|
Hieronder lees je het meest recente verhaal.
Wil je alle verhalen chronologisch volgen dan moet je helemaal naar onder scrollen.
SAMEN AAN IETS WERKEN
Een gedachte die ik nog gauw aan de balie van de receptie kan laten uitprinten.
Een waardevolle gedachte die ik onze pelgrims straks wil meegeven.
Wij kunnen allemaal veel bereiken maar als cavalier seul zal het toch aartsmoeilijk zijn.
Maar met ons karakter, met onze onhebbelijkheden zal het evenmin gemakkelijk zijn.
“…. En toch is samengaan
de enige weg
om toekomst op te bouwen.
Een toekomst
waar ruimte is
om onszelf te zijn,
waar plaats is
om samen te zijn
ongedwongen
met vertrouwen
én geloof in elkaar!
… Laat ons samen
met enthousiasme
verder vooruitgaan,
steeds hogerop
“Ultreya e suseya!!!”
Zo brengen we tot stand
wat nu nog niet is.”
We treden als een gemengde orde uit het vroegere Franciscanerklooster.
Zijn het gewijde druppels die we over ons pelgrimshoofd krijgen?
Het is wel leuk om de weervoorspeller voor veertien dagen te lezen maar vandaag is hij er toch flagrant naast.
Goed, we laten ons lip niet hangen, we voelen het aan als tranen van Santo Domingo die ons zo node laat weggaan.
Dit gedruppel heeft ook iets aangenaams: wat een kleurenpalet aan regenjasjes en poncho’s. Als de regenmaker dat gewemel van kleuren in zijn ogen zal krijgen zou het wel eens kunnen gebeuren dat hij op andere gedachten komt dan de steeds gelukkige Frank Deboosere als het peil van zijn grondwater weer de hoogte ingaat.
En wat zei ik? Onze pelgrims kunnen in Tosantos vertrekken met zicht op de kerk uitgehouwen in de rots en een opklarende hemel in hun wandelrichting.
Pier is de spoortrekker en hoe eeuwig dankbaar ben ik hem als hij met het fotootje van de Calle Cecilia mij weer aan mijn vrouw doet denken, mijn pelgrim op het thuisfront. Een ritueel van Pier sinds jaren.
Ik heb het wel gemakkelijk: mij laten voeren tot de gewenste halte en dan een plaats zoeken om woorden te vinden waarmee ik onze pelgrims en ook onze zovele blogvolgers misschien gelukkig kan maken.
Het zijn geen artikels om in De Standaard of De Morgen te plaatsen.
Misschien in Dag Allemaal of Story. Neen, dat ook niet. Het is niet de bedoeling van de redactie om op zoek te gaan naar slippertjes van die of gene, beslist ook niet om iemand zonder reden zwart te maken.
Laat mij mijn periodiekje gewoon “Pegronito” dopen, het pelgrimpje.
Pretentieloos, nederig in zijn benadering, oog voor de schoonheid van het decor en tegelijk bewust van de kleinheid van ons menszijn.
Waarom maakte ik de missie van mijn schrijfsels niet eerder bekend?
Ook ik had wat tijd nodig om tot die “ontdekking” te komen.
Zoals elke pelgrim op zoek gaat naar het onbekende zo vindt de schrijver ook maar pas na enkele dagen de ziel van de weg die hij stap na stap waarneemt in het hart en uit de mond van zijn medepelgrims.
San Juan de Ortega. Gisteren waren we bij zijn voortrekker Santo Domingo de la Calzada.
In het Vlaams zou het als volgt klinken: Jan Van Netelbosch in de leer bij Domien Van de Casseye.
Een vliegende reporter brengt ons persbureau op de hoogte dat Vlaamse pelgrims in het eeuwenoude spoor lopen van voornoemde kasseileggers. Het werk van onze pelgrims is meer dan wat stenen leggen, er zit een duidelijke boodschap achter.
Zij werken samen aan iets heel constructiefs. Zij laten Vlaanderen zien tot wat pelgrimscreativiteit kan leiden.
Op onderstaande foto’s zie je duidelijk met welke precisie zij te werk gaan. De vormen van de letters zijn een symbool voor de camino: niet rechtdoor, bochtig, de hardheid van de weg, geen pad over rozen, de ene steen groter dan de andere, stenen die iets moois opbouwen, stenen om even blijven bij stil te staan zodat het geen struikelstenen worden. Deze vier eenvoudige letters doen je wegdromen tot wat samenwerken kan leiden. De gedachte van deze morgen hier vereeuwigd in een aantal stenen zoals de natuur ze aan onze creatieve pelgrims schonk. Je leest duidelijk trots en blijheid in hun gezicht.
Uit goed ingelichte bron zou Japan zelfs geïnteresseerd zijn in NEOS. Wij volgen het op.
Dit is een item dat beslist moet opgenomen worden in het persorgaan van Neos vzw. Indien niet dan zal heel het huidig pelgrimspeloton over enige tijd in Sint-Niklaas voor de poorten van Neos staan.
Elke pelgrim die uit het bos komt waar vroeger rovers zich tussen de brandnetels en struiken verscholen hielden, heeft nu zijn verhaal. Dat Indianendorp van drie jaar geleden trekt op niets meer en die afgrijselijke muziek. Neen, ik liep weg, daar kon ik niet picknicken.
Herman, de vaandeldrager van het Vlaams Genootschap vleit zich in stilte neer naast zijn señora die als een overtuigde geloofsverkondiger op het pelgrimspad ons lied “Ultreya e suseya” aan elke pelgrim door de strot zou jagen. Bewonderenswaardig hoeveel adem die kranige evangeliste nog over heeft om de klimpartijen tot een goed eind te brengen. Pier, een ervaren camino-loper had alle moeite om haar bij te houden.
De vaandeldrager komt in de verte af.
Een andere kon een inboorling overtuigen om ook de kleuren van ons landje op de boomstam te schilderen en zo geschiede.
San Juan, jij hebt hier tien eeuwen geleden een enig gebouwencomplex neergepoot, een hospitaal en klooster, een kapel voor Sint-Niklaas, een kerk voor de vele voorbijkomende pelgrims. Het doet ons stilstaan en -worden onder het 11de-eeuwse kapiteel dat ons in een beeldverhaal vanaf de Boodschap aan Maria tot de geboorte van Jezus met verstomming slaat. Had jij al gehoord dat Maria haar kind ter wereld bracht op een bed, bijgestaan door een vroedvrouw? Dat beeld is hier al meer dan 8 eeuwen geleden gebeiteld.
We moeten verder want in Burgos wacht ons een volgend klooster om te overnachten, een vroeger Jezuïetenklooster en thans het super de luxehotel NH El Palacio de Burgos. Vader Sercu ziet zoontje Mathias na zoveel dagen terug. Geen abrazos ofte knuffels. Er moet gewerkt worden op zijn West-Vlaams.
Ondertussen vinden wij er onze luxueuze cellen en nog later de vreugde van de bar om de avond culinair te eindigen in het restaurant.
Een sterk gekruid rondetafelgesprek met de firma Sercu en Pier. Wat voor de toekomst?
De driekoppige jury vindt dat deze begeleiding niet mijn laatste kan zijn. De wijze waarop ik het nu doe kan nog best een paar jaar aanhouden.
Met welke muizenissen moet ik nu straks gaan slapen?
Het wordt een moeilijke bevalling. Ik hoor mijn vrouw al zeggen: “Va, wanneer ga jij eens neen leren zeggen.”
Wordt vervolgd.
We wisten vooraf dat we in dit hotel weer duimen en vingers zouden likken.
Wat zou jij zeggen voor een risotto met zeevruchten, gebraiseerd varkensvlees en een chocolade toetje.
En ondertussen leerde onze Spaanse afgevaardigde ons iets heel nieuws. Zij gaf ons allemaal een deurhanger waarop de melding dat onze kamer morgen niet gereinigd moet worden. In ruil en als dank zouden we een drankenbon ontvangen. Ook dit wordt vervolgd.
Buena noche, de matras nodigt mij uit.
In mijn hoofd wervelt de vraag. Doe ik het nog? Ja? Nee?
|
