Bij Jacques Herb is het aloude motto van de smartlap - n lach en traan - geen dode letter. Zijn hele leven heeft zich afgespeeld tussen deze uitersten van emotie. Jacques Herbs snik (Manuééélaaa) is nooit van plastic.
![](http://www.ad.nl/multimedia/archive/00022/herb_22868h.jpg)
Evenementencentrum Hart van Holland te Nijkerk is deze zondag in bezit genomen door honderden feestgangers met een lichte verstandelijke handicap en hun begeleiders. Op uitnodiging van reisorganisatie Het Buitenhof - die vakanties en uitjes houdt voor reizigers met een functiebeperking - maakt de uitgelaten menigte zich op voor een middag onvervalst amusement in het party- en congrespaleis. ,,Moeilijk publiek, taxeert Jacques Herb, die samen met Marianne Weber de hoofdmoot van het programma vormt. ,,Je kunt niet op je routine leunen, daarvoor zijn er te veel onverwachte wendingen tijdens je optreden. Niet veel later blijkt wat Herb bedoelt. Nadat hij een hartverscheurende versie van Een man mag niet huilen (Ook al heeft hij verdriet) en het opzwepende Toreador (Oh signorita, dit is het momento) heeft laten klinken, vraagt hij tijdens de uitvoering van de moeder aller smartlappen Manuela om een Manuela uit het publiek. Spontaan melden zich acht toehoorders die, languit op het podium, voor bijna-verkeersslachtoffer (Ze lag daar zwaar gewond, een glimlach om haar mond) spelen. Het is zweten geblazen voor Jacques, want enkele dames besluiten te blijven liggen, maar: ,,Dit doe je zó graag. Jacques Herb viert dit jaar zijn 35-jarig artiestenjubileum. Zijn naam is onverbrekelijk verbonden met die andere naam: Manuela. Hij maakte van de compositie van Pierre Kartner over een fataal auto-ongeluk (De dokters vechten door, ze weten niet waarvoor) in 1971 een triomferende tranentrekker. Het schijfje ging 300.000 keer over de toonbank. Peinzend: ,,Soms denk ik dat het lied groter geworden is dan de zanger. Nog steeds bezit Herb een stem als een klok - een combinatie van de weemoedige uithalen van de tenore Napolitana en het timbre en de oprechte snik van de smartlappenzanger. Wie hem tijdens zijn shows (Herb treedt ruim honderd keer per jaar op) evergreens als Pappie loop toch niet zo snel, De clown en Rocky hoort vertolken, ziet een entertainer van de oude stempel. ,,Ik houd er van om me op de bühne als artiest te kleden. Al die jonge talenten, of ze nu wel of niet kunnen zingen, treden dikwijls in hun alledaagse kloffie op. Vreselijk. Ik heb liever een mooie riem met J H in letters van stras, een witte smoking en lakschoenen. Je staat wél op een podium, hoor. Er zijn weinig zangers van het levenslied die zó oprecht menen wat zij zingen als Jacques Herb. Het leven heeft hem niet gespaard. Als jongetje verkaste hij voortdurend naar kindertehuizen (zijn moeder was gescheiden, zijn stiefvader had vaak losse handjes), hij kreeg tuberculose en had allerlei rotbaantjes, onder meer als papier- en lompentrapper: ,,Ik moest letterlijk alles aanstampen. Zijn zoons uit zijn eerste huwelijk, Eugéne en Albert, heeft hij nooit meer gezien sinds hun tweede en derde jaar. ,,Ze hebben de naam van hun nieuwe vader aangenomen, maar wat zou ik hen graag ontmoeten. Wie weet lezen ze dit wel. Toch rept Jacques Herb niet over een verloren jeugd. ,,Al zeggen mensen soms wel: hoe is het mogelijk dat jij nooit op het verkeerde pad terecht ben gekomen? Op zijn vijftiende wilde Jacques naar zee. Lachend: ,,Dat is toch hét beproefde thema van de smartlap? Hij greep zijn stiefvader bij de strot, duwde hem tegen het fornuis en luchtte na al die jaren zijn hart met een hardgrondig: Kolerelijer. Hij monsterde aan bij Van Ommeren in Rotterdam. Weet je t zeker Sjakie? zei zijn moeder nog. Maar Jacques wist het zeker: de vrijheid en het avontuur lonkten. Jacques Herb: ,,Ik had in die tijd een gitaartje gekocht. Speelde nummers van Elvis Presley en Cliff Richard. Als ik aan land was ging ik met mn broer Fred naar dancings waar ik door mijn jeugdpuistjes door alle meisjes werd afgewezen. Kijk, de kratertjes zitten nog steeds in mn gezicht. Tot ik hoorde dat er ene Annie op mij wachtte. Wachten? Op mij? Toen ben ik gestopt met varen. Herb brak door toen hij in 1970 de destijds vermaarde talentenjacht van de Posthoorn won. In het Kurhaus in Scheveningen imponeerde hij met een energieke uitvoering van de Toreador. Hij is blij, of beter tevreden met de rol die hij in de Nederlandse amusementswereld speelt. ,,Of er meer in had gezeten? Ik zou zo graag in een musical hebben gespeeld, heb ik twee keer auditie gedaan voor The phantom of the opera. Ben Cramer is het geworden, vraag hem maar eens hoe die heeft moeten knokken! Als je in ons genre werkt moet je verschrikkelijk vechten om te bewijzen dat je veel meer kan.
|