Uw spoor wil ik volgen

Eerst en vooral, de blogschrijver laat zich verontschuldigen voor het nogal late nieuws.
Neen, de Vlaamse regering was niet de hindernis. Wat trekken wij ons op deze camino hun geleuter aan. Beter zouden zij in blok deze camino eens lopen, misschien creëren zij een groepsgeest waarvoor die 31 Neospelgrims een voorbeeld kunnen zijn.

De laatste echte volwaardige pelgrimsdag. Spannend voor de pelgrims die uitzien om het beeld van Jacobus te omhelzen, even spannend voor mij maar ook zeer druk om nog een slotbeschouwing te kunnen schrijven. Dit was mijn excuus.

De dag begon niet gemakkelijk voor mij. Je hebt het gisteren kunnen zien en lezen dat Mathias en ik aan een tafeltje alleen zaten. Ontbijttafel, zelfde scenario als gisteren met dat verschil dat Mathias geen ontbijtman is.
Mijn bord is royaal gevuld met roerei, broodjes, enz., enz. 
Plots krijg ik mij daar toch een aubade, een morgenlied, nog nooit meegemaakt.
“Ultreya e suseya…” Eerlijk, mijn eerste hap stokte in mijn keel. Ik wilde meezingen maar het lukte mij niet. 30 pelgrims hadden mijn keel dichtgesnoerd met een lied dat ik hen nota bene aanleerde en waarmee ze elke dag de zon lieten verschijnen en schijnen. Dankbare zonnige mensen. Als begeleider kan je alleen maar van zo een groep positieve geesten dromen.

Wil je die aubade horen dan zal je toch even op volgende link moeten klikken: 

Een goed half uur later liepen we al in het sterk geurend eucalyptuswoud. De vochtigheid van de voorbije dagen maakte het aroma nog heerlijker.

Er hangt toch iets wonder boven ons hoofd. Regen, zwaarbewolkt wordt ons de laatste dagen steeds voorspeld en Jacobus schenkt ons een aangename wandeltemperatuur zelfs af en toe met veel zon.
Op heel onze tocht hebben we nog geen drup regen gehad niettegenstaande alle negatieve voorspellingen.

Ik wandel alleen door die groene kathedraal met zijn hoge bomen als gladde zuilen.
Een sfeer die mij uitnodigt om te bidden. Ik denk aan mijn camino van 2004 terug toen ik mijn tocht van drie maanden in het teken stelde van “Uw spoor wil ik volgen.”
Dit was een fragment uit ons scoutsgebed van zoveel jaar geleden “… uw spoor wil ik volgen waarheen het ook leide…”

Men zegt het zo vaak: eens scout altijd scout. Trouwens wat ik hier doe is net hetzelfde. Mijn verkenners van toen zijn vandaag mijn pelgrims.
Ik probeer hen de weg te tonen, ik probeer via die aardenweg, via dit bergpad, via die dorpsstraat hen ook een beetje hun innerlijke weg te laten ontdekken.
Ik heb weliswaar mijn zeer beperkte middelen. Maar ik doe dit met mijn overtuiging, een geloof dat ik gevonden heb door Zijn spoor proberen te volgen, ook met vallen en opstaan.
Ik doe dit zonder mijn overtuiging te willen opdringen. Ik doe dit met groot respect voor elke overtuiging.

Het is ook een gebed om te danken. 

Wat een innige vreugde mogen beleven om samen de camino te mogen lopen met mensen die bereid zijn om hun pelgrimshart te delen met andere. Dank, dat ik dit op mijn leeftijd nog kan meemaken. Dank! 

De scout trekt verder. En om een thé verde iets verder te drinken stopt hij. Hij geniet eens te meer van de vrolijkheid van zijn gezellen op dit zonnig terrasje. 

Nog wat klimmen en dan nog wat hoger en eindelijk kom ik aan op de Monte do Gozo, de berg van vreugde.
Vanaf hier zie je in goede weersomstandigheden de torens van de kathedraal. Yes, ik zie ze.

Nog een uurtje en ik kom voor de negende maal als voetpelgrim op het indrukwekkende Praza do Obradoiro aan. Ik mag de apostel waarvoor wij het deden embrasseren. Hem een abrazo, een omhelzing geven. En dan mag ik ook al mijn gezellen een warme knuffel geven.

Sfeer alom op de terrassen, in de bar. Hun vuur geraakt nooit uitgeblust.

Wat een enthousiasme verschijnt op de trappen van de kathedraal waarin het binnen één bouwwerf is.
Felicitaties klinken luid, de knuffels zijn extreem hartelijk. 

Hoor en zie dit pelgrimsvuur op de trappen van het zilverplein.
Klik gauw op onderstaande link.

https://youtu.be/KpXuKn1PVzI

Nu willen we naar het hotel. Wil het maar niet regenen dan hebben we toch een regendouche verdiend en daarna moet ik nog snel mijn slotgedachten bijwerken.
Om 19 uur willen we in het kapelletje dat zo idyllisch in het park van het hotel staat nog eens samen zijn om een mooie veertiendaagse af te sluiten. Alsof na een zeer gemakkelijke deliberatie de prijzen geschonken worden.

Ik heb weer het woord, eens te meer. Mijn volgelingen zien duidelijk welk spoor zij moeten volgen. Ze kunnen niet naast mijn pijl.

Je moet begrijpen, beste lezers, dat ik jullie niet de hele tekst van mijn laudatio kan bezorgen want anders had het niet de minste zin dat die moedige pelgrims al die kilometers liepen, dat ze de pijntjes moesten verdragen en al die dorst moesten lijden. 
Weet je wat, zorg dat je er de volgende keer bij bent, je beleeft iets buitengewoons. Vraag het maar aan alle deelnemers die deze weg als onvergetelijk in hun hart bewaren.

Toch een klein fragment:

“… De camino is een feest van ontmoeting. Een woord dat voor mij in deze groep met hoofdletters moet geschreven worden. Onszelf ontmoeten met onze gaven en gebreken. In een vreemde taal de onbekende wereld van een andere pelgrim ontmoeten. Op die pelgrimsweg de wereld kleiner maken. Elke pelgrim loopt met dezelfde gedachte op die weg van vrede, de weg waarop geen haat of machtswellust bestaat.
Het is een beetje mijn lijfspreuk geworden, de weg waarop vreemden vrienden worden. Een weg waarop ik ook jullie mocht ontmoeten en waarvoor ik jullie diep dankbaar ben… “

Ook al krijgen mijn pelgrims geen officiële oorkonde van het pelgrimsbureau niettegenstaande hun volgestempelde credential wel dan mag ik hen er een uitreiken in naam van Neos vzw. Samen met de stempels in hun credential is deze oorkonde een blijvende herinnering. (Toch snel een woordje van dank aan Nicole, bestuurslid van Neos Oosterzele, die zo kalligrafisch mooi de namen van mijn pelgrimsvrienden schreef.)

Zie ze pronken met hun “diploma”. Daar geeft Neos een glas bubbels op. Op Neos! Op ons allemaal! 

Mijn beste peregrinos y peregrinas, buen camino y hasta luego of kort en bondig tot op een of ander kruispunt van ontmoeting. Het ga jullie verder goed op jullie levenscamino.

Chris