Weerpraatje  

Wij mensen praten keer op keer

over ons Hollandse weer

Het is de conversatie met iedere relatie

bij bakker, groenteboer of slager

met Oma, achterneef of zwager

Is men jong of is men oud

't is te warm of 't is te koud!

En met laaghangende bewolking

nou, dan klaagt heel de bevolking!

Gaat dan dra de zon weer schijnen

zal de somberheid verdwijnen

En men hoort: "Buur, ik ga naar het strand!"

"Nou, ik niet hoor, ik verbrand"

"Ik vind het eigenlijk te heet,

moet je zien hoe ik zweet!"

"Het is te droog naar mijn gevoel,

't is overal een dorre boel"

Maar Oh, wat toch een zegen,

eindelijk eens wat regen!

"zeg, het is toch bar en boos,

het lijkt bijkans wel een hoos!"

"Ik word het eigenlijk spuugzat,

alle dagen even nat!"

"En wat ik er ook van vind,

er is te weinig wind"

"Het is zo stil, ik voel geen zucht...

er zit onweer in de lucht"

"....een donderslag.....NIET TE GELOVEN!...

....ik was net even boven!"

"Ik zag later voor de buis,

er verbrandde weer een huis"

"Oh, wat wordt het mistig zeg,

gevaarlijk bij de weg!"

"We hebben het niet voor 't kiezen,

maar van mij mag het wat vriezen!"

"Het vriest, wat is het bikkelglad,

'k viel haast op mijn gat!"

"Het sneeuwt, wat is dat mooi,

maar straks die vieze dooi!"

"Wat vorst, ik mag het lijden,

dan kan ik schaatsenrijden"

"Dat kan ik niet, schei uit!....

dan val ik altijd op mijn snuit!"

"Ik zei laatst tegen Tante Sjaan,

ik zie bar tegen de winter aan"

Ja, zo gaat het keer op keer,

steeds maar praatjes over het weer.

Maar weet je wat.....het is zo fijn.....

de optimist of saggarijn

doet niemand leed, geen centje pijn.

Wij worden allemaal onverdroten

met hetzelfde sopje overgoten!

                                                                                   bron onbekend 

De brief in het nachtkastje

In een Engels ziekenhuis stierf onlangs
een oude vrouw op de geriatrische afdeling.
Toen de zuster die haar in de laatste levensfase had verzorgd,
het kastje naast het bed opruimde,
vond ze daarin geen voorwerpen van enige waarde.
Maar wel lag er een vel papier in,
dat de oude vrouw met moeizaam gevormde lettertjes
had volgeschreven. Er stond:
"Wat zie je zuster?
Wat zie je?
Een kribbige oude vrouw, niet meer bij de tijd.
Een beetje onzeker, met starende ogen.
Een oude vrouw, die met haar eten knoeit en die geen antwoord geeft,
als je met een hard stemmetje tegen haar zegt
"Ik wou dat je het nou maar eens probeerde."
Een oude vrouw die schijnbaar niets merkt van de dingen die jij doet.
Die steeds weer iets kwijt is, een kous of een schoen.
Die zonder tegenstribbelen laat doen wat jij wilt.
Die met wassen en eten de lange dagen laat vullen.
Denk je dat?
Zie je dat?
Doe dan je ogen eens open, zuster.
Je kijkt niet eens naar me.
Ik zal je zeggen wie ik ben, als ik hier zo zit.
Als ik plas op jouw bevel en eet, wanneer jij het wilt.
Ik ben een jong meisje van tien, met een vader en een moeder,
met broers en zusters die van elkaar houden.
Een bruid van twintig ben ik en mijn hart springt op
als ik denk aan de belofte die ik deed.
Vijfentwintig ben ik, en ik heb zelf kinderen
die me nodig hebben om een veilig, gelukkig huis te bouwen.
Een vrouw van dertig ben ik en de kleintjes worden snel groot,
verbonden door banden die zullen blijven.
Veertig ben ik.
 Mijn zoontjes zijn volwassen geworden en uitgevlogen.
Maar mijn man is bij me om te zorgen dat ik niet treur.
Vijftig ben ik -
en weer spelen er kinderen op mijn schoot.
Dan komen de donkere dagen.
Mijn man is dood.
Ik kijk naar de toekomst en ik huiver van angst.
Want mijn kinderen hebben nu zelf een gezin.
Ik denk aan de jaren van liefde die ik kende.
Nu ben ik een oude vrouw
De tijd is wreed.
 Het is een grap van de tijd, ouderen er als dwazen te laten uitzien.
Mijn lichaam is vervallen, gratie en kracht zijn verdwenen.
En er zit nu een steen op de plaats waar ik ooit een hart had.
Maar... binnen in dat oude karkas woont toch nog dat jonge meisje.
Soms klopt mijn oude hart wat sneller.
Ik herinner me de vreugde en de pijn.
Ik heb weer lief.
Ik leef mijn leven opnieuw.
Ik denk aan de jaren die voorbij zijn, te snel vervlogen,
en ik accepteer de harde waarheid dat niets kan duren.
Doe je ogen open, zuster, en kijk.
Niet naar die kribbige oude vrouw.
Kijk eens goed, zuster.
Kijk eens naar... mij."

Op zoek.
 
Ik ben nog steeds op zoek
naar iets waarin ik vrede vind
op zoek naar innerlijke bewustzijn
wat mij aan het leven bindt.
 
Ik heb nog niet gevonden
de rust waarnaar ik zoek
misschien staat het beschreven
in het nog onbeschreven boek.
 
Ik zoek nog naar het leven
van liefde en van rust
zonder zo opstandig te zijn
maar van het leven mij bewust.
 
De jaren gaan me veel te vlug
ik loop er bijna aan voorbij
'k ben daarom dus nog steeds op zoek
 naar de innerlijke rust in mij.

                          Alles wat geld kost is lang niet altijd kostbaar .
                                Alles wat écht is , kost niets .
                                Zon , leven ,liefde

       


Sebastiaan

Dit is de spin Sebastiaan
Het is niet goed met hem gegaan .

Luister !

Hij zei tot alle and’re spinnen
Vreemd , ik weet niet wat ik heb ,
maar ik krijg zo'n drang van binnen
tot het weven van een web .

Zeiden alle and’re spinnen :
O , Sebastiaan , nee , Sebastiaan  ,
kom , Sebastiaan  , laat dat nou ,
wou je aan een web beginnen
in die vreselijke kou ?

Zei Sebastiaan tot de spinnen :
’t Web hoeft niet zo groot te zijn ,
’t hoeft niet buiten , ’t kan ook binnen
ergens achter een gordijn  .

Zeiden alle and’re spinnen :
O , Sebastiaan , nee , Sebastiaan ,
toe , Sebastiaan , toom je in !
Het is zó gevaarlijk binnen
zó gevaarlijk voor een spin .

Zei Sebastiaan eigenzinnig :
Nee, de Drang is mij te groot ,
Zeiden alle and’ren innig :
Sebastiaan , dit wordt je dood ….
O ,o, o, Sebastiaan !
Het is niet goed  met hem gegaan .

Door het raam klom hij naar binnen .
Eigenzinnig ! En niet bang .
Zeiden alle and’re spinnen :
Kijk daar gaat hij met zijn Drang !

PAUZE

Na een poosje werd toen even
dit berichtje doorgegeven :
Binnen werd een moord gepleegd .
Sebastiaan is opgeveegd .

                                             Twee vogels , 
                                             in vriendschap met elkaar verbonden
                                             hebben hun tehuis in dezelfde
                                             boom gemaakt .
                                            Eén van de twee pikt van
                                           de zoete vrucht
                                           de ander kijkt alleen maar toe .

Eerlijk delen.

Er waren eens een leeuw, een ezel en een vos,
die gezamenlijk op jacht gingen.
Ze hadden succes en vingen een luipaard.
De leeuw zei tegen de ezel:
"Verdeel jij nu eerlijk de buit".
En de ezel deelde scrupuleus nauwkeurig in drie gelijke delen,
waarop de leeuw zo woedend werd, dat hij de ezel opat.
Bleven over de leeuw en de vos.
Zij gingen weer op jacht.
Opnieuw hadden zij succes en 's avonds was er weer een luipaard gevangen.
De leeuw zei tegen de vos: "Verdeel dat nu eens eerlijk".
De vos hield één oortje voor zich en de rest kwam aan de leeuw.
Toen zei de leeuw: "jij hebt goede manieren, wie heeft je dat geleerd?".
"De ezel", zei de vos.

                          Voordat stormen onze achtertuin binnenvallen ,
                                zijn er tekens , kleine tekens  ,
                               die we uit luiheid negeren .

De sneeuwman

Zie zo, mijn kleine sneeuwman,
Nu ben je kant en klaar;
Maar 'k heb nog wat vergeten,
Een kuifje op je haar,
En dan dit korte pijpje....
Kom, open nu je mond,
Kijk, Piet, hij staat er heuzig
Of hij er jaren stond.

En had ik nu een spiegel,
Dan liet ik je er in zien,
En stond je vast beteuterd
Als laatst die kleine Mien,
Toen zij haar witte boezel
Present kreeg van oom Wout,
Waaronder nu die koudkleum
Al weer haar handen houdt.

Nu, 'k moet het eerlijk zeggen,
Je kostte ook wat een vlijt,
Eer wij je zo ver hadden,
En vrij wat zorg en tijd;
Een viertal blauwe neuzen,
En konen, rood als vuur,
Een hele achtermiddag,
En menig morgenuur!

Als 't nu maar niet gaat dooien,
Zo als het is voorspeld
Door Maarten van de tuinman,
Die werkt op 't Vinkeveld!
Dat zou recht jammer wezen...
Wat zeg je, bolle piet?
Dan was ons werk verloren,
En al de moeite om niet.

Een buurman die het hoorde,
Zei: ‘Klaas, versta ik goed,
Vindt gij het zo verdrietig
Als gij vergeefs wat doet,
Dan loont ge ook al de moeite,
Die aan u wordt gedaan
Door ouders en door meesters,
Van deze dag af aan.’