Klik op de foto voor de "Sabre Dance"-video

Ik was een snotneus van 13..
Thuis hadden we geen TV maar mijn Bompa had die wel.
Veel kast, weinig scherm en alles in zwart-wit.  Elke zondagnamiddag was een feest voor mij en mijn zusjes.
We zaten dan met z’n allen op het oosters tapijt van mijn Bomma rond die TV, de rest van de familie (de grote mensen, zeiden we toen nog) achter ons op stoelen.  Geboeid kijkend naar de jeugdfilms en feuilletons van toen, of naar “de koers”, of naar de wapenfeiten van Raymond Ceulemans op het groene laken van de biljarttafel.  Ik vond het allemaal adembenemend.

Alleen  werd toendertijd regelmatig een filmlas gebroken - meestal op een spannend moment - wat bij ons steevast een oeverloos saaie pauze veroorzaakte.  Mijn vader had namelijk de ergerlijke gewoonte om de TV dan voor 10 minuten af te zetten.  Hij zwoer bij een “correcte” opvoeding voor zijn dochters en verbood ons naar iets anders dan klassieke muziek te luisteren.  In die tijd – midden jaren zestig – was het norm geworden bij de BRT om stukjes uit “Tienerklanken” heruit te zenden om zo’n onderbreking op te vullen.  Maar dat muziekbeleven was voor ons tot taboe verklaard.

Tot op een zekere zondag mijn vader minder alert en dus te laat reageerde.  Plotseling kwamen “The Jokers” in beeld met hun “Sabre Dance”.  Dat was een bewerking van een klassiek meesterwerk van Katsjatoerian, weliswaar gespeeld op electrische gitaar, maar niettemin klassieke muziek!  Vóór mijn vader de TV kon afzetten, gooide ik dat argument met puberale verve voor zijn voeten en tja…  Daar had hij niet echt een weerwoord op.  Dus mocht voor één keer de TV blijven aanstaan terwijl ik - voor het eerst in mijn toen nog jonge leven - de klanken van een virtuoos bespeelde electrische gitaar hoorde.  Ik werd erdoor gegrepen, met een hartstocht waartoe alleen pubers in staat zijn!

Ik was een snotneus van 51.
Al 22 jaar leefde ik als alleenstaande moeder met twee prachtzonen (vergeef me mijn moederlijke trots :oops:) toen ik een boeiende, intelligente man met veel zin voor humor ontmoette.  Bovendien kende hij heel veel van computers en ik had dringend hulp nodig met mijn pc.  Ronny kwam me heel bereidwillig helpen. Luttele weken later werden wij “ons”…

Toen we zo’n 3 maanden samen waren, kwam zijn dochterke op een gegeven moment aanzetten met een videocasette.  “Dees moette zien Mims! Om te gieren!! Hier staan opnames op van ons vader, van vroeger!”
Ze was net 14 geworden.

Tot mijn stomme verbazing kwam het “Tienerklanken” van 1965 voor mijn ogen terug tot leven en heel even zat ik opnieuw op het tapijt van mijn grootouders: daar op het scherm voor mijn neus, stond de “gitaargod” uit mijn kinderjaren, in hetzelfde glitterkostuum met een grote electrische gitaar in zijn handen en speelde de ziel uit zijn lijf met de “Sabre Dance”!!!

“Allé, zet dat af!”, klonk het een beetje ongelukkig naast mij in de zetel.
“Ik kan dat ni meer zien.  Ik was toen amper 16 jaar en ik speel daar gelijk ne stomme puber.  Zet dat nu maar af want dat trekt op niks!”
Ik kon mijn oren en mijn ogen niet geloven!!!
Ik meen me te herinneren dat ik hevig zat te blozen.  Ik begon te giechelen als stom wicht van dertien…

Ik ben nu een snotneus van 56.
En mijn geluk kent geen grenzen!  Na vijf jaar “ons” heeft “mijne” (:wink:) Ronny de fel overdreven bescheidenheid rond zijn eigen gitaartalent en zijn muzikale kennis een beetje laten afzwakken.
In ieder geval genoeg om in te gaan op de herhaaldelijke verzoeken van 2 van zijn vroegere “Jokers”-compagnons om terug samen te musiceren.

En YES!!! Sinds oktober van dit jaar - 2007 - komen ze alledrie wekelijks samen.
Ik kan mijn plezier niet op!  Na 43 jaar lijkt het wel of al mijn kinderdromen werkelijkheid zijn geworden plus veel meer!  Niet alleen beleef ik eindelijk de liefde in mijn leven waarop ik altijd had gehoopt, ik kan nu ook wekelijks “The Jokers” life meemaken tijdens hun repeties!  Bovendien gaat geen dag meer voorbij zonder Ronny Sigo’s overweldigende gitaarklanken in mijn living en dat alleen al is meer – veel meer - dan ik ooit had kunnen wensen.

Ze zoeken nu nog naar een 4^de man om hun groep compleet te maken: een goeie rhythm gitarist of een dito keyboardman.  Maar zodra ze die gevonden hebben, durf ik erom wedden dat ze terug willen optreden.
Ik zit alvast heel hard te duimen dat die “comeback” er echt van zal komen!