet dat het op hol slaat. Eigenlijk is ook dat niet zo erg, als je thuis bent, maar dat was ik duidelijk niet. Ik rommelde tussen mijn pillen, speciaal apart verpakt in een kleine toilettas, om ze niet te verliezen, tussen de tandenborstel, scheerapparaat, toiletzeep, dag en zonnecrème, die dan weer in een grotere toilettas zaten, maar ik dwaal af.

Er ontbrak iets, tenminste dat was mijn eerste indruk. Er ontbrak een volledige strip van dat belangrijk medicament, flecainide om het niet te noemen. Ik had wel een strip maar ik had er 2 nodig, om de 7 dagen van het verlof mijn lichaam ten volle te kunnen drogeren. Eigenlijk had ik met 1,5 strip genoeg, maar ook die halve strip, ze was er niet. En toen kwam de projectleider naar boven, aan elk probleem is een oplossing als men maar blijft nadenken.

Feit, ik had te weinig medicatie, zelfs na herhaalde malen kijken en de toiletzak om te keren op de tafel, het bleef een feit. De oplossing lag voor de hand, gewoon simpel, zoek, of beter vindt een apotheker, maar het was zondag. Waarschijnlijk waren die dicht, maar ik had met die ene strip genoeg tot woensdag, dus het probleem had alle tijd om opgelost te worden. Maar, dacht de projectleider 3 dagen zou wel eens kunnen te kort te zijn om het probleem te klaren. Heb je een probleem, pak het direct aan en laat geen tijd voorbij gaan, je weet immers niet wanneer de oplossing eraan komt. Waarschijnlijk is er een apotheker van dienst, en die moet ik vinden. Een busje naar de stad, zoeken naar een Toeristisch info center, en bingo ,er was een apotheker open tot 12 uur ,dus moest ik mij haasten, het was vijf voor twaalf, letterlijk dan, maar ik haalde het met kloppend hart en piepende longen. Even terzijde, maar ik had als projectleider ook ondervonden dat vele problemen zich vanzelf oplossen als men voldoende tijd had van wachten, maar dat was in dit geval geen goede strategie, van zelfs niet.

Niet dat ik verwachtte het zo maar over de toog te krijgen, want ik had geen voorschrift, maar ik moest eerst weten of Flecainide beschikbaar was. Er bestond altijd nog de mogelijkheid dat het niet binnen was en van ergens moest opgestuurd worden, en op zondag gaat zoiets niet , dus er zou een dagje wachten kunnen inzitten. Dat gebeurt ook wel eens met mijn apotheker, die dan beroep doen op een sneldienst, maar zoals ik al zei, niet op zondag. In het beste geval maandag na een dokterbezoek om het voorschrift te krijgen en die dokter moest mij dan ook maar op mijn woord geloven. Dat dacht ik dus allemaal in de apotheek terwijl er een paar trage mensen voor mij alle tijd van de wereld meenden te mogen nemen. Zij konden ook niet weten dat achter hen iemand stond met echte problemen. De apothekeres verstond mij niet goed en ook toen ik mijn enige strip liet zien die al half was geplukt, schudde ze het hoofd. Dat zag er niet goed uit, blijf kalm. Ja het merkproduct is Tambocord, probeerde ik nog. Er brandde nog steeds geen licht. Het medicijnenboek kwam eraan te pas, en uiteindelijk ging ze het googelen. Dat vond ik heel verstandig, want zelf heb ik dat ook eens gedaan en Wikipedia geeft zelfs de volledige formule van de molecule, met de tekening van alle pijltjes en hocuspocus verbindingen.

Het verdict kwam. No sir this product is not available in Kroatie. Mijn gezicht stond op ongeloof, dus voegde ze er aan toe dat ik het nergens zou vinden.

Ja nu weet ik al hoe jullie denken, wacht een dagje, ga naar een dokter en die schrijft dan wel wat anders voor ,case closed. Dus dan zou ik moeten uitwijden waarom een ander ,zij het gelijkaardig medicament, niet kan. Vermits dat absoluut oninteressant is, zul je mij moeten geloven op mijn woord, een andere medicatie, No way. Ik ben een ervaringsdeskundige.

De nacht van zondag op maandag lag ik te broeden. Het is mij dikwijls gebeurt dat een probleem wat onoplosbaar blijkt 's avonds, de volgende morgen een simpel niemendalletje blijkt. Natuurlijk moest ik nog naar een tweede apotheker, je weet nooit, maar daar verwachtte ik niet veel van. De eerste had mij al overtuigd, dat in heel Kroatie geen Flecainide te vinden zou zijn, wat ook de tweede bevestigde, na het volledige ritueel met medicijnboek en computer.

Waar was de Flecainide dan wel. Thuis natuurlijk, blauw doosje in de tweede schuif voor de kookplaat, het was er maar te pakken.Nu wil het toeval dat ik zeer brave buren heb die, als ik op vakantie ga, mijn planten water geven. Ik had hun huistelefoon, maar mijn gsm heeft een oplaadkaart en zeker nu ik in nood zou kunnen geraken, wilde ik spaarzaam zijn met mijn tegoed, ik zou het wel eens hard kunnen nodig hebben als de tijd kromp. Daarbij komt nog dat zoiets moeilijk uit te leggen valt, en ik kan mij indenken dat zij mij de goede raad zouden geven naar een dokter te gaan, mensen hebben immers de neiging een probleem van anderen volgens hun eigen ervaringen op te lossen, wat voor mij geen oplossing is. Met een e-mail de zaak uitleggen, met het waarom en hoe, zou mij beter lukken, maar ik had hun emailadres niet, dus smste ik hen. "Heb een probleem waar jullie mij mee kunnen helpen, kunnen jullie mij je email sturen'. Ook na enkele uren geen antwoord. vermoedelijk het verkeerde nr.

Mijn dochter die in Oostende woont, zou ook naar Brugge kunnen gaan, maar die was haar sleutel van mijn deur kwijt. Ik stuurde dus een uitgebreide mail naar mijn dochter, met de telefoon van de buren, en mijn vraag, hen omstandig uit de doeken te doen, wat mijn probleem en mijn oplossing was. Vooral het gedeelte van de verzending was delicaat, omdat ze daarvoor het geld moesten voorschieten, en dat is misschien te veel gevraagd van mijn goede buren. Taxipost of DHL zouden de enigen zijn die dat binnen de 48 uur voor elkaar krijgen, wist ik nog uit mijn beroepsjaren. Ja de kosten zouden wel eens kunnen oplopen, maar wie zijn gat verbrand....

Mijn dochter mailde mij terug, dat mijn buren dat niet konden want dat ze tot dinsdag op reis waren en mijn dochter zat in Holland en raadde mij aan naar een dokter te gaan, ja wat had je gedacht. Ze hadden gelijk, de oplossing was te omslachtig en vergde te veel middelen. Ik had het niet als een oplossing moeten overwegen. Ik had te weinig rekening gehouden met de moeilijkheid, om te geloven dat er geen vervangmedicatie is. Ik heb een fractie van een seconde gedacht, nog een vriendin in te schakelen die in de buurt woont, maar neen, ik moest naar een andere oplossing op zoek, deze liep dood.

Een vriendin van mij, een ex verpeegster, ze is op rust, die aan het revalideren is van een zware infectie streptokokken, maar dat doet niets te zake, verblijft in een revalidatie centrum in Nieuwpoort. Bij haar kon ik op het volle technisch begrip rekenen, want zij nam, zeer toevallig dezelfde medicatie. Ze kan wel niet uit de voeten, maar haar zoon werkt in Nieuwpoort, dus daar moest iets te regelen zijn, de pillen van de moeder met het jeugdig verstand van de zoon. Niet dus, zij zat juist zonder pillen en haar zoon zat met een verstuikte voet in de gips. Hier waren hogere machten aan het werk die een verzending uit het moederland, onmogelijk maakten en misschien maar goed ook. Ik heb er nog aan gedacht mijn huisarts in te schakelen of mijn reguliere apotheek, maar neen, allemaal te ingewikkeld, en ik zie die heren nu niet direct voor mij in de bres springen.

De maandag liep stilaan ten einde, en ik had geen oplossing. Op het appartement zelf heb ik geen wifi, dus was ik de laatste mails aan het lezen van mijn dochter aan de receptie van het ressort, zo'n 500 meter van het appartement vandaan. Ze had uiteindelijk wel haar best had gedaan, en gemeend, de enige juiste raad te geven, die zoals ik al uitlegde voor mij geen optie was. Ook de vriendin gaf toch maar de raad een dokter op te zoeken. Nu ja, als ik dat deed, kon ik maar beter een bloedverdunner vragen, zodat een op handen zijnde hartversnelling geen kwaad kon, maar ook bloedverdunners moeten met mate en onder controle worden toegediend, dus dat zou dan ook een gok worden.

Als men een probleem eventjes kan loslaten, dan doen onze hersenen iets wat een computer niet kan. Vooral in rusttoestand, wanneer men terug tijd heeft bewust te zijn van de omgeving, wanneer door de rust van het ressort, je de stilte hoort, gekleurd door het gekwek en getjirp van vogels, dan komt de heilige geest. Twee zaken ineens kwamen uit mijn brein opdagen. Ik had een CM verzekering en misschien was de medicatie wel te krijgen in Italie.

Aan de receptie, die ondertussen mede op de hoogte waren van mijn probleem, ik had hen op de hoogte gebracht van een mogelijk levering van DHL op woensdag, iets wat ondertussen tot de onmogelijkheden behoorde, mocht ik naar België bellen, via hun vaste lijn, want hun payfoon was stuk.

De man aan de lijn was vriendelijk, wel niet van de CM maar hij zou het doorgeven en steeds met mij in verbinding treden bij latere gesprekken. Hij nam zijn tijd want hij moest alle gegevens, letter per letter invoeren in zijn plaatsvervangend brein, de computer dus. Ik moest mij geen zorgen maken, hij zou terugbellen naar mijn gsm, ze zouden wel een oplossing vinden. Ik gaf nog de naam van mijn huisdokter mee, mocht die moeten geconsulteerd worden, en ik had maar een stripje nodig, kon zo in een enveloppe voor verzending.

Waarom was ik daar niet eerder opgekomen, naar de verzekering bellen bedoel ik. Was dat niet het eerste wat ik had moeten doen. Ik buig mijn hoofd in stilte, de oplossing kwam er waarschijnlijk aan, maar was er nog niet, zouden zij DHL of taxipost inschakelen en zouden die op tijd zijn. Ik moest ook verder zoeken en uitvinden hoe ver Italië lag, stel dat daar Flecainide te krijgen was.

Ik herinnerde mij dat Istrië eigenlijk niet zover van Italië ligt. Ik vroeg aan een vinnige receptioniste, of er bussen gingen naar Italië. O ja, er vertrokken naar Triëste 3 bussen per dag, een bus om 5 om 6 en om 7 uur. In de morgen vroeg ik, ja en er waren ook 3 bussen terug, een om 14 uur, 16 uur en 18 uur en ze waren, enkele rit, 3 uur onderweg, kost heen en terug 170 kuna, spotprijs eigenlijk. Ik googelde naar apotheken in Trieste, en noteerde een paar telefoons. Of er bij de receptie iemand Italiaans sprak, en of hij wilde informeren of mijn zeldzaam medicament er te krijgen was. In Italië was men verbaast dat men daarvoor moest bellen, natuurlijk was dat te krijgen. Eindelijk een werkbare oplossing, yes. Ik ervoer het zalige gevoel van een geslaagde zoektocht, nog niet afgewerkt maar binnen handbereik. Ik hoorde de vogeltjes terug fluiten en de zee was weer azuurblauw. Een mens zou vergeten dat hij in verlof is.

Toen kwam de telefoon van de vriendelijke man die de oplossing zou vinden. Hij had aan het team van dokters het probleem voorgelegd, dat hoorde blijkbaar zo , die niet konden geloven dat dit medicament niet te krijgen was in Kroatië, dus naar een dokter gaan, het doosje meenemen en het zou wel opgelost zijn. Ik vroeg hem hoe hij dacht dat een dokter in Kroatië, een medicament kon voorschrijven, dat niet in de apotheek voorhanden was, ook niet op bestelling. Ja dat wist hij ook niet. Ik vertelde mijn zoektocht tot in Italië, en hij aanvaarde mijn oplossing. Stuur de kosten van de bus en het medicament dan maar op, en hij gaf mij een dossiernr. De oplossing van mijn probleem zat in de pijplijn, morgen vroeg opstaan, en nu snel iets gaan eten, want ik had scheurhonger van al dat denkwerk.

Eindelijk kon ik er rustig bij gaan zitten. Het restaurantje stond vlak aan zee, en ik bestelde een wienersnitsel, een lap die ik niet op kon, met een glaasje wijn. Na het eten keek ik naar de horizon die stilaan heiig werd bij de ondergaande zon.  

'Wonderfull', zei een vrouwtje enkele stoelen verder die ook naar hetzelfde keek.

' It is, a very quite evening" beaamde ik.

'' ja'" zei ze "misschien kunnen we Nederlands spreken, ik hoorde daar een bekend accent"

Zij was Nederlandse, uit Rotterdam. Uiteindelijk ging ik bij haar zitten, ik had mijn eten op en babbelen op een afstand, het is zo potsierlijk.

"Ja", vertelde ze, "ik spreek gemakkelijk mensen aan, misschien juist omdat ik alleen ben."

"Het is soms moeilijk, aan de receptie keken ze mij ook wat triest aan toen het aantal personen moest opgeven voor de toeristentaks. Als ze vragen waarom ik alleen reis, dan heb ik daar ook geen antwoord voor klaar " probeerde ik aan te knopen

"Waarom ben jij alleen", vroeg ik, "je bent een mooie en jonge vrouw,.... je moet mij niet vertellen dat je geen aandacht krijgt, maar....je moet er niet op antwoorden natuurlijk. "

Ze speelde wat met haar eten. Ze was singel uit vrije keuze. We verlieten het onderwerp, en ik vertelde haar dat ik de volgende morgen om 5 uur moest opstaan, om de eerste bus naar Pula te nemen, zodat ik in Pula de laatste bus nog kon hebben naar Triëste, om een medicament te halen, dat in Kroatie niet te krijgen is.

" Tambocort?" vroeg ze. Ik keek haar verbaast aan

"ja" zei ik "Flecainide, maar dat is het generisch product van het merkproduct Tambocort"

"Toen je het over een product had dat hier niet te krijgen is, wist ik het meteen, ik neem het namelijk ook, als je wilt kan ik je wel wat geven.

"Dat is ongelofelijk" en schetste haar in het kort mijn inspanningen die ik gedaan had om eraan te geraken. Bijna had ik gezegd, dit kan geen toeval zijn, maar dat is het natuurlijk wel.

"Weet je het echt zeker, want uiteindelijk heb ik de reis al voorzien"

"Neen echt, ik ben blij dat ik je kan helpen"

Er kwamen nog wat kennisen bijzitten, en uiteindelijk ging ze naar haar appartement de medicatie halen. Ze had maar een strip bij met 50 gr pillen, en ik moest er 12 pillen uitsnijden, want ik neem 200gr per dag. Ze nam soms maar 50 gr, moest eigenlijk 100 gr per dag nemen, en beweerde nog genoeg over te hebben. Ik zag dat ze met het aantal dat overbleef in elk geval geen overschot zou hebben, ze bleef eveneens tot zaterdag had ze verteld. Ik liet haar, de pillen in de hand, met haar gezelschap alleen, en vertrok als een dief die zijn buit binnen heeft. Neen, ik moest haar niets betalen. Ik betaalde haar drankje en gaf haar een kus bij het vertrek. "je bent een lieve meid' zei ik nog. Mijn probleem had dus onverwacht en vanzelf zijn oplossing gekregen. Ik keek eens naar de pillen in mijn hand, maar zag nog voor me het stukje dat er voor haar was overgebleven. Ik had haar hoeveelheid niet echt nageteld, maar toch.

Ik ben de medicatie toch gaan halen in Triëste, een vermoeiende dag, en nu hoop ik Yvonne terug tegen het lijf te lopen om haar de medicatie terug te geven, die ik wat al te graag aannam. Ik heb verder te weinig gegevens om haar te vinden. De kelner van het restaurant, was het beroepsmatig verboden om haar app. nr te geven, wat ik begrijp, dus heb ik mijn nr achtergelaten bij de brave man. Nu maar afwachten.

Er zijn natuurlijk vele mensen die hetzelfde medicament nemen, en in een hotel zou het mogelijk zijn navraag te doen of een van de gasten misschien wat over heeft, maar in een ressort, met over een groot terrein verspreid, huisjes, appartementen en 4 restaurants, blijft het een toevalstreffer. Het was op die moment na al mijn perikelen toch een reddingsboei, het was gelukkig niet de enige. Misschien had ik gewoon moeten wachten, het probleem loste....bijna...zichzelf op.

"

31-05-2014, 10:46 Geschreven door Michel  
Reageren (0)

We zijn ten dode opgeschreven,

 Ik weet het, ik had moeten beginnen met een vraag, “zijn we ten dode opgeschreven” en dan is mijn antwoord spijtig genoeg “ja dat zijn we”. Dus dacht ik, laat ik maar duidelijk zijn vanaf het begin.. Iedereen weet het, maar kan niet leven met die gedachte, hoewel we leven om te sterven. Maar daar gaat het mij niet om. Ik bedoel niet om mij of jou, maar de hele mensheid kan niet anders dan naar zijn einde lopen, tenzij we alle oude mensen boven de 70tig zoetjes euthanaseren, de baby’s beperken, auto’s afschaffen en fabrieken sluiten.

 De aarde, is een levend organisme, zal uiteindelijk laten bedwijnen wat haar bedreigt. We kappen bomen, wat zuurstof kost die alle levende organismen nodig hebben, en gelijktijdig bezwangeren we de lucht met het verbranden van hout, kolen, petroleum en aardgas, om van de giftige plastics, de uitlaatgassen van auto’s en fabrieken nog te zwijgen. Maar, we kunnen schijnbaar niet anders, dus vandaar mijn onomstotelijke overtuiging, we gaan eraan. Ik sowieso, ik ben een oude pee, maar  ook iedereen en waarschijnlijk met rasse schreden.

 Adam en Eva halen hun 300.000ste verjaardag niet en de vraag of de economie weer aantrekt, en hoe we de staatsschuld gaan betalen, zijn problemen aan de rand. De staatsschuld is zowat gelijk aan het totaal gespaard vermogen van alle Belgen samen, (met enige overdrijving) dus dat is in theorie zo geflikt, de staat mag immers stelen. Als de een of andere Italiaan (met mijn verontschuldigingen aan de Italianen) zegt dat België het goed doet dan bedoelt hij dat de Belgen het goed gedaan hebben en kijkt hij met een gulzig oog naar ons spaargeld.

 Maar dat is slechts geleuter aan de zijlijn, daar gaat het niet om, en hopelijk komt er geen politieker op de gedachte om dat te gebruiken tegen ons. Stel je maar eens voor dat Europa ons belooft de aarde te redden (ik bedoel de mensheid) als we ons geld maar willen openstellen voor een algemene inzameling. Ik weet het, groot protest zou het gevolg zijn, we zouden roepen en schelden, en weet je waarom. Omdat we zo hard hebben gespaard, gewerkt, bezuinigd, ons dingen ontzegd, wat minder op reis zijn geweest, enfin vergeten zijn rijkelijk te leven, omdat we het op onze oude dag zouden kunnen bolwerken. Maar vooral omdat geen mens die zoveel geld inzamelt te vertrouwen is.

 We sterver liever rijk, dan een cent aan de aarde te geven. Niet omdat we niet met de aarde inzitten, maar luister goed, omdat we niemand meer geloven die zegt de aarde te redden. Omdat we vrezen dat die centen alleen wat  happy few zullen rijk maken, die gasten die denken dat ze jaarlijks moeten verdienen, wat niemand op een mensenleven bijeengespaard krijgt. Iemand die beweert de aarde te redden zonder garantie,die kost ons te veel.

 In de voorbije decennia zijn we opgestegen met een luxe vliegtuig, de spanning stijgt, want we moeten in de lucht blijven, de brandstof raakt op en er is nergens nog een plaats om te landen, ook niet met een parachute.

 En daar eindigt mijn betoog en zul je begrijpen waarom we niet zullen en niets kunnen doen tegen het vergaan van de mensheid. Ik ben kort geweest, want ik wil geen pessimist zijn, dat begrijpt het kleinste kind. Nochtans is dat kind de mensheid.

08-02-2014, 12:47 Geschreven door Michel  
Reageren (0)

17-10-2013, 00:00 Geschreven door Michel  
Reageren (1)

Mijn getuige

Soms hoor je een opmerking die bij de eerste indruk wat lachwekkend lijkt, tot je er over gaat nadenken, en ze de test doorstaat van je eigen gevoelens,  het antwoord op de simpele vraag, waarom trouwen? Nu ja, iedereen zal wel een paar redenen vinden,  zelfs om het niet te doen.

Je kunt trouwen om op  eigen pootjes te staan, omdat je meer met haar of met hem wilt zijn, de exclusiviteit, de zekerheid, de liefde, kinderen, bescherming, eenzaamheid…iedereen zal nog wel een paar  redenen hebben om het te doen. Misschien ben je er ingelopen zijn zoals dat heet, het hoorde zo, verantwoordelijkheid, gearrangeerd door de ouders..enz

Toen hoorde ik dat je moet trouwen om een getuige te hebben in je leven. Ik vond dat eerst wat simpel tot  de betekenis  ervan tot mij doordrong.

Het eerste wat ik dacht is, ja dat klopt wel als je zou sterven is er iemand die kan vertellen wie je was, of tenminste dat je geleefd hebt. Je staat natuurlijk overal ingeschreven, maar je bent ook snel uitgeschreven, zie maar naar die jongelingen die naar Syrië trekken. Uitgeschreven en mogelijk stad- en staatloos, geen adres meer, het kan. Ineens hoor je ergens anders bij, bij weer andere getuigen van je bestaan. Voor die jongeren kan het snel gedaan zijn, om echt na een paar jaren in de vergeetput te geraken.”Van stof en as zijt gij en tot stof en as zult gij wederkeren” een christelijk uitspraak, die mij verbaast om zijn levenswijsheid. Het is geen holle frase maar een fundamentele waarheid, waarvan we de draagwijdte eigenlijk niet willen kennen. Is er dan nog een mens die mij in dat stof kan vinden, of blijf ik alleen een nietig deeltje van het universum. Daar dacht ik dus aan als ik het antwoord hoorde. Maar men kan twijfelen aan het nut om herinnerd te worden na de dood. Juist je bent immers dood en eigenlijk zal het je worst wezen, je weet toch niet meer of je verguist of bejubeld wordt…waarschijnlijk bejubeld, want mensen zijn beleefd bij een begrafenis, ze krijgen immers koffie met koeken.

Neen, je hebt vandaag een getuige nodig, nu, terwijl je nog in de volle bloei van je leven bent, en die getuige kan alleen een partner zijn die dicht bij jou staat. Je wilt vandaag bestaan, je wilt nu kunnen vertellen wat je denkt, en wat er vandaag is voorgevallen. Je kunt dat natuurlijk aan Jan en Alleman vertellen, maar je wilt het aan iemand vertellen, als je in bed ligt, als je stilaan wakker wordt en je dag vorm krijgt, juist voor het opstaan. Je wilt dit vertellen aan diegene die getuige is geweest toen je insliep en getuige is als je wakker wordt.  Hij of zij kent je geur, weet hoe moeilijk je wakker wordt. Iemand  voor wie je de dag vrolijk wilt laten beginnen, of die weet aan de kreun als je opstaat, hoe zwaar het is. Of  iemand die blij kan zijn als je monter wakker wordt en het ontbijt gaat klaarmaken voor jou en de kinderen. Iemand die ziet hoe je je best doet, om die routineuze klussen door te komen. Iemand die je in de simpele taken van de dag kan bewonderen. Iemand die je in volle begrip de rug masseert, iemand die vraagt wat er is als je wat voort lummelt, iemand met wie je kan gieren van het lachen alleen al door elkaar aan te kijken.. Sterker nog,  iemand die je ruzies kent en weet hoe je het steeds opnieuw hebt geprobeerd  om na elke val weer op te staan, hoewel je soms liever had blijven liggen. Ja ook iemand die weet hoe dikwijls je onvergefelijke misstappen toch hebt vergeven. Kortom iemand die de onverdraaglijke  lichtheid van het leven met jou heeft gedeeld. Iemand die naast jou heeft gestaan, soms dichtbij soms verder af, maar er steeds was om getuige te zijn van wie je bent of wat je ooit nog kunt zijn. Juist daarom is trouwen en trouw zo belangrijk.

Hoe sterk mensen ook kunnen zijn die alleen door het leven gaan, hun getuige is er niet.

02-09-2013, 11:40 Geschreven door Michel  
Reageren (0)

Nationale hymnen

Ik ben naar een zaterdag concert geweest ergens achter den Ijzer in een would be gotisch kerkje, met een vriendin die ik liet aanhaken omdat ze niet graag alleen ging. Veel verwachtte ik niet, wist ik veel wat een docu-concert was.

Harde stoelen in een kerk, op de elfendertigste rij, waarbij het podium te laag en dus amper zichtbaar was tussen de heen en weer bewegende koppen die zelf zochten naar een opening om toch maar iets op te vangen.

Tot mijn vreugde en na lang wachten had men dan toch het dubbele koor, ik weet nog altijd niet wat men daarmee bedoelde, bijeengeordend op het podium, zodat het concert eindelijk kon worden ingeleid.

Ik hoorde een stem maar kon de spreker niet spotten ondanks het uitrekken van al mijn rug en nekspieren. Het bleek dat de draad van de micro te kort was, zodat hij eigenlijk achter een zuil weggestoken toch maar begonnen was om alle notabelen van de eerste rijen, breedsprakerig te bedanken, hij was alleen voor hen zichtbaar. Ik behoorde niet tot de notabelen, omdat ik mijn ticket zelf pleeg te betalen.Spreker hoorde zich graag, en wijde uit over de inspanningen die geleverd waren om dit concert, met koor, een piano, een orgel en een trommel te realiseren. Blijkbaar was dit een wederkerend jaarlijks gebeuren, waarbij het nu zou gaan over de profane en ernstige muziek, die zich had ontwikkeld vanaf de Franse revolutie tot het einde van de 2^de wereldoorlog, zo’n 200 jaren zeg maar. Ik was toe aan een tijdje maintfulness, om het eindeloos gedram wat weg te mediteren, tot eindelijk het concert begon.

Stil opende ik mijn oren en hoorde een gezang van pure perfectie en gevoeligheid. Oude liederen die ik herkende, begeleid met filmbeelden op een groot scherm boven het koor.

De Franse revolutie, Les miserables,  de marseilaise  waarvan ik nu pas opmerkte, hoe de voren van de ploeg zich moesten vullen met het onreine bloed van de vijand. de toverfluit van Mozart,  stars en stripes van het Engelse imperialisme, Duitsland met zijn uitbreidingsdrang met een prachtig lied fur”userem” Keizer  Frans-Jozef, Linkse en rechtse strijdliederen,  de Russische oktoberrevolutie, de eerste wereldoorlog, het bezingen van de helden, Musolinie en het  facisme, liederen volgden elkaar op en ik besefte hoe de schoonheid ervan mensen kon ontroeren zelfs opzwepen, omdat er gezongen werd over zijn land het land waartoe hij behoorde. Zelf voelde ik mij geroerd door het lied, “langs maas en schelde vloeien, de noordzee bruist en stormt” van Peter Benoit, de man die zijn volk leerde zingen. Ik vroeg mij af waarom we dat lied nooit hadden gekozen inplaats van de onzalige Vlaamse Leeuw.

Ineens begreep ik hoe een volk door liederen kan verenigd worden, spijtig dat we dat vandaag niet meer zingen. Spijtig ook dat wij niet meer van het land  houden, dat daar lag in al zijn eenvoud, nu doorploegd met wegen en autobanen, en waar in het liederen de stilte wordt opgeroepen, die nu niet meer te vinden is.

Liederen over Stalin en Hilter, de grootste demonen van hun tijd, werden begeleid door  de bekende gruwelijke beelden van de vernietigingskampen. Hoe kan muziek zich zo laten misbruiken, geen applaus aub, maar een minuut stilte.

Zelden heeft een concert mij zo geboeid en ontroerd. Deze uitvoering zou men moeten geven op de Vrt, inplaats van het lichtverblindende, oorverdovende en smakeloze songfestival, waar men elke boodschap schuwt, behalve die van geld, seks en glitter. Concerten met gillende mensen, wiens levens richtingloos uitgehold zijn door vluchtige verstrooiing. Mensen zijn losgerukt van de bodem waarin ze leven, en hebben er geen voeling meer mee, en dus ook geen respect, voor wat onze aarde eigelijk is.  We hebben niets meer om trots op te zijn, dus vertellen we onszelf hoe goed we bezig zijn. We moeten onszelf immers graag zien om gelukkig te zijn, zegt de psycholoog.

13-08-2013, 01:08 Geschreven door Michel  
Reageren (0)

Beste Journalisten

Wordt de NVA incontournable, vind ik een rare vraag. Waarom wordt ze gesteld. Gaat men er dan van uit, dat dit nefast is voor het land, of voor Vlaanderen. Is het een hulpgeroep van de traditionelen, om aub niet met de NVA samen te werken, zodat alle postjes behouden kunnen blijven? Franstalig België wrijft zich in de handen. Zolang Vlaanderen verdeeld kan worden zal iedereen op post blijven toch. De angst voor de verandering kan niet beter geïllustreerd worden. De NVA moet zijn slogan zelf niet meer aankondigen.

Waarom dat journalisten van de linkse kerk, uit zogenaamde intellectuele overtuiging, Vlaanderen niet genegen zijn, zal wel een reden hebben, maar ik begrijp ze niet. Ze vinden Vlaanderen waarschijnlijk te klein. Ik nodig hen uit hun  columns in het Europees  te schrijven.

 Maar dat andere journalisten in Vlaanderen mee willen werken aan het polariseren van Vlaanderen, snap ik niet. Moeten in een democratie mensen niet juist samen gebracht worden met begrip voor hun verschillen. Wie wint erbij Vlaanderen uit elkaar te spelen. De Franstalige en hun pers zijn samen sterk.

Neen, Links moet geen angst hebben, mocht Vlaanderen alle macht krijgen over zichzelf, dan pas zal er plaats zijn voor een diverse politiek, ook een linkse en dat zal nodig zijn. Er zullen mensen moeten geholpen worden, die ziek zijn, die zonder werk vallen, die arm zijn, die innovatief en creatief zijn, en we zullen er zelf verantwoordelijk voor zijn, zoals dat hoort. 

Spijtig dat ik geen invloedrijke mens ben, maar ik zou alle journalisten oproepen te doen wat hun taak is.  Waarom stellen jullie een partijpolitiek van “ons kent ons” niet aan de kaak? Waarom hebben we geen klokkenluiders, die het werkelijk spel van politieke dynastieën uitbeent. Bang om ook uitgesloten te worden? Wat nu bezig is, is toch onsmakkelijk.

Indien de NVA andere partijen zou uitsluiten, dan zou iedereen , de traditionele partijen op kop, moord en brand schreeuwen, want dat zou niet democratisch zijn omdat democratie inhoud dat men ook rekening  houdt met minderheden. Tot nader order is NVA een, weliswaar belangrijke, minderheid. Doe aan anderen niet waar men zelf bang voor is. In een democratie zoek men naar de consensus.(liefst geen Belgisch compromis).( De beste fiets kan gekozen worden in consensus, maar in een compromis brengt men stukken van verschillende fietsen samen ...wat gewoonlijk niet rijdt.)

 Men verwijt de NVA dat ze de splitsing van het land willen, dat is oneerlijk. Ze willen eigenlijk de sleutel van het eigen huis in handen krijgen. Deze vraag is legitiem. Wie daar niet mee akkoord gaat, staat angstig te roepen, de Franstalige op kop,  “dan gaat het land gesplitst worden”. De sleutel is een duidelijk doel, al het andere is politieke onduidelijkheid, iets waarvoor België de reputatie heeft.

Zie Vlaanderen als een speelplein, waar jongentjes die er al een tijdje zitten, het nieuwe jongetje die niet dezelfde kleur heeft,  pesten omdat het succes heeft bij de meisjes. Pestgedrag van de traditionele partijen. Het gaat helemaal niet om het goed functioneren van het land, het gaat over invloed, en dan ligt angst zaaien voor de hand.

Ik zal de NVA, waarvan ik hoop dat ze veel stemmen krijgen, in het oog houden, maar ook de andere partijen. Politiekers moeten beseffen dat wij geen kiesvee zijn. Wat zij doen of laten mag best bekeken worden. Hun handelen mag maar één doel hebben, het belang van iedereen, ook van die  mensen zonder partijkaart.

11-08-2013, 17:32 Geschreven door Michel  
Reageren (0)

Nachtelefoon

Enkele dagen geleden kreeg ik, het was middernacht, een telefoon van een vriendin die mij vanuit haar bed, maandelijks belt om te vragen hoe het met mij gaat. Een oud lief in al zijn betekenissen, ik bedoel gewezen en oud dus. Ik kan me niet herinneren wie het uitmaakte en waarom, en hoewel we over alles babbelen, wat zo rond middernacht  opkomt, gaat het nooit over toen, in de tijd dat we…..  geen pijnlijk herinneringen, als die er al waren, een mens vergeet.

Een van de onderwerpen die steeds terugkomen, behalve de onvermijdbare “gezondheid”, gaan over de teloorgang van de vrouw, die ik mijn ganse leven heb geboetseerd naar mijn beeld en gelijkenis, maar tot mijn frustratie nooit ben tegengekomen. De vrouw zeg maar, waarvan het beeld en gelijkenis is gemaakt op de collegebanken. Ik heb wel bij de broeders school gelopen, maar dat had geen verschil gemaakt voor de vrouw, de moeder van je toekomstige kinderen, rein en hoog verheven boven het mannelijk specimen met zijn driften en onreine gedachten. Het meisje  was er om  slechts op een boogscheut   bewonderd en geadoreerd te worden.

Natuurlijk waren er de verhalen van onverlaten, die door het sleutelgat het familiale vrouwelijk specimen hadden kunnen bespieden, met een zware zonde van onkuisheid op hun geweten….die fezelend hun verhalen deden aan de intimi, met de nodige opsmukt en geheimdoenerij. We leerden liplezen om hen min of meer te volgen. Wat had hij gezegd..tettes?

De katholieke onderwijsinstituten , die jongens op die manier tot onnozele timide hansworsten maakten, ik geef toe dat ik  daar als misdienaar bij hoorde, hebben alleen “het verleden” als excuus van hun verwrongen opvoeding. Dat was toen zo. Ze waren de kopie van generaties vóór hen.

Is het dan verwonderlijk, dat ik de verfoeilijk vinger opsteek naar al die vrouwen die zich niet meer slaafs, in een gezin met kinderen opsluiten, en daardoor onze samenleving in gevaar brengen? Vrouwen die niet noodzakelijk mannen nodig hebben om kinderen te krijgen, en zich vrijelijk door de wereld bewegen, zonder ons. Eigenlijk zou ik daar niets op tegen moeten hebben, vrijheid is immers het hoogste goed geworden des mensen, ondanks de academische twijfels erover. Professorenonderzoek leert ons dat we geprogrammeerd zijn vanuit de moederbuik, maar  we tegelijkertijd ook over een vrije wil beschikken. We balanceren eigenlijk op een richel, waar  we op gevaar van een dodelijke misstap  niet van kunnen afwijken, tenzij we echt willen springen...De ultieme weg naar het einde zeg maar.

Juist ja, als we op de wereld zijn om te leven zijn we er ook om te sterven. Ik dwaal af, de vrouw ontglipt mij in mijn uiteenzetting, dus ik vroeg mijn nachtraaf aan de telefoon, wat zij ervan dacht, zo tussen de lakens zonder een vent om het licht uit te doen. Er hoe het kwam dat bijna over de ganse niet westerse wereld de vrouw zo kort wordt gehouden, eigenlijk onvrij is. Had zich in het verleden, ooit iets voorgedaan dat het te verklaren viel, of zijn mannen en vrouwen gewoon voor een stuk primaten gebleven. Hij copuleert omdat hij moet, zij voor een kind en het is nog leuk ook. 

Als wijze vrouw op jaren gaf ze toe dat het een beetje uit de hand loopt met een vrijheid, dat als resultaat heeft, dat veel mannen en vrouwen, vooral mannen natuurlijk , verwezen in eenzaamheid achterblijven.  Het mannetjesdier, kan het niet meer kan opnemen tegen de dominante kolos, het vrouwtjesdier heeft geen nut meer, tenzij als troost voor die ouwe grapjas.

Zulke telefoongesprekken zijn spielerei natuurlijk, wij zitten nog gezellig tussen de lakens te filosoferen, terwijl drama’s zich afspelen, van uiteengerukte gezinnen, kinderen die in een wereld komen waar houvast eigenlijk drijfzand is, liefde die bestaat voor één nacht, jonge vrouwen met kinderen die er alleen voorstaan. Ik vraag u af vrije vrouwelijke mens, vraagt gij u niets af.

29-07-2013, 19:28 Geschreven door Michel  
Reageren (0)

17-05-2013, 14:12 Geschreven door Michel  
Reageren (0)

God

God, Jahweh, Allah, volgens Etienne Vermeersch bestaat Hij niet. Hij heeft er zijn hele leven aan gewijd tot hij gevonden had, dat Hij niet bestaat, en verkondigt deze wetenschap met verve. Lennon was er ook van overtuigd dat er een betere wereld zou zijn zonder hemel, terwijl Urbanus het God echt kwalijk zou nemen als die niet bestond en hij dus na de dood zo maar zou verworden tot stof. Urbanus had het echter kunnen weten, op Aswoendag zeggen zelfs de Christenen “gij zijt van stof en as en tot stof en as zult gij wederkeren”.

We zijn onze hersenen  zegt Dick Swaap, alles wat we denken, doen en voelen, wordt gemaakt in onze hersenen. Er zijn mensen die er van overtuigd zijn dat ons gevoel in onze buik of aan ons hart ligt, en je kunt het hen niet kwalijk nemen, want buikpijn of hartpijn hebben van miserie, bestaat. Maar zoals onze hersenen het beeld rechtzet, wat omgedraaid op ons netvlies valt, kunnen zij ook signalen sturen naar ons lichaam, om ons te laten voelen dat het tijd wordt uit te rusten, op te passen voor een ongezonde en stresserende levenswijze, ons laten tranen van verdriet, en ons  gelukkig maken bij het zien van zo iets onnozel als het botten van de bomen, het voelen van de zon, de lach van een kind, of een lief dat van jou is,  ja; zelfs het gevoel geven dat God bestaat.

Het intense gevoel van geluk, genot, kick, blijken te wijten te zijn aan chemicaliën, endorfine, dopamines, serotine en adrenaline die door onze hersenen worden aangemaakt. Een chemisch fabriekje zeg maar. Ik vond geen stoffen die ongelukkig maken, tenzij het ontbreken van de voorgaande,  maar het ongelukkig gevoel, zoals bijvb. depressie, blijkt voor een stuk erfelijk. Het heeft te maken met onze levenshouding, en wordt ook gestuurd vanuit onze hersenen. Ook een groot stuk overlevingskennis, overgeleverd van onze vroege vaders en moeders zit daar ergens. Zou God tot die overlevering kunnen behoren?

Ik weet niet of ik je overtuig met mijn uiteenzetting over die gewichtige grijze massa (1 tot 1.5kg), maar waar ik wilde toe komen is, dat ook God, ongeacht of hij bestaat of niet,  zich in onze hersenen bevindt. We hebben Hem een kerkelijk huis gegeven, maar Hij bestaat maar dank zij onze hersenen. In onze hersenen wordt een strijd om Zijn bestaat geleverd, met twijfel en overtuiging. We  verbruiken  daar enorme hoeveelheden suikers, die we  eigenlijk meer nodig  hebben om beter te functioneren en ons verstand te gebruiken. Eens we beseffen, dat je van stof en as bent en tot stof en as zult wederkeren, zouden we een hoop energie besparen, tenzij het aanvaarden ervan, een hoop stress veroorzaakt. Erger nog is dat iemand  energie wilt opofferen om de mens  of van dat inzicht te overtuigen, of hem of haar  tot iets wil bekeren.

Eerlijk gezegd, als God, Jahweh of Allah bestaat, heeft hij de zware taak om al zijn gelovigen die denken het ware geloof te hebben, te doen stoppen met elkaar uit te moorden in Zijn naam. Vandaag weet Hij niet waar eerst beginnen, misschien is de Goddelijke hersenmassa daar te beperkt voor. Hij laat betijen, of misschien heeft Hij het grote inzicht, dat al die verschillende kerken beter af zijn met wat minder “geloven” en wat meer liefde. Heeft Lennon dan toch gelijk en zou die hemel er beter niet zijn.

Zou onze Paus Benedictus Radzinger de zoveelste, aftreden omdat hij tot dat inzicht is gekomen, hij schijnt een zeer intelligent man te zijn.

18-02-2013, 00:00 Geschreven door Michel  
Reageren (0)

Turkije

Een stukje van de wereld, wel iets groter dan onze straat. Een snoepreisje, cadeautje aan mezelf, weg van het koude en natte klimaat in januari. Dan kom ik thuis, met herinneringen aan een prachtig Turkije, ruines van oude steden Efeze, Afrodite, een beetje verzadigd van die opgravingen. Steden in de loop van de jaren begraven onder het zand, nog maar 3000 jaar geleden bloeiende rijke steden met een uitgebreide cultuur.

Vliegtuig, trein en bus..en ik sta terug in mijn straat anno 2013, en kijk naar de nieuwe woningen. Wat zou er van overblijven, in het jaar 3000. Waarschijnlijk in zee verdwenen, zoals de stad Kekova in Turkije. Het klimaat zal ons dan wel opgeslokt hebben. Zullen de mensen zich dan ook afvragen hoe we geleefd hebben. Wat zullen we hebben nagelaten, om de toekomstige toeristen van het jaar 3000 onze leefwereld te laten begrijpen TV, computer, i-pot, i-pad, i-phone, ze gaan niet lang mee, en zijn terug te vinden op de afvalberg. Zou het toerisme zelfs nog bestaan, of de mensheid zelf?

Hoeveel mensen zullen er dan op aarde zijn. Nu zitten we al met steden met miljoenen mensen. In die steenoude steden  bestond de gemeenschap uit zegge 30.000 mensen. In de middeleeuwen 14^de eeuw woonden er in Brugge zo’n 45000,- mensen, en was ze zowat de belangrijkste stad in Noord-Europa. In  1080 werd Brugge de hoofdstad van het Graafschap Vlaanderen. Allemaal behapbaar, en iedereen in de oudheid, kende zijn plaats, wilde meespreken over de ontwikkeling van zijn stad. Die grote mensenmassa’s in de grootsteden kennen alleen  hun straatnaam en huisnummer. We kijken eens vies als de gebuur zijn tuin laat overwoekeren, maar we zwijgen en beperken ons commentaar tot de huiskamer. In een miljoenen gemeenschap wordt alles rap explosief,  gebrek aan plaats, dat begrijp je wel.  Egocentrisch, terugplooien op jezelf, het lijkt er niet goed uit te zien voor de komende generatie.

Als ik  nog wat mag zeggen, ik wenste terug 18 te zijn. Ja wie niet hoor ik je denken, maar nu moet niet iedereen beginnen om hetzelfde te wensen, laat me het nu voor een keer aan mij zijn. Denk je dat het gemakkelijk is misschien, te beseffen dat het niet meer zal verbeteren, die pillen alle dagen, de hartkloppingen als ik de trap oploop, het duizelen bij het opstaan en het gemis van een stevige erectie.

Terug 18 zou ik geen enkele vrouw teleurstellen, zou ik naar de wereld kijken als een wonder der natuur. Ik zou elk blaadje liefkozen, dat in zijn drang om te leven ontspringt. Ik zou het weigeren om met iemand ruzie te maken. Ik zou de wereld afreizen en wereldwijd vriendschappen maken. Ik zou oude mensen op de tram laten neerzitten en naar hun verhalen luisteren . Ik zou luisteren naar mensen die met mij van mening verschillen, omdat ik weet dat elke opinie uiteindelijk  onbelangrijk is. Ik zou iedereen die ik ken, vertellen hoe belangrijk hij of zij voor mij is. Ik zou een boek schrijven over vriendschap en misschien over seks. Ik zou lief zijn voor mijn kinderen. Maar ja die zou ik dan nog moeten maken.

Als ik dat nu lees, dan besef ik ineens dat ik daar geen 18 jaar voor moet zijn, maar dat ik de meeste van die dingen ook nu kan doen. En dan besef ik plots hoe heerlijk ingewikkeld ik ben. Ik discuteer om de vreugde de ander te overtroeven. Ik wil niet af van vastgeroeste ideeën, omdat ik vind dat ik gelijk heb. Het leven is gelukkig zo kinky, dat het aangenaam is om het nog te beleven. Een beetje tegenwringen, er is niets mooier.

Alleen, ik weet niet of mensen van het jaar 3000 dat nu gaan snappen uit de afvalberg.

04-02-2013, 12:01 Geschreven door Michel  
Reageren (0)

04-12-2012, 14:06 Geschreven door Michel  
Reageren (0)