moekeontour trekt er op uit op zoek naar het ware Griekenland
30-05-2006
Welkom op mijn blog
Ik heb tijdens onze reis door het vasteland van Griekenland een dagboek bijgehouden. Zo lees je hier mijn verslag van één van de mooiste reizen, welke we ooit met de mobilhome gemaakt hebben. We hebben enkele van de grootste archeologische sites van het Oude Griekenland, dat toch de bakermat van onze kultuur is, bezocht. We zijn door de bergen getrokken en hebben genoten van de rust aan de kust. Ik kan niet zeggen wat het meeste indruk op mij gemaakt heeft maar wel dat ik van dit land ben gaan houden en dat ik er alle dagen aan terug denk. Ik wens jullie veel kijk- en leesplezier. (al de foto's,ook van de zijkanten, zijn aanklikbaar)
31/05/2006 We naderen de grens van de Federal Republic Macedonië met Griekenland. Hier zijn de douane- en politiebeambten veel vriendelijker. Zonder problemen rijden we Griekenland binnen. We zijn allebei heel nieuwsgierig naar dit land. Hier heb ik nu al jaren opgewacht. We nemen de baan naar Florina en dan gaat het richting Kastoria. Onderweg vinden we een plekje om te overnachten. Wanneer ik de satelliet uitschuif en de tv aanzet, blijkt het dat we de zenders TV één en Eurosport niet meer kunnen nemen. René zal op het dak moeten klimmen om de satelliet anders de richten, maar we hebben geen ladder bij. Dus zullen we morgen iets moeten zoeken om op het dak te geraken. We zijn allebei moe en gaan vroeg slapen.
01/06/2006 Het is een rustige nacht geweest. Nu rijden we verder naar Kastoria, een stadje met 54 kerken, welke tussen de 10de en 14de eeuw gebouwd zijn. In Kastoria vinden we een parking aan het meer, wel betalend vanaf 17h. Het is nu 14h (Griekse tijd) dus kunnen we hier 3 uur rondwandelen. Na een forse klim komen we boven aan de kathedraal. Deze is versiert met mooie fresco's. We slenteren door de straten en waar je ook kijkt zie je een kerkje staan. Sommige ervan zijn echt prachtige exemplaren. Het is hier wel een doolhof van staatjes, zoals ze in het boekje hebben vermeldt. Plots zie ik een internet-café en ik stap binnen. Ik ga eens proberen kontakt te krijgen met het Seniorennet en de chatters. De uitbater moet mij wel helpen, want dat Griekse schrift is wel latijn voor mij. Na een tijdje zit ik op het net en in de chatbox. Wat doet dat vreemd aan, zo ver van huis en dan kunnen chatten met MP, Framboos, Lore en Paphopperke. Het is wel moeilijk typen want het is een Quertyklavier en dat ben ik niet gewoon. Ik probeer ook kontact te krijgen met Diny, onze jongste dochter. Ook dat lukt maar ik ben zo zenuwachtig dat ik bijna niets kan schrijven.Na mijn vraag hoeveel ik moet betalen, zegt de jongen dat het gratis is. Dat kan ik echter niet aanvaarden, het is toch zijn inkomen en ik leg 2 euro op de toog.Ik ben tevreden, ik heb van uit het buitenland kontact gehad met het thuisfront. We zien dat het bijna 17h en haasten ons terug naar de mobilhome. Dat is wel vlugger gezegd dan gedaan. We zijn verdwaald, we komen uit aan de andere kant van de heuvel. Kastoria ligt op een heuvel en wordt langs drie zijden omringt door water. We lopen terug en vragen aan een Griek de weg naar de parking. Hij probeert het uit te leggen en besluit dan om ons tot aan de parking te begeleiden. Gelukkig, want alleen hadden we het nooit terug gevonden. Wij bedanken hem en hij legt zijn hand op zijn hart, als om te zeggen dat zijn hulp uit zijn hart komt. Vriendelijke mensen, die Grieken.
Het wordt tijd om op zoek te gaan naar Miavrochorri, een dorpje waar we kunnen overnachten. Het ligt aan een klein meer, aan de overkant van Kastoria. Hier kunnen we uitrusten van onze eerste dag Griekenland.
02/06/2006 We hebben ons overslapen. De horloge wijst op 9.45h als we wakker worden. Zelfs Amber ligt nog gelukzalig te slapen. De zon staat al hoog aan de hemel en haar warme stralen nodigen ons uit om vlug op te staan. Na het ontbijt zet ik de mobilhome naast een muurtje en; René klimt op het dak om de satelliet te veranderen maar hij kan het beeld van TV één niet verbeteren. Het is wel eigenaardig dat de Nederlandse zenders wel op het scherm komen. Gelukkig zendt Ned.2 ook veel sport uit. We rijden na de middag verder door het Pindus gebergte naar de Zagoria-dorpen en de Vikos-kloof. Het is een smalle, bochtige weg dwars door de bergen. We rijden langs de dorpjes Pendalafos, Eptachori, Konista en Kalpaki. Dan neem ik de afslag naar links, het hooggebergte in. Ons eindpunt vandaag is Monodendri. We staan nu op een parking met het zicht op het dorpje, dat tegen de berg gebouwd is. We strekken onze beentjes en wandelen naar het dorpje, dat vooral bekend is bij bergbeklimmers en wandelaars. Winkels vindt je hier niet, maar wel enkele hotels en privé-huizen, die kamers aanbieden om te overnachten. Amber maakt kennis met enkele loslopende honden. Ze zijn volgens mij niet gevaarlijk, maar je weet natuurlijk nooit hoe ze reageren. Er is een klein bruin hondje bij,dat met haar staartje tussen haar pootjes naar Amber loopt, maar na wat gesnuffel gaan zeieder hun eigen weg. Terug aan ons rijdend huisje gekomen is het tijd om te eten en nog wat te lezen over de streek.
03/06/2006 Het heeft deze nacht weer geregend. Onze wandeling door de Vikos-kloof valt letterlijk in het water. Dan maar een rustdag ingelast. Ik ruim en poets de mobilhome van binnen op en we kijken op tv naar een tennismatch van Kim. Later klaart het op en ik neem van op de parking enkele foto's van het dal. Het is een prachtig zicht, het witte dorpje in het ruige landschap. We hopen op beter weer, want zo stil zitten is feitelijk niets voor ons.
04/06/2006 We trekken onze wandelschoenen aan , nemen onze wandelstokken en gaan op stap. We laten ons deze keer niet afschrikken door de wolken. De tocht begint achter de kerk. Daar staat het kleine bruine hondje, waarmee Amber al kennis heeft gemaakt. Nu lopen ze beide spelend achter elkaar aan maar van ons heeft het hondje bang. Als wij dichterbij komen loopt ze weg. Na een tijdje durft ze ons voorbij lopen, vooral als we onze stok dicht bij ons houden. Zo we stappen dan met 4 naar beneden in de kloof. René heeft voor haar een naam gevonden "Smalle".Het gaat hier zeer steil naar beneden en onderweg rusten we uit om wat op adem te komen. We eten onze meegebrachte lunch op en de twee hondjes krijgen ieder hun deel. Beneden aan de Voidhomatis-rivier gekomen springt Amber in het water maar Smalle gaat alleen wat drinken. Iets verder liggen wat jongeren in het water te plonzen, voor ons is het wat te koud. Dus zetten wij onze tocht verder, maar na een klein uurtje wordt het donker boven ons en verwachten we een fikse bui. Het einde van de kloof ligt in Vikos,een ander bergdorpje. We beslissen om op onze stappen terug te keren want er wacht ons nog een steile klim naar Monodendri.
Amber en Smalle genieten samen van de tocht. Ze lopen beiden voor ons uit. Soms komen ze allebei zien waar ik blijf. Smalle kijkt mij dan met haar reeënoogjes aan. Ze heeft op enkele uurtjes tijd al vertrouwen in ons gekregen. Als we boven komen richten we onze stappen naar een taverne. Een natje en een droogje zal wel smaken. We nemen ieder een Griekse salade en een koffie. Nadat dit ons goed gesmaakt heeft wandelen we rustig terug naar de mobilhome. Smalle laten we achter, want ergens zal ze wel een baasje hebben, die op haar wacht. Het is een fijne dag geweest, met lief gezelschap en mooie natuur. Gelukkig is de regenbui overgewaaid en komen we droog aan.
05/06/2006 We overleggen met ons twee wat we vandaag gaan doen. We hebben nood aan water en proviand. We hadden nog graag de bergdorpen in de buurt een bezoekje gebracht, maar nood breekt de wet, dus rijden we verder. Er is een camping in Ioannina en een supermarkt zullen we ook wel tegenkomen. Dus vertrekken we van hier met de belofte terug te komen. Bij het binnenrijden van het stadje zien we een supermarkt en we gaan met een lijstje in ons hand boodschappen doen. We laden onze karretje vol met eten en drank. Het valt ons op de het hier duurder is dan in Kroatië. De prijzen liggen op dezelfde lijn als bij ons, alleen het vlees is goedkoper en zeer lekker en mals. In Ioannina gaan we op zoek naar de citadel maar het is hier zo druk dat we geen mogelijkheid zien om te parkeren. Dan maar naar de camping. We tanken er eerst water en gaan dan op zoek naar een goed plaatske. Ik zet mij op het gras tussen twee Fransen mobilhomes. Ik sta nog maar pas of een meute Fransen komt aangelopen. Met veel lawaai roepen ze dat we hier niet mogen staan want het is de plaats van hun vrienden. Ik schrik want ik denk dat ik ergens tegenaan gereden ben. Zo een hoop onbeleefde mensen heb ik nog nooit gezien. Ik begrijp dat als je met elkaar reist je ook bij elkaar wil staan maar een beetje beleefdheid mag toch. Of anders moeten ze de plek als bezet aanduiden. Dus gaat René op zoek naar een ander plaatske en nu staan we tussen een Griek en een Fransman,die het allemaal heeft gezien en zich verontschuldigd voor zijn landgenoten. We staan nu goed en René gaat enkele flessen met water vullen en kijken of er hier de mogelijkheid is om te wassen. Er staan twee wasmachines. Ik sorteer de was en hij vertrekt met twee zakken. Het klinkt misschien eigenaardig maar René doet dat graag, dus laat ik hem maar doen. Vanavond kijken we rustig naar tv. We hopen dat morgen de was droog is en we verder kunnen trekken.
06/06/2006 De was is nog niet droog, dus moeten we hier nog een dagje blijven. Spijtig dat het centrum zo ver van de camping ligt. We willen de citadel van Ali Pasja wel bezoeken maar een autobus nemen kunnen we niet want we hebben Amber bij. Dus nemen we nog een rust- en leesdag. Dat kan altijd. René bakt wat pannenkoeken en Amber kijkt gespannen toe. Het is alsof ze hem controleerd. Tot haar spijt krijgt ze geen stukje, maar ik smul er wel van.
07/06/2006 De mobilhome heeft een klein nazicht nodig. Iets buiten Ioannina is er een Fiat garage. Ze helpen ons direkt tegen een deftige prijs. Nu kunnen we gerust verder rijden . Onze route brengt ons naar Dodone, de eerste archeologische site die we gaan bezoeken. Vlak voor de site vinden we een parking, maar voor we uitstappen begint het hevig te regenen. Het dondert en bliksemt. We hebben tot hier toe wel veel regen gehad, dus hopen we dat het nu toch langzaam beter wordt. Het bezoek aan de site moeten we tot morgen uitstellen. Later op de avond krijg ik van Omaha, iemand van de chatclub, een smske dat Pahopperke gisterenavond gestorven is. Is me dat schrikken, ik heb in Kastoria nog met hem gechat. Ik ben er echt niet goed van, dat het zo vlug kan gaan. "Pahopperke het ga je goed, daar waar je nu bent".
08/06/2006 We gaan vandaag aan het Orakel van Dodoni vragen of Kim Clijsters haar match tegen Justine Henin gaat winnen. Ik krijg als antwoord "je moet maar kijken". Hawel ik had toch een ander antwoord verwacht, het Orakel van Zeus kent er ook niets van. Vroeger werden hier vragen gesteld zoals "Ben ik wel de vader van haar kinderen?". Het zijn dus tijdloze vragen, welke toen al gesteld werden. Wat het Orakel antwoordde weet ik natuurlijk ook niet. De site van Dodoni is het bezichtigen waard. Vooral het theater is indrukwekkend. Het werd gebouwd in de 3de eeuw v.Ch. Er was plaats voor 17.000 toeschouwers. Dat is meer dan het Sportpaleis van Antwerpen. Onder de Romeinen deed het dienst als arena. Nu vinden er in de zomer nog opvoeringen van antieke tragedies plaats. Naast het theater liggen de fundamenten van het heiligdom van Zeus en het Orakel. Na het bezoek rijden we terug richting Ioannina en nu vinden we een overnachtingsplekje aan het meer. Hier kan ik nu naar de tennismatch kijken en ....Kimmeke verliest van Justine. Ze kan ook niet alles winnen, het is vandaag haar verjaardag en ze zal in gedachten wel bij Brian zitten.
09/06/2006 In plaats van terug naar Monodendri te rijden nemen we de weg naar Igoumenitsa. Het is een bochtig en af en toe steil baantje, maar vooral met vele vergezichten. Geloof het of niet maar we zien hier schildpadden over de baan lopen. Als ik kan stop ik en help het diertje over de baan. We rijden langs de dorpjes Klimatia, Voutsaras en Parapotamos. Voor Igoumenitsa neem ik de afslag naar de Albanese grens. In Sagiada vinden we een plekje aan een taverne vlak naast de zee. Dit is onze eerste kennismaking met de kust van Griekenland. Aan de overkant ligt het eiland Corfu. We laten Amber zwemmen in de zee en wij gaan iets drinken op het terras van de taverne. We mogen immers gratis op de parking staan. René is opgetogen over Griekenland en daar ben ik blij voor, want het is een droom van mij en je weet maar nooit dat het toch niet zijn ding is. Vandaag begint het wereldkampioenschap voetbal in Duitsland. Gelukkig kunnen we terug onze Vlaamse zender TVéén nemen zodat we dit niet moeten missen.
10/06/2006 We laten Sagiada achter ons liggen en rijden naar het zuiden. Igoumenitsa is een grote havenstad, waar de ferry's uit Italië aankomen. Vele Griekenland-bezoekers nemen deze ferry's omdat ze dan sneller hier zijn, maar als je tijd genoeg hebt kun je even goed langs Kroatië en oud-Joegoslavië rijden.We passeren Plataria, Syvota, Perdika en stoppen in het kuststadje Parga, dat gebouwd is tegen een heuvel met een Venetiaanse vesting uit de 11de eeuw. Ik parkeer de mobilhome en we wandelen rustig naar beneden. Het is een kleine baai met een boulevard met vele winkeltjes en restaurantjes. In de baai liggen enkele beboste eilandjes met de gebruikelijke kapelletjes. Nadat we de innerlijke mens versterkt hebben rijden we verder tot Amoudia. In de verte zie ik een hele rij mobilhomes staan naast het water. Ze staan op een beton-gras gedeelte tussen de zee en de rivier Acheron. Ik zet de mobilhome tussen een Franse en Duitse collega-zwerver. Het is hier prachtig staan. Ik wil met Amber in de zee gaan maar plots begint het te onweren. We zullen moeten wachten tot morgen.
11/06/2006 Wanneer we wakker worden, kijken we naar buiten en we zien een helder blauwe hemel. Ons brood is op, dus bakt René pannenkoeken. Mmmmmmmmmmmmm lekker met kandysiroop of suiker. We gaan naar het dorpje op zoek naar een bakker. In een zijstraat vinden we een supermarktje, dat brood verkoopt. Een echte bakker of beenhouwer vindt je hier niet, maar zelfs in die kleine supermarktjes vindt je lekker brood en heel lekker mals vlees. De keuse van beleg voor de boterham is in Griekeland niet zo groot, maar we vinden altijd wel iets. We verkennen dan rustig het dorpje. Het is hier stil, misschien dat het in het hoogseizoen wel drukker is. Vandaag kan ik er niet onderuit, ik ga met René en Amber de zee in. Geloof het of niet maar ik heb angst van water. Zo ga ik nooit met mijn hoofd onder de douchte staan en zwemmen kan ik ook niet. Voor mij is het dus een hele overwinning het water in te gaan. Ik neem al mijn moed bij elkaar en ga mee de zee in. Amber vindt het eigenaardig, dat heeft ze nog nooit meegemaakt. Ze zwemt van René naar mij. Zelfs ik geniet en ga tot mijn middel de zee in. Wat is het zalig. Ik neem mij voor om dat nog te doen. In het zonnetje laten we ons opdrogen. Onze gebuur, een Fransman, heeft hier een bootje liggen maar de motor is stuk. Met veel geduld probeert hij hem terug aan de praat te krijgen. Iemand komt er bij staan, geeft raad en slentert terug weg. Dan komt de volgende en volgens hem moet het anders, zo gaat het heel de middag door. Tot een Griek, vriend van de Fransman, zich ermee bemoeit en het probleem kan oplossen. Grieken zijn gewoon aan motors te sleutelen, dat is een dagelijks beeld in de dorpen. Zo, we hebben een leerrijke namiddag achter de rug en we hebben er van genoten.
12/06/2006 Na het Orakel van Dodoni gaan we het Orakel van Hades raadplegen. Het ligt op een heuvel boven het dorpje Mesopotamos. We parkeren ons in het centrum van het dorpje en gaan te voet naar boven. Deze heuvel was vroeger een eiland omringt door de Ionische Zee. We lopen onder de poort door en zien nog enkele ruïnes liggen, zoals de verblijven van de priesters, de baden waar de vragenstellers zich eerst moesten reinigen en de kruiken welke de offergaven voor Hades en Persephone bevatten. Langs een smalle steile trap dringen we de grot van Hades binnen. Je krijgt hier rillingen, maar ik denk dat het van de kou is. Na dit bezoek rijden we zuidwaarts richting Preveza. Vóór de stad nemen we de afslag naar Nikopolis, de stad van Augustus. Deze stad werd gebouwd op de plaats waar het leger van Octavianus (later keizer Augustus) zijn tenten had opgeslagen. Zij vochten de Slag van Actium in 31 v Ch. uit tegen de gezamelijke legers van Cleopatra en Antonius. Na de zege bouwde de keizer hier zijn"Stad van de Overwinning". De overgebleven muren geven een gedacht over de grote van de stad. Binnen de muren resten alleen nog enkele ruïnes, welke wij ook een bezoekje brengen. Het is spijtig dat we niet overal een parkeerplaats vinden om enkele foto's te nemen. We vervolgen onze weg naar Arta, in de oudheid de hoofdstad van Epirus. Hier ligt de beroemste brug van Griekenland maar ... in het ene boekje staat ze vermeld met 5 bogen en in het andere met 3. Dus gaan wij ze eens tellen. In feite hebben ze het beide mis want er zijn 4 bogen. Na die vaststelling rijden we verder langs de kust op zoek naar een plek om te overnachten. Dat vinden we aan de beach van Vonitsa. Er staan nog 2 mobilhomes en waarachtig ook een Belg. Zij komen uit Merksem en zijn al op terugreis naar ons België. Toch is het altijd prettig een landgenoot tegen te komen, hij kan ons enkele tips geven voor onze verdere reis, zoals plaatsen waar we kunnen overnachten. Na een gezellig praatje nemen we afscheid en wensen hen een behouden thuisreis toe.
13/06/2006 De Belgen zijn deze morgen vroeg vertrokken. We maken kennis met de Duitsers. Ze komen uit Mainz, een stad aan de Rijn. We wisselen enkele adressen uit van staanplaatsen in de Peloponnesos. Volgens hun is dat de mooiste streek van Griekenland. We zullen zien. Na ons praatje gaan we het dorpje bezoeken. Van ver zien we de burcht van Vonitsa al staan. We wandelen tot aan de haven en klimmen dan langs het geasfalteerd straatje naar boven. We passeren een mooi Orthodox kerkje. Wanneer we verder gaan zien we dat we een verkeerde weg zijn ingeslagen. We moesten feitelijk aan de haven een trap naar boven nemen. Na een wandeling door de bossen komen we toch aan de Venetiaanse burcht. Van hier hebben we een prachtig uitzicht op de baai en op Vonitsa zelf.
14/05/2006 We nemen afscheid van de Duitsers. Zij vertrekken naar huis en wij toeren voort. We gaan op zoek naar een plaats om te lozen en water te tanken. In Mitikas vinden we een camping, waar we voor 2 euro een volledige sanitaire stop kunnen doen. Fris en proper rijden we verder langs de prachtige kustweg. Langs de baan kom je dikwijls kleine stenen of ijzeren kapelletjes tegen. Er is bijna geen verkeer, dus kan ik gerust stoppen om een foto te maken van eentje. We passeren Neochori en Etoliko, kleine stadjes en stoppen in Messolongi, de stad waar de Britse dichter Lord Byron gestorven is. Hij heeft hier zelfs een standbeeld en een muzeum, maar wij gaan op zoek naar de haven om te overnachten. De parking aan de haven is enorm groot. We parkeren ons en na een tijdje krijgen we buren. Enkele Grieken komen met hun busjes aan en parkeren zich naast ons. De deur wordt geopend en heel de familie klautert er uit. Dan laden ze heel hun hebben en houden uit, wat natuurlijk niet zoveel is. Hier leven hele gezinnen in zo een busje wonen. Het zijn heel vriendelijke mensen, die ons toewuiven. De mannen steken een vuur aan met wat takken en de jonge vrouwen doen de was. De oudere vrouwen zorgen voor het eten en de kindjes lopen rond en spelen met elkaar. Als het donker wordt, worden de muziekinstrumenten boven gehaald en wij krijgen prachtige muziek te horen. We zitten muisstil te luisteren. Er heerst zo een magische sfeer dat vele gevoelens wakker maakt. Deze mensen zijn echt uitzonderlijk, we hebben zo een respekt voor hen dat we zelfs geen foto durven nemen. Rond 23h is het plots gedaan. Alles wordt opgeruimd en iedereen gaat slapen. Het is een gek zicht al die schoentjes op het dak van de busjes te zien staan. Ook voor ons is het tijd om onder de wol te kruipen. Het was een mooie avond om nooit te vergeten.
15/06/2006 Onze buren begonnen reeds bij het ochtendgloren vrolijk naar elkaar teroepen en tussen door hoorden we een kristallen lach van een kindje. Je ziet dat deze mensen ondanks hun armoede gelukkig zijn. Na een uurtje is alle ingepakt en vertrekken ze .......?? Wie weet naar waar. Wij blijven nog wat luirikken maar de zon nodigd ons om maar vlug opte staan. Na een smakkelijk ontbijt, vertrekken we naar het kleine visserdorpje Alikes Tourlidas. Van uit Messolongi loopt een dijk tot het dorpje. In de verte zien we de mooie paalwoningen staan. Vroeger werden ze allemaal bewoond door vissers, maar nu zijn er vele in ander handen overgegaan en worden nu gebruikt als buitenverblijf. Aan ieder huisje zie je prachtig bloemen in verschillende kleuren. Het kerkje is het bezoeken waard, het heeft een prachtige fresco van goudkleurige mozaïkken gemaakt. We wandelen rustig langs de huisjes en worden hier en daar begroet met "Jasas". Voor we verder rijden gaan we nog op zoek naar een postkantoor om postzegels te kopen. In Messolongi vinden we er . Nu kunnen we onze kaartjes versturen naar familie en vrienden. Naar Diny en kindjes heb ik een brief geschreven. De kinderen krijgen graag post en Yannick leest dan voor.
15/06/2006 In Messolongi gaan we op zoek naar de post om zegels te kopen. In het postkantoor vragen we hoe ze "België" noemen in het Grieks. Niemand begrijpt ons en heel het kantoor staat op zijn kop. Tot er iemand binnen komt die een woordje Duits spreekt. Blijkt dat het "Belgio" is. Zo dat weten we nu ook weer. Nu weten we wat we op de kaartjes moeten schrijven. Dan rijden we door naar Antirio over de nieuwe hangbrug, welke Midden-Griekenland met Peloponnesos verbindt. We moeten 16.20 euro betalen, maar rondrijden kost nog veel meer. Vanop de autostrade zien we Patras liggen, wat een grote stad. Veel te groot voor ons, wij houden daar niet zo van. We rijden door tot Lechena en daar nemen we de weg naar de kust. In Loutra Kyllinis aan het strand vinden we een plek waar nog andere mobilhomes staan. Er staan 4 Duitsers, 1 Fransman en 1 Oostenrijker. Ene van die Duitsers heeft een Rotweiller "Adolf" genaamd. Wat een naam voor een hond hé. Amber vindt hem anders wel tof om mee te spelen. Gelukkig, want Adolf loopt hier los en komt aan de deur een bezoekje brengen en dan zijn ze allebei weg voor een robbertje lopen.
16/06/2006 Wat een dag!! We worden wakker gemaakt door veel lawaai. Ik kijk door het raam en zie een grote vrachtwagen de parking op rijden gevolgd door vele tractors. Deze zijn volgeladen met watermeloenen. De vrachtwagen wordt hier geladen en vertrekt dan. Zo is het heel de dag een komen en gaan van vrachtwagens en tractors. Hier gaan vele meloenen van hand tot hand. René gaat vragen of we geen meloen kunnen kopen en hij komt met een groot exemplaar terug. Amaai, wat een meloen. Daar kunnen we wel enkele dagen van eten. Na ons zien we nog vele mensen naar de vrachtwagen stappen en zij komen ieder met hun armen vol meloen terug. Verser kun je ze niet kopen en lekker dat ze is, zoet en sappig. Zelfs Amber lust watermeloen en zij krijgt op haar part in haar kom. Wanneer ze alles binnen heeft gespeeld trekt ze een vragende snuit, maar te veel is niet goed. Straks eten we wat als dessert.
17/06/2006 Op de heuvel van het nabije dorp, Kastro ligt het kasteel Chlemoutsi. Het werd gebouwd door Geoffroi I Villehardouin in 1223. Vele delen ervan zijn reeds gerestaureerd en aan andere zijn ze nog bezig. Alleen de Turken hebben in 1800 veranderingen aangebracht zoals een moskee in het midden van de vesting gebouwd. Na ons bezoek aan de burcht trekken we verder tot voorbij Pyrgos. Daar nemen we de weg naar Olympia, de eerste grote archeologische site welke we gaan bezoeken. Zo op het eerste gezicht lijkt het wel de moeite, maar we moeten eerst een parking vinden. Aan de kassa sturen ze ons terug de brug over, maar ik vind dat we hier te centraal staan, dus verder op zoek en aan de parking van de autobussen, naar beneden daar is een grote parking waar we rustig kunnen overnachten. Iets verder ligt de toegang tot het Archeologisch museum. Dat kan niet beter.
18/06/2006 We staan vandaag vroeg op. Terwijl we ontbijten zien we al een hele horde mensen naar de ingang gaan. Iets later staan wij ook klaar om onze onder te dompelen in een portie Oudheid. We nemen een duo-ticket voor de site en het museum samen. Eerst stappen we naar de site en met veel enthousiasme storten we ons tussen de ruïnes. Het is formidabel wat ze zo een 3000 jaar geleden verwezenlijkt hebben. Zoals de tempel van Zeus, waarvan de zuilen een hoogte van 12m hadden en daarop stond nog een fronton met beelden van 2m hoog. We lopen door de site en alles wordt grondig gelezen en gefotografeerd. In de tempel van Hera wordt om de 4 jaar de Olympische Vlam aangestoken om ze dan naar het land, waar de Olympische Spelen plaats hebben, te brengen. De ingang van het stadion was vroeger overdekt en de start- en finishdrempels liggen er nog steeds. Hier zaten een 40.000 mannen te kijken naar de atleten. Alleen mannen, want de atleten beoefenden hun sport naakt. Wanneer we bijna de helft van de site gezien hebben is het gedaan met foto's nemen. De batterijen zijn leeg. We besluiten dan maar naar de mobilhome terug te keren en deze namiddag het museum te bezichtigen. De rest van de site moet dan maar tot morgen wachten. We eten als middagmaal beiden een groot stuk meloen. Dat is lekker verfrissend met zo een warme temperatuur. René gaat met Amber even buiten en dan gaat het richting museum. Daar is het lekker fris. Er zijn een tiental zalen, waarvan enkele met heel grote beelden. Het schijnt dat het beeld van Zeus, dat in de tempel stond, een hoogte had van 12m en gemaakt was van hout, belegd met goud voor de kleding en ivoor voor de onbedekte delen. Het werd in het jaar 400 n. Ch. naar Constantinopel verhuisd, waar het door een brand werd vernield. We staan versteld hoe de beeldhouwers zo verfijnd de plooien van de kleding weergeven in het witte marmer. Het marmer is afkomstig van het eiland Paros. Zo is de Venus van Milo en de Niké van Samothraki beide uit Parisch marmer gemaakt. Na een dikke 3 uren komen we uit het museum met een echt Oudheid-hoofd. Daarom gaan we naar het nieuwe Olympia om wat te bekomen. Er zijn veel boekenwinkels, dat valt wel op en raar maar waar we vinden hier een Vlaamse krant. Die wordt van voor naar achter uitgepluisd op een terrasje. Ik drink een raki en René een myrtos, dat is een Grieks biertje. Tevreden wandelen we terug naar de mobilhome. De temperatuur is nu aangenaam en tot laat in de avond staat ons deur open. Amber geniet ervan en blijft buiten liggen tot we haar binnen roepen om de gaan slapen.
19/06/2006 Vandaag komt de Romeinse kant van de site aan de beurt. Zoals de villa van Nero, die bij een bezoek van de keizer aan het heiligdom, werd gebouwd. Hij wou niet bij het "gewone volk" logeren. Wat hier vooral opvalt is dat ze reeds gebruik maakten van terra-cotta afvoerbuizen. In één van de Romeinse villa's zien we een privé-badkamer. Verder ligt er een "hotel" voor de atleten en de Vips. Daar achter ligt de werkplaats van Pheidias, de maker van het standbeeld van Zeus. In dit atelier werd later een Byzantijnse baseliek gebouwd. Tegen de middag zijn we rond met ons bezoek en op het terrasje aan de ingang zetten we ons in de schaduw. Het stalletje met boeken trekt mij aan en ik koop een boek over de Peleponnesos. Hierin staan verschillende reisroutes die we kunnen volgen en ook veel gegevens over plaatsen welke niet in onze boeken staan. Zo ik heb weer wat om te lezen en daar we hier nog een nachtje blijven begin ik eraan.
20/06/2006 We rijden vandaag de bergen in richting Dimitsana. De weg slingert tussen de bergen door en af en toe komen we door kleine dorpjes. Soms moeten we de buitenspiegels toeklappen want anders kom ik er niet door. Overal hebben we wel veel toeschouwers. Vooral de oudere, welke op een stoel voor een oud cafétje zitten, vragen zich stellig af wat we hier te zoeken hebben. We passeren Langadia, een van de grotere dorpen en zo belanden we in Karkalou. Over de brug neem ik de weg rechts, maar later blijkt dat ik de weg links had moeten nemen. We komen op een smal baantje, maar nog altijd asfalt. We rijden door Lykouresis, Psari en plots wordt het een grintweg. René zoekt op de kaart en wijst een weg aan naar links. Enkele meters verder rijden we in de brousse, een zandweg met stenen en struiken. Waar zijn we nu terecht gekomen? Een beetje verder twijfel ik of het naar links of rechts is en plots komt er een Griek met een oud Volkswagenbusje naast ons staan. Hij doet teken dat links niet gaat, stapt uit en komt op de kaart zien waar we naar toe moeten. René wijst Dimitsana aan en hij doet teken om hem te volgen. Het is als of we met de mobilhome de Rallye van Cyprus rijden. Daar ik achter hem rij waait het stof omhoog en zie ik bijna niets. Plots stopt hij en wijst naar een grote slang, die over de weg kruipt. Wat een groot beest. Na het intermezzo gaat het weer in rallye stijl verder tot in het dorpje Raftis. Daar stopt hij en wijst ons verder de weg. Gelukkig het is terug een asfaltbaantje. We bedanken hem en vriendelijk legt hij zijn hand op zijn hart, dat is al de tweede keer dat iemand dat gebaar doet, als om te zeggen dat hij het graag gedaan heeft. De Grieken zijn geweldig vriendelijk voor ons. Langs de dorpjes Melissopetra en Zatourna komen we in Dimitsana uit. Iets voorbij het dorpje vinden we een parking langs de baan. We staan hier prachtig met zicht op heel de vallei. Wat een dag, maar René zegt dat ik niet moet klagen want dat ik rij met een lach op mijn gezicht en ik moet bekennen dat ik graag over zo'n zandwegjes rij.
21/06/2006 Volgens de kaart moeten we tot Stemnitsa rijden en voor het stadje een baantje naar rechts nemen. Dat gaat steil naar beneden maar na veel bochtjes komen we uit aan een klein kerkje. Hier kunnen we blijven staan. Dan gaat het te voet naar het klooster Agios Ioannis Prodromos, gesticht in 1167 waar de monniken iconen schilderen. De kamers zijn uitgehouwen in de rotsen en ze hangen als zwaluwnesten tegen de bergen gedrukt. We mogen het klooster binnen maar René moet een lange broek over zijn short trekken en ik moet een lange rok en bloes met lange mouwen aantrekken. Het elegant zie ik er niet uit met lange rok en wandelschoenen. Als ik op de trappen loop struikel ik al over de lange rok. Bovenaan de trap zie je een mooie oude schildering op de rotsen. Ik kijk wat rond maar verder durf ik niet te gaan. Het is hier een mannenwereld en ik weet niet of wij, vrouwen hier zo welkom zijn. René gaat verder tot in de kamers van de monniken. Daar krijgt hij een tasje Griekse koffie aangeboden. Er staan veel iconen, welke ze verkopen om in hun onderhoud te kunnen voorzien. René koopt er eentje om in de mobilhome te zetten. We wandelen verder naar het volgende klooster dat aan de andere kant van de vallei ligt. Dit is de Moni tou Filosofou, dat in 963 werd gesticht. Heel de wandeling heeft toch een 4 uren geduurd en we zijn dan ook blij de mobilhome terug te zien staan. We nemen een glas en een flesje wijn mee naar het terras achter het kerkje en van hier uit hebben we een prachtig uitzicht op de kloof van de Lousios. Hier maken we kennis met een Vlaams koppel uit Mortsel. Zij komen reeds vele jaren naar Griekenland. Ze komen met het vliegtuig, huren een auto en doorkruisen de verschillende streken. Van hun kunnen we nog wat inlichtingen bekomen over de plaatsen die echt de moeite waard zijn om te bezoeken. We besluiten hier te overnachten.
22/06/2006 Het is deze nacht stil geweest, we hoorden alleen het water van de rivier. We vullen onze watertank en flessen met het frisse water uit het kraantje aan het kerkje. We bedanken de monniken voor hun gastvrijheid en rijden verder. We gaan vandaag op zoek naar de best bewaarde tempel van Apollo Epikoureios. Daarvoor moeten we door de bergen naar het stadje Andritsena. Dit is een typisch bergstadje met houten huizen en smalle straatjes. We moeten de wegwijzer naar Vasses volgen. Na enkele kilometers zien we op een hoge rots, vele kms verwijderd van de bewoonde wereld het zeil waaronder de tempel van Vasses bewaard wordt. Sinds 1987 wordt de tempel tegen regen en wind beschermd. Met een goed resultaat zoals we zelf hebben kunnen vaststellen. Er hangt een foto uit 1908 van de tempel zoals de archeologen hem toen gevonden hebben. Deze tempel werd gebouwd door de Figalianen, als dank omdat ze gespaard bleven van de pest. Vasses is een van de best bewaarde tempels in Griekenland. Hij is ouder dan het Parthenon en werd in 425 v.Ch. voltooid.De tempel zou nog meer indruk maken als ze volledig is gerestaureerd. Vanop deze plek heb je een prachtig uitzicht over heel de omgeving. We staan hier op een hoogte van 1131m. We vervolgen onze weg naar de kust en voorbij Kyparissia nemen we de weg naar Agrillis. Ik zie een wegwijzer naar Beach Stomio. Na enkele smalle baantjes, langs de olijfbomen komen we aan een grote parking. Hier kunnen we blijven overnachten. We wachten tot de Grieken het strand verlaten hebben, zodat we Amber kunnen meenemen als we het water in gaan. Het is nog warm en het is heerlijk liggen in het frisse water. Ik zoek een stok en zwaai hem in de zee, allez dat is de bedoeling want hij komt op enkele centimeters voor René terecht. Oei, ik zal René maar laten gooien want anders kan Amber nooit de stok apporteren. Ik wou nog even vermelden dat de baantjes een verschrikking zijn, ze zijn wel gebetonneerd, maar om de 10m werd er een gleuf in gekapt van enkele centimeters diepte om een waterslang in te leggen, daarna wordt ze of wel open gelaten of slecht opgevuld. Het is dus een ware verschrikking om daarover te rijden. Ik moet regelmatig stoppen en voorzichtig er over rijden, dat is na een tijdje wel vermoeiend.
Van het Nestor paleis, de Myceense tombe tot camping Navarone
23/06/2006 Het paleis van Nestor staat op ons lijstje om te bezoeken. In de "Odyssee" van Homerus bezoekt Telemachos het paleis en wordt door Nestors dochter in bad gezet en gewassen. Ik hoop voor Telemachos dat het een mooi meisje was. Het paleis moet een pracht geweest zijn met mooie schilderingen. Toen het in 1200 v Ch. afgebrand is, werd er veel verwoest maar ook veel bewaard, zoals de vele Lineair B-schrift kleitabletten die door het vuur gebakken zijn en waar men uit opgemaakt heeft dat er toen reeds handel werd gedreven met het eiland Kreta. Iets verder ligt een Myceense tombe, een koepelgraf, waarin 17 graven werden gevonden. In de namiddag rijden we verder naar camping Navarone in Gialova. Het vuile wasgoed stapelt zich weer op en ook de watertank is bijna leeg. De camping is gelegen aan de baai van Navarino, waar in 425 v Ch. een troep Spartanen een gevecht tegen een Atheense overmacht verloor en in 1827 versloegen Britse-Franse-Russische troepen de Osmaanse-Egytische vloot. Wij staan op enkele meters van de zee. Vanop het strand hebben we een prachtig zicht op de baai.
24/06/2006 Volgens ons wandelboekje, Sunflower wegwijzer door de Zuidelijke Peloponnesos, is er een prachtige wandeling te doen naar een waterval. We nemen de afslag naar Shinolaka en komen op een zandweg uit. Vanaf hier gaan we te voet verder. Na een fikse wandeling horen we water en Amber schiet als een pijl vooruit. Tegen dat wij zelf het water bereikt hebben komt ze ons al nat tegemoet. Nu is de waterval niet wat wij er van verwacht hadden. Ik denk dat we ergens een verkeerde afslag genomen hebben. Het geeft niet we hebben toch onze beentjes kunnen strekken. Vanavond gaan we op het strand van Romanos staan. Hier is een grote parking waar nog enkele mobilhomes staan. We gaan met ons drietjes nog een plons nemen en dan lekker in het zonnetje zitten.
25/06/2006 We rijden eventjes terug naar boven, naar het stadje Hora. Daar staat het museum met de archeologische vondsten uit het Nestor paleleis. We kunnen hier 2850 wijnbekers bewonderen. Misschien dat ze toen al de gewoonte hadden om het servies achter hun rug stuk te gooien. Op enkele fresco's kan je de klederdracht zien. Ze droegen korte kleedjes, soms met een tekening en aan hun voeten hadden ze fijne schoentjes met veters rond hun benen. Er staan honden op afgebeeld met hoge poten, lange dunne staart en een lang slank lijf, zoals een greyhond. Het moet een prachtig paleis zijn geweest, met mooie vloeren en geschilderde muren. Na het bezoek aan het museum rijden we verder naar Pylos, een stadje dat gelegen is aan de zuidelijke ingang van de baai van Navarino. Aan de haven vinden we een grote parking, waar we kunnen overnachten. Het is nog vroeg in de namiddag en we wandelen naar het centrum van het stadje. Het oude gedeelte heeft vele smalle straatjes met restaurantjes en winkeltjes, Het is gezellig slenteren en daar krijg je natuurlijk dorst van. Dus zoeken we een mooi terrasje op. Na de innerlijke mens versterkt te hebben wandelen we verder naar het centrale plein, dat uitgeeft op de haven. Hier staat een gedenkteken dat herinnert aan de zeeslag van 27 oktober 1827. Bij kalme zee kan men hier de Turkse scheepswrakken zien. Het stadje wordt gedomineerd door twee burchten, een Turkse en een Venetiaanse. We besluiten morgen de Turkse vesting te gaan bezoeken.
26/06/2006 We moeten ons bezoek aan de Turkse vesting uitstellen want het is gesloten. We reizen verder naar het zuiden voorbij Methoni naar Koroni. Ik rij tot het oude stadje, maar de weg is te smal, dan maar terug naar boven en daar naast een camping kan ik parkeren. Te voet gaat het dan naar Koroni, een stadje met een Venetiaanse vesting. Het stadje zelf ligt onder de vesting tegen de berghelling. We wandelen door de smalle steegjes naar boven. In de vesting zelf staan nog huisjes, welke bewoont zijn , en een klooster. René stapt het klooster binnen en gaat tot op het terras. Er is niemand te zien, stil en vredig ligt het hier. We slenteren rustig terug en een meisje, die de bloemen water geeft, spuit ons Amber nat, wat ze natuurlijk lekker vindt. Aan de haven mag ze van ons nog zwemmen in het water. Na de middag vervolgen we onze weg richting Kalamata. Dit is een grote stad, welke we links laten liggen. We volgen de kustweg en rijden door kleine dorpjes, zoals Paralla Vergas, Avia en Akrogiali. In Kitries hoog boven de zee vinden we een plekje, waar we kunnen overnachten. We hebben nu een slaapkamer met zeezicht. Van hier boven kun je kms ver over de zee kijken. Spijtig dat nergens een wegje is dat ons naar het water leidt. Een lekker fris bad zou wel deugd doen.
27/06/2006 De weg naar beneden, langs een smal baantje, brengt ons tot in Kitries. We komen uit aan een kleine baai met een taverne en een restaurantje. De baan stopt hier. Dus moeten we omkeren. Een Griek komt aangelopen en legt ons uit dat we terug naar boven moeten en dan de afslag rechts nemen. Zo gezegd zo gedaan, terug en rechts een smal baantje steil naar boven, maar het lukt wel. Iets verder komen we terug op de "Old National Road" richting Kardamylli. Daar stoppen we, maar buiten wat smalle straatjes is er niet zo veel te zien. Ik neem een foto van een geit, die staat te grazen in een uitgedroogde bedding van een rivier. We rijden verder langs de kust tot Neo Itylio. We hebben een prachtig uitzicht op de zee met kleine dorpjes zoals Stoupa, Agios Dimitrios en Langada. Een klein Orthodox kerkje trekt onze aandacht en we houden halt aan de overkant. Het is gesloten, spijtig want van binnen zijn prachtige fesco's te zien. Voor Areopoli ligt een klein dorpje Neo Itylo, volgens ons boekje kunnen we daar aan het strand overnachten. Inderdaad voorbij een hotel is een grote parking aangelegd. We staan hier eerst alleen maar later komen er nog enkele mobilhomes bij. Tot mijn vreugde is het geen zandstrand maar er liggen grote keien. Dat doet ook wel pijn aan de voeten maar het is vele properder. Voor de toeristen hebben ze een betonnen pad aangelegd om iets eleganter het water in en uit te stappen. De gasten van het hotel hebben een privé strandje. Dus wachten we tot iedereen weg is en dan gaan we met Amber in het water. Enkele mede-zwervers zitten buiten en hebben er plezier in met naar haar te kijken. Een Italiaans koppel komt naar ons en in gebrekkig Frans beginnen ze een gesprek met ons. Ze wonen in Venetië maar komen in Griekenland in verlof. Zij hebben een ferry genomen en doen zoals wij een tocht door Peloponnesos. Wanneer we afscheid nemen nodigen ze ons uit om hen een keertje te komen bezoeken in hun stad. Ooit zullen we wel naar Venetiê gaan en dan zullen we graag gebruik maken van hun aanbod. Het wordt donker en de lichten worden aangestoken. We wandelen nog even langs de straat en zoeken dan ons bedje op, weer een geslaagde dag in het mooie Griekenland.
28/06/2006 Vanmorgen gaan we nog een plons in het water nemen. Ik word nog een echte waterrat. Later rijden we verder naar Mani, het zuidelijkste punt van de Peloponnesos. De natuur is hier bergachtig, ruig maar vooral de huizen zijn merkwaardig. Deze zijn gebouwd als een toren. Hier woonden verschillende clans, die regelmatig met elkaar in de clinch lagen. Alleen als de oogsttijd aanbrak of wanneer een gemeenschappelijke vijand hun het leven lastig maakten, werd de stijdbijl begraven. Ook de vrouwen en kinderen werden niet in hun onderlinge twisten gemengd. We rijden van Areopolis langs Pyrgos Dirou, bekend voor zijn grotten, Mezapos en zo naar Vathia, vooral bekend om zijn woontorens. Daar houden we even halt, maar buiten de torens is er niet zo veel te zien. We willen de Tempel van Poseidon op de Kaap Tenaro bereiken. De weg leidt ons voorbij Marmari en dan naar boven en daar op een open vlakte stoppen we. De Tempel vinden we niet, alleen de Tombe van Poseidon. We gaan te voet naar beneden en in een kreek gaan we op een rots zitten met de voetjes in het water. Kleine visjes komen nieuwsgierig aan onze tenen pikken. Hier zou ik kunnen blijven zitten tot het einde der tijden, maar dat is natuurlijk een utopie. Later zal ik nog dikwijls aan dat plekje terug denken. In de late namiddag rijden we terug richting Areopoli en aan de overkant van de grotten van Pyrgos Dirou vinden we een strand waar we kunnen overnachten.
29/06/2006 Het was deze nacht warm in de mobilhome, ondanks dat we een raam hadden opengezet. We gaan nog eens plonzen in het water en opgefrist rijden we verder naar Areopoli en het havenstadje Gythio. Dit klein stadje is de hoofdstad van het schiereiland. In een kleine boekenwinkel vinden we "Het Laatste Nieuws". Het is nog maar de tweede keer dat we een Vlaamse krant kunnen kopen in Griekenland. In de namiddag zetten we onze route voort naar Sparta. Deze stad was vroeger heel belangrijk, maar nu zie je alleen het nieuwe Sparti. Het schijnt dat de nieuwe stad op de oude gebouwd is en als er iemand een huis bouwt, ze veel archeologische vondsten doen. We houden even halt bij een Fiat-garage, want ik zou graag de remmen laten nazien. We hebben al 7000km gereden en ik wil gerust zijn voor de volgende kms. De garagehouder vraagt of we morgenvroeg terug kunnen komen want ze hebben voor vandaag nog veel werk. Dat is voor ons geen probleem. We gaan dan op zoek naar een camping. Op de weg naar Mystras vinden we er één, zelfs met een zwembad.
30/06/2006 Voor ons is het zeer vroeg opstaan want we moeten om 9h aan de garage staan. De mechanieker begint direkt de twee voorste wielen af te draaien en alles ziet er nog goed uit. De remmen moeten niet vervangen worden. Alleen de luchtfilter moet eens goed uitgeblazen worden. Als we de rekening vragen zeggen ze dat het gratis is. Dat kunnen wij natuurlijk niet begrijpen. Ze hebben toch een dik uur gewerkt en toch mogen we niet betalen. René geeft dan iets aan de mechanieker en we worden door heel het team uitgewuift. Wat voor vriendelijke mensen, die Grieken. We rijden nu richting Mytras, de oude Byzantijnse stad. Deze stad ligt op een heuvel welke uitkijkt op een vlakte voor het Taygetos-gebergte. We beginnen met de "Lower city". Hier staan vooral prachtige oude kerken, zoals de Mitropolis uit 1309, de Pantanassa een nonnenklooster en het Perivleptos-klooster. De Pantanassa wordt nog altijd bewoont door enkele Godsvruchtige nonnen, die versnaperingen en eigengemaakt handwerk verkopen. Als je het klooster betreedt zie je links de kleine huisjes, netjes onderhouden met aan de gevels vele bloemen. Hier heerst rust en vrede, dat voel je. Je kunt dan de trappen nemen naar boven maar wij verkiezen met de mobilhome naar het bovenste gedeelte te rijden. Dit gedeelte bestaat uit het Despotenpaleis en de vele huisjes, welke voorbehouden waren voor het leger van dienstboden van de koning en hofhouding. Door restauratiewerken is het paleis reeds jaren gesloten. Spijtig natuurlijk want er is een troonzaal van 400m²die de moeite waard moet zijn om te bezoeken. We kunnen wel de kerk, voorbehouden aan de koning, zijn familie en gasten, bezichtigen en we krijgen nog wat uitleg van een Griekse vrouw. Zo wijst ze op de stenen van gebakken aarde, welke vroeger dienden om ingeval van een aardbeving de schokken op de vangen. Daarom zijn nog zovele gebouwen intact. Helemaal van boven ligt de burcht, welke we na een stevige klim bereiken. Het Kastro werd door Guillaume II de Villehardouin, nazaat van Guillaume I bouwer van de burcht Chlemoutis in Killinis, gebouwd. Je hebt hier een prachtig uitzicht over heel de omgeving. Ik vraag mij wel af met hoevelen ze hier aan gewerkt hebben om het geheel te bouwen. Ik vind vooral de daken van de Byzantijnse kerkjes prachtig. Na het bezoek beslissen we terug naar de camping te rijden. Na een warme dag zoals vandaag zal een plons in het zwembad deugd doen.
01/07/2006 Een nieuwe maand begint. We hebben de maanden dat we onderweg zijn al veel gezien en beleeft. We vervolgen onze reis van Myrtas naar de kust door de bergen. We rijden langs Krokees en Skala en dan terug naar boven naar Geraki, Kosmas naar Leonidi. De weg door de bergen leidt ons door een kloof, maar de bedding van de rivier is volledig uitgedroogd. De brug, welke hier verlaten bijstaat moet vroeger gediend hebben om met droge voeten aan de overkant te geraken. Onderweg komen we een schapenherder te paard tegen. Hij leidt zijn schapen op zij zodat we hen kunnen voorbij steken. Als dank wuiven we naar hem en we krijgen een lach en een wuif terug. We houden halt in het kleine dorpje aan de baai Aghio Andreou. Hier liggen de kleine kleurige bootjes te wachten tot het tijd is om uit te varen. Met de deur en ramen open genieten we van de rust en de zilte geur van de zee.
de parking, zicht op de ingang en een Cyclopenmuur
02/07/2006 De stad Mycene wacht op ons. Ze werd gesticht in 2000 v.Ch. Vanaf 1600 v.Ch. kreeg de stad veel macht door de handel met de Minoïers, de inwoners van Kreta. Vooral de leeuwenpoort en het koningsgraf zijn beroemd. In het koningsgraf werd in totaal een 14 kg goud in de vorm van juwelen, maskers en kronen gevonden. Daaronder het masker van Agamemnon, opgegraven door de Duitser Schliemann. De Cyclopenmuren, zo genoemd omdat de bewoners dachten dat ze alleen door de éénogige reuzen konden gebouwd zijn, zijn op verschillende plaatsen 14m dik. Plots breekt er een onweer los en moeten we gaan schuilen in het museum. We maken dan maar gebruik van de regenbui om een tijdje in het museum rond te lopen. Nu nog een bezoek aan de schatkamer van Atreus, een koepelgraf met een toegangsweg van 36m, 5.50m hoge poormuren en daarop een Monolitische steen van 8.50m breed, 1.20m hoog, 5 m diep en een gewicht van 120 ton. De ringvormige binnenkant met een doorsnede van 14.50m bestaat uit overkragende stenen die op elkaar liggen en een steeds kleiner wordende cirkel vormen. Hoe deze tholos werd afgesloten staat nergens vermeld en naar de persoon die er begraven werd gist men nog altijd, maar de grote van het graf doet vermoeden dat het toch iemand van koninklijke bloede moet geweest zijn. In de late namiddag rijden we verder tot aan het Heraion, de tempel van Hera, waar we kunnen overnachten.
03/07/2006 We zijn niet de eerste bezoekers van het Heraion. Een bus met Amerikaanse studenten, welke we gisteren in Mycene gezien hebben. stopt hier rond 7.30h aan de poort. We ontbijten en volgen dan de groep. Zij hebben een Griekse gids bij en wij luisteren met hen mee zodat we ook wat kunnen opsteken van zijn uitleg. Toch gemakkelijk als je wat talen kent. Volgens de gids moet hier in het Heraion ook een beeld van Hera, bewerkt met goud en ivoor, gestaan hebben.
De volgende stop is in Tiryns. Hier staan de ruïnes van een paleis dat zeker zo groot en mooi moet geweest zijn als dat van Mycene. Rond het paleis ligt een Cyclopen muur van 700m lang en 8m breed en 10m hoog. Vele gebouwen zijn gesloten, want er is gevaar op instorten. Deze site is niet zo goed onderhouden als die van Mycene. Na een voormiddag " oude stenen" bezoeken, rijden we door naar Nafplion. Deze stad was van 1828 tot 1834 de eerste hoofdstad van het nieuwe Griekenland. Voor het stadje vinden we een grote parking aan de haven. Daarna wandelen we rustig naar het centrum, dat door een Venitiaanse burcht en een Turks kasteel wordt gedomineerd. Het centrale plein geeft uit op de haven. Daar heb je een prachtig zicht op het forteiland Bourdzi, dat vroeg voor de bescherming van de haven instond. In de zomer is de stad een van de meest mondaine badsteden van Griekenland. Nu is alles nog rustig, maar raar maar waar, we vinden hier een Vlaamse krant. Die gaan we straks helemaal uitpluizen. Bericht van het thuisfront lezen doet altijd deugd. Ik heb al enkele dagen trek in een specialiteit van hier, yoghurt met honing. De yoghurt wordt hier geserveerd als een grote bol ijsroom en daar gieten ze de honing over. En lekker dat het is. René stelt zicht tevreden met een fris pintje. Zo we kunnen er weer tegen en nu gaan we op zoek naar de weg, vanwaar we naar de burcht kunnen stappen. Nu blijkt dat er 1000 trappen moeten beklommen worden om boven te geraken. Dat zal een ander paar mouwen worden. Ik heb daar straks een verkeerde beweging gemaakt en ik heb nu pijn aan mijn rechter heup. Morgen kunnen we nog wel beslissen wat we gaan doen. Nu slenteren we naar de mobilhome en gaan de krant lezen. René schenkt een potje "kafféé" op en legt enkele koekjes op een bord. En nu maar lezen.
04/07/2006 De 999 trappen naar het fort Palamidi beklimmen is voor mij te zwaar , want de pijn aan mijn rechter heup in nog niet voorbij. Dus vervolgen we onze route, deze keer naar Epidavros. Het oude theater van Epidavros is een van de mooiste plekken in Griekenland. Het heeft een geweldige akoestiek en wordt nog steeds gebruikt voor concerten. Epidavros was feitelijk een heiligdom toegewijd aan Asklepios, de god van de genezing. Buiten het theater heb je ook vele tempels, een circelvormige tholos en de resten van een stadion, welke gebruikt werd tijdens grote festivals. Wanneer we aan het theater komen klinken juist de laatste noten van een jongentje, die hier een liedje gezongen heeft. Daarna zingt een Spaanse vrouw, met een mooie stem enkele temperamentvolle liedjes. Het klinkt prachtig in deze omgeving. René klimt naar boven en ik twijfel eerst maar dan volg ik hem toch. Het is een indrukwekkend beeld als je daar boven staat en 55 rijen zitplaatsen naar beneden kijkt. Het poduim is 20m breed en in het midden ligt een tegel dat het middelpunt van het theater aanduidt. Het is onvoorstelbaar dat het theater vele jaren onder het zand heeft gelegen en dat ze pas in de 19de eeuw werd opgegraven. Hier kunnen nu nog een 14.000 toeschouwers zitten. Het wordt goed onderhouden en regelmatig hersteld. Vele mensen bezoeken alleen het theater maar de andere site is ook de moeite waard. Overal worden de tempels gerestaureerd. Daarom kunnen we nergens binnen maar we krijgen wel een gedacht over de grote van het heiligdom. Volgens gegeven moeten er in het Tholos heilige slangen, die gebruikt werden voor de rituelen, geleefd hebben. Zo moesten de patienten door smalle gangen kruipen tot in het midden en daar werden ze dan in het donker geconfronteerd met de gladde beestjes. Ik geloof dat het een echte schoktherapie moet geweest zijn, maar of dat ze heilzaam was is een vraagteken. Na het bezoek ben ik blij te kunnen rusten, want het is toch pijnlijk zo rondlopen. Nu is het platte rust, morgen is het hopelijk beter. We blijven hier op de parking overnachten. Er is toch plaats genoeg.
05/07/2006 Ik heb deze nacht slecht geslapen en veel pijn gehad. Ik kan mij bijna niet bewegen. René smeert mij in met tijgerbalsem, want andere zalf hebben we niet bij. Anders moeten we naar de apotheker Voltaren halen. We beslissen om verder te rijden naar Korinthos en daar een rustdag te nemen. We gaan wel eerst op zoek naar het fameuze kanaal. Feitelijk komen we er bij toeval op uit. De Romeinse keizer Nero heeft in de jaren 40v Ch. de eerste spade, een zilveren, in de grond gestoken, maar verder zijn de werken toen niet gekomen. Pas in 1893 werd het kanaal na 12 jaar werken, open gesteld voor de schepen. Dit kanaal ligt 60m diep, is 20m breed en 6,5km lang. In de namiddag gaan we op zoek naar het Oude Korinthos. We komen in de stad Korinthos in een ware chaos terecht. Aan een kruispunt staat een Smartje dubbel geparkeerd met daar achter een toeterende vrachtwagen en voor mij staat een klein Peugeotke dat gewoon blijft staan, met chauffeur in. We staan daar enkele minuten tot zijn vrouw met een kindje naar de auto komen en rustig instappen en dan doorrijden. Gelukkig, nu kan ik doorrijden maar de vrachtwagen staat er nog altijd te toeteren. Zo gaat het nu eenmaal in Griekenland, je moet veel geduld hebben en vooral niet zenuwachtig worden. dat hebben we wel al geleerd. René ziet een wegwijzer staan naar Examillia, een dorp aan de andere zijde van de autostrade, en van daaruit kunnen we naar de oude site. Gelukkig is er een parking, waar we kunnen overnachten.
06/07/2006 Ik heb weer slecht geslapen maar toch wil ik met René de archeologische site van het Oude Korinthos bezichtigen. Voor we aan de kassa komen weet ik al dat ik maar beter terug naar de mobilhome ga. Mijn heup doet veel pijn. René moet de site maar alleen bezichtigen. Ik neem een pijnstiller en ga wat op bed liggen. Na een tijdje komt hij terug met een enthousiast verhaal. Hij heeft vele foto's genomen zodat ik er ook iets van opsteek. Ik heb gelezen dat de stad 760.000 inwoners had, 300.000 burger en 460.000 slaven. Het Peirene-fontein werd door de Athener Herodes Atticus gebouwd. De bron onder de fontein levert nog altijd water aan het moderne Korinthe. Dezelfde Herodes heeft in Olympus ook een prachtige fontein laten bouwen. De tempel van Apollo met zijn vele zuilen was één van de weinige tempels, die door de Romeinen werden bewaard. Het Archeologisch Museum bevat een grote collectie mozaïeken, waaruit blijkt hoe het met de rijkdom van de stad gesteld was. Na het middagmaal rijden we door naar Diakofto. We zien rechts van ons de Golf van Korinthe en het vasteland liggen. In Diakofto kun je een tandradbaan nemen om door de Vouraikos kloof naar Kalavryta te tuffen. Het moet een spectaculaire tocht zijn door de bergen langs kloven, steile rotswanden, door 14 tunnels en vele bruggen. Ik stop aan het station en René gaat eens informeren of Amber mee mag en om hoe laat het treintje vertrekt. Voor vandaag zijn we te laat maar morgenvroeg om 9h vertrekt hij terug naar boven. Tot ons spijt mag Amber niet mee, dus zullen we daar een oplossing voor moeten zoeken. Nu gaan we op zoek naar een plekje om te overnachten. Dat vinden we aan het strand van Rodia, een piep klein dorpje.
07/07/2006 We hebben ons overslapen. We gaan dan maar met het treintje van 11h naar boven. Omdat Amber niet mee kan zoeken we een parkeerplaats in de schaduw zodat het wat fris blijft in de mobilhome. We stappen naar het stadion en René gaat twee tickets kopen. Maar hij komt met lege handen terug. Alles is al volzet en de volgende vertrekt maar eerst om 14h. We staan wat te draaien en te keren en weten niet goed wat te doen. Ofwel wachten ofwel doorrijden en het treinritje voor de volgende reis houden. Het wordt het laatste. We vinden het wel spijtig maar dan hebben we dat nog te goed. Na een uurtje rijden verlaten we de Peloponnesos langs de mooie brug. We gaan in Nafpaktos boodschappen doen, vooral naar een apotheker om Voltaren zalf want mijn heup blijft pijn doen. We volgen nu de kust weg en hebben een prachtig zicht op het gebergte van de Peloponnesos. Onderweg moeten we diesel tanken en de uitbaatster probeert met René een gesprek aan te knopen, maar ze praat alleen Grieks. Spijtig natuurlijk want met de lokale bevolking praten is dikwijls heel leerrijk. In het oude havendorpje Galadixi houden we halt en aan een kleine baai en een parkje vinden we een parkeerplaats. Tegen de avond komen de inwoners allemaal buiten en wordt het een gezellige drukte. De mensen groeten ons met een "Ja sas" en ze willen met ons een gesprekje aanknoppen. We doen ons best met een woordenboekje bij de hand maar een goed gesprek kun je toch niet voeren. Na het avondeten, maken we nog een toerke naar de grote haven, waar de vele restaurantjes en tavernes zijn. Hier is het wel wat chiquer. Er liggen vele grote zeilers met een Amerikaanse vlag. Je ziet de plaatselijk meisjes rond de boten hangen, ik denk dat de Amerikaanse jongens hier wel gegeerd zijn. We zitten gezellig op een terras en zoals op ander plaatsen komen de mensen naar Amber als een bij naar honing. Vooral kinderen zijn verzot op haar en zij ook op kinderen. Ze laat haar graag strelen,vooral op haar buikje. De maan staat al lang aan de hemel als we terug aan de mobilhome komen. Met het geluid van het klotsen van de zee tegen de kademuur vallen we in slaap.
08/07/2006 Na een verkwikkende nachtrust vertrekken we naar Delphi, het wereldberoemde Orakel van Apollo. Ik parkeer de mobilhome in de schaduw, gelukkig heb ik zo een plekje onder bomen gevonden want het is hier geweldig druk. Reeds meer dan 3000 jaar wordt Delphi bezocht., Vanaf 1200v. Ch. kwamen de eerste pelgrims raad vagen aan de Pythia, het bekendste orakel uit de oudheid. De meeste koningen kwamen eerst hier raad vragen om dan aan hun veroveringstochten te beginnen. Als dank schonken ze dan allerhande geschenken. Dit werden er zoveel dat per stadstaat een soort tempel, een schatkamer werd gebouwd. De schatkamer van Athene is gerestaureerd, zo dat men een idee krijgt van hoe ze er toen uitzag. Langs de Heilige Weg kom je voorbij vele schatkamers, zoals die van Thebe en Korinthe, langs de Rots van Sybille, waar de Pythia haar voorspellingen uitsprak en zo naar de resten van de tempel van Apollo. In het midden van een polygonale muur stond op een zuil de Sfinx van Naxos. Dan heb je rechts de trap naar de ronde basis van de "slangenzuil". Sinds de 4de eeuw n.Ch. staat deze zuil in het huidige Istanboel. Verderop ligt het theater dat plaats bood aan 5000 toeschouwers. Helemaal boven ligt het stadion, dat een van de mooiste is in zijn soort. De zitplaatsen zijn nog intact, waar onder ook die van de Vips. Het is laat als we terug aan de mobilhome komen. We moeten morgen het museum nog bezoeken. We beslissen om naar camping "Delphi" (hoe komen ze toch aan de naam!) te rijden . Hier is een zwembad, we kunnen een sanitaire lozing doen, water tanken en wassen. René gaat ons inschrijven en nu blijkt dat alle jaren Belgen naar deze camping komen vanuit de Kampeerclub van Vakantiegenoegens. Het is geen luxe camping, maar het prachtig zicht op de vlakte voor ons maakt veel goed.
09/07/2006 Het prachtige museum van Delphi is echt de moeite waard om te bezoeken. Bij het binnenkomen zien we de twee beelden "Kouroi" van de gebroeders Cleobis en Biton staan. De overblijfselen van het grote beeld van Apollo, dat verbrand werd, staan achter glas te pronken. Het ivoor is door de vlammen helemaal zwart geworden. De meer dan levensgrote stier, ook uitgewerkt met ivoor en goud, staat te pronken in de laatste vitrine van de zaal. Ook de stenen "ompalos" dat het middelpunt van de wereld aanduidde, staat in de voorhal. In de volgende zaal liggen al de schatten uit de schatkamer van Athene uitgestald in de vitrines. In de laatste zaal zien we het prachtige bronzen beeld "de wagenmenner" dat een gedeelte moet geweest zijn van een vierspan. Na de rondgang stappen we naar het heiligdom van Athena. Dit is gelegen onderaan de heuvel. Vooral de Tholos valt hier direkt in het oog. In dit ronde gebouw werden de helden vereerd. Drie zuilen van de twintig staan weer recht en geven een gedacht hoe het ooit geweest is. Later rijden we door de bergen en passeren Arachova, een mooi bergdorpje tot aan het klooster Osiou Louka. We worden op een bord uitgenodigd om hier te overnachten, iets wat we natuurlijk gaan doen. Morgen gaan we het klooster bezoeken.
10/07/2006 Heerlijk geslapen. Het was hier heel rustig. Na het ontbijt gaan we een bezoek brengen aan de monniken. Ik doe een kleed aan maar toch moet ik mij weer in een lange rok wringen. Dan mogen we de kerk binnen. Ze is gewijd aan de heilige Lucas, een Griekse kluizenaar. Hij ligt begraven in de crypte van de kerk. In ons boekje las ik dat we er goed aan deden een verrekijker mee te nemen om de mozaïeken tegen het plafond te kunnen zien en inderdaad het is een goed hulpmiddel om de mooie gouden mozaïeken te bewonderen. De fresco's dateren uit de 10de eeuw en zijn uitstekend bewaard. Na het bezoek rijden we verder richting kust langs kleine bergdorpjes zoals Kiriaki, Domvena en Lefktra. We gaan op zoek naar de Tropaian, een kolosaal rond gebouw, volgens boekje. Het is zo groot dat we er voorbij rijden. We dachten allebei dat het een graansilo was. Dan maar op zoek naar Plataiai maar hier zijn alle wegwijzers in het Grieks dus rijden we verkeerd en komen in Thiva uit. We laten de ruïnes van Plataiai dan maar links liggen en rijden naar Elesfina, waar een archeologische site van het heiligdom van de godin Demeter te bezichtigen is. Hier moet een echte sekte van een 30.000 mensen gewoont hebben, maar het is gesloten door werkzaamheden. We gaan dan maar op de parking staan om te overnachten. We hebben toch al genoeg sites gezien.
Van Elesfina rond Athene naar Kaap Sounio en Loutsa Artemis
11/07/2006 We rijden langs de autostrade rond Athene. Het is hier niet zo druk als we verwacht hadden. We nemen de afslag Koropi en gaan op zoek naar een tankstation om LPG te tanken. René gaat aan een Shell station vragen waar we die kunnen vinden. Hij wordt naar een EKO station verwezen terug richting Athene. En ja onderweg zien we een groot bord "Autogas" staan. Ik rij binnen tot de LPG tank maar alles is gesloten. Het station is nieuw en nog niet in gebruik. Terug de baan op en een 10 km verder vinden dan toch het juiste station. We tanken onze tank vol gas zodat we voor de volgende maanden toekomen. Nu rijden we naar Vougliagméni en langs de kustplaatsjes Aghia Marina, Lagonisi, Saronida en Lagrena naar Kaap Sounio naar de beroemde Tempel van Poseidon. Het is vooral beroemd om het prachtig zicht dat men heeft als de zon ondergaat. We houden halt op de parking maar hier waait het zo erg dat we besluiten een baaitje te zoeken en straks terug te komen. Ik neem de "New Red Road" en rij het dorpje Lavrio in en volg de wegwijzer naar het vissersdorp Aghia Marina. Daar zien we in de verte een mooi wit kerkje met blauwe koepel staan. De straatjes zijn hier zo smal dat we maar terug naar de hoofdweg rijden. Plots sta ik voor een steil baantje, zeker 20 % omhoog, ik probeer het toch maar het lukt me niet. Dan maar naar beneden en naar de grote baan. Ik ben moe en heb geen zin meer om naar de tempel te rijden. We gaan dan maar op zoek naar een strand waar we kunnen overnachten. In de badplaats Loutsa (Artemis) vinden we een parking aan zee. Hier zal de zon ook wel mooi ondergaan.
12/07/2006 Ik heb gisterenavond nog een telefoontje gekregen van mijn dochter Diny. Ze is zwanger van ons 9de kleinkind. Joepie, nog een kleine sloeber erbij. Ik ben echt gelukkig met dit nieuws. Ook de kinderen zijn blij met een nieuw broertje of zusje. Dit is nieuws waar we kunnen naar uitkijken bij onze terugkeer naar huis. We hebben heerlijk geslapen ondanks het feit dat we hier vlakbij de luchthaven "Eleftherio Venizelos" van Athene zitten. Vandaag brengt onze route ons naar het eiland Evia. Langs de kust komen we door de vele kustplaatsen die vooral door de Atheners geliefd zijn. Buitenlanders zie je hier niet zo veel. Van Rafina door Nea Makri rijden we naar Marathonas. In deze vlakte werd in 490 v.Ch. de slag van Marathon bevochten. Na de slag rende een soldaat naar Athene, een loop van 40km, en zakte toen in elkaar. Pas in de 20ste eeuw werd dit gebeuren een sporttak, de marathon. De grafheuvel, waar de gesneuvelde soldaten werden begraven, ligt er slecht onderhouden bij. Zonde natuurlijk dat sommige gedenktekens van het verleden zo wordt verwaarloost, maar dat gebeurt bij ons ook, het is dus niet Grieks. We vervolgen langs de kust onze weg naar Halkida, de hoofdstad van Evia. We hebben geluk dat we over de brug kunnen want ze is van vrijdagavond tot zondagavond gesloten voor verkeer boven de 1.5T. Dan moet het hier zo een file zijn met al die Atheners die hun stad verlaten om te genieten van zee, zon en strand. Wij houden halt in Eretria, een badplaatsje dat door de toeristen in het weekend wordt bevolkt. Nu ligt het er wat verlaten bij. René zou graag naar de kapper gaan, maar in heel het stadje vinden we er maar ene en die is dan nog gesloten. Hopelijk is hij morgen terug open. We staan nu vlak bij de zee aan het strand onder de palmbomen. Iets verder staat een oude caravan met een Nederlands koppel met 2 kleine kindjes. Zij staan hier een hele zomer en hebben nog nooit problemen gehad met de politie. We kunnen hier dus blijven staan en overnachten.
13/07/2006 We zijn gisterenavond nog gaan zwemmen in de zee en het was zalig. René gaat naar de kapper en ik zet mij met mijn stoeltje op het strand. Teleurgesteld komt hij terug. De kapper is nog altijd gesloten. Ik denk dat hij misschien in verlof is. Hij komt bij mij zitten en samen genieten we van een fris briesje dat van uit de zee komt. In de late voormiddag rijden we verder naar het zuiden. De weg leidt ons door de bergen met vele uitzichten op de zee. Ik heb het al dikwijls geschreven maar de natuur is hier prachtig. De zee, de bergen en de blauwe lucht geven ons het gevoel alsof we in het Aards Paradijs zijn. Het is hier zo rustig, soms is het alsof we op een verlaten eiland zitten. Alleen in Amarinthos en Aliveri is het wat drukker. Ik neem de afslag naar Neo Stira, een klein dorpje aan een prachtig strand. Het heeft heel smalle straatjes waar ik amper door kan. We houden halt en gaan het dorpje verkennen. Aan het baaitje is het druk want de ferry, komend van Aghia Marina, heeft juist zijn lading gelost. Als we terug aan de mobilhome komen begint Amber te blaffen. Wij vragen ons natuurlijk af waarom? Blijkt dat een poesje haar dutje doet onder onze motorkap. Het diertje schrikt en blaast en krapt naar ons. Ze weigert haar plaatsje te verlaten maar als Amber dichter bij komt vlucht ze naar rustiger oorden. Na dit intermezzo vervolgen we onze route naar Karistos, de eerste hoofdstad van het onafhankelijke Griekenland. Het werd door koning Otto I in 1821 uitgekozen omdat hij de omgeving zo prachtig vond. Hij liet een architect uit Beieren komen om de stad op te bouwen met brede lanen en grote parken. Helaas is de koning te vroeg overleden en de werkzaamheden werden stil gelegd en het stadje viel terug in slaap. Boven het stadje ligt het Castello Rosso en dat wil ik wel eens bezichtigen, maar ik heb buiten de smalle straatjes gerekend en moet teleurgesteld terugkeren. We nemen dezelfde weg terug tot Marmari. Hier, aan een sportplein vinden we een parking rechtover de zee. Ik ga met Amber de zee in, ze kan mee want we staan hier helemaal alleen. Tegen de avond komt de jeugd boven water en leven zich uit op het sportveld. In groepjes komen ze naar de achterkant van de mobilhome kijken naar de stickers van de plaatsen waar we vroeger geweest zijn. Zoveel aandacht hebben we tot hier toe niet gekregen. Tot laat in de avond zien we de witte ferry's aankomen van uit Rafina.
14/07/2006 Mijn voet begon gisterenavond pijn te doen. Ik had in een zeeëgel getrapt. Gelukkig kon ik de stekels er uit halen. Anders had ik nog een dokter moeten zoeken. René had het goed ontsmet en deze morgen is de pijn over. We moeten dezelfde weg terug nemen om het noorden van het eiland te bezoeken. In Halkida nemen we de afslag naar Nea Artaki. Vanaf Psachna wordt het een steil bochtig baantje. We hebben het ongeluk dat we achter een vrachtwagen rijden; geladen met boomstammen, en nergens kunnen we hem voorbij steken. Het gaat dus in een slakkegangetje tot in Prokopi. Daar gaan we op het dorpsplein eerst wat rusten, want zo rijden is vermoeiend. Nadat we een uiltje gevangen hebben gaat het verder tot Kria Vrisi, een piep klein dorpje met een heel groot strand. Er staan enkele andere mobilhomes, waaronder ook een Griek. Ondanks het feit dat het hier zo afgelegen is, staan er douches op het strand. Daar gaan we natuurlijk gebruik van maken. Het is prettig na een vermoeiende dag al het stof van je af te spoelen. Terwijl René ons avondmaal bereidt, zet ik mij is mijn zetel met een boek en een aperitiefje. Wat kan een mens meer verlangen. De zee, het strand, de zon en een drankje. Dit is leven zoals God in Griekenland.
15/07/2006 We blijven nog wat genieten van het strand van Kria Vrisi. We kunnen een rustdag gebruiken. We zitten onder de luifel in de schaduw want het is veel te warm in de zon. René lost Zweedse kruiswoordraadsels op en ik lees in mijn boek "De Magiër". Amber ligt in de zon, ondanks dat ik haar roep om in de schaduw te komen. Een Brusselaar heeft ons zien staan en komt met ons een klapke doen. Hij is getrouwd met een Griekse en heeft hier een huisje gekocht. Als hij op pensioen is komen ze hier wonen. Hij vraagt of we met de satellietantenne een Vlaamse zender kunnen nemen. Hij is Halkida op zoek gegaan naar een antenne maar in de winkel hadden ze hem gezegd dat hij hier geen Vlaamse zenders kon nemen. Ik leg hem uit dat het met een grote satellietantenne wel gaat maar dat hij in België een TV Vlaanderen abonnement moet aanvragen. Hij gaat volgende maand terug naar huis en dan inlichtingen nemen. Ik hoop voor hem dat hij gesteld geraakt.
16/07/2006 Onze tocht gaat verder naar het noorden van het eiland Evia. Met een slakkegang rijden we door de bergen tot het badplaatsje Pefki. Aan de haven lijkt het rustig te zijn en op de grote parking kunnen we overnachten. Rond 19h moeten we onze mening herzien, de mensen komen nu buiten. Vele kraampjes worden opgesteld en de barbecues worden aangestoken. Nieuwsgierig gaan we eens kijken wat ze hier klaarmaken. Het zijn maïskolven, die als ze gaar zijn met zout of suiker worden bestrooit. Zo zie je velen met een maïskolf in hun hand rond wandelen, toch heb ik geen zin om het eens te proeven. Ik heb meer trek in een meloen. Achter ons staat een pick-up geladen met een berg meloenen. Tegen een spotprijsje worden die verkocht. De meloen wordt gewogen op een oude weegschaal en de man steekt 1 vinger op, dus 1 euro. Ik vraag mij af hoe deze mensen hun kost kunnen verdienen, want in de winkels is alles toch niet zo goedkoop. Tegen middernacht gaan de mensen terug naar huis, worden de kraampjes afgebroken en vertrekt een lege pick-up. De jongen zal tevreden zijn, hij heeft al zijn meloenen verkocht. De haven ligt er weer rustig bij en wij zoeken na een mooie dag ook ons bed op.
17/07/2006 Ik heb zeer goed geslapen. René vertelt dat deze morgen vele vissersboten zijn aangekomen en ik heb niets gehoord. We zijn terug op weg en houden halt in Loutra Edipsou, dit is een groter badplaatsje en we gaan wat winkelen. René koopt er twee rode T-shirts, want ik vind dat hij iets roods moet dragen, dan zie je hem beter staan op de foto's. Ik ga op zoek naar een kapper. want mijn haar moet dringend geknipt worden. In heel het dorp is er maar één en ze heeft vandaag geen tijd om mijn haar te knippen. Het is eigenaardig maar kappers vind je niet veel in Griekenland. Ik zal nog wat moeten wachten. We besluiten terug naar Kria Vrisi te rijden om te overnachten. We staan op hetzelfde plekje, vlak naast het gras. Vandaag is er meer wind, daarom dat het strand er verlaten bij ligt. In de late namiddag wordt het windstil en komen de zonnekloppers weer te voorschijn. Ze brengen weer wat leven op het strand. Enkele jongeren stellen hun tentje op en zoeken hout om een vuurtje aan te steken. Na een tiental minuten ruiken we de geur van gebraden vis. Het water komt ons in de mond en doet René besluiten om ook maar al de aardappeltjes te schillen en ons eten klaar te maken. Wanneer de meeste mensen vertrokken zijn, blijven wij achter samen met de kampeerders. Het is al vrij laat als ze hun vuurtje doven en in hun tentje kruipen. René wandelt nog een eindje rond met Amber en ik kruip al ons bed in. Het zal deze nacht stil zijn, met alleen het ruisen van de zee.
Overnachten in Arkitsa, aan de overkant van Loutra Edipsou
18/07/2006 We staan helemaal alleen op het strand. Gisterenavond moet iedereen dan toch vertrokken zijn. Na een douche vertrekken we naar Haldiki. Daar gaat het over de brug en langs de autostrade rijden we naar Lamia. Dit is een grote stad, die we links laten liggen en we kiezen het badplaatsje Arkitsa als overnachtings plaats. Hier legt de ferry komende van Loutra Edipsou aan. We wandelen langs het strandje tot aan de vuurtoren. Daar kan Amber zich wat verfrissen want op het strand mag ze niet op. We staan hier vlak naast een sportveld en een speeltuin. Er is een kraantje waar we water kunnen tanken. s'Avonds komt de jeugd hun kunde laten zien op voetbal gebied en zij hebben er pret in dat ik voor hen supporter.
19/07/2006 We brengen hulde aan Leonidas, de Spartaanse koning, omdat hij zijn naam heeft gegeven aan die bekende lekkernijen. Hij heeft in 476 v.Ch. gevochten met 1400 Grieken tegen 2 miljoen Perzen. Door verraad van een Griek, verliezen ze de slag en sterft hun koning. Later kunnen de Grieken de Perzen toch verslagen in Plalatées. Rechtover de tumulus, waar de gesneuvelden begraven liggen, staat het bronzen beeld van Leonidas, afgebeeld in zijn strijduniform met speer en schild. Twee stenen beelden vervolmaken het geheel tot meerdere glorie van Leonidas. We vervolgen onze reis en rijden naar de Pillion, met als hoofdstad Volos. Dit is de vierde grootste stad van Griekenland. We rijden van Volos door naar het zuiden. Daar komen we uit in Kala Nera, een klein badplaatsje en we vinden een goed plekje vlak aan zee. René gaat op zoek naar een kapper en ik zet mij buiten in het zonnetje. Hij komt terug, heeft geen kapper gevonden, maar wel speciale sloefkes om mee in het water te gaan. Ik pas ze direkt en ga ze uitproberen. Ho, dat stapt gemakkelijker over de keiën en ik moet niet meer oppassen voor zeeëgels.
20/07/2006 Om 8h s'morgens lig ik in het water. Het is heerlijk. Thuis kunnen ze dat niet geloven, ons moeke die zo graag in het water ligt. Na het bad smaakt het ontbijt eens zo goed.We beslissen om nog een dag te blijven staan. We gaan wel wandelen en de omgeving verkennen. We stappen langs het water maar na een 2km kunnen we niet verder. Dan nemen we de straat en zo komen we op de hoofdbaan. Hier op de hoek is een supermarkt. René gaat er tomaten en brood kopen voor ons middagmaal. We moeten een brief posten maar we kunnen nergens een brievenbus vinden. In Kala Nera komen niet veel buitenlanders, alle accommodatie is vooral op Grieken voorzien. Dat zie je aan de terrasjes en restaurants, maar als je, zoals wij liever met plaatselijke inwoners kennismaakt, geeft dat niet. We zetten ons in de rieten stoeltjes en bestellen een koffie en een pintje. Tot onze verwondering moeten we 6euro neertellen. En wij denken dat Griekenland goedkoop is. We laten het ons wel goed smaken. Terug thuis (de mobilhome) trekken we ons zwemtenue aan en nemen een plons in het water. Er is niemand op het strand dus laten we Amber vrij loslopen en kan ze ook genieten van het frisse water. Ik kan het tot vervelens toe schrijven maar dit land heeft mijn hart gestolen.Ik voel mij hier zo goed en tevreden. Ik zou zelfs zeggen gelukkig. Het is alsof ik hier herleef. Alleen mis ik hier wel mijn kinderen, mijn kleinkinderen en mijn beste vriendin Omaha. Spijtig dat we niet kunnen blijven maar we komen zeker terug naar Kala Nera.
21/07/2006 We nemen met spijt in ons hart afscheid van Kala Nera. Onze route brengt ons naar het zuiden van het schiereiland. We rijden door de bergen voorbij Argalasti en in Horto volgen we de kustlijn. Het is hier prachtig. Met de bergen links en de blauwe zee, die beneden rechts van ons ligt, rijden we door het gebied dat door de boeken zo uitbundig wordt geroemd. En inderdaad ze hebben gelijk het is hier mooi en rustig. Ondanks de pracht komen hier niet veel toeristen. We zijn als het ware alleen op de baan. Zo komen we aan in Agia Kiriaki, een droom van een Grieks vissersdorp. We willen hier overnachten aan de haven, maar het dorp is zo klein, aan de kleine haven staan enkele auto's en zo is de parking al volzet. Ik kan met veel moeite draaien en rij terug het dorpje uit. Spijtig maar niet getreurd, we zoeken verder in het dorpje Platanias. Het is hier hetzelfde, smalle straatjes, geen plaats om te parkeren. We zijn wel verplicht terug te keren naar Argalasti. Enkele kms later neem ik de afslag naar Neochori. Vanaf hier gaat het weer langs smalle bochtige baantjes door de bergen, met soms prachtige vergezichten op de Egeïsche Zee. In Tsangarada rijden we naar Beach Miloptamos maar hier mogen we niet blijven overnachten. Dus terug en dan rechts naar Agios Ioannis en Agios Dimitrios. In Ioannis vinden we een parking voor het dorp. Hier kunnen we wel blijven overnachten.
22/07/2006 We hebben een rustige nacht gehad. Na een bezoek aan de bakker en de beenhouwer vervolgen we onze route door het Pilion-gebied. Hier staan overal fruitbomen en vooral kastanjebomen. We rijden langs een smal bochtig baantje van Makrirahi naar Zagora, maar dit baantje is niets vergeleken met het baantje van Zagora naar Makrinitsa. We zouden hier halt houden maar we vinden nergens een plaats om te parkeren. Dit bergdorp heeft steile straten en is een geklasseerd monument. Daarom is ieder plekje bezet en zijn we verplicht verder te trekken zonder het dorpje te bezichtigen. Het gaat in dalende lijn naar Volos, waar we het Pilion-schiereiland verlaten. We nemen de "New Red Road" door de vlakte van het drooggelegde Karla-meer. Hier zien we de koepels en kerktorens waarop de ooievaars hun nesten gemaakt hebben. Larisa is een lelijk volgebouwde stad, die we snel voorbij rijden. Aan een rondpunt neem ik de afslag naar Trikala . Dan gaat het in rechte lijn naar Kalambaka en het prachtige Metéora-gebied. Achter Trikala duiken de bergen plots op. Het zijn conglomeraten, rolstenen die door de natuur zijn verenigd en door erosie gescheurd en gepolijst zijn. Zo staan er een 1000tal rotstorens. Aan de rand van de Tessalische vlakte, welke vroeger een binnenzee was, rijzen de rotsen tot 400m omhoog. We zoeken de camping "International" op want hier zijn faceliteiten voor mobilhomes. We staan nu aan het zwembad. We gaan de watertank reinigen en daar de berg vuile was zich heeft opgehoogd moet er dringend gewassen worden. Morgen gaan we de prachtige kloosters van Metéora bezichtigen.
23/07/2006 We blijven hier nog een dagje staan. René doet de was en ik poets de mobilhome van binnen en van buiten. Daarna neem ik een duik in het zwembad en ik laat me opdrogen op een ligbed. Terwijl lees ik nog wat over de Metéora-kloosters om morgen goed geïnformeerd voor de dag te komen. Het is hier de gewoonte dat de buren gratis gebruik mogen maken van het zwembad. Iets waar vooral op zondag, zoals vandaag, gebruik van wordt gemaakt. Het is dus druk, maar gezellig.
24/07/2006 Wat zijn ze prachtig, die kloosters gebouwd boven op de rotsen.Het zijn de belangrijkste kloosters na die van het schiereiland Athos. In de loop der jaren zijn er 24 kloosters gebouwd. Nu zijn er nog een zevental maar 6 zijn te bezoeken, zoals de Agios Nikolaos, het Roussanou, de Agia Triada, de Agios Stéfanos, het Varlaam en het Groot Metéoron, dat het hoogste is gelegen op 415m. Tot begin vorige eeuw kon men ze alleen bezoeken langs een touwladder of mandjeslift. Later werden trappen uitgehakt in de rotsen en bruggen gebouwd. De meest bezochte zijn de kloosters Varlaam en Metéoron. Het is voor ons te warm om zoveel trappen te doen, daarom bekijken we de kloosters vanop de baan. Dat is al spectaculair genoeg, want hoe men dat materiaal tot op de rotsen gekregen heeft, is echt een vraagteken. En dan zo gebouwd, ze staan pal op het nipperke van de rand van de rots. Aan het Varlaam klooster zie je de oude hut waar de katrol aan hangt om de mensen of materiaal naar boven te trekken. Er staan vele auto's met Hongaarse en Roemeense nummerplaten. Strange, het is de eerste keer dat we auto's van die landen tegenkomen. In de namiddag vervolgen we onze route terug richting kust, langs de Tempe-kloof. Hier moest Apollo gedurende 9 jaren boete doen, om dan terug naar Delphi te gaan. Het is een smalle kloof, die de rivier Pinios tussen het Ossa-gebergte en het bergmassief van Olympus, heeft uitgeschuurd. Het is 8 km lang en aan de grond 60m breed. Bij de uitgang van de kloof begint de weg naar Macédonië. Wij rijden naar de kust tot Platamonas. We staan nu aan de haven op het einde van de weg.
25/07/2006 Het was gisterenavond gezellig aan het haventje. Er liep veel volk op straat en het was een drukke gezellige boel. Al bij al hebben we heel goed geslapen. Ik ga op zoek naar een kapper. Het wordt tijd dat mijn haar geknipt wordt. In de hoofdstraat vind ik een kapper en ik mag direkt plaats nemen in een stoel. René wandelt met Amber verder door het dorpje. Hier lopen meer toeristen rond dan in al de vorige dorpjes, die we gepasseerd zijn. Na mij is het René zijn beurt om zijn haar te laten knippen. Hij is vlugger gesteld dan mij maar hij heeft dan ook minder haar dan ik hé. We slenteren nog wat door de wandelstraatjes en gaan iets drinken op een terrasje. Het is nog warm en Amber laat zich in een goot met water plat op haar buikje vallen. Een vrouw, die de oprit aan het afspuiten is, doet teken met haar lans en na onze knik maakt ze heel haar lijf nat. Amber geniet en laat het goed doen. Het is al laat wanneer we terug aan de mobilhome zijn. In de verte zien we het Olympusgebergte liggen in de nevel. We hopen dat we de Olympus berg morgen in al zijn glorie kunnen bewonderen.
26/07/2006 Na de verkwikkende rustdag, vervolgen we onze reis naar de volgende archeologische site, nl die van Dion. In 1928 begon men pas met de site op te graven onder de Vice-Voorzitter van de universiteit van Thessaloniki. Hij veronderstelde dat hier de belangrijkste site van heel Grieks- Macédonië begraven was. Zijn belangrijkste vondst was een tombe van voor de 4de eeuw v. Ch. We dachten dat de site niet groot was maar we komen bedrogen uit. Het geheel wordt door een baan in twee delen gedeeld. Het rechtse gedeelte omvat het museum, de tempels van Demeter, Isis en Zeus, het theater en het stadion, het linkse gedeelte is in feite de eigenlijke stad. Daar hebben vroeger een 15.000 mensen gewoond. Dat is zo groot als Aartselaar. De omringende muren zijn bijna blootgelegd, maar buiten een groot gedeelte aan de hoofdstraat en enkele zijstraten, moet er nog veel uitgegraven worden. Wat we nu kunnen bezichtigen van de stad is de villa van Dionysos, de grote baden, een basilica en vele residenties. Op verschillende plaatsen zie je de archeologen aan het werk. We moeten hier binnen een paar jaren nog eens terug komen, denk ik. Aan de overkant liggen de fundamenten van de tempel van Isis in het moeras verzonken. Het is dan ook een geliefd plekje voor de kikkers. Hier offerde Alexander de Grote vele dieren aan de goden voor hij naar Persië vertrok. Wij hebben niets te offeren of te vragen, dus rijden we maar verder naar het noorden. Voor Katerini neem ik de afslag naar het strand. Hier in Paralia Katerini staan we nu vlak aan de zee.
27/07/2006 Onze route brengt ons van Paralia Katerini naar Vergina. Daar zijn in 1977 de koningsgraven ontdekt door de Griekse archeoloog Andronicos. Het gaat om een grote tumulus met een doormeter van 110m en hoogte van 12m. Van in het begin was er een vermoeden dat hier de koning Philippus II met zijn vrouw en kleinzoon, zoon van Alexander de Grote, begraven werd. Twee van de drie Macedonische Tombes waren nog volledig intact. De twee tombes waren met zware marmeren deuren afgesloten. Bij het openen van tombe I vond men een antichamber met een witte marmeren sarcofaag en verschillende zilveren kannen. Aan de volgende deur stond een gouden pijlenhouder met vele gouden pijlpunten. Dit was ,zoals later bleek, de grafkamer van Philippus II. Volgens de ontdekker moet het een moment van verstomming zijn geweest.Stel je voor, je komt op een plaats dat 2300 jaar gesloten is geweest en nu voor je ogen geopend wordt. In het midden van deze kamer stond ook een marmeren sarcofaag. Toen ze het deksel van de sarcofaag openden zag men een prachtig gouden "larnax". Een urne waar de beenderen van de overledene in bewaard werd. Op het deksel staat de Macedonische ster met 16 punten afgebeeld. Daardoor was men zeker dat men hier een koninklijk graf had ontdekt. In de larnax lag een goud-purperen doek, goed bewaard, met de beenderen van de koning. Daarop een prachtige gouden "lauwerkrans" van eikenbladeren en eikels. Deze krans is in één woord prachtig. Zo een vakmanschap uit de 3de eeuw v. Ch. is ongeloofelijk. De marmeren sarcofaag van de antichamber bevatte ook een gouden "larnax", maar met 12 punten, waarin de beenderen van zijn vrouw, ze veronderstellen een zeker Cleopatra, samen met een prachtige gouden diadeem en gouden halsband in een goud-purperen doek,begraven werd. Op een kleine afstand van de 1ste tombe bevindt zich de 2de tombe,waarin AlexanderIV, zoon van Alexander de Grote en Roxana, in een kleine zilveren urne. begraven werd. Na zoveel pracht stappen we naar de archeologische site met het paleis van Palatitsia met zijn mooie grote mozaïek. In het theater werd koning Philippus II vermoord in 336 v Ch. tijdens de huwelijksplechtigheid van zijn dochter met de koning van Epirus. Na ons bezoek aan de site, nemen we de autostrade naar Thessaloniki. We rijden de ring rond de stad op, richting vliegveld naar Agia Triada. Ik neem een afslag, maar kom zo in een kazerne terecht. De wacht kijkt verwonderd naar ons en ik rij vlug achteruit. De volgende afslag brengt ons naar het strand. Hier staan we vlak bij de zee achter de kazerne, dus goed bewaakt.
28/07/2006 Wat een soep!!! We willen van Agia Triada langs de kust naar het eerste schiereiland Kassandra rijden, maar in het dorp staan geen enkele wegwijzers. Enkele straten zijn opgebroken en de andere brengen ons zelfs weeral tot aan een kazerne. Volgens René heb ik een zwak voor kazernes. Wanneer ik draai passeert ons een legertruck met soldaten, die ons toewuiven. Ze zullen zich ook wel afvragen wat wij hier komen zoeken. Na veel gesakker komen we uit in Neo Kallikrateia op de juiste baan en dan gaat het richting Neo Moudania, de toegangspoort tot Kassandra. In Kalithea begint een rondweg van 80km, langs de oostkust naar het puntje Loutra en van daaruit naar de westkust. Aan het strand van Posidi houden we halt om hier te overnachten. Het is hier nog rustig, maar morgen zal het wel anders zijn, dan begint het weekend.
29/07/2006 We trekken verder naar het zuidelijk puntje van het schiereiland, Kaap Paliodrion. De weg loopt langs de oostkust, ook heel toeristisch met kleine badplaatjes en vakantiedorpen. Het is zaterdag en vele weekend- toeristen zijn op de baan. Van Kalithea tot Neo Moudania is het file rijden, voor degene die in Kassandra wat alkoeling zoeken. Voor ons ligt de weg open naar Sithonia, de tweede vinger van Chalkidika. Het is zeer warm daarom besluiten we reeds in de namiddag halt te houden in Psakoudia. Voorbij het dorpje met de winkeltjes en restaurantjes ligt een groot lang strand waar het zeer rustig is. We vinden daar een plekje naast een boom. Vlug ons badpak aan en het water in, lekker fris en Amber kan mee, want er is niemand op het strand.
30/07/2006 Spijtig dat we aan een zandstrand staan, want ik hou niet zo van zand. Ik krijg er de kriebels van als ik zand tussen mijn tenen voel, maar om wat af te koelen in de zee moet ik er toch door. Daarna spoel ik mijn voetjes af aan de buitendouche van de mobilhome. Nadat we opgedroogd zijn, wandelen we naar het centrum maar zo groot is dat niet. De hoofdweg bestaat uit hotels, restaurantjes en kleine winkeltjes. De terrasjes liggen aan de overkant van de straat. Het valt ons op dat in plaats van tafels en stoelen, je hier plaats kunt nemen in echte salonzetels met bijhorend tafeltje. Dit zit natuurlijk een pak gemakkelijker en je blijft dan ook veel langer plakken dan je van plan bent. Tegen de avond keren we terug naar ons rollend huisje. René heeft geen zin meer om te koken, dus eten we gewoon een boterhammetje met charcuterie. Voor mij moet hij niet koken, het is toch te warm om veel te eten. We hebben bezoek gekregen van twee Griekse mobilhomes. Zij staan iets verder op het strand. Gezellige mensen, die ons direkt uitnodigen iets te komen drinken. Gezellig, zo verbroederen we met echte Grieken en kunnen we nog wat vernemen over dit mooie land.
31/07/2006 Het schiereiland Sithonia is een beboste berg met een lange rij grote en kleine baaien en strand. Van Psakoudia nemen we de route naar Nikiti en zo naar Neo Marmaras langs de westkust van Sithonia. Dit is een badplaats met een grote visserijhaven. De volgende grote badplaats is Porto Carras, waar een jachthaven, golfterrein, theater en vakantiedorp liggen.. Het werd ten tijde van de Junta door een bemiddelde Griekse reder gekocht. Hij bezit hier ook vele landerijen met wijngaarden, citrusplantages en pistacheboomgaarden. Deze zijn met hoge omheiningen afgebakend tegen ongewenste bezoekers. Onderweg stop ik om een foto te maken van een serie eigenaardige rotsformaties. De oostkust bezit prachtige baaien en geeft uitzicht op de derde vinger, het schiereiland Athos. Athos is bekend als de monnikenrepubliek. Op deze berg mogen geen vrouwen, zelfs geen vrouwelijke dieren komen. Wat ze doen met de vogels, insekten en ander niet op te merken dieren weet ik niet. Daar we toch niet uitgenodigd zijn om Athos te bezoeken rijden we verder langs de kust tot Ierissos, een badplaats met een groot fraai strand en een grote haven. Gelukkig, hier is een kiezelstrand. Ik ben dan ook de eerste, die in haar badpak stapt en vlug een plons in het water maak. Amber mag niet in het water. Ze heeft verschillende beten van kleine diertjes, welke in het zand van Psakoudia zaten. Zelfs René heeft vele kleine rode vlekjes, en dan maar lachen wanneer ik niet in het zand wil liggen. Toch vind ik het spijtig voor Amber.
01/08/2006 Er begint een nieuwe maand. We zijn reeds drie maanden onderweg en we hebben al 10.575km afgelegd. Onze route brengt ons vandaag langs de kust van de Golf van Ierissos. Bij de rivier Strimon nemen we de zijweg naar de leeuw van Amfipolis. Dit standbeeld staat in de buurt van een brug. Waarom dit standbeeld gebouwd is vind ik nergens in de boeken, maar voor ons is het een stop waard want achter het standbeeld vinden we een kraantje. We vullen onze watertank en onze flessen. Zo, nu kunnen we weer een tijdje voort. Op weg naar Kavala passeren we het typisch Grieks dorp Ofrani. We zien een groot strand en we besluiten hier te overnachten. Het is een goed idee, want straks kunnen we naar de markt gaan. Vanavond markt?De marktkramers komen aan, laden hun materiaal uit, laten alles liggen en zijn weg. Gedurende twee uur verandert er niets. Er komen nog verschillende marktkramers bij, met hetzelfde gevolg. Ik denk dat het niet meer voor vandaag zal zijn. En inderdaad, als het donker wordt vertrekken ze naar huis of naar ??? Die Grieken hebben nog veel vertrouwen in de mensheid, bij ons zou een security-agent voor de bewaking moeten zorgen, maar hier is dat blijkbaar niet nodig. Nu zijn we toch nieuwsgierig voor morgen.
02/08/2006 Wanneer we tegen de middag vanuit Ofrani vertrekken, staan de kramen nog niet recht, dus geen markt voor ons. Niet getreurd, we rijden naar de oude stad Philippi. Daarvoor neem ik voor Kavala de alslag naar Krinides. Buiten het dorp liggen de indrukwekkende resten van Philippi. We hadden helemaal geen idee dat de stad zo groot was. Het oude Krinides kreeg na de verovering door Philippus II de naam Philippi. Hier werden, na de moord op Caesar, Brutus en Cassius achtervolgt door Marcus Antonius en de latere keizer Augustus. Zij hebben toen zelfmoord gepleegt om te ontkomen aan hun wraak. De resten dateren vooral uit de Romeinse periode. Alleen het theater dateert uit de tijd van Philippus, maar werd door de Romeinen verbouwd tot een amfitheater. De oude stad is gelegen aan de oude Via Egnatia, welke Rome met Constantinopel verbond. Aan de linkse kant van deze weg liggen de meeste resten met o.a. het grote Romeinse forum, de resten van een openbaar toilet met 50 marmeren zetels, een agora en 3 baselieken. De grote Baseliek B werd gebouwd boven een gevangenis, waar volgens legende de Apostel Paulus tijdens zijn eerste reis door Europa gevangen heeft gezeten. Deze basiliek stortte in elkaar onder het gewicht van zijn koepeldak. Het museum kunnen we niet bezoeken want het is gesloten wegens herstellingen. Toch vertrekken we met een tevreden gevoel. We hebben veel gezien en bijgeleerd.
We rijden terug richting Kavala, vroeger onder de naam "Neapolis" de haven van de stad Philippi. De baan brengt ons door de stad, welke wel mss een bezoek waardig is, maar wij rijden verder naar de Nestos-vallei. Voor de vallei, sla ik de weg in naar Keramoti. Op de kaart staat een groot strand aangeduid, dus zullen we wel een plekje vinden om te overnachten. Keramati is een vissersplaats vanwaar de ferry naar het eiland Thasos vertrekt. Aan de haven zelf vinden we nergens een plaats. Dan maar verder langs de kust en iets voorbij het centrum hou ik halt en gaat René eens kijken of we daar ergens kunnen staan. " zonder probleem" zo komt hij mij vertellen. Ik rij naar de plaats welke hij mij aanduidt, maar ..... het blijkt los zand te zijn en de mobilhome zit vast met zijn linker voorwiel. Ik vloek en probeer er achteruit te rijden, maar tevergeefs. Na veel gesakker en gevloek, gaat René op zoek naar hulp. Iets verder zijn enkele restaurantjes en misschien kennen zij iemand die ons kan helpen. Wanneer hij terug komt heeft hij goed nieuws bij, een boer komt ons helpen met zijn tractor. Gelukkig , nu maar wachten op zijn komst. Op dat moment komen enkele Grieken van het strand naar de parking afgezakt. Een struise man komt vragen of we problemen hebben en stelt voor ons met zijn wagen, een Ford Escort, uit het zand te trekken. Wij protesteren want zijn wagen is veel te licht tegenover de mobilhome. Toch wilt hij het proberen en na enkele vergeefse pogingen gaat hij hulp halen. Met enkele vrienden, die duwen terwijl hij met gierende motor vooruit rijdt, slagen ze erin om de mobilhome vrij te krijgen. Opgelucht stap ik uit en ga hen allemaal bedanken en weer zie ik dat gebaar met hun hand op hun hart. Wel ik ben onder de indruk, ik had nooit gedacht zoveel gastvrijheid, hulp en vriendschap van de Grieken te krijgen. Daar kunnen ze in het westen van Europa nog een lesje van leren. Wij willen hen ondanks alles wel iets aanbieden, maar dat wordt geweigerd, zij vertrekken allemaal na zich te vergewissen dat we ergens anders, een plekje door hen aangeduid, gaan staan. René stapt opgelucht naar het restaurant, zodat zij de boer kunnen verwittigen dat het probleem opgelost is. Zo, dat hebben we weeral meegemaakt, maar in het vervolg moeten we uitkijken dat het niet meer gebeurt.
03/08/2006 De Nestos-vallei, bekend om zijn vogel-populatie, maar niet te vinden. We volgen de bruine wegwijzers door enkele kleine dorpjes, zoals Eflalo, en dan naar rechts en .......een kazerne. Wat is dat toch met die kazernes. Het is alsof ze het op mij gemunt hebben. Ik neem de zandweg rechts, dan rechtdoor, voorbij een soort vakantiedorp, eindigend in een wirre war van zandwegen. Ons probleem van gisteren is nog niet verteerd, dus laat ik de delta maar voor wat het is en keer om. In Eflalo neem ik de afslag naar Avdira en zo langs de kust tot Portos Logos over de dijk tussen het Vistanid-meer en de Vistonia-baai. Het land rond het meer is een van de grootste rustplaatsen voor trekvogels van het mediterrane gebied. Langs de baan staan plakkaten welke de reizigers er attent op maken dat hier een grote reigerreservaat gelegen is. We zien vele ooievaars langs de baan, zowel levend als dood. Dat moet wel een schok geven als je zo een vogel tegen je wagen krijgt. In de baai ligt een eilandje met een schilderachtig kerkje, de Agios Nikolaos. Deze kerk hoort bij de landgoederen van de kloosters van de Berg Athos. Over de dijk nemen we de afslag naar Fanari. Dit dorp heeft een prachtig strand, waar vele toeristen gebruik van maken. Nergens vinden we een plekje om te staan. Dus rijden we door naar Mesi. Onderweg zien we vele hooimijten. Hier werken ze nog zoals vroeger en laten het hooi drogen in de zon. In het dorp nemen we de afslag naar Beach Mesi, Metamorfosi. Hoog boven het strand is een grote parking, waar we een goed plekje vinden om te overnachten. We staan hier heerlijk met zeezicht en een stranddouche achter ons. Beter kan niet.
04/08/2006 Wat is het hier rustig. We hebben heel goed geslapen en voor het ontbijt sta ik al onder de douche. Wat kan een mens meer verlangen dan de zon, een prachtig blauwe zee, een groot strand voor ons alleen en een frisse douche in de buurt. Het is leven zoals God in Griekenland. We gaan de omgeving verkennen en wandelen langs het strand. Iets verder zien we vele chalets staan. Het zijn er wel honderd, allemaal bewoond door de plaatselijke bevolking. Op verschillende terrasjes zitten de vrouwen bij elkaar, met koffie en gebak, en kwetteren dat ze doen. Als we passeren worden we met een "Jasas" begroet. Enkele honden lopen rond en Amber maakt met hen kennis. Sommige worden door haar afgekeurd maar ze maakt ook vriendjes met wie ze uitbundig speelt. Amber is uitgeput tegen dat we aan ons rijdend huisje komen. Vlak voor haar drinkbak valt ze op haar buik neer en slurpt hem in geen tijd uit. Dan gaat ze in het gras liggen en is niet meer van plan nog te bewegen. Wij zetten ons onder de luifel en houden onze siësta. In de late namiddag rijden we verder naar Xanthi. Volgens ons boekje is daar zaterdag voormiddag een grote weekmarkt, welke bezocht wordt door Griekse moslims in klederdracht. Vanaf de Nestos-vallei zitten we in de provincie Tharcië, welke tegen Turkije aanleunt. Hier wonen grote groepen islamitische minderheden; zoals Turken en Pomaken, een plaatselijk inheems volk van Slavische oorsprong. We doen eerst boodschappen en gaan dan op zoek naar een plekje om te overnachten. Aan het voetbalstadion vinden we een parking, vlak naast de oever van een uitgedroogde rivier. Er is juist een goed plekje voor ons, waar we kunnen staan zonder anderen te hinderen. Met een stadsplan van Xanthi in de hand gaan we op zoek naar de markt. Gelukkig staan we dicht bij een wandelbrug over de rivier en zijn we vlug in het centrum. De vele winkeltjes zijn nog gesloten, daarom wandelen we naar het centrale plein. Dat staat vol met terrasjes, waarvan de meeste stoelen al bezet zijn. Xanthi blijkt een levendige stad te zijn. Het werd rijk door de winsten van de grote uitgestrekte tabakplantages, welke we onderweg hebben gezien. We zetten ons op een van de terrasjes en direkt staan enkele kinderen rond ons om Amber te mogen aaien. De kinderen staan er van versteld dat ze niet alleen over haar rug maar ook haar buikje mogen strelen. Amber geniet van deze belangstelling. Gelukkig dat ze zo een lieve hond is en dat ze zo goed met kinderen kan omgaan. Een grote jongen komt erbij staan en in gebroken Engels spreekt hij René aan over Amber. Hij vindt het fantastisch dat ze zo lief is en zo goed luistert naar ons. Wanneer ons drankje op is nemen we afscheid van de jongen, die Amber nog een dikke knuffel geeft. De winkeltjes zijn nu open maar ik ga morgen wel shoppen.
05/08/2007 Als we wakker worden staat heel de parking al vol auto's. Het is alsof langs alle kanten een mensenstroom langs de mobilhome komt om naar die rare Belgen met hond te komen zien. We hebben veel beziens, vooral van de kinderen. We staan op en maken ons klaar om de stroom te volgen naar de markt. De markt heeft wat weg van de "vogeltjesmarkt" in Antwerpen. Vooral groenten en fruit worden hier verkocht. Iets verder staan kramen met stapels broeken, kleedjes en ondergoed. Je ziet de vrouwen graaien in de stapels, in de hoop iets naar hun gading te vinden. Ik ga enkele winkels binnen op zoek naar een short, maar ik vind niets naar mijn goesting. In een uitstalraam zie ik harembroeken en sluiers voor buikdanseressen staan. Ze zijn prachtig versiert met pareltjes en glitters. Spijtig, maar in mijn maat zal er wel niets bij zijn. Dan maar verder geslenterd en later stappen we met zakken vol fruit en groenten naar de mobilhome. Een Griek heeft zijn wagen achter de mobilhome geparkeerd zodat we nog enkele uren moeten wachten om verder te kunnen rijden. In de late namiddag komen we in Alexandroupoli aan. Dit is de laatste Griekse stad voor Turkije. We vinden een grote parking aan de voeten van de bekende vuurtoren van de stad. In feite is dit het enige belangrijke wat de stad te bieden heeft. 's Avonds wandelen de Griekse gezinnen op de boulevard om te zien en gezien te worden. Het valt op dat bijna de helft soldaten zijn, want naast deze stad ligt een grote legerbasis, zeker met de Turkse grens zo dichtbij.
