Hier in Zweden is het
zaterdagavond. En zaterdagavond is pizza-avond.
Een ijzeren wet, ingebed in de nevels van de geschiedenis, ooit opgesteld door
het vrouwelijke deel van mijn gezin, waarvan ééntje net de pampers ontgroeid
was.
En er valt nooit aan te tornen, op risico van zware onweersbuien op het
kinderfront. Pax Pizzeria.
In Antwerpen waren die avonden nooit echt een probleem; onze Latijnse cultuur
gebiedt de aanwezigheid van pizzazaken op de hoek van elke straat, tenmiste
waar ik vandaan kom. Hier ligt dat wel even anders.
Zweden is Calvinistisch. Dat wil zeggen dat pizza´s niet in de religie zijn
opgenomen. Er is geen Noordelijk Papaal decreet dat het eten van pizza in
Scandinavië tot goede daad maakt. En dat schept een probleem.
Söderköping is de trotse bezitter van 1 Italiaans restaurant. Eén.
Het wordt uitgebaat door een Kosovaarse familie. Vanuit de Zweedse logica dat
dat volkje dichter bij Italië woont dan de rest; en dus een claim op de
Italiaanse keuken kan leggen, inclusief de pizzaproductie.
Jammer genoeg is Kosovo een Balkanland. En die hebben geen benul van Romeinse
gerechten.
Gelukkig staat de kok open voor suggesties; dus eet Söderköping hier nu mijn
versie van de pizza Frutti Di Mare of Pasta Penna.
