Christophe Deborsu.

Dat u de aaibaarste bekende Waal bent, is niet zo moeilijk te begrijpen, u bent immers regelmatig op het scherm. Daarbij komt nog dat u behoorlijk Nederlands spreekt, en u weet hoe Vlamingen zijn, tenminste dat denkt u toch, we zijn zo blij als iemand zijn best doet. Als je een Vlaming begrijpt, dan begrijpt u ook,   o ironie, dat het koninklijk huis ook slechts zijn best doet, voor de taal van de meerderheid van zijn onderdanen.

 U stuurt uw kinderen naar een Franstalige school, omdat er geen zijn in Vlaanderen. Mag ik u eraan herinneren dat die er waren ten tijde dat Vlamingen in het Frans moesten schrijven naar de Franstalige administratie. Juist ten tijde van de Franstalige kolonisatie zoals u het netjes noemt. De liefde prediken voor dit land, heeft dus enkel zin als er gelijkwaardigheid is, iets waar ik nog altijd op zoek naar ben.

 U vindt, of merkt ten minste op, dat de begrijpelijk Waalse aversie voor de Vlamingen te maken heeft met de collaboratie, alsof de Vlamingen Wallonië hierdoor hebben benadeeld. Is het niet zo dat Wallonië ook gecollaboreerd heeft, en is het niet zo dat het Francofone België amnestie tegenhoud, tot vandaag toe. Heeft het Francofone België er al eens bij stilgestaan, dat de collaboratie van Vlaanderen ook te maken heeft gehad met de politieke wens van ontvoogding? Waarom zouden Vlamingen hebben willen ontvoogden denkt u, van wat of wie wilden ze bevrijd zijn?

 Misschien moest u het boek eens lezen “Oorlog en terpentijn” gebaseerd op dagboeken uit de eerste wereldoorlog, u zou beter begrijpen dat de Franskiljonse officieren “les cons de flamands” wel degelijk pestten, zelfs zondanig dat het voor de gewone Waalse soldaat te gortig werd. Dat een officier tegen zijn commandanten moest zeggen “ J’en ai marre de l’humiliation des Flamands, et vous étes tous coupables de cette imposture, idiots”. Je hebt dus gelijk, er waren ook menselijke officieren. Maar  de werkelijkheid minimaliseren dient de liefde voor België niet.

De beide, de collaboratie en de kolonisatie in dezelfde weegschaal leggen, is niet geheel rechtvaardig. De Vlaamse collaboratie had een grond, maar is   veroordeeld, de Francofone kolonisatie is dat niet. De huidige politieke onwil tegen alles wat Vlaams is, laat zien met wat voor soort Belgen we te maken hebben. Wat ik zie is misprijzen voor de wensen van Vlamingen. Nog altijd moeten Vlamingen werken voor de Francofone Belg, en ik heb nog nooit een merci gehoord, dat zou niet stroken met het hoogmoedige beeld dat de Franstalige van zichzelf heeft.

 De Francofonen vinden hun taal belangrijk maar blijven blind voor de belangrijkheid van de Vlaamse taal. Het gaat slecht met de kwaliteit van het Franstalig onderwijs, en dat is niet omdat er geen Franstalige scholen in Vlaanderen zijn. En kijk wat Vlaanderen met zijn kleine Vlaamse taal internationaal doet. Stuur je kinderen waar u wilt, best Christophe, maar kiezen voor een Vlaamse school zou niet zo slecht zijn. Ik hoop dat Vlamingen niet de zelfgenoegzaamheid overnemen van de andere Belgen, want het zou ook onze ondergang zijn.

 Liefde in België zie ik gedijen in een atmosfeer van respect. Het is veel gemakkelijker respect op te brengen voor wie respect geeft, dan voor misprijzen en tegenwerking. Maar daarin brave Christophe zullen uw Francofonen het moeilijk blijven hebben. Michel Stallaert