Vermits Bidar de enige locatie links van Hyderabad was die we bezochten, mochten we de vrolijke 150 km terugrijden. Alles leek goed te verlopen tot we 1 uur voor de grote stad plots uit de bus werden gekieperd. Met bagage en al op de stadsbus en tjokvol naar het centrum. Aangekomen werd er een treinverbinding geregeld voor 27 december. En de dag sloot met de Hindoeïstische Mirla tempel, met uitzicht op alle topics die we in het begin van de reis zagen. En ja, wandelen in deze stad "is very dangerous, sir"!!!
Een immens fort uit de vijftiende eeuw kon je hier gratis bezoeken. De obligate foto's met de klasjes hoorden er natuurlijk weer bij. En 10 minuten verder weer de verzameling van graven, bijvoorbeeld het mausoleum van Ahmad Shah-Al-Wali Bahmani ( omdat deze naam goed bekt, toch😜).
Één mausoleum lag nog iets verder. In Bidar wordt er ook Bidri geknutseld : men beitelt er zink- of zilverdraden in een kunstig voorwerp. En toen was het tijd voor de Sikh-tempel Guru Nanak Jhira Sahib. De tempel mag je enkel blootvoets, goed gemutst en met lange pijpen bezoeken. Vandaar onze verkleedpartij.
Na een schokkend ritje ( letterlijk en figuurlijk) van 150 km gedurende vijf uur in een tuig dat ooit een bus genaamd is, aangekomen in Bidar. Twee antwoorden moeten we hier de hele dag door geven. "Belgium" en " Two months". Aan jullie om te raden wat de vragen waren. En ja, wij lijken hier soms wel de attractie van de dag voor de gewone Indiër.
Het gerecht met de vele potjes is een tali. Je eet het met garlic Naan, een zoute pannenkoek. Sommige potjes zijn pikant, en die met het balletje is je dessert, deeg in honing, mierenzoet. Ik ben fan, zelfs meer, ik ben een tali's-man.
Bier drink je best met mate(n), op de thee gaan doe je ook met vrienden. ( foto 1)
Het fortje leek ons vandaag een goed idee. 7 km van Hyderabad ligt het Fort Golkonda, een immense locatie met een verleden vanaf de twaalfde tot de vijftiende eeuw.
Niet verwonderlijk dat we even verder 40 graven vonden van Sultans en Sultana's (de krentjes maken het verschil zeker). Mausoleum naast mausoleum. En een Kingfisher in de tuin.
Een moskee en de fruitstandjes op de brug over de rivier waren onze afzakkertjes.
Dat wel na een ritje van 7 km met bus 66 van het openbare vervoer, overvol, waar de lieve Indiërs ons alle drie een zitplaats aanboden. Met plezier hebben we dan ook fysieke contacten op deze propvolle bus doorstaan, met wisselende gevoelens...
En het verkeersbord, niet toeteren, dat is echt wel het belachelijkste bord dat je hier kan vinden. Je hoort elke seconde één claxon.
Dag twee begon met een stevig ontbijt, te weten een dosa : een lekkere pannenkoek met zachte dipsaus. Onze eerste metro-rit was redelijk hilarisch : we stonden met drie in de roze zone en bij het openen van de deuren bij aankomst van de trein merkten we dat enkel vrouwen daar mogen opstappen. De mannen liepen nog naar " de andere deur", maar te laat. En weg was Cecilia. En toch kwamen we samen aan de CHARMINAR, de moskee met vier minaretten in het oude stadscentrum. Na enkele fotosessies op aanvraag bezochten we het Chowmahalla Palace. Om daarna de dag te beëindigen in het museum van de kleerkasten. Met de TukTuk terug door een stevige verkeerschaos naar het hotel, of de bar vlakbij.
