Hieronder lees je het meest recente verhaal. Wil je alle verhalen chronologisch volgen dan moet je helemaal naar onder scrollen.
SAMEN AAN IETS WERKEN
Een gedachte die ik nog gauw aan de balie van de receptie kan laten uitprinten. Een waardevolle gedachte die ik onze pelgrims straks wil meegeven. Wij kunnen allemaal veel bereiken maar als cavalier seul zal het toch aartsmoeilijk zijn. Maar met ons karakter, met onze onhebbelijkheden zal het evenmin gemakkelijk zijn.
“…. En toch is samengaan de enige weg om toekomst op te bouwen. Een toekomst waar ruimte is om onszelf te zijn, waar plaats is om samen te zijn ongedwongen met vertrouwen én geloof in elkaar! … Laat ons samen met enthousiasme verder vooruitgaan, steeds hogerop “Ultreya e suseya!!!” Zo brengen we tot stand wat nu nog niet is.”
We treden als een gemengde orde uit het vroegere Franciscanerklooster. Zijn het gewijde druppels die we over ons pelgrimshoofd krijgen? Het is wel leuk om de weervoorspeller voor veertien dagen te lezen maar vandaag is hij er toch flagrant naast. Goed, we laten ons lip niet hangen, we voelen het aan als tranen van Santo Domingo die ons zo node laat weggaan. Dit gedruppel heeft ook iets aangenaams: wat een kleurenpalet aan regenjasjes en poncho’s. Als de regenmaker dat gewemel van kleuren in zijn ogen zal krijgen zou het wel eens kunnen gebeuren dat hij op andere gedachten komt dan de steeds gelukkige Frank Deboosere als het peil van zijn grondwater weer de hoogte ingaat. En wat zei ik? Onze pelgrims kunnen in Tosantos vertrekken met zicht op de kerk uitgehouwen in de rots en een opklarende hemel in hun wandelrichting.
Pier is de spoortrekker en hoe eeuwig dankbaar ben ik hem als hij met het fotootje van de Calle Cecilia mij weer aan mijn vrouw doet denken, mijn pelgrim op het thuisfront. Een ritueel van Pier sinds jaren.
Ik heb het wel gemakkelijk: mij laten voeren tot de gewenste halte en dan een plaats zoeken om woorden te vinden waarmee ik onze pelgrims en ook onze zovele blogvolgers misschien gelukkig kan maken.
Het zijn geen artikels om in De Standaard of De Morgen te plaatsen. Misschien in Dag Allemaal of Story. Neen, dat ook niet. Het is niet de bedoeling van de redactie om op zoek te gaan naar slippertjes van die of gene, beslist ook niet om iemand zonder reden zwart te maken. Laat mij mijn periodiekje gewoon “Pegronito” dopen, het pelgrimpje. Pretentieloos, nederig in zijn benadering, oog voor de schoonheid van het decor en tegelijk bewust van de kleinheid van ons menszijn. Waarom maakte ik de missie van mijn schrijfsels niet eerder bekend? Ook ik had wat tijd nodig om tot die “ontdekking” te komen. Zoals elke pelgrim op zoek gaat naar het onbekende zo vindt de schrijver ook maar pas na enkele dagen de ziel van de weg die hij stap na stap waarneemt in het hart en uit de mond van zijn medepelgrims.
San Juan de Ortega. Gisteren waren we bij zijn voortrekker Santo Domingo de la Calzada. In het Vlaams zou het als volgt klinken: Jan Van Netelbosch in de leer bij Domien Van de Casseye. Een vliegende reporter brengt ons persbureau op de hoogte dat Vlaamse pelgrims in het eeuwenoude spoor lopen van voornoemde kasseileggers. Het werk van onze pelgrims is meer dan wat stenen leggen, er zit een duidelijke boodschap achter. Zij werken samen aan iets heel constructiefs. Zij laten Vlaanderen zien tot wat pelgrimscreativiteit kan leiden. Op onderstaande foto’s zie je duidelijk met welke precisie zij te werk gaan. De vormen van de letters zijn een symbool voor de camino: niet rechtdoor, bochtig, de hardheid van de weg, geen pad over rozen, de ene steen groter dan de andere, stenen die iets moois opbouwen, stenen om even blijven bij stil te staan zodat het geen struikelstenen worden. Deze vier eenvoudige letters doen je wegdromen tot wat samenwerken kan leiden. De gedachte van deze morgen hier vereeuwigd in een aantal stenen zoals de natuur ze aan onze creatieve pelgrims schonk. Je leest duidelijk trots en blijheid in hun gezicht. Uit goed ingelichte bron zou Japan zelfs geïnteresseerd zijn in NEOS. Wij volgen het op.
Dit is een item dat beslist moet opgenomen worden in het persorgaan van Neos vzw. Indien niet dan zal heel het huidig pelgrimspeloton over enige tijd in Sint-Niklaas voor de poorten van Neos staan.
Elke pelgrim die uit het bos komt waar vroeger rovers zich tussen de brandnetels en struiken verscholen hielden, heeft nu zijn verhaal. Dat Indianendorp van drie jaar geleden trekt op niets meer en die afgrijselijke muziek. Neen, ik liep weg, daar kon ik niet picknicken. Herman, de vaandeldrager van het Vlaams Genootschap vleit zich in stilte neer naast zijn señora die als een overtuigde geloofsverkondiger op het pelgrimspad ons lied “Ultreya e suseya” aan elke pelgrim door de strot zou jagen. Bewonderenswaardig hoeveel adem die kranige evangeliste nog over heeft om de klimpartijen tot een goed eind te brengen. Pier, een ervaren camino-loper had alle moeite om haar bij te houden.
De vaandeldrager komt in de verte af.
Een andere kon een inboorling overtuigen om ook de kleuren van ons landje op de boomstam te schilderen en zo geschiede.
San Juan, jij hebt hier tien eeuwen geleden een enig gebouwencomplex neergepoot, een hospitaal en klooster, een kapel voor Sint-Niklaas, een kerk voor de vele voorbijkomende pelgrims. Het doet ons stilstaan en -worden onder het 11de-eeuwse kapiteel dat ons in een beeldverhaal vanaf de Boodschap aan Maria tot de geboorte van Jezus met verstomming slaat. Had jij al gehoord dat Maria haar kind ter wereld bracht op een bed, bijgestaan door een vroedvrouw? Dat beeld is hier al meer dan 8 eeuwen geleden gebeiteld.
We moeten verder want in Burgos wacht ons een volgend klooster om te overnachten, een vroeger Jezuïetenklooster en thans het super de luxehotel NH El Palacio de Burgos. Vader Sercu ziet zoontje Mathias na zoveel dagen terug. Geen abrazos ofte knuffels. Er moet gewerkt worden op zijn West-Vlaams.
Ondertussen vinden wij er onze luxueuze cellen en nog later de vreugde van de bar om de avond culinair te eindigen in het restaurant.
Een sterk gekruid rondetafelgesprek met de firma Sercu en Pier. Wat voor de toekomst? De driekoppige jury vindt dat deze begeleiding niet mijn laatste kan zijn. De wijze waarop ik het nu doe kan nog best een paar jaar aanhouden. Met welke muizenissen moet ik nu straks gaan slapen? Het wordt een moeilijke bevalling. Ik hoor mijn vrouw al zeggen: “Va, wanneer ga jij eens neen leren zeggen.” Wordt vervolgd.
We wisten vooraf dat we in dit hotel weer duimen en vingers zouden likken. Wat zou jij zeggen voor een risotto met zeevruchten, gebraiseerd varkensvlees en een chocolade toetje.
En ondertussen leerde onze Spaanse afgevaardigde ons iets heel nieuws. Zij gaf ons allemaal een deurhanger waarop de melding dat onze kamer morgen niet gereinigd moet worden. In ruil en als dank zouden we een drankenbon ontvangen. Ook dit wordt vervolgd.
Buena noche, de matras nodigt mij uit.
In mijn hoofd wervelt de vraag. Doe ik het nog? Ja? Nee?
Hieronder lees je het meest recente verhaal. Wil je alle verhalen chronologisch volgen dan moet je helemaal naar onder scrollen.
PELGRIM, WIE ROEPT JE?
Je vertrekt toch niet zonder afscheid te nemen van het bronzen Jacobusbeeld. Maar lieve man, hebben ze je al getooid met een herfstmantel? Had je het koud? Geen zorgen geliefde Jakue, wij kruipen dicht tegen je aan en je voelt meteen de warmte die wij voor jou in ons hart meedragen.
Als dat niet dicht bijeen is. Met wat zoeken vind je de ware Jacob.
Aan het mooiste kerkje van het brugdorp, El Crucifijo waar we gisteren tot bezinning kwamen kan ik nu uitleggen dat het al dateert van de 12de eeuw en dat het vandaag toebehoort aan de orde van de Padres Reparadores. Wat een mooiklinkende naam: paters die repareren. Neen, het is geen repair café maar deze paters verzorgden destijds de zieke pelgrims die hier aankwamen. Inderdaad, ze herstelden de zieken. Vandaag beheren ze een albergue met 100 bedden aan de prijs van 7 euro per bed. Ik heb de vaste indruk dat onze Neospelgrims een ander logement prefereren.
Een en al oor voor de gelegenheidsgids
Wij lopen verder de Calle Mayor naar beneden. De wens om liefst geen tijd meer te verliezen door stempels te halen wordt ostentatief weggeveegd door de verantwoordelijke van de apostel Petruskerk. Hij komt vlug naar buiten en lokt onze kudde naar binnen. Wat kan ik tegen dergelijke overmacht beginnen? Het is beter om een stempel te laten drukken in hun credencial (geloofsboekje) dan de stempel van stugge gids op mij te laten drukken. Waar is de tijd dat stempelen nog doppen was? Ik zie nog de lange rijen werklozen die met tegenzin stonden aan te schuiven en nu zie ik alleen maar gelukkige pelgrims.
De puente de la reina, de brug van de koningin. Daar lopen we niet zo maar over. Onze Neoskoninginnen willen de koningin Doña Mayor danken dat wij met droge voeten over de Argarivier kunnen wandelen. Ze stralen dankbaarheid en vooral trots omdat onze edele dames duidelijk in de meerderheid zijn. Welk smerig voorstel hoor ik in mijn rug? “Er zijn er te veel, ze moesten er een paar onthoofden.” Was dit een fan van de meedogenloze Hendrik VIII, koning van Engeland die twee van zijn vrouwen een kopje kleiner maakte? Die woorden vergaan in de wind en wij gaan naar de car die ons naar Navarrete moet voeren, het beginpunt.
Zo lief en zo charmant zijn de Neos-koninginnen anno 2022
De alerte pelgrims komen vandaag aan een betonnenplaatmuur voorbij waarop een pracht van een gedicht te lezen is:
“¿Peregrino, quien te llama?” Pelgrim, wie roept je? Welke geheime macht trekt je aan?... …De kracht die mij vooruitbrengt de macht die mij aantrekt? Neen, ik kan het ook niet verklaren. Dat kan alleen Hij van hierboven.
¿Peregrino, quien te llama?. Pelgrim wie roept je?
De dodenakker van Navarrete is de vertrekplaats van onze springlevende pelgrims. Maar in de muur van deze begraafplaats is een gedenkteken ingemetseld dat ons herinnert aan de Vlaamse Alice De Craemer die in 1986 hier in de omgeving door een vrachtwagen van haar fiets gemaaid werd.
Een herinnering aan Alice De Craemer
Via Ventosa word ik door mijn koetsier afgezet in Nájera waar ik de wachttijd op de pelgrims mooi kan invullen met het schrijven van mijn blogverhaal.
Ik zit op een uitstekende uitkijkpost om onze pelgrims over de brug te zien komen. Ondertussen lees ik een moeilijk e-mailbericht van een pelgrim en trouw blogvolger. Hij was ook mee op Neospelgrimstocht in 2014. Beste Raoul, we denken aan jou maar vooral aan het leed van je lief vrouwtje. Ik laat beslist een kaarsje branden. Mag het medisch team met al zijn talenten het lieve mens uit de ellende van die smerige ziekte helpen.
De eerste pelgrims duiken de trappen af. Mooi dat Dré ook weer de draad voorzichtig kon opnemen. Ik lees vreugde in zijn ogen. Rita wou evenmin risico’s nemen, ook zij komt met een voldaan gevoel de trap af naar het terras.
Onze strategie voor een vredevolle bezetting slaagt: zodra een tafeltje vrij komt pakken we het in zodat straks onze pelgrims een aangename zit hebben voor hun biertje of frisdrank. Natuurlijk François, mag je thans met je bezettingstrio aansluiten. Je hebt je bewakingsplicht tuchtvol afgewerkt.
Tevreden uitlatingen zijn het klankbord van de voorbije tocht. Weer een ander decor dan de voorbije, hoe mooi tussen die wijngaarden, leuk die troubadours langs de weg, dat gedicht is helemaal herschilderd…
Iedereen is binnen en met de Sercu-bus van 15.40 u komen we triomfantelijk aan in Santo Domingo de la Calzada. Mag ik hem een Vlaamse naam geven? We gaan straks het heiligdom van Domien van de Casseye bezoeken. Niet voor we in een oud klooster overnachting vinden. Een annex van de Paradores hoteles kan je niet vergelijken met de albergue van de Reparadores.
In de kathedraal waar Domien begraven ligt, waar zijn beeltenis op en rond zijn grafmonument pronkt, kijken onze pelgrims meer dan verbaasd op als zij in de 15de-eeuwse kooi achter zich de kip en de haan zien zitten die het wonder van zoveel eeuwen terug in leven houden.
In het Paradorhotel naast de kathedraal zijn we verwacht voor het avondmaal. Mijn pacharán nodigt zoveel gezellen uit om het ook eens te proeven. Ik zou misschien beter mijn percentje gevraagd hebben. Geen pacharán-glazen meer dus moet het maar met een wijnglas.
Wij vergezellen als prinsen onze koninginnen van het zondagmorgenuur naar de avonddis. Wat een koninklijk menu: een groentelasagne, canard à l’orange en tiramisu met limoensorbet. Uiteraard dit alles overspoeld met een deliceuze Riojawijn.
Jef brengt een spitse toost uit: Drie is een heilig getal dat zouden de christelijk opgevoede toch moeten weten en de andere weten het nu. Drie van de heilige Drievuldigheid. Drie: ...moeder, vader en kind. Drie: ...kleinkinderen, kinderen en ouders. Drie die deze tocht mogelijk maakten: Chris als begeleider, Jan als chauffeur en Pier als verzorger. Applaus! En nu de pertinente vraag: Waarom moeten wij hier dan aan vier tafels zitten?
Wij heffen onze glazen en Kristien spreekt de woorden van het krachtige ritueel uit: “Arriba, abajo, al centro, para adentro.” En daar gaat de heildronk van boven naar onder, van het midden naar binnen.
Een mooie afsluiter om langs een smalle steeg naar onze royale kloostercel te trekken.
Hieronder lees je steeds het meest recente verhaal. Wil je alle verhalen chronologisch volgen dan moet je helemaal naar onder scrollen.
PERDÓN VRAGEN IS IEMAND DE HAND REIKEN…
Zouden het fysieke wrakken zijn die ik aan de ontbijttafel zal ontmoeten? Wel integendeel! Ik hoor een geroezemoes van jewelste. Waarschijnlijk vertellen ze uitgebreid hoe hun spieren reageerden tijdens de nacht, waar ze een pijnlijk plekje ontdekten aan hun voet(en). Pier wist mij toch te vertellen dat zijn voetsalon deze morgen iets meer bezoek kreeg dan de avond ervoor. Voor de rest mocht hij wegens beroepsgeheim niets meer zeggen. Zouden die kleine pijntjes een rem kunnen zijn voor de volgende etappe? We zullen het straks wel zien als we in Cizur Menor aankomen.
Draaien en keren, de helling naar beneden richting Pamplona. Wat een herfstbeeld. De ochtendnevels schenken het goudgeel van het lover een zweem van romantiek. Wat een begin van een nieuwe dag. Een tekst onderschrijft sprekend die schoonheid:
“Aanvaard elke nieuwe dag als een geschenk, als een gave en zo mogelijk als een feest…”
De aubade van zo een dag kunnen we alleen maar compleet maken met ons lijflied: Ultreya e suseya”. Dag na dag begint het voller en krachtiger te klinken.
We rijden door de regio vanwaar Indurain, de ronderenner en bergkoning, afkomstig is. Las ik gedachten in de geest van de pelgrims die ik mag begeleiden? Ik probeer: “…Als Indurain bergen kan overwinnen met zijn fiets dan kunnen wij dat als Flandriens met ons voeten.” Ik denk dat ik er boenk op was want iedereen verlaat de bus, uitgezonderd Dré die gisteren de prijs van de ongelukkigste Neospelgrim ontving.
Onderweg naar de klim.
Koetsier Jan jaagt al zijn paarden verder de hoogte in. Door de nevels heen bereiken we de Alto del Perdón, letterlijk vertaald de berg van vergiffenis. Ik voel mij een reporter op het front. Jan weet mij hot news te melden: Een bomauto heeft de vitale Krim-brug vernield.
Eens uit de bus zie ik een herdenkingsmonument aan de 92 slachtoffers van Franco’s waanideeën. Zou Franco ooit vergiffenis gevraagd hebben om die 92 burgers hier koelbloedig te laten vermoorden en ze in een massagraf te dumpen. Oorlog, wat een contrast met wat een pelgrim wil. De fameuze pelgrimskaravaan getuigt vredevoller dan wat ik zo net hoorde en las. Het waait stevig op de berg van vergiffenis. "Ik ben in de wind" krijgt hier zijn letterlijke betekenis. Met het plat water in ons lunchpakket kom je immers niet in de wind zoals de meeste het zouden interpreteren. De wind is de natuurlijke energiebron voor al die windmolens op de bergrug. Of misschien waait die wind ook alle zondekes weg. Ik blijf nog een tijdje staan om met een rein zieltje weer in de bus te gaan waar ik mijn tijdelijk persbureau installeer. In een mum van tijd vind ik voldoende inspiratie om onze lezers hopelijk te plezieren.
Vanuit het venster zie ik de eerste dappere klimmers de top halen. Je gaat toch niet afdalen zonder tussen die roestige pelgrimskaravaan te poseren voor het beeld dat je nooit meer wil vergeten. Een schitterend contrast: De bruisende vitaliteit van de pelgrim die “rust roest” met de lach uitdaagt. De een na de andere verdient de vergiffenis van de berg. Hun inspanning heeft het gehaald op het roest van de beeldengroep.
De pelgrimskaravaan
Had ik hen vooraf misschien iets te angstig gemaakt voor de afdaling langs die vervelende rolkeien dan was meteen al hun vrees al ver weggewaaid. Miljoenen pelgrims hadden het al voor hen gedaan, waarom zij dan niet. Het was mooi om zien hoe gezwind ze steil naar beneden dansten, als hindes naar Uterga dat zich in de verte al liet zien.
Klaar voor de afdaling of tijd voor een hapje
Neen, ik geef niet te veel meer prijs van mijn opgedane terreinkennis. Elke pelgrim heeft trouwens ooit die weg ontdekt met zijn ups en downs. Ook op onze levensweg is niet alles voorspeld. Komt een hindernis op ons pad dan proberen we die te overwinnen, valt een onverwacht mooi moment in onze schoot dan delen we dat. Het leven is al van ons prilste begin een weg van vallen en opstaan. En dat ervaart een pelgrim hier op zijn best.
De autocar van Sercu wordt het exclusieve receptiebureau van hotel Jakue (d.i. het Baskische van Jacobus). De Neospelgrims arriveren op de parking, melden zich aan bij receptionist Jan en ontvangen in ruil hun bagage en de kamersleutel. Ze krijgen ook de niet-verplichte opdracht om samen te komen om half zeven voor een wandeling naar de Iglesia del Crucifijo. Ondertussen vind ik de rust op kamer 209. Niet op het bed, wel aan de schrijftafel. Hier kan ik in alle rust mijn blog verder vormgeven.
Wat een trouwe volgelingen. Om half zeven is iedereen present om mee te wandelen naar het kerkje van de Gekruisigde, el Crucifijo. In het kerkje begeleidt een muzikale virtuoos zijn middeleeuwse gezangen. Oei, een hindernis op mijn geplande weg. Hoe los ik dit op? Heel eenvoudig. Ik vraag heel beleefd of wij een kwartuurtje krijgen voor ons bezinningsmoment. Met veel waardering krijg ik zijn zegen. De zegen om een gedachte te vertolken na de tocht over de Alto del Perdón:
“… Vergeven is de zon brengen, is de muur afbreken, is de brug bouwen, is terug contact opnemen…”
Vergaf de Gekruisigde de goede moordenaar ook niet tijdens zijn doodstrijd op het kruis?
Je schaduw ontloop je nooit
“Where you there when they crucified my Lord…” Deze sfeervoll negro spiritual sloot zo toepasselijk deze korte bezinning af.
Onderweg hoorde je de waardering, voelde ik dat ik pelgrims mag begeleiden en dat gaf zo een voldaanheid. Ik vond dat ik nu mijn eerste pacharán mocht proeven. Salud! Als je wil weten wat we aten? Groentesoep, kip of heek en crema catalana.
Met een zalig gevoel gaan slapen, het is wel, zeer wel geweest vandaag. Perdón als ik iets fout zei of deed…
Deze vroege morgen zag je aan de ontbijttafel gezichten van pelgrims die de schijn gaven van “we vliegen er vandaag tegenaan”. En toch meende ik achter dit masker tegelijk een zekere plankenkoorts te merken. Het voordeel van die gezonde stress is dat iedereen overal op tijd komt. 5 minuten eerder vertrokken dan gepland. Je mag als begeleider zeggen dat je een gelukzak bent als je met een stipte groep onderweg bent. Hoe kan het ook anders, het zijn Neosleden, steeds te vroeg.
De wet van Murphy of liever de wegenwerkers lappen ons meteen een kwartier vertraging aan ons benen die we straks zo hard nodig hebben. De pelgrims laten het niet aan hun hart komen. Een pelgrim weet dat geduld hem op het goede pad houdt.
De zegen in het kerkje van St.-Jean-Pied-de-Port zal hen alleen maar sterken in alle pelgrimsdeugden. We zegenen elkaar, we willen een zegen zijn voor elkaar, voor elke pelgrim bij naam genoemd, voor elke pelgrim die door tegenslag moest thuisblijven, voor de pelgrim wiens vader de dag voor ons vertrek overleed en die 20 jaar geleden aan zijn voordeur vertrok om de camino te lopen. Zoon-pelgrim wil op die veertiendaagse ontdekken wat zijn vader-pelgrim zo begeesterde op die camino, hij wil hem op deze weg diep in zijn hart ontmoeten.
Moge jouw leven anderen tot zegen zijn: dat je ogen met mildheid kijken, dat je handen open zijn en opbouwen, dat je luistert tot in het zwijgen, dat je woorden oprecht zijn en dat je in hart en nieren bewogen bent om de mens op je weg.
God zegene jouw weg, moge jouw leven tot Gods eer zijn.
Een foto op de trappen moet een blijvende herinnering worden. Stralen deze gezegende pelgrims niet? Ultreya e suseia! Buen camino! Het klinkt overtuigend luid en de moedigen beginnen aan de overtocht van deze ruige berg.
Zijn de andere minder dapper omdat ze met mij naar de afspraakplaats met de taxi gaan? Integendeel! Er is de leeftijd die je zegt wat je lichaam nog aankan en met dat lichaam ga je best niet in de clinch. Schrijver dezes weet maar al te goed waarover hij praat. Moeder en dochter taxidrivers voeren het tweede peloton naar de Auberge d’Orisson vanwaar zij nog een stevig aantal kilometers in het zweet huns aanschijns af te werken hebben.
Ja, ik moet een gelukzak zijn. Ik krijg het charmant gezelschap van twee lieve dames die ook zeer goed weten dat die lange klimpartij hun verder programma helemaal zou ontsieren. Wij worden afgezet boven op de Ibañetapas en we warmen ons op met een lichte afdaling tot in de schaduw van de abdijkerk van Roncesvalles.
Wat horen wij in het dal van Roncesval(les)? Een zeer, zeer oude collega van Jacobus, de heilige apostel Andreas, zou in een verstrooid moment zijn beschermeling Dré totaal verwaarloosd hebben. Een stekende pijn in zijn dij legt Dré figuurlijk op zijn zij. Een alerte Marcello neemt contact met het hoofdkwartier. Mijn mobiel rinkelt. “Peregrino de Neos, met wat kan ik je helpen?” “Mij moet je niet helpen. Dré ziet de top niet meer zitten, hij wil naar het dal.” “Een taxi van Sint Jan met de varkenspoot kan hem snel en heelhuids naar La Posada brengen waar hij met een cerveza vlug weer op de been zal zijn. En Marcello, loop jij maar verder naar omhoog, je hebt nog meer dan 20 km voor de boeg. En let op van de gieren ze liggen op de loer voor snelle jongens.” (Snel hier in de betekenis van rap.)
Dré komt eraan. Gelukkig als hij is voor zijn geslaagde actie. In al zijn geluk hoort hij een snelle dame iets naar hem roepen (hier is snel echter in de betekenis van mooi). Dré toch, zo begon het ooit in het aards paradijs. Je reageert te fluks naar de lokroep van die verleidelijke stem en daar lig je nu letterlijk op uw zij. Moraal van het hele verhaal: Luister enkel naar jezelf.
De weersomstandigheden zijn nochtans goed, waar blijven ons duifjes toch. Een drone van een onbekende stuurt een beeld waarop duidelijk de vorm blijkt en dat we niet ongerust moeten zijn.
Het zijn sierlijke duivinnetjes van ons Neoshok die het eerst over de til komen. De een na de andere valt vermoeid op een stoel. Hun blik straalt zonnige trots uit. Juist, ze hebben iets overwonnen waarvoor ze een zekere angst hadden. In de Vuelta en in de Tour schotelen ze de renners eerst wat inrijwerk voor de wielen en later pas de cols. Hier krijgen de Neospelgrims onmiddellijk een col buiten categorie onder hun voeten. 1220 m hoogtemeters over 19 km en een steile afdaling van 8 km met een hoogteverschil van 500 m. Neen, dit is geen klein bier. Daarom mag het bier dat ze nu verdienen des te groter zijn.
Een oprechte pluim voor zoveel moed. Met mijn colaatje voor mijn neus kijk ik vol bewondering op naar die vreugde. Ja, mijn pelgrimshartje bloedt stilletjes.
In hotel Loizu in Burguete logeerde uw dienaar al zes keer en al de vierde keer in kamer 212, habitación Pacharán. Zou die waardin nu echt weten dat pacharán voor mij een lievelingsdrankje is, een aangenaam likeurtje op basis van sleedoornbes. Het blog bijbenen is de reden dat ik het deze avond niet proefde. Ik krijg nog gelegenheid zat.
Aan de avonddis is er als voorgerecht een gevarieerde groenteschotel. En dan begint het gekakel nog erger dan in eender welk kiekenkot. Nu begrijp ik het. De kiekenpoot op het bord zal de oorzaak zijn dat ons kippetjes luid hun afkeur lieten horen voor hun geslachte zusjes. Het was moeilijk om in dat kakelnest te vertellen hoe de dag voor morgen er zal uitzien. Het ijsje met opgelegde vijgen was het toetje. Ik draai de kamerdeur open, geen pacharán aan boord. Het blog krijgt nog een late update. Mag ons relaas elke lezer smaken!
Woensdagavond vroeg in bed want het wordt een korte nacht. Inderdaad een korte nacht met dromen en waanbeelden die uit de duisternis opdokenvan West-Vlaanderen tot in Limburg. Hoe geraak ik uit die put? Help, reik mij je hand… De wekker is gelukkig de verlossing. Om 4 uur klaarstaan in Antwerpen, om 4.45 uur in Groot-Bijgaarden, om 5.15 uur in Gent en om 6 uur in Kortrijk. Klokvaster dan De Lijn en alle pelgrims klaarwakker en eveneens klaar om verder te slapen in het duister van de bus. Neen, ik hoorde niemand luidop dromen, dus ik kan je niet laten rillen door een of ander horrorverhaal.
Hoe welkom zijn de koffiekoeken, de koffie op de parking Ressons. De ochtendkilte heeft geen invloed op ons humeur. Integendeel, ze nodigt uit tot een eerste kennismaking. Hoe is uw voornaam? Dat probleem lossen we vlug op. Ieder kleeft zijn roepnaam op zijn borst. Even spieken en het gesprek is al iets persoonlijker. “Evelien, zie je het zitten voor morgen?” “Ja, Ana-Carmen, jij mag mij vergezellen op mijn passieve tocht…” In de richting van Parijs ontvangen onze pelgrims al heel wat materiaal om actief te worden: bezinningsteksten, een liedboekje, een button “I love Neos”. De button a.u.b. op de rugzak spelden, de pelgrims van de wereld moeten zien dat Neos voor verbondenheid staat. “Ultreya e suseya, Deus adjuva nos…” Dat moet ons lijflied worden, 14 dagen lang, de spirituele zweep van elke dag. "Vooruit en hoger op, God helpe ons daarbij." Als de pelgrims van het verleden dit lezen, zingen ze thans luidop dit refrein. Zeker weten. Dit wordt de oorwurm van zoveel dagen. Het bezinningsboekje bevat misschien een tekst die onze pelgrims aanspreekt of aan iets doet denken waar we al zo vaak aan voorbijgingen. Het boekje maakt van de ruime car een stille ruimte. Ik hoor de stilte van de pelgrim. Heeft het lied hun hart al bereikt? Of is het de stille angst voor de tocht die hun mijmeringen activeert?
Parijs, jij spelbreker. Waarom liet je ons niet vlotter om je hart rijden? Met bijna een uur vertraging wisselen we van koetsier. Dirk geeft het roer, of beter het stuur door aan vader Jan Sercu.
Na het meegebrachte broodje, stukje fruit kruipt elke pelgrim weer in zijn luxe kluis. Om te bidden? Ik denk het niet. Om te dutten? Ik ben er heilig van overtuigd want het wordt pelgrimstil achter mij. Inderdaad, uw verslaggever zit naast de gedreven koetsier die met ons nog bijna 600 km verder zuidwestwaarts moet. Ik vecht om mijn ogen open te houden, ik was ook graag even al duttend -niet tuttend- in een droomwereld ondergedoken. Hoe zalig het zacht gesnurk ergens achter mij.
Als we “The Way” willen uitzien vóór de volgende stop dan moet ik hen nu uit die zoete roes halen. Een film die onze pelgrims niet alleen ontroert door het verhaal maar ook maken ze kennis met de natuur, de dorpjes, de rituelen die ze onderweg zullen beleven. Beslist zullen ze ook een paar gedachten in hun rugzak kunnen stoppen. Een vader, gespecialiseerd oogarts, wil dat zijn zoon doctoreert. De zoon weigert, stopt zijn studies, hij wil de cultuur in andere werelden ontdekken. Een vader van een jonge Bask wil dat zijn zoon advocaat wordt, zoonlief zou liever stierenvechter worden. (Zijn dit geen herkenbare wensen? Ouders die hun kind een richting opdringen.) Vader arts volgt finaal de gedachte van zijn zoon die verongelukte op de camino. Door ontmoetingen met allerlei pluimage op deze camino ontdekt hij dat de wereld ook nog andere waarden inhoudt dan louter de materiële.
De film is een uitstekende inleiding om mijn taak als begeleider te omschrijven. Neen, ik ben geen uitgetreden priester of een weggestuurde pater. Ik heb geen opleiding voor mental coaching. Ik ben gewoon iemand die in 2001 zeer nieuwsgierig was naar deze inspirerende weg. Een weg die mij bleef begeesteren zodat ik hem in 2004 en 2009 herhaalde, telkens over een ander parcours. De weg was meer dan vaste grond onder mijn voeten, de weg vervulde ook mijn geest met allerlei gedachten. Of je nu gelovig bent of niet, die weg blijft een inspiratiebron voor elkeen die hem loopt. Onze Neospelgrims zullen in mijn begeleiding zeker vernemen dat ik vertrek vanuit mijn geloofsovertuiging. Zoals ik alle respect heb voor ieders overtuiging, ben ik er zeker van dat ik hetzelfde respect terug zal krijgen van zij die er een ander mening op na houden.
Kan het gezelliger langs de snelweg: een tafel uitzetten met bubbels en hapjes. Napraten over de film en het vele mooie dat hen nog op de camino te wachten staat. Prosit en we drinken op het welslagen.
We rijden verder door de weidse velden van de Landes. Landbouwers zijn na de oogst hun velden volop aan het klaar leggen voor het volgende zaad. In de verte zie ik in het herfstdecor een dodenakker. Zoveel harten liggen ginds gezaaid in de stilte van dit groots decor. Was na de oogst hun leven de wegwijzer voor tal van vruchtbare realisaties. Waren ook zij zo verbonden met de mensen rondom hen? Mijn geest voert mij weer naar die film: de as van de zoon schenkt de vader als het ware een nieuw leven. Een gedachte waarbij je nog een tijd stil kunt staan.
Parijs, dankzij je hectisch ringgebeuren arriveren we eindelijk in Biarritz. Om 21.30 u avondmaal, geen probleem voor onze pelgrims. Hoe lekker was dit! Ik meld kort hoe ons programma er voor morgen zal uitzien. Gaan mijn gezellen nu met een gerust hart gaan slapen? Ik zal het morgen wel horen…
It’s a long way to Santiago it’s a long way to go it's a long way to Santiago to the sweetest saint I know…
Donderdag 6 oktober vertrekken we met 32 Neospelgrims richting Santiago de Compostela.
Madame Corona heeft ons twee jaar te schilderen gezet. Maar nu staat het vast: we zwieren de rugzak met de Sint-Jacobsschelp over onze schouders en we trekken onze stapschoenen aan. Alhoewel! Een pijnlijke heup met een smerige uitstralende pijn verhindert mij, blogger van dienst, dezelfde beweging te doen als die van die kranige pelgrims.
Zul je mij daarom met betraande ogen ergens zien zitten in de schaduw van een boom of kerk? Ik vermoed van niet. Toch zal ik vaak wegdromen naar zoveel mooie tochten, naar onvergetelijke ontmoetingen met Neospelgrims uit het verleden. Dat dit mijn laatste begeleiding wordt staat vast, helaas. Dat het ergens meer pijn doet dan de artrose in mijn heup is ook een zekerheid.
Toch is het vooral dankbaarheid die mij vooruitstuurt. Dankbaar dat ik nu nog die zesde tocht mag begeleiden voor Neos dat mij al onnoemelijk veel levensvreugde schonk. Dankbaar voor zoveel blije gezichten, zoveel treffende gedachten, zoveel memorabele momenten. Maar vooral die eerlijke en warme hartelijkheid van het samen mogen zijn met al die pelgrims blijft onuitwisbaar. Zij vervullen mijn hart met een liefde voor het pelgrimeren die sinds mijn eerste tocht in 2001 steeds maar groeide.
Ik voel mij nu een beetje als een verslaggever op het pelgrimsfront, verre van een oorlogsfront. Eerder een front waarop nederige mensen in de stilte van hun hart voor een duurzame vrede ijveren, die geile machthebbers gewoon niet kennen of willen kennen. Verwacht geen verslag over de satanische geest van mijnheer Poetin.
Elke dag probeer ik wat over de beleving van onze pelgrims te verhalen. Een verslag, gekruid met wat zout van bezinning, met wat peper van het wel en wee onderweg, en met de anekdotische pittigheid van het moment. Als je tijdens het lezen het zweet van onze pelgrims kan ruiken dan zijn we goed bezig. Als je tussen de lijnen een al dan niet gesmoorde vloek hoort, vergeef dan mijn ongeduld. En belangrijk: het is zeker niet verboden om via deze blog ook uw schouderklopjes en duwtjes-in-de-rug naar onze pelgrims te sturen. Vind je dat iets niet door de beugel kan, trek dan maar aan mijn oren.
Weet je wat ons ook enorm plezier zou doen? Dat heel Neos op de hoogte zou zijn van onze beleving op deze unieke pelgrimsweg, op deze zo inspirerende camino.
Stuur daarom het adres van deze blog naar ALLE leden van onze Neosfamilie. Meld het zeker ook aan al je vrienden en kennissen zodat ook zij Neos leren kennen.
En als alles goed loopt dan mag je vanaf 7 oktober al een eerste frontverslag lezen.
Het adres van onze blog: http://blog.seniorennet.be/neoscomp2022
Goed om weten:
Het meest recente verslag staat altijd bovenaan.
Maak het je gewoon om elke nieuwe morgen te beginnen met het openen van onze blog. (Zoals je thuis in je krant begint.) Je ontvangt niet elke dag een e-mail die je zegt dat het nieuwe artikel al gepost is.
Wil je ons iets vertellen, dan moet je maar in de rechtse kolom onder de rubriek "Gastenboek" op "Voeg toe" klikken en we zijn nu al nieuwsgierig om je "duim" te lezen, zowel deze naar boven als naar onder gericht. 👍
Tot zeer weldra.
Peregrino Chris
Neospelgrims 2014 op de trappen van de kathedraal
Neospelgrims 2015 aan het Jacobusbeeld in Puente de la Reina
Neospelgrims 2016 aan het pelgrimsbeeld in Mansilla de la Mulas
Neospelgrims 2018 na de pelgrimszegen in St.-Jean-Pied-de-Port
Neospelgrims 2019 vertrekkensklaar aan de ruïne van het San Antonklooster
Donderdag 6 oktober komt met rasse schreden naderbij.
30 Neospelgrims maken zich klaar om naar de Pyreneeën te rijden om vrijdag de oversteek te voet te doen richting Santiago de Compostela. Over dit hele traject kiezen wij 11 etappes van ongeveer 20 km en wij hopen gezond op 18 oktober elkaar een buen camino voor het leven te mogen toewensen in de schaduw van St.-Jacobuskathedraal.
Samen onderweg als Neospelgrims op die onvergetelijke weg van loslaten en ontmoeten.
Als begeleider wil ik via deze blog onze Neosleden laten meeproeven van de beleving van onze pelgrims. Misschien krijgen jullie nu al de kriebels om volgend jaar ook mee te stappen. Waarom niet? Vraag maar naar de indrukken van onze leden die deze tocht al liepen: ONVERGETELIJK.
Ik heb wel al enige ervaring als pelgrim naar Compostela maar zeer weinig ervaring om een blog in gang te duwen. Ik hoop alleen maar dat mijn try out gelukt is. Indien ja, dan nodig ik jullie over enige dagen uit om ons eerste relaas te lezen.
