Op de koffie

Ik was een uitgeslapen pelgrim toen ik deze morgen slechts om 7 uur moest opstaan.
Mijn beslissing om vandaag zonder veel druk mijn blog bij te werken wordt hopelijk door de lezers gewaardeerd.

Een aangename wandeldag, een stralend weertje en weer een gekleurd parcours. Het begon over de historische brug de Paso Honroso in Hospital de Órbigo.

Moest Quiñones de held van toen die jonge deernen van Neos zien stralen hebben, hij zou de koppige dame die zijn avances afwees al lang in de rivier gegooid hebben. 

In een volgend dorp wilde ik een BV gaan bezoeken. In augustus had ze onze toneelgroep al heel hartelijk ontvangen. Ik telefoneerde haar of ze een aantal Neospelgrims kon ontvangen.
“Maar natuurlijk Chris, ik ga onmiddellijk koffiezetten.”
“Ja, goed en wel Christine, maar ik weet niet hoeveel er hun stapritme na 3 km al willen onderbreken.”
“Geen probleem, ik verwacht je.”
Ik nipte aan een tas vers geurende koffie in de gezellige patio van haar albergue en ik hoorde Vlaams rumoer op de straat. 
Een heel rare pelgrim voor Christine’s herberg riep de Vlaamse kudde naar binnen.

Haast niemand ontbrak op de koffie op 3 hazen na die in alle haast verder liepen.

Wie herinnert zich niet Christine in het programma “Eviva España” van Annemie Struyf. De West-Vlaamse vrouw die samen met een aantal andere Vlamingen door Annemie gevolgd werd. Wat motiveerde hen om hier een nieuw leven te beginnen? Is er nooit heimwee? En nog veel meer van die typische nieuwsgierige Annemie-vragen. Om het op zijn Vlaams te zeggen ze zou de mensen het ei uit hun … vragen tot je finaal eier-struyf krijgt.

Niet zo lang meer zal Christine hier pelgrims van her en der verwennen. Zij heeft een huis gekocht in de Picos de Europa. Een woning met een heel mooi uitzicht op de natuur en voor haar met mooie vooruitzichten op haar verder leven. 

Wat een bloem van een vrouw. De rust in persoon, een hart van koekenbrood. De hospitalera die diezelfde rust kan overbrengen op haar vermoeide voorbijtrekkende pelgrims. Zij is een moeder voor pelgrims. Vandaag komen zij aan en morgen zijn ze weer weg. Verder weg richting Santiago met een onvergetelijke herinnering aan die warme thuis van één nacht en nog veel verder naar hun heimat met de gedachte: “Onze wereld verdient meer dergelijke harten”.

Christine, ik moet hartelijk lachen als je mij attent maakt op het kakelend gezelschap dat ik de juiste weg moet tonen. Maar ik geef je een innige “abrazo”, een omhelzing uiteraard voor je Vlaamse gastvrijheid maar bovenal voor je groot hart voor elke pelgrim. Jij doet het, ik droomde ervan.

Mogen onze caminos elkaar toch nog eens kruisen en onze harten zeker.

Ook al wandel ik vandaag niet mee, ik kijk toch voor de zoveelste maal in mijn achteruitkijkspiegel. De edelmoedigheid van al die hospitalero(a)s heeft mij de rijkdom van dienstbaarheid geleerd. Christine vandaag, de verdienstelijke helpers van het Vlaams Genootschap, Monica in Sauveterre de Béarn, mama en papa van die lieve dochter die bij mijn aankomst plots opgenomen werd, en met hen nog tientallen meer, om zoveel dagen na elkaar de poort van hun hart te openen om die pelgrim onderdak te geven, een luisterend oor en vooral de warmte van hun hart te schenken.
Begrijp je nu dat pelgrimeren verslavend kan werken?
Ik begrijp niet dat mensen zo denigrerend over een pelgrimstocht kunnen spreken.
Wij lopen hier vandaag met 31 Neospelgrims en zij zullen getuigen wat een pelgrimstocht, een camino met een mens kan doen.

Chris, nu word je toch heel ernstig.
Sorry, het moest mij even van het hart.

En terwijl mijn kudde door het mooie Maragato-land loopt zie ik al allerlei foto’s verschijnen.
Ik ben mijn volgelingen zo dankbaar voor de talrijke mooie beelden die ze mij sturen. Zo krijg ik wat meer leven en kleur in dat blog.

Ik hoor dat zij de “hippie” gevonden hebben die de pelgrims mits een donativo een stuk fruit, een drankje aanbiedt. Een ogenblikje rusten in de hangmat geeft nieuwe energie. 
Het doet mij deugd als ik de waardering hoor voor de bar die ik voor zijn lekkere Iberische ham aanprees. Ik zie nog liever hoe zij op het plein tegenover het bisschoppelijk paleis zo gezond zitten te genieten in het warme zonnetje, alsof elke kilometer hen nog fitter maakt.

Ik moet ook vaststellen dat de wijn op het plein beter smaakt dan in het bisschoppelijk paleis waar bisschop Vallespino, die de opdracht aan Gaudi gaf, hem door zijn vroege dood nooit heeft kunnen drinken.

Aan de Romeinse muur in Astorga hoor ik niet alleen het verhaal van twee Oude Belgen die over een Romeinse brug wandelen maar krijg ik het levende bewijs op foto. Men wist mij zelfs te vertellen dat zij lid waren van Neos. Als ik met mijn loep de foto ontleed, zie ik dat het West-Vlamingen zijn. En inderdaad Neos bestond in West-Vlaanderen al veel eerder dan de 40 jaar die volgend jaar groots gevierd wordt. Dus het kan niet anders of het moeten twee oude Belgen zijn, van die moedige soort die Caesar als de dapperste omschreef.

Op de bus, op de car moet ik zeggen, wordt het wel stilletjes. Zijn het de kilometers, zijn het de wijntjes die de oogjes doen toevallen. Hoe dan ook als ik aan de avonddis kom, zie en hoor ik opgewektheid van het hoogste niveau. Als er eten op tafel komt kan ik mij snel verstaanbaar maken om mijn verhaal te vertellen.
Waarom Mathias en ik afgezonderd van die mooie kudde moeten eten is mij niet bekend.
Doch, ik maak van de nood een deugd. Als oudste haan kijk ik rond en zie dat het kippenhok kakelt van geluk.
“Mathias, is dat geen ware groep vrienden.”
Dat gelukkig gevoel is mijn gezonde slaappil zonder de minste nevenwerking.

Chris