"Ik heb kanker, het is niet best en mijn leven zal een stuk korter worden. Dat heb ik als een feit geaccepteerd. Er is mij gezegd dat ik eerder in maanden dan in jaren moet denken. Ik ben niet in verzet geweest. Ik ben ook niet boos geweest. Nog steeds niet. Ik zou niet weten op wie. Dat is toch alleen maar zinloze energie. Zolang de fysieke klachten redelijk binnen de perken blijven, kan ik ermee leven. Daar komt het eigenlijk op neer. Zolang ik nog kan doen wat ik wil, films maken, gaat het allemaal nog wel.
Ik heb net twee maanden een film gedraaid, Leef!, die stond al lang op het programma. Ik dacht: kan ik dat wel aan, ben ik er niet veel te zwak voor? Ik ben langzaamaan weer begonnen. Het feit dat het me gelukt is en ook nog met vlag en wimpel - want ik was sterk, ik was in topvorm - heeft me zó veel kracht en energie gegeven. De titel van de film werkte natuurlijk ook inspirerend: leef!
Ik had een verstopping waarvoor ik geopereerd moest worden; het was nog niet duidelijk wat de oorzaak was. Er werd een CT-scan gemaakt en ik hoorde zeggen: we zijn op zoek naar een kwaadaardige tumor. Dat was voor het eerst dat die term viel. Ik was totaal niet in paniek. Ik keek met verbazing naar mijzelf. De dag na de operatie kreeg ik te horen dat ik darmkanker had, die fors was uitgezaaid in de lever en de buikholte. Ze hebben tijdens de operatie de tumor en nog een stuk darm weggehaald, maar de uitzaaiingen niet. Dat kon niet, het waren er te veel. En er is een stoma aangelegd. Het vervolg van de behandeling bestond uit chemotherapie, met de bedoeling de uitzaaiingen terug te dringen. Maar het biedt geen garantie voor de toekomst. In principe is het aantal kuren oneindig. Totdat blijkt dat het niet meer helpt.
Toen de klachten begonnen, zat ik niet goed in mijn vel vanwege privé-omstandigheden. Ik ben pas weggegaan bij mijn vrouw Adrienne, maar al sinds 1997 leidde ik een dubbelleven. Ik had een geheime, turbulente liefdesaffaire. Daarna kwam er nog iemand en daarna kwam mijn huidige vriendin, Petra. Zeven jaar lang heb ik als het ware in een tunnel doorgebracht, zo voelde dat. Dat nieuwe liefdesleven deed mij veel goed, mijn hart ging weer open. Maar het was ook zeer stressvol, vanwege de verborgenheid. Ik leefde redelijk gezond, rookte niet, dronk wel eens wat, had anderhalf jaar daarvoor nog een marathon gelopen. Ik had een waanzinnig goede conditie. Toch moet het al een tijd aan de gang zijn geweest.
In het begin heb ik wel gedacht dat ik de kanker over mijzelf heb afgeroepen, door mijn dubbelleven. Maar daar kun je niet zoveel mee. Ik denk dat lichaam en geest met elkaar te maken hebben, het is jammer dat daarover nauwelijks genuanceerd wordt gedacht. Ik heb me wel afgevraagd of ik iets had kunnen doen om de kanker te voorkomen. Ik heb het lang afgehouden, die liefdesaffaire, maar uiteindelijk heb ik die stap toch heel bewust gezet. Ik kon niet anders. Door mijn aard, door waar ik vandaan kom, hoe ik ben opgevoed, hoe de verhouding met mijn moeder was.
Door mijn dubbelleven had ik nauwelijks meer lucht. Ik ben alleen maar heen en weer gezwiept: moet ik nu terug naar mijn gezin of ga ik door met Petra. Uiteindelijk heb ik voor Petra gekozen. De diagnose kanker kreeg ik toen mijn vrouw en ik uit elkaar gingen en ik het huis verliet. Ik doe diverse dingen buiten de reguliere geneeskunde om. Van homeopathie tot kleurentherapie. Het is niet dat ik als een gek aan het shoppen ben. Het enige wat ik kan zeggen is dat ik tijdens een zware chemotherapie een grote speelfilm heb gedraaid en dat me dat prima afging. Mijn leven staat niet in het teken van mijn ziekte. Natuurlijk, de ziekte is er, pregnant zelfs. Maar ik heb geen zin er nog meer tijd in te investeren."