Lees eerst vorige twee "afleveringen" van De Operatie.
De volgende dag,een Donderdag,kondigde zich niet beter aan dan de vorige dagen. Eerst mezelf sonderen alsof dit de gewoonste handeling was om je afvalwater kwijt te raken en dan naar de keuken voor een tas koffie. En toen ging de telefoon. "Of ik misschien naar Leuven wou bellen,naar een professor B.,want dat was de man die me zou kunnen helpen." Het telefoontje was van wat men gebeurlijk pleegt te noemen "een betrouwbare bron". Dus om halfnegen die morgen bel ik naar Leuven.Een warme volle mannenstem antwoord op mijn vraag om professor B. te spreken :" Dat ben ikzelf,hoe kan ik je helpen ?" Een zonnestraal doorklieft mijn hart.De prof zelf aan de lijn,en om dat uur ? Bijna te mooi om waar te zijn. Het duurt bijna drie volle seconden vooraleer mijn hersenen op volle toeren draaien. Dan ben ik weer bij de tijd en leg ik mijn probleem voor. "Kom tegen twee uur deze namiddag op consultatie"zegt de man "we zullen u helpen." Kan dit waar zijn ? Bestaat er inderdaad iemand die mijn grote twijfels zomaar kan wegnemen ? Die middag,mijn zoon aan het stuur,bollen we naar Leuven.Oude gebouwen,donkere gangen,versleten banken en stoelen.Wat een verschil met de moderne nieuwe accomodaties van het A.Z. een week geleden. We wachten twintig minuten,en de prof kan ons ontvangen.Een rijzige zestiger. Hij aanhoort mijn verhaal,roept er een assistent bij,schetst de mogelijkheden,en gezamenlijk besluiten we om toch nog niet direkt tot een nieuwe chirurgische ingreep over te gaan. Wél moet er direkt een oplossing komen voor dat sonderen.Het gevaar voor ernstige ontstekingen is veel te groot. Dus gebeurt wat moet. In een klein zijkamertje krijg ik een paar prikken in de onderbuik voor de lokale verdoving. De assistent gaat daarna met zijn volle gewicht op een twintig centimeter lange metalen pin hangen die hij diep in buikholte inbrengt dwars door alles door tot in de blaas. "Nog even vastmaken" zegt hij dan,en haalt effektief naald en draad boven en naait een katheder vast aan mijn buikvel.Het hele gebeuren nam misschien twintig minuten in beslag,inclusief het laten leeg lopen van de blaas. Een maand lang nam ik bloeddrukverlagende middelen en andersoortige medicatie. Maar de prostaat liet zich niet meer in zijn oorspronkelijke vorm terugdringen. De klier had zich ,waarschijnlijk door de anaesthesie bij mijn galoperatie vergroot met twintig gram. Ongelukkiglijk werd daardoor de pisbuis afgekneld en kon er van doorstroming geen sprake zijn. Door de katheder vastgemaakt aan de pin in de buik kon de urine nu vrijelijk wegstromen en kwam terecht in een vergaarzakje dat tegen mijn onderbeen was vastgeplakt. Met de broek eroverheen merkte niemand iets op en kon ik mijn werkzaamheden in het kantoor min of meer normaal voortzetten. Ook 's nachts werkte dit systeem,als ik er maar voor zorgde dat de vergaarzak goed "buiten boord" hing tot op de slaapkamervloer.Kwestie van geen terugstroming te krijgen,weer de buik in. Na bijna vier weken hopen dat alles "vanzelf" terug goed zou komen werd het echter duidelijk. Hier was maar één goede oplossing :opereren. Op mijn expliciet verzoek,en met zijn volle instemming,was de professor bereidt om eigenhandig de operatie uit te voeren. Op de operatietafel zelf probeerde hij me nog een mop te vertellen,maar meer dan de eerste zinnen hoorde ik niet meer.Het werd donker,en zware gordijnen schoven voor mijn hersenen... Een uur later werd ik wakker in de hemel. Tenmiste zo leek het.Ik had een ongelooflijk gelukzalig gevoel.Voelde me uitstekend.Volledig pijnloos en euforisch. Het gevoel bleef uren duren. Ongetwijfeld een "dolantine" die men me had ingespoten en die zijn werk deed. Zes dagen bleef ik in bed met mijn nieuwe metgezel : Een dikke zwartgekleurde sonde die dwars door de penis liep en vanbinnen vastzat met een ballonnetje. Regelmatig kwam de professor langs ,vergezeld van een kudde assistenten,om te informeren naar mijn toestand. Er was tussen zijn gezelschap altijd een dokter bij met een Japans uiterlijk..En iedere keer kwam die man op het bed zitten en begon in de sonde te knijpen en mijn buik te masseren. Eerst dacht ik dat het puur sadisme was,maar later begreep ik dat door zijn handelingen operatieresten loskwamen en mee naar buiten kwamen.Het was duidelijk om bestwil. Het weekeinde naderde en ik wou wel eens terug naar huis. De professor had min of meer toegestemd maar onder één voorwaarde : ik moest en zou eerst volledig zelfstandig mijn lichaamswater lozen. Vrijdagavond ontdeed men mij van de dikke sonde. Ik lag daar dus die zaterdagmorgen wakker te worden,en besloot uiteindelijk om een poging te wagen.Tenslotte was het alles bij elkaar ruim vijf weken geleden dat ik eigenhandig het initiatief had genomen om op een natuurlijke manier van mijn urine af te geraken. Wat ik vreesde werd werkelijkheid.Er kwam geen water. Ik geraakte in paniek.Wat nu ? Geleidelijk aan echter kalmeerde ik en begon rationeel te denken.Als de operatie gelukt was,en dat moest wel,waarom kwam het water er dan niet door? Het leek me dat er maar één reden kon voor zijn : resterende operatiedeeltjes blokkeerden de opening.En hoe kwam dat ? Door de zwaartekracht natuurlijk. Het was dus zaak de zwaartekracht te vlug af te zijn. Ik legde me terug op het bed,en begon met de onderrug heen en weer te wiebelen.Ik stelde me voor dat de losse delen binnenin zover mogelijk van de opening moesten gehouden worden. Dan was het grote moment aangebroken. Nu of nooit. In een wip sprong ik van het bed af tot recht voor de toiletpot en perste uit alle macht om het water door de buis te krijgen. En plots,alsof ik een kind kocht ,spoot alles in een grote krachtige straal naar buiten. Alle overgebleven schilferresten incluis.Ik had het gehaald. Bij het afscheid van de professor , toen ik klaar stond om weer mijn normale levente beginnen zei hij nog :"Binnen enkele dagen functioneert alles zoals het hoort.Alleen moet ge er rekening mee houden dat er bij gebruik wel altijd een klein lekje zal zijn." En daarin heeft deze heerlijke man ook gelijk gekregen! MKG .
