Willem Vermandere heeft een aangrijpend lied geschreven over Vladslo.
In ‘t Praetbos buiten Vladslo, van God en mens verlaten, ligt de jonge Peter Kollwitz, in een massagraf van soldaten en ik ken geen vrediger wereld, geen roerlozer bomen, geen schoner kathedrale, om te bidden en om te dromen.
Je mag er ook nootjes rapen, of stilletjes mediteren, als z’op uw rechter kake slaan moe’j de linkere ook presenteren daar komen soms kinders spelen en geliefden heel teder vrijen, want ‘t mos is daar zo zacht, om te slapen en om te schreien.
Schaam je maar niet om je tranen, je mag daar ook nere knielen en prevel de dode namen van de dertigduizend zielen, ze kwamen uit Duitsland de moeders en de vaders in grote getallen, om zwijgend ‘t hoofd te schudden, ‘ach mein Kind ist hier gefallen.’
Voor al dat nutteloos sterven, al dat afgeknakt jong leven, waar is die God van den hemel, die ons hier vrede kan geven, waar zijn nu de dwaze officieren, al die leuzen zo lelijk gelogen, niets dan versteende vaders en moeders diepe gebogen.
In ‘t Praetbos buiten Vladslo, op dat massagraf van soldaten, staan nu Käthe Kollwitz’s beelden, van God en mens verlaten en ik ken geen heviger wereld, geen menselijker bede, dan die twee donkere stenen, die zo diepe schreien om vrede.
Käthe vatte reeds in december 1914 het plan op een herdenkingsmonument voor haar zoon te maken. Ze wou via haar kunstwerk ook spreken uit naam van alle ouders van wie een zoon was omgekomen.
