|
Hallo op het thuisfront , ja hier ben ik weer!!
Wat een avontuur , ik ben er nog niet goed van. En wat een geluk dat ik op deze computer terecht kan (ik ben "leraar", uitleg volgt veel verder).
Als je nu geen tijd hebt dan moet je er maken want wat volgt is het lezen waard , al zeg ik het zelf.
Gisterenmorgen had mijn gastheer Luc een dagje verlof genomen om met mij mee te wandelen van Zemst naar de vaart tussen Mechelen en Leuven in Kampenhout -Sas. Het was de bedoeling om de mooiste plekjes van zijn dorp te laten zien. Maar we zijn de deur nog niet uit of we zien de eerste sneeuwvlokjes neerdwarrelen. Normaal ben ik dan blij , maar gisteren eigenlijk niet. Dus heb ik al direct aan Luc gevraagd om mijn bache al maar over mijne rugzak en mezelf heen te trekken (Ik weet echt nog niet hoe ik dat zal moeten doen als ik alleen ben!!!) God zij dank dat we het bij het vertrekken gedaan hebben want het heeft geregend- gesneeuwd- gewaaid tot in de late namiddag.
We vertrokken langs het kerkhof naar de gekanaliseerde Zenne. Dan verder naar de Leestse kronkels langs de NIET-gekanaliseerde Zenne. Heel mooi, lekker koud , wat modder af en toe en heel veel kronkels. We komen een eenzame wandelaar met zijn hond tegen : "Naar Santiago? " vraagt hij droogjes. Gelet op de kille natte weersomstandigheden hielden we de conversatie heel kort (maar plezant). En dan verder over de E17 waar het weeral file was. Dan is het nog eens zo plezant boven op die brug, bij het begin van mijn onthaastingsproces!!!
We komen aan in Kampenhout-Sas en zijn aan een lekkere tas koffie of een kop warme soep toe.
Mijn regenzeil is niet waterdicht en de onderkant van mijn broek is al kletsnat van de sneeuwvlokjes in de wind. Ook mijn handschoenen zijn zeiknat en mijn vingers verkleumd.
"Maandag gesloten" hangt er op alles wat we zien.
Een optie is doorstappen naar kleinere établissementen langs de weg Mechelen - Leuven , waar ze alleen maar champagne verkopen, en waar je ook opgewarmd wordt, maar Luc houdt me op het rechte pad.
Heel vlug vier boterhammen naar binnen geschrokt ( ja gelijk een hond, zo snel) en dan een dikke knuffel voor Luc en weer een traan wegpinken. Zijn vrouw komt hem hier ergens aan het kruispunt weer ophalen.
Nu ben ik ECHT helemaal alleen.
Verloren lopen tussen Kampenhout-Sas en Leuven is niet mogelijk. Gelet op de stevige koude zijwind loop ik zo ver mogelijk van het kanaal, want ik ben ooit al eens op een nieuwjaarsnacht in ijskoud slootwater gesukkeld. Dat wil ik echt geen tweede keer meemaken.
Ik probeer wat luidop te zingen en tel de waterkiekens op de vaart om de tijd te doden.
Ineens een caféetje met de originele naam "Maritime". De deur staat open en er zitten 3 gasten aan de toog. "Meneer , we zijn gesloten, we zijn hier eigenlijk niet, want we zijn in den hof bomen aan 't snoeien". Ik doe of ik het niet begrijp en krijg toch een koffie , die ik al rechtstaande achterover giet. Die mensen uitleggen wat ik ga doen is bijna onbegonnen werk, gelet op het strontweer buiten. Ze verstaan het echt niet zo goed en verklaren me ...:?:.
Gelukkig stopt het met regenen/sneeuwen enkele km. voor Leuven en ik maak nog een ommetje langs het klein begijnhofken.
Ik had ook een kaarthouder in plastiek gekocht in een Amerikaans stockhuis waarvan ik de naam niet zal noemen (tussen Sint Niklaas en Lokeren). Die was voor de 2e dag in gebruik en de lasnaad scheurt al volledig open langs 1 kant. Dedju, diejen brol lag zeker al jaren in de winkel en is helemaal verduurd? Daarmee was ie zo goedkoop...
Het eerste wat ik doe in het centrum van Leuven is een schoenwinkel binnenstappen om een spray te kopen om mijn poncho waterdicht te spuiten. En dan trek ik verder naar collega Marc : daar wacht me een warme ontvangst. We eten lekkere thaise kost (van de meeneem THAI) en filosoferen wat over de vrouwen op het werk. We herkennen heel veel gemeenschappelijks. Ik durf niet in detail treden om geen vriendinnen te verliezen, want ik zie mijn collega's allemaal echt heel graag hoor. Maar zo eens een keer onder mannen filosoferen kan toch deugd doen.
Ik ben de ijskoude miserie weer vlug vergeten en droom al van Hoegaarden. Maar eerst repareer ik mijn kaarthouder met een stevige bruine sparadrap van de kliniek waar ge alles mee kunt plakken! En dan spuit ik (in zijn tuin) wel 4 keer een laag van voor en van achter op mijn regenzeil om het waterdicht te krijgen. Ik hoop dat het lukt.
Verslag dag 4: Vanavond geen bedje gereserveerd, lekker spannend dacht ik zo.
Ik vertrek ALLEEN via het administratief centrum naast het station van Leuven voor een stempelke in mijn camino-boekje ( de "Credential"). Ik loop verder naar de "abdij van 't park": het is en blijft droog weer. Ik pak een fotooke maar de kodak weigert dienst (na 4 dagen zijn de batterijen al plat). Ik loop verder naar Bierbeek langs wondermooie holle wegen en ronde kasseikes vol modder. Man, man, man ...
Ineens een meneer die in zijn garage aan het rommelen is: ik trek mijn stoute schoenen aan figuurlijk (want eigenlijk heb ik heel vuile botinnen aan) en vraag om 2 lege batterijkes te ruilen voor 2 volle voor mijn fototoestel. En ja het lukt. Da's ook weeral opgelost en ik voel me een beetje zoals een kind in de jeugdbeweging.
Ben echt blij dat ik dat gedaan heb want ik heb nadien nog veel mooie kiekjes gemaakt van al die verlaten modderwegen en ik heb van heel de dag geen winkel gezien.
Picknick op de bank in het zonnetje dit keer. Wat later nog een koffie in "café Odette" in Meldert. Ik zie ineens overal de modder van mijn schoenen op de vloer voor den toog liggen, maar dat hadden ze nog al gehad naar 't schijnt...Oef!!:-D
Ik wandel verder naar Hoegaarden en neem me voor om daar eten te kopen, want ik had de hele dag enkel maar café Odette gezien als stop- of bevoorradingsplaats. Verder alleen maar modder, holle wegen en omgeploegde velden.
Ik vraag de weg naar de dienst voor toerisme aan een jonge mevrouw: "Die is gesloten meneer, maar ge kunt er binnen langs achteren. ik loop even met U mee"
Dat was al een meevaller maar nu komt het.
Carolien van de dienst toerisme biedt me een B&B aan (de bakkerin had al gezegd dat het daar 80 euro kostte). "Is er echt niks goedkoper alstublieft want 100 dagen x 80 = 8000€ !? ":shock:
En wat nu volgt is niet gelogen:
Ze belt naar de "pastor" (een mevrouw) van Hoegaarden : die zit in Brugge...:cry:
Ze belt naar Mieke in Meldert die ook pelgrims ontvangt in haar huisje: alle bedjes volzet - onbeschikbaar wegens verbouwingen...:cry:
Ze belt naar de schepen van cultuur van Hoegaarden, en krijgt een tip.
Ze belt naar Louis, die heeft een schuur, maar dat gaat ook niet voor vandaag :cry:
Ze belt naar de eerwaarde zusters van het klooster naast de dienst voor toerisme: normaal ontvangen die geen mannen, maar misschien met mijne geloofsbrief van de genootschap en de uitleg dat het een echt NOODGEVAL is ( na al die voorgaande afwijzingen...) : neen de eerwaarde zuster overste aan de telefoon houdt het been stijf: Geen onderdak voor mij: cry::cry::cry::cry:
En nog geeft "Carolien van Hoegaarden" het niet op (ik heb ondertussen mijn GSM daar al in de stekker gestoken om op te laden en wacht geduldig op een stoeltje in de hoek...)
In Meldert is er een college en daar wonen nog 2 paters. Via een zoveelste telefoontje vindt ze het telefoonnummer van de paters.
Het is onze laatste kans en ze verheft haar stem een klein beetje aan de telefoon, "want een gemeente als Hoegaarden op de pelgrimsroute, moet toch voor zijn pelgrims kunnen zorgen hé?"
Dat vind ik ook natuurlijk.
Het is voor haar ondertussen al bijna tijd om haar kindje op te halen in de crèche!!
Pater Jacques , oftewel Jacobus - als dat geen toeval is !!! ...(hoe kan ik ooit nog zijn naam vergeten?) zegt ja !! Carolien is heeeel blij en ik dus ook: "Ge slaapt in het schoonste kasteel van de wijde omtrek". Ze pakt uit het rek nog een karton met 4 "Alpaide" flesjes (artisanaal bier uit Hoegaarden) om aan de paters te geven als welgemeende dank vanwege de dienst voor toerisme. Ik krijg er ook stiekem eentje mee om mijn emoties te verwerken straks.
Maar nu ben ik nog niet terug in Meldert (waar café Odette staat). Toevallig (of is dat reeds de 2e hulp van Saint- Jacques??) steekt Geert , de hoofdtuinman van de tuinen van Hoegaarden, op dat ogenblik zijn hoofd binnen in haar bureau.
"Geert gij moet seffens die jongeman efkens direct naar de paters van Meldert brengen !" klinkt het kordaat en een beetje gebiedend.
Geert kan alleen maar ja knikken en gaat eerst snel naar huis om zijn kinderen op de hoogte te brengen van die bijkomende klus!!
De dienst toerisme sluit. Ik dank Carolien van harte en trek mijn gsm-lader uit het stopcontact aan haar bureau. Ik beloof om ooit eens terug te komen om de tuinen te bezoeken. Geert pikt mij op in de poepchique taverne naast de dienst toerisme.
Ik wilde hem tracteren , maar omwille van zijn kinderen: "liever niet, want ze zitten alleen"
Er zit niks anders op dan mijn "Verboden Vrucht" (Hoegaardse specialiteit, voor zij die niks van bier kennen) ad fundum op te drinken.
En nu naar het college : een prachtig kasteel van enkele eeuwen oud (?) in een heel mooi en groot domein. Hij zet mij af aan de schooldeur.
Waar is pater Jacques ???
Ik loop door de lege gangen en klop op de deur van de directeur. Hij helpt me verder.
Na wat zoeken kom ik pater Henri tegen die ook al van mijn komst weet.
Ik mag slapen op de EHBO kamer van 't school...
Ik eet samen met de pater Henri en pater Jacques, de enige bewoners 's nachts van dit grote kasteel en school met 500 leerlingen.
We hebben een boeiend gesprek over opvoeden en over de jeugd en ook over Compostela en bedevaarten natuurlijk.
"Pater, is er hier ook ne computer waar ik eens op zou kunnen??"
"Maar ja, geen probleem" Hij gaat om de sleutel van het directiesecretariaat en laat me daar binnen.
Ik start een computer , maar ik weet geen paswoord natuurlijk. En hij ook niet !
"Ik zal mijn super ervaringen van deze 2 dagen niet kwijt kunnen" flitst er door mijn hoofd.
Maar nee, weer schiet St. Jacob ter hulp.
Pater Jacques heeft nog een sleutel van de computerklas : daar staan wel 25 computers overal verspreid.
Ik denk: die hebben vast en zeker ook wel een paswoord, of laten mij niet toe om op seniorennet te raken. (Zoals op het werk waar ook niemand tijdens de uren kan doorklikken naar die site voor oudjes en senioren)
Maar het wonder is geschied: ik klik gewoon op het blokje leraar , en ik kan mijn ei kwijt.
Ik hoop dat het jullie smaakte. En stiekem hoop ik ook dat ik niet alle dagen zoveel zal meemaken, want ik zit hier al meer dan een uur....
En nu snel afsluiten en nog even samen met pater Jacques naar Canvas kijken: het gaat over het werk van de Vlaamse missionarissen.
Ik hoop dat hij een aftrekker voor mij heeft zodat ik mijn bierke nog kan proeven !!
Slaapwel en tot over enkele dagen !!
pelgrim Mark
|
Ik ben mark dejongh
