Mmmmm... het blijft hier lekker weer...ik zit nu buiten haar huis op de stoep - de wonderen van Wifi - en kijk uit over de glooiende akkers. Het hooi rimpelt alsof een reuzenhand het teder aait. Het is hier bijna oogsttijd en de lucht ruikt ...tja..."droog"..komt er het dichtste bij. Droog zoals een handvol gedroogde bloemen ruikt op een warme zomeravond. De zwaluwen vliegen laag, het wordt een onweersdag vandaag.

Aan het einde van het veld, ongeveer een goeie kilometer ver, staat nu in de schaduw aan de rand van het diepgroene, bijna zwarte sparrenwoud een enorme eland. Die heeft waarschijnlijk vannacht een feestje gebouwd in de akkers, een redelijk groot probleem hier :)  In Östergötland waar ik nu ben, een goeie 150 km zuidelijk van Stockholm, en dicht bij de mooiste archipel na de Kroatische kust, sterven meer automobilisten in een aanrijding met een 800kg zware eland dan om welke andere reden ook. I kid you not.

Mijn ex heeft net Mette opgeladen en is onderweg naar haar schooltje, een chaotische verzameling roodgebeitste huizen op de flank van een heuvel, boven een kreek.

Erg mooi, een vroegere herenboerderij met bijgebouwen van waaruit nu schoolgeluidjes opklinken. Elke dag gaat Mette voor een voormiddagje ernaar toe, zodat ze kan wennen aan "de grote school". Het gaat er hier een heel pak minder stresserend aan toe dan de eerste schooldagen in Antwerpen in elk geval.

Ik pik ze straks op met de fiets, hijgend helemaal de heuvel op, en met haar achterop met een rotvaart naar beneden, op weg naar het Götakanal dat haar dorp in tweeën snijdt. Een rustig kabbelend kanaaltje tegen de rotswand aan, veel gebruikt door plezierjachten omdat het Zweden van oost naar west doorkruist , enfin, dat was oorspronkelijk toch de bedoeling :) Somewhere, somehow, someone got sidetracked :) Waarschijnlijk door één van de talloze oorlogen die hier in de laatste eeuwen met de Pruisen, Russen en Denen zijn uitgevochten.

Het heeft nu geen andere functie dan de verbinding tussen alle jachthaventjes rond de Zweedse meren, en Söderköping heeft er natuurlijk ook ééntje. Met het beste ijsjesrestaurant dat je je kan indenken. Het vaste namiddagritueel met mijn kleine älskling moet natuurlijk hier starten, op het zonnige terras iets boven het haventje uit, met een enorm ijsje in de vreemdste kleuren ...en natuurlijk het parapluutje en de slingertjes. Elk zesjarig iepje heeft ergens wel een geheim doosje met een verzameling van die ijspluutjes, denk ik.

De bakkerin komt naar buiten met mijn tweede koffie. Een slecht idee, eigenlijk, koffie is hier een dodelijk wapen; zwart, sterk en bitter. Een winterkoffie. Toch de perfecte start voor een luie, relaxte dag.

Ze kijkt even op me neer, en schuift dan een stoel bij.

Ze vraagt me wat in overstaanbaar Zweeds,ik pik wat woorden op maar schud mijn hoofd: “Jag talar inte bra Svenska, förlåt!”  Ze moet even lachen met mijn grappige accent en schakelt naadloos over op Oxfordengels. Of ik hulp nodig heb met mijn Norrkopings Tidningar? De krant ligt al een tijdje open op het smeedijzeren terrastafeltje, had ze gemerkt. Ze vouwt haar vlezige armen op de tafel en grinnikend corrigeert ze mijn wilde suggesties voor de krantenkoppen.

Iedereen is hier welopgevoed en vriendelijk; geïnteresseerd waar je vandaan komt en of je een leuke tijd hebt. Je glijdt vanzelf in die oude jas van traag en vriendelijk leven .

Op het marktpleintje, een gedrocht uit de koker van één of andere Spaanse architect die zich nu waarschijnlijk in de wouden schuilhoudt, wandelt een meisje, een jaar of tien, met een enorme zwarte, dikbehaarde hond naar de fontein. Afzakkende kousen, een knalgeel t-shirt van het Zweeds Olympisch team over een wijde jeans en te grote Nikes.

Pippi Langkous in natuurlijke habitat.

Ze laat zich lachend door de hond  naar de fontein trekken, die klimt over de rand en gaat spetterend languit in het bassin liggen. Zonder nadenken klautert Pippi haar hond achterna, kleren, Nikes en al.

Ze huppelt voor me uit, over het met witte bloemen bezaaide grasveld rond de sombere donkergebeitste eiken vikingkerk - twee zwarte houten pijlen die naar de avondlucht priemen, gebouwd op Romeinse funderingen.
Op één van de zware blokken zit nonchalant opgevouwen een langbenige schoonheid, donkerharig. Tijdloos patriciërsgezicht met een brilletje,één been onder haar gevouwen, het andere bungelend. De camera rond haar hals maakt van haar een toeriste. Ze volgt ons met de ogen, glimlacht, zwaait.

Ik hurk en pluk een witte bloem. Mette vlecht het margrietje in haar haar, zoals alleen meisjes kunnen.

Casper kijkt me over de salontafel geïrriteerd aan.
Ik zeg hem nog eens dat het veel te druk zal worden, teveel volk, hij is te klein en zal verloren lopen, dus nee, hij mag niet mee.
Hij haalt zijn schouders op, wandelt weg en valt van de keldertrap

De lange Zweedse schemering kleurt de lucht paars. Ze loopt als een jonge hond ongeduldig heen en terug - kom nou papa! - op weg naar de flarden muziek aan het Götakanal. Aan een kleine houten kiosk speelt een bluesbandje, baardig en in de wind, halfdronken en in een scherp tempo oude rockers. Wildvreemden grijpen elkaar vast en jiven op het deck van de jachthaven onder de brede grijnzen van de Zweedse ZZTop, de jongste 60 jaar.
Ze klimt op mijn voeten en knelt mijn heupen in haar armen.

Langpootmuggen in de warme lucht, en langpootmuggen op de dansvloer, blonde vlechtjes en eindeloze benen, 15 en met het eerste, onhandige liefje.
Ik dans met haar hoofd tegen mijn navel alles in tweekwartsmaat, Johnny B Goode met Zweedse tekst.

Casper is blauw en heeft het IQ van een glas water. En ook de motoriek.
Casper is een vriendelijke Norwegian Blue kater van 15 kg die zich niet kan wassen en een trap wel opkan, maar alleen in een soort gecontroleerde vrije val afgeraakt.
Er is iets serieus fout met die kat.

De ijskoude decemberlucht kust de ramen, plassen lantarenlicht weerkaatsen op het bevroren kanaal twee verdiepingen lager, geven de slapende eenden harde, zwarte contouren. Winterfakkels boorden de smalle Middeleeuwse straatjes van avondlijk Söderkoping

Ze duwt Casper ongeduldig weg en tekent geconcentreerd verder, opgevouwen in een warm hoopje op het tapijt.

 “Komt hij echt, écht, vanavond?” Ze controleert met grote, fjordblauwe  ogen mijn gezicht, op zoek naar de definitieve bevestiging.

Ik knik langzaam, plechtig . Vannacht, om halfdrie. Of drie uur. Ten laatste. Heeft hij me zelf gezegd.

Ze draait zich gerustgesteld weer om naar haar blad waarop Casper zich opnieuw genesteld heeft, op zoek naar aandacht.

Met een krullerige handtekening naast Casper’s poten is haar projectje klaar, helemaal klaar voor de bezoeker die vannacht opduikt om halfdrie.

 Drie uur ten laatste.

 Ze klimt op mijn buik en duwt de brief onder mijn neus, veel te dicht voor mijn bijziende ogen. “Ik heb de sleutel ook getekend, pap!”

 Ik drentel over de hanepotige brief, vol verwachtingen en hoop. Een step, een nieuwe kat (voor als Casper doodgaat), een prinsessenjurk.

Meisjesdingetjes.

Ik tracht haar zo lang mogelijk zo te houden. Hoe lang nog?

 Wanneer zullen haar dromen over kroontjes en poezen vervagen en vervangen worden door iPads, Facebook en vriendjes?  

 Ik ben nog steeds almachtig, alomtegenwoordig. Een ijkpunt waartegen ze haar realiteit afzet. Hoe lang nog?

Ze toont me met een roze nageltje trots de omlijnde sleutel, product van een halfuur tekenen, gummen en opnieuw beginnen.

 “Als hij binnenkomt moet hij zijn sleutel hiernaast tekenen, pap. Het bewijs dat hij het echt is, en niemand anders!”

Ze glimlacht samenzweerderig, vol van haar sluwe plan. Haar eerste, voorzichtige aarzelingen over Sinterklaas zullen zo de kop ingedrukt worden, een diepe traditie veiliggesteld.

Sinterklaas, you better draw the key tonight.

Hoe lang nog ?