Een vrouw kijkt in de spiegel

Ze is 3 jaar:
Ze kijkt naar zichzelf en ziet een koningin!!

Ze is 8 jaar:
Ze kijkt naar zichzelf en ziet Assepoester of Doornroosje.

Ze is 15 jaar:
Ze kijkt naar zichzelf, ziet Assepoester, Doornroosje, een « Cheerleader », een actrice, of, als ze een slechte dag heeft, ziet ze zichzelf dik, lelijk, vol met puistjes en zegt « Mama, zo kan ik niet naar school. »

Ze is 20 jaar:
Ze kijkt naar zichzelf in de spiegel en vindt zichzelf te dik/
te dun, te klein/te groot, met te stijl/te krullend haar, maar ondanks dit alles, besluit ze toch maar om te gaan doen wat ze moet doen.

Ze is 30 jaar:
Ze kijkt in de spiegel en vindt zichzelf te dik/te dun, te klein/te groot, met te stijl/te krullend haar, maar besluit dat ze daar nu geen tijd voor heeft en, ondanks dit alles, gaat ze doen wat ze moet doen!

Ze is 40 jaar:
Ze kijkt in de spiegel en vindt zichzelf te dik/te dun, te klein/ te groot, met te stijl/te krullend haar, maar zegt tegen zichzelf dat alles in ieder geval schoon is en ze gaat doen wat ze moet doen.

Ze is 50 jaar:
Ze kijkt in de spiegel en denkt
« Dat ben ik! », glimlacht en gaat waarheen ze wil.

Ze is 60 jaar:
Ze kijkt in de spiegel, denkt eraan, dat velen niet meer in de spiegel kunnen kijken, lacht en vertrekt om de wereld te veroveren!

Ze is 70 jaar:
Ze kijkt in de spiegel en ziet ervaring, charme, ze lacht en
trekt er op uit om van het leven te genieten!

Ze is 80 jaar:
Ze kijkt helemaal niet meer in de spiegel, zet haar kleine lila hoedje op en gaat weg, alleen maar omdat ze het leuk vindt om mensen te zien!

Eigenlijk zouden wij allemaal veel, 
Veel vroeger ons kleine lila hoedje op moeten zetten ! 

De schoonheid van een vrouw ligt niet aan haar kleding, of haar mooie gezicht, of aan haar kapsel.
De schoonheid van een vrouw zie je in haar ogen, omdat dit de deuren naar haar hart zijn, daar waar de liefde woont.
De schoonheid van een vrouw heeft niets te doen met die mooie moedervlek, die zo spannend precies op haar bovenlip zit.
De ware schoonheid van een vrouw komt vanuit haar ziel.
De liefde, die ze geeft, de hartstocht die ze laat zien. De jaren die voorbij gaan, maken haar alleen maar mooier.

de kersenpluk


De ladder stijgt omhoog in het azuur
en gaat meteen al in het groen verloren.
  Meikersen in je mond en aan je oren
      en in de emmer, pluk maar, pluk het uur

  en pluk de dag waarop je van tevoren
   de zon hebt zien verrijzen en rood vuur
uitgieten op het groen van de natuur
waartoe je nu ook zelf schijnt te behoren.

Het eten is de volgende etappe.
Durf ik wel dat kersrode kersenpaar
onder dat zwarte springerige haar
brutaalweg van het oortje af te happen?
Geduld, geduld, het lieve leven roept.
Mijn laatste oortje is nog niet versnoept.

                                                                       Kees Stip

Hebben jullie ook

Hebben jullie ook van die dagen
zo van die dagen dat alles tegen zit
de koffie over het aanrecht vliegt
en alles uit je handen schiet

Alles valt uit je handen
en dingen gaan spontaan kapot
je bijt maar op je tanden
en denkt jeetje ik word zot

De telefoon die gaat in staking
zegt ik ben helemaal leeg
moet nu opgeladen worden
het is maar dat je het weet

Wie kent het niet zo van die dagen
dat er echt eens niets lukt
Heeft soms iemand een advies
of misschien een goede truc

Ja ik had zo een van die dagen
dat er echt maar echt niks lukt
ik was beter in bed gebleven
maar dan was dit weer niet geschreven

   De bomen komen uit de grond
               en uit hun stam de twijgen diep geluk, 
          en iedereen vindt het heel gewoon
dat zij weer bladeren krijgen
               we zien ze vallen naar de grond
             en dan opnieuw weer groeien
             zo heeft de aarde ons geleerd
         dat al wat sterft zal bloeien

                                                                                                    Toon Hermans

                                   een vriendelijk woord

                                 hoeft niet veel tijd te kosten,

                                maar de echo ervan duurt eindeloos !

Het Leven

Bij je geboorte heb je gehuild terwijl anderen om je heen lachten.

Leef je leven tot het einde zo dat je lacht,ook als anderen huilen,

want alleen zo kun je bij anderen een lach op het gelaat toveren.

Zoek niet naar schoonheid – die is bedriegelijk.

Zoek niet naar rijkdom – dat is vergankelijk.

Zoek iemand die je aan het lachen brengt,

want er is alleen een lach nodig,

om een schijnbaar sombere dag lichter te maken.

                       Het verleden moet je als springplank
                               gebruiken niet als hangmat.

                             Als een oog nooit in slaap valt,
                             zullen alle dromen vanzelf ophouden .

                                 Al karnt men water nog zo lang ,
                                 nooit zal het boter worden .

Afscheid

Zul je voorzichtig zijn?

Ik weet wel dat je maar een boodschap doet

hier om de hoek

en dat je niet gekleed bent voor een lange reis

je kus is licht

je blik gerust

en vredig zijn je hand en voet

Maar achter deze hoek

een werelddeel

achter dit ogenblik

een zee van tijd

Zul je voorzichtig zijn?

Adriaan Morriën

Van bomen en de dingen die voorbij gaan

Een parabel over een boom die ontevreden met zichzelf is Vriend Boom en ik hadden weer een gesprek.
"Heb je dat ook niet af en toe," vroeg ik hem, "dat je bepaalde dingen aan jezelf zou willen veranderen?"
Boom schudde zijn takken heen en weer, een teken dat hij nadacht.
 Een paar bladeren vielen op de grond.
"Je bedoelt dat ik zou willen dat m'n takken wat dunner of dikker zouden zijn of
dat mijn bladeren een andere vorm zouden moeten hebben?" vroeg hij uiteindelijk.
"Inderdaad, zoiets." Hij schudde bedachtzaam het hoofd.

"Ik kan me niet heugen dat ik daar ooit bij heb stilgestaan," zei hij.
"Maar er bestaat een verhaal van een boom die dat soort gedachten wel had.
Hij leefde in een bos hier niet zo ver vandaan en toen hij van twijg was uitgegroeid tot een flinke boom,
kreeg hij op een dag een slanke berk in de gaten die aan de overkant stond.
Vanaf dat moment leek het wel alsof hij bezeten was van de mooie vormen van de berk,
hij zaagde maar door over de slanke vormen en de elegante bewegingen.
We werden er allemaal nogal moe van, kan ik je vertellen."

Boom zweeg. "Ja, en toen?" vroeg ik ongeduldig, "wat gebeurde er verder?"

"We probeerden hem allemaal ervan te overtuigen dat hij goed was zoals hij was,
 dat het nou eenmaal niet de bedoeling is dat we er allemaal precies hetzelfde uitzien."

"Dat had zeker geen effect?" vroeg ik.
 Boom keek mij even aan en ik kon hem bijna horen denken.
"Dat klopt," vervolgde hij zijn verhaal.
 "Het werd nog erger toen hij op een gegeven moment zichzelf kon zien in het beekje
dat zich vlak naast hem bevond.
De hele dag maakte hij zich druk over zijn buitenkant waardoor hij als het ware vergat te leven.
Het gevolg was dat hij er steeds slechter uit ging zien, zijn bladeren verloren langzaam hun glans en kleur."

"Wat is er van hem geworden?" vroeg ik nieuwsgierig.

"Het werd herfst en zijn bladeren vielen van hem af.
De bladeren bedekten het beekje en hij kon zichzelf niet langer zien.
 Hij werd tegen wil en dank geconfronteerd met de naakte waarheid: zichzelf.
Zijn aandacht verplaatste zich van de buitenkant naar de binnenkant,
 want het zou niet lang meer duren voordat de winter zijn intrede zou doen en hij moest zien te overleven.
Dat zat nou eenmaal in zijn natuur."

Ik kon als het ware de wijze glimlach zien die door de woorden van Boom heen klonk.
"Toen het weer lente werd, was hij de berk allang weer vergeten.
Hij was trots op de hernieuwde kracht van zijn grove takken en op zijn glanzend groene bladeren.
Vanaf dat moment stond hij alleen maar zichzelf te wezen in dat bos."

"Mooi verhaal," zei ik peinzend.

"Ik heb het toch al vaker gezegd," grinnikte Boom.
 "Groen is geen kleur, het is een zienswijze.
" En hij strooide vrolijk nog wat bladeren in het rond.