(lees eerst deel 1 !) Bij een bank of verzekeringsmakelaar is het gemakkelijker. Wanneer je daar een keer of drie langsgaat,en je merkt dat je niet naar wens wordt geholpen,dan verander je gewoon van huis.Maar bij een chirurg ga je één keer.En dan is het te hopen dat je de juiste man getroffen hebt. Het gezegde :"De tweede keer gaat het altijd beter" is hier echt niet van toepassing. Het mocht dan ook geen verwondering wekken dat naarmate de "mes-dag" naderde,mijn zenuwen recht evenredig op de proef werden gesteld. De avond voor de grote dag,met de pijama in de hand,nam ik dan ook een kamertje in beslag in dat grote ziekenhuis. Voorschot betalen aan de balie,en dan een onrustige nacht doormaken zijn de routinegebeurtenissen voor een operatie.Ik ontsnapte dus ook niet aan dit ritueel. En die operatie zelf verliep overigens ,en gelukkig maar ,vlekkeloos. Het snijden,knippen, uitzuigen en de boel dichtnaaien gingen volkomen aan mij voorbij. Het ontwaken uit de anaesthesie heeft altijd iets van een wedergeboorte.Maar dan bewust ! En een beetje pijn helpt ook om je te laten voelen dat je nog leeft. De eerste maaltijd nadien,twee boterhammetjes met gebakken spek,deden me wel raar opkijken. Gal met stenen wegnemen, en dan vettig spek voorschotelen ? Moet een beslissing zijn geweest van een pas begonnen dietiste,of was dit een diepdoordachte handeling ? Ook het eerste bezoek van de verpleegkundigen (met drie !) voor de opmaak van het toilet ,vond ik nogal schrijnend. Niet één keer ;"Goede morgen",of "hoe gaat het ermee vandaag ?" Niets. Wel een drukke konversatie onderling tussen die drie,over een chef die geen verlof wou toestaan. Ik was duidelijk nummer nobody. Kamer alleen of niet. Vier nachten lang bleef ik zonder slaap. Enorme ventilatoren voor de luchtverversing van het ziekenhuis draaiden met een storend geluid op een tiental meter van de kamer waar ik probeerde te herstellen van mijn operatie. Ik wou daar zo snel mogelijk weg. "Al een wind gelaten ?"."ja,ja" "En normaal gewaterd ?" "Ik denk het toch dokter,het is nog niet helemaal als vroeger,maar misschien is de onderbuik nog een beetje verdoofd". Ik wou beslist weg, en de dokter zal dat ook wel gezien hebben. "Goed in het oog houden" zei de dokter tegen mijn vrouw,zelf verpleegster,en opgelucht verlieten we het ziekenhuis. Die opluchting was echter snel over. Al na enkele uren was het duidelijk dat "de waterkraan " verstopt was. "Het enigste wat je doet "zei mijn vrouw,"is het lozen van overwater.Maar het echte plassen is geblokkeerd." Op dat moment leek maar één directe aktie effectief : sonderen. Erg interessant is dat bij een man niet.De dunste sonde is meestal toch te dik,en hoe voorzichtig ook ingebracht,de pijn is aanwezig. Zolang er leven is blijft het lichaam afvalstoffen produceren,en na drie uur "ophouden" moet er geloosd worden. We probeerden het om de zes uur te doen.Het bevrijdend gevoel van totale opluchting valt moeilijk te beschrijven als er in een sterke straal bijna twee liter urine wegstroomt. Pas nadat dit gebeurd was,kon ik me opnieuw concentreren op maatregelen die moesten genomen worden.Je kan immers niet blijven sonderen....... Ik trachtte de redenen van deze toestand te doorgronden,maar voor zover ik kon nagaan had ik in mijn hele leven nooit last gehad van enig falen in dit onderdeel,of in de daarrond gelegen delen. Het piekeren hieromtrent begon op de duur een cirkel te worden waar ik niet uitgeraakte. Duidelijk was wel dat medische assistentie dringend aangewezen was om hiervoor een oplossing te vinden. Ook al was ik maar vier dagen geleden geopereerd geweest. We maakten een afspraak met de chirurg die de operatie had uitgevoerd. Na wat gedialogeer kwam de man tot de conclusie dat de oorzaak misschien wel moest gezocht worden in de toegepaste verdoving.Wellicht te zwaar uitgevallen waardoor inwendige organen geforceerd waren. De oplossing voor dit fenomeen lag iets moeilijker. We liepen een verdieping lager in dat enorme ziekenhuis,en kwamen terecht in het kabinet van een jonge dokter die met een sportzak over de schouder klaarstond om te vertrekken. Hij kwam snel met een suggestie :Ik zal je een permanenete sonde steken,"zei hij,"dan is de grootste nood al wat gelenigd,en moet ge niet iedere keer langs de penis binnendringen." Ik bekeek hem argwanend:" En wat houdt dat precies in ?" Hij trok nonchalant de schouders op ;"we steken een metalen pin in je onderbuik,en naaien die vast aan de buik,we nemen aan de andere kant een voorraadzakje dat aan je onderbeen wordt vastgemaakt.Broek erover ,en niemand die iets ziet of vermoed.Dat geeft ons de tijd om naar de echte reden te zoeken,en hopelijk kunnen we er dan later iets permanents aan doen". Ik keek bedenkelijk.Pas vijf dagen geleden lag ik nog op de operatietafel,en nu sprak die man lichtzinnig over een nieuwe ingreep. "Ik wil je niet opjagen,"zei hij,"maar binnen twee uur vertrekt mijn vliegtuig naar Amerika. Als je nu direkt beslist kan ik het nog net doen." "Wat zijn de alternatieven?" probeerde ik wat tijd te winnen. "Bloeddrukverlagende middelen,of andere vormen van medicatie.Wel is het voor mij duidelijk dat hier sprake is van een prostaatvergroting die de pisbuis gewoon afknelt.Kan van de verdoving komen,maar kan ook andere oorzaken hebben.Maar dat moeten we later wat beter bekijken." Ik wenste hem goede reis,zei dat ik er nog even wou over nadenken,en reed terug naar huis. Voor de tweede keer in minder dan vierentwintig uur,maar deze keer veel minder opgewekt. De dagen duurden daarna erg lang.In normale omstandigheden watert men om de drie uur. Om het risico op besmetting of ontsteking te vermijden moest het sonderen tot een minimum beperkt blijven.Maar één keer "aflaten" om de zes tot acht uur was geen lachertje. En de vragen bleven :"Wat was er precies mis? Hoe moest het verder? Kon ik mijn werkzaamheden voortzetten,of waren mijn dagen geteld ?" De groeiende onrust spookte constant door mijn hoofd.En telkens was er het sonderen...... Echt geen bezigheid om naar uit te kijken. Die nacht sliep ik voor de zesde keer na mekaar slecht,en mijn lichaamskrachten en weerstand daalden naar een erg kwetsbaar peil. wordt vervolgd.
"Ja" zei de dokter"ik zie eigenlijk wel vijf verschillende mogelijkheden". Ik bekeek hem argwanend :"vijf" ? "Wilt ge dat eens beter uitleggen ?" Hij schoof een beetje over en weer op zijn lederen zetel, en keek me ,nogal laatdunkend, aan. "Het meest simpele is natuurlijk een dieet volgen.Zal u twee jaar kosten en veel inspanningen om het vol te houden.En de kans op succes lijkt me erg klein." Hij glimlachte wat weemoedig. "En wat is nummer twee ?"Ik vroeg het mistroostig omdat ik in gedachten nog wat blijven hangen was aan :geen eieren,geen kaas,geen chokolade,geen paling in de roomsaus (mijn lievelingsgerecht),geen frieten,en geen alcohol.Allemaal zaken die tot nu toe zeer regelmatig mijn gehemelte hadden gestreeld. "Dan is er natuurlijk ook nog medicatie"zei de docter nonchalant."Maar ook dat garandeert geen succes.We moeten altijd afwachten hoe je lichaam hierop reageert." Ik voelde er niets voor om als proefkonijn op te treden. "Gooit u maar de volgende mogelijkheid op de tafel "moedigde ik aan. "Tjaaa" zei hij ernstig "volgens mij is de beste methode nog altijd opereren" Ik overdacht de mogelijkheid,maar wachtte om mijn mening te laten horen. "Vertelt u me eens Dokter,welke andere methoden staan er nog open?" Hij glimlachte nauwelijks :" De Japanse methode kan ook nog". Ik bekeek hem een beetje dwaas. Van een Japanse methode in deze bedrijfstak had ik nog nooit gehoord. "Het is wel een beetje omslachtig" legde hij uit," we nemen een soepele en zeer flexibele buis van een meter of zeven.Daarmee gaan we er voorzichtig langs onder in,door de dikke en de dunne darm tot aan de lever,en met een grijpertje halen we een voor een de steentjes eruit." De gedachte alleen al bezorgde me het koude zweet op mijn voorhoofd,gepaard met een wee gevoel in de buikstreek. De vijfde methode zal zeker wel de beste zijn ?" probeerde ik in een poging mijn verwarring te verbergen. "Dat is het wel zeker" zei de dokter :"we spuiten een bepaalde vloeistof rechtstreeks in de lever,we wachten een uurtje om het zijn werk te laten doen,en trekken vervolgens alles terug eruit. In dat uurtje zijn alle stenen opgelost ,en je probleem is van de baan." Ik keek hem ongelovig aan :" Maar dat is het dan toch!" riep in in mijn onwetendheid uit. "Er is een kleine maar " zei de dokter" wanneer die vloeistof in aanraking komt met uw andere ingewanden kunt ge binnen de minuut dood zijn......" Ik keek hem ongelovig aan.Zat hij een grapje te maken of was dit écht zo? Ik besloot om te doen dat ik hem geloofde -het kon natuurlij waar zijn-en vroeg :"Dokter,als je zelf zou moeten kiezen,wat zou het dan worden ?" Hij aarzelde geen ogenblik:" Opereren" terwijl hij knikte met het hoofd. Een paar minuten later stond ik op straat.Vol twijfels en besluiteloos. Het kostte me nog volle vijf minuten langer om tot het besluit te komen dat een tweede opinie hier zeker op zijn plaats was. Wel was het voor mij heel duidelijk dat ik de zaak niet veel langer kon uitstellen.Het was al volle veertien dagen geleden dat mijn huisdokter me naar de radioloog had gestuurd. Echografie en radiologie lieten er geen twijfel over bestaan : ik had galstenen. Ik twijfelde dus niet langer en maakte een finale afspraak.En waar kon dat beter gebeuren dan in een Akademisch Ziekenhuis? Dacht ik. wordt vervolgd.
Hallo ! Pas gecreeerd,en klaar om een en ander aan de openbaarheid prijs te geven. Zaken die over "allerlei" onderwerpen kunnen gaan. Daarom ook de titel : Het Vat. Daar kan vanalles in worden ondergebracht. Door de jaren heen (en dat zijn er toch nogal wat) heb ik een en ander meegemaakt ,of heb ik nieuwe dingen geleerd,en sommige daarvan zijn de moeite om ze met jullie te delen. In de loop van volgende weken zal er regelmatig een nieuw artikel verschijnen. Hopelijk is dat interessant genoeg om deze website (blog) te blijven bezoeken. Alvast plezier gewenst bij het lezen ervan ! Groeten. mkg.
