Een dagje niksen in Compostela

De echte tocht is voorbij. We zijn donderdag 19 september vertrokken ergens in Vlaanderen en we zijn gisteren, dinsdag 1 oktober na 11 etappes in Santiago de Compostela aangekomen. We hebben Santiago, het beeld van de heilige apostel Jacobus omhelsd, we hebben elkaar een warme omhelzing kunnen geven en we zijn allen geëerd met een oorkonde.
We houden vooral een onvergetelijke herinnering aan deze tocht over net zoals al die andere Neospelgrims die ons voor gingen.

Vandaag is een dag die snel beschreven is. Onze pelgrims willen iets meer zien en vernemen over deze internationale pelgrimsstad. Maar daarvoor moeten we eerst nog verhuizen naar een ander hotel. Vannacht gaan we een ster meer, gaan we 5 sterren zien fonkelen aan ons NH-hotelfirmament.

Zij volgen mijn spoor. Niet moeilijk, ik heb mijn T-shirt met de gele pijl erop. Op het Obradoiro plein is het een drukte van jewelste. Ik laat hen een tekst horen van Luc Sels, rector van de KULeuven. Een inspiratie die hij schreef toen hij op professor Swinnen wachtte die als eerbetoon voor zijn zoon vanuit Leuven 2 marathons per dag liep, 2400 km in 32 dagen.

Deze tekst omschrijft schitterend de ziel van dit geweldige plein:

“Op 22 september 2017 was ik in Compostela. Voor het eerst.
Ik nam er bij aankomst enkele uurtjes de tijd om te kijken, te beleven, te bewonderen.
Een na een en soms in groepjes kwamen de pelgrims aan op het plein van de kathedraal, de Praza do Obradoiro.
Veelal overmand door emoties. 
Sommigen gingen even op het plein zitten om die intense beleving te laten inwerken. Hier en daar vielen pelgrims elkaar in de armen. Zij moesten elkaar ongetwijfeld onderweg al tegengekomen zijn.
In het gezoem op het plein ontwaarde ik vele talen.
Dat plein in Compostela is een plaats waar paspoorten en nationaliteiten van geen tel zijn.
Het is een plaats die aantrekt en verbindt.
Een plaats waar elke pelgrim een verhaal meebrengt.
Een verhaal van doelen en beloften.
Vaak ook een verhaal van diep verdriet en persoonlijk lijden.
Maar altijd een verhaal van hoop.”

(Getuigenis van Luc Sels,  rector KULeuven)

Door enge straatjes kan ik een paar typische restaurantjes laten zien, een mooi standingvol en historisch Café Casino. De verschillende pleinen rond de kathedraal hebben wel wat meer inhoud.

Ik vertelde dat in het timpaan boven de ingangspoort langs de Praza da Patería een halfnaakte overspelige vrouw staat afgebeeld met het afgehakte hoofd van haar minnaar in haar handen. Een alerte pelgrim onder ons was al meteen op zoek naar een overspelige vrouw onder die massa pelgrims. Zou hij het gedurfd hebben om met zijn beroepsverleden als slager de minnaar een kopje kleiner te maken. De rust keerde weer toen ze het prachtig beeld van David zagen die op de harp speelt.

Om 12 uur is de pelgrimsmis. Niet in de kathedraal zolang de verbouwingswerken doorgaan, wel in de naburige St.-Franciscuskerk. Het is er heel druk, zelfs zonder botafumeiro, het reuze wierookvat willen de pelgrims talrijk dankzeggen voor hun geslaagde tocht. Bovendien is er een hele delegatie van de nationale politie aanwezig.
Ik vind geen stoel. Alle banken zijn bezet. Mijn arme rug zoekt wat zitcomfort. Aan een biechtstoel staat een stoel zo uitnodigend naar mij te lonken. Er zit geen biechteling op. Ik neem hem stilletjes weg en schuif hem wat van het biechtvenstertje weg. Ik zit gemakkelijk. Komt, echt waar, na enige tijd een dame naar mij. Zij wil mij haar zondig leven helemaal uit doeken doen. Je zult wel verstaan dat ik omwille van het biechtgeheim niets uit die biecht mag verklappen. Ik zal het ook niet doen, ik snapte er trouwens geen sikkepit van. Maar ik zat zeer comfortabel. Zou ik dat moeten biechten?

Na de mis kuier ik wat rond. Ik zie veel bekende pelgrims die de pelgrimsstaf gewisseld hebben voor een gastronomisch terrasje, ik zie winkelende dames met winkeltasjes, anders gevuld dan de rugzak van de voorbije dagen. 

HET FONSECAHUIS WAAR THANS DE FACULTEIT FARMACIE ONDERGEBRACHT IS;

DE PATIO IN HET PARADORHOTEL DE LOS REYES CATÓLICOS

Ik zag een dame op een terras die het geratel van een Spaanse meidengroep iets te storend vond. Gedistingeerd neemt ze haar spullen op en schuift ze een paar tafeltjes verder. Het bestelde gerecht komt eraan en zij vindt geen bestek. Men brengt haar met veel tact het nodige. Ja, je vraagt je nu waarschijnlijk af, en dan? 
Juist, een alledaags fait divers. Waarmee moet een journalist zoal zijn tijd invullen en ook zijn schrijfblad. Een schilder tekent toch ook iets doodgewoons, hoeveel nietszeggende foto’s worden er genomen. Dus ik zag een stil spelletje dat mij boeide.

Nu wil ik een laatste maal een wegwijzer zijn naar het hotel. De stipte groep laat mij niet wachten. Allerlei leuke verhalen, elk het zijne.

In het hotel lukt het moeilijk om een pacharán besteld te krijgen. Misschien mijn laatste op deze reis. Ik verdien hem, ik heb nog hard gewerkt om de impressies van onze aankomst in Compostela levendig te omschrijven.

Ik sluit aan bij die geweldige groep pelgrims voor het laatste avondmaal. Niet dat van Leonardo da Vinci maar het laatste avondmaal van 31 Neospelgrims die alle met de neus in dezelfde richting het spoor volgden die ik voor hen mocht uittekenen.
Een laatste avondmaal waar geen Judas aanwezig is.

Nog eens klinken met het glas. 
Stilte a.u.b. Een van de zingende zusjes neemt het woord, het is een spontaan dankwoord, een woord dat uit het hart komt. 
“Dank Chris, dank Mathias, dank Pier…” Een aandenken dat gekoesterd wordt. De kus die ik haar geef is een symbolische kus aan iedereen.
En uiteraard onze pelgrimshymne. “Ultreya e suseya…” Neen, die melodie verdwijnt nooit meer uit jullie memorie.

Kippenrolletje op een gelei van spinazie, zeebaars op puree met een getomateerde saus en een chocolade dessert.

Wat een gegiechel. Je moet nu wat horen. De bewuste dame die een tafel verder opschoof en een couvert vroeg, vindt de zoek gewaande couvert toch wel in haar handtas. Wat nu? 
Grote over en weer discussie met haar hartsvriendin. 
- Dat moet teruggebracht worden!
- Neen, ik vind mijn weg niet in het donker…
En zo ging het nog wat voort tot ik met mijn recente ervaring als biechtvader vergiffenis schonk aan de lieve zondares. Zij heeft die daad niet wetens willens gepleegd, het was gewoon een zeer kort moment van zinsverbijstering. Ga in vrede mijn lieve pelgrim en met dit couvert in je nabijheid zal je nooit nog die unieke pelgrimstocht vergeten.

Het geweten van de zondares moet de voorbije 5-sterrennacht zwaar gewogen hebben. Als dat gewicht ook nog eens bij dat van haar valies moet geteld worden zal ze in de luchthaven zeker een extra nota krijgen.
Doch zij kan haar gewetensbezwaard verhaal kwijt bij twee barmhartige zielen.
Zij gaan in versnelde pas naar het oord waar de zondeval gebeurde. De twee maagdekes (niet letterlijk op te nemen, dit is gewoon een dichterlijke omschrijving) bekennen de ontvreemding en samen zingen zij “Ultreya e suseia, Deus adjuva nos…” God heeft geholpen en het hen vergeven. Dat hadden ze in Compostela nog nooit meegemaakt.
Onze vertrekdag werd een wonder van barmhartigheid.

Mogen wij ook op onze verdere levenscamino vooruitgeholpen worden met de hulp van God met zijn liefde en uitgesproken barhartigheid voor zijn pelgrims.

Mucha gracias mis amigos y amigas!

Dit blog is opgedragen aan pelgrims die dankzij Neos vrienden werden op die wondere weg.
Dank aan de hoofdrolspelers van deze blog.
Dank! Johan, Carlos, Jean-Pierre, Karine, Annie, Eleane, Stefaan, Mieke, Raf, Lieve, Lyd, Jacqueline, Vroni, Viviane, Doris, Sabine, Wim, Grete, Nest, Christa, Marc, Monique, Nicole, Anne, Marleen, Kristien, Hedwig, Yo, Myriam, Pier.

Jullie medepelgrim, Chris