De Vlaamse kranten zijn het roerend eens dat de afdanking bij Agfa-Gevaert weer een messteek is in onze economie. Dit keer moet de oorzaak gezocht worden bij de zeer snelle opbloei van het digitale tijdperk dat een hele omwenteling teweeg brengt/bracht in de meeste sectoren. Wie er niet tijdig op inpikt of op het verkeerde ogenblik een ineens verouderde investering doet zal het beeldscherm voor andere doeleinden moeten gebruiken. De muziek moet al jaren toegeven dat het CD-tijdperk op zijn laatste pootjes loopt, de mp'tjes al bijna aan een jubileum toe zijn en een succesvolle notenkrakerssuite opvoeren tussen legaal of niet-legaal. De fotograaf kan ondertussen zijn filmpjes en wegwerpkodakskes nog amper aan de straatstenen kwijt en is van eerder kunstenaar gedegradeerd tot winkeljuffer om de hoek die moet opboksen tegen florerende mediamarkten die je met onvergelijkbare prijzen rond de oren timmeren. Ook het grafische heeft zijn film over de haag gegooid en jankt omdat tegenwoordig bijna alles tweemaal door de koffiemolen moet omdat de tussencontroles uit het oog tot een uiterste minimum herleid worden. PDF en CTP zijn de toverwoorden die ambacht omzetten in dots, ads, tiffs enz. Dit om er maar enkelen te noemen. Herstellen is het alledaagse woord geworden voor printplaat of gewoon nieuw. Een noodzakelijke klusjesman komt niet meer voor wat drinkgeld, duurder dan nieuw. Software wordt duurder dan het product dat het verwerkt. Lucht en zand op schijfjes van niks hebben de beurzen veroverd om te ledigen. Zelfs de fabrikanten kennen hun eigen producten niet meer en moeten het op korte termijn doen of... gewoon laten. De concurrentie wordt overdonderd door de wijsheid van nullen en eennen! We zijn gewoon nog een verkoop- en consumptiemaatschappij. Jobleverancier "productie" wordt er maar bijgenomen en bijkomstig zeer snel verleden tijd. Wie steekt nu nog tijd in werkuren? Denkuren zijn nog iets waard.
Toegegeven "arbeidskrachten" worden binnen enkele jaren nog enkel in Bokrijk of uitstervend in de Zoo tentoongesteld onder de noemer "Toen". En dan spreken we niet meer over oldtimersperiodes van vijfentwintig jaren, want enkele jaren is al vlug oer. Ik weet niet of vandaag troosten mekaar nog wijzer maakt en de mensen helpt om als gestresseerde wilden door het economisch bos op te jagen tegen het onoverwinnelijke? De seconden van de toekomst tikken veel te snel in het gisteren van vandaag. Een deurwaarder heeft tegenwoordig zelfs geen tijd meer om aan te bellen of binnen te komen. Het énige wat we vandaag tekort komen is: tijd en onmiddellijk! Een tijd van "Ag va geeft maar".
Onze Europese atlete Kim Gevaert, toevallig met dezelfde achternaam, zorgt gelukkig voor een feestelijke pleister op de wonde en werd met de nodige glans, geuren en kleuren in de verdienstelijke bloemen gezet, terwijl de wielersport weer het carrosseriebedrijf van de sport in moet, want Frankse VDB zorgde maar weer eens voor een stunt waar zelfs een Stevie niet op zou komen. Francesco del Ponte werd opgeslorpt door mafiosirangen made in Italie! Het moeten niet altijd Chinezen zijn.
Tenslotte werd de gelukkige ontsnapping, met de meest lugubere nachtdromen, van 8 jaren slavernij van de Oostenrijkse Natascha Kampusch (18 jaar) op 50 km van Wenen in Strasshof, uit haar kamertje van 3 x 2 meter een happy end. Alleen er aan denken doet het gevoelsleven hatelijk geweld aan en het hart verstenen. De 44-jarige kidnapper electro-technicus Wolfgang Priklopil ging op de vlucht en smeet zich, voor de ogen van de politie, onder een trein. Zijn dood maakt geenenkele indruk op de samenleving "van opgeruimd staat netjes" die het ganse gebeuren terugbrengt naar de eigen omgeven raakpunten en zich onmogelijk kan voorstellen hoe zo'n zwaar aangetast kinderleven nog iets menselijk kan ontdekken in deze "Lof der Zotternie". (GîG)
|