Het is al een hele tijd geleden dat ik dit neerschreef. (Die tijd gaat ook heel snel, geloof me) Net gisteren, eind september 2004. Eerst wilde ik het eigenlijk niet publiceren, omdat ik het nogal vrij subjectief en persoonlijk vind. Maar uiteindelijk heb ik toch mijn copie en past gebruikt en de tekst integraal overgenomen van een nachtelijk momentopname hoe ik mij toen voelde.
H6, de artiest die rookte als een open haard, (ver)dronk als geen enkel, alle vrouwen liefhad en enkelen wat langer zijn gezelschap gunden, twee gekende kinderen uit zijn hoed wist te toveren en 25 uur op 24 leefde in hoogste versnelling, werd amper 53 om via de Arena in de wolken van "Hemel en Hel' te verdwijnen om nu pas in de Lage Landen tot leven te komen... Ineens werden zijn stem en teksten opgetild tot topniveau's en ging heel Nederland plat voor deze volkse jongen die met zijn afschermende humor voordurend wegzonk in oeverloze sentimentele en onzekere gevoelens van angst en twijfels vol "Bloed, zweet en tranen". Recht uit z'n autobiografisch leven opgevist en in alle drukke "Eenzaamheid" uitgespreid vanaf de vele podia. Ineens kende ook heel Vlaanderen dit Jordaans kleine zwaargewicht en keek verwonderd naar het emotionele Nederlandse TV-kunnen om TRO(t)S op te zijn. Niet eens onderbroken door reklamespots. De jongste dagen wordt wellicht wat veel nuttigs, maar meestal nutteloos, over hem verteld. Maar net niet tot vervelenstoe als een "te"veel. Als radiopiraat zocht ik op die bewuste dins-dag-avond van zijn overlijden naar enkele nummers van hem en moest, tot mijn allergrootste ontgoocheling vaststellen dat ik met twee nummertjes geen herinneringsprogramma van een uur kon samenstellen. Ook de cassette met een interview dat ik zo'n 15 jaar geleden met hem had, na een optreden in de Grenslandhallen in het Belgisch-Limburgse Hasselt, bleek plots meegereisd in de wolken met zijn "Laatste trein" naar zijn echte vrienden die hem voorreisden. Een muziekverleden dat ik me nog als gisteren voor de ogen heb. De schaars aanwezige pers was er eerder om uit te persen. Met mijn piratengevoelens voor het Nederlandstalige lied ging het interview door in de lift, de kleedkamer van z'n gestresseerd jachtig leven, waarin André, enkel in zijn slipje gekleed, mij te woord stond, brachten mij vooral in een sfeer van medelijden met iemand die totaal geleefd werd. Dit medelijden werd meermaals versterkt toen hij, na de liftgang omhelsd werd door zo'n 30-tal uitgelaten feestgangers en andere parasieten die zijn kleed-zaal reeds goed bevuild en bevierd hadden met champagne en ander nat, losgeslagen kledingstukken en verwilderde toestanden. Zijn rechterhand, tot vandaag dacht ik dat het zijn broer was, beschermde hem in de mate van het onmogelijke... Maar André zonk weg onder het gekus, omhelzingen, ledematen van alle soort en dierlijk uitgelaten toestanden... Hij verdween in die kleine massa. Ik in de lift terug naar beneden. Toen al met de gedachten dat zo'n leven slechts van korte duur kan zijn en het echte geluk voor anderen is weggelegd. Waar was toch die cassette verdorie? Mijn énige toevlucht was de illegale Kazaa-site om toch maar wat H6666 bij mekaar te krijgen. Ondertussen zocht ik via Google naar diverse biografieën om het beoogde programma te kunnen spekken met een uitgebreide beluisterbare biografie. Maar hoe openhartig hij zelf zijn leven in honderden teksten bezongen had, hoe beperkt ik voortdurend op gelijkaardige korte teksten uitkwam. Wegens een gebrek aan opvolging, een plagiaat van jewelste. Hij was ook nog zo jong en niet iedereen springt van hoteldaken de eeuwige toekomst tegemoet. Het RTL-nieuws en het NL-1-journaal konden mij niet meer boeien, omdat ik nog de handen vrij had. Evenmin de gelegenheidsgesprekken met collega's en kennissen uit Amsterdamse kroegen en Rotterdamse sporters bezorgden me koude rillingen van misbruik. Zo rond 22 uur, op dinsdag 21 september 2004, plukte ik 234 illegale Kazaa-vruchten uit de muziekwereld weg om in mijn Winamp music-player te plaatsen en de ganse nacht zijn nummers de wereld rond te streamen. In zijn condoleance-register, waarin me reeds 100.000 waren voorgegaan, heb ik niets geschreven. Dat hou ik voor "ons". Zelf beleefde ik die nacht, half-slapend, half-wakker, dagdromend met elk nummer dat via de muziekteksten me een strikt persoonlijke bio van H6 bezorgde... Van het voorziene programma-uurtje is niets meer in huis gekomen. Zoals voor hem, was tijd het minste van "onze" zorgen geworden en de nacht ons beleven. En God, och God hoe veel ik ook van hem hou. Ik vind het verschrikkelijk erg om te moeten sterven om bij hem te kunnen komen. Maar André maakte daar geen punt van... en Herman Brood was de eerste die hem de hand drukte en zijn BVO'tje aanbood. Je weet wel: dat Biertje Voor Onderweg.
Ter nagedachtenis van André Hazes die ooit in duet zong met Danny de Munck, Carry Tefsen, Herman Brood, Marco Borsato, Paul de Leeuw, Piet Römer, Simone Kleinsma... en vele vele anderen. (24 september 2004)
|