01-04-2012 om 00:00 geschreven door opie

:-)Normaal mag een pelgrim maar 1 dagske blijven in deze "herberg",
maar er wordt zonder veel problemen een uitzondering gemaakt voor de "echte" die al van "ver" komen...
Ik eet die avond in het kleine refterke mijn oud brood op. Bij mij slaapt een pelgrim, 71 jaar oud, uit Parijs, die onderweg is naar Jeruzalem!! Een diepchristelijk man die in Frankrijk zoveel mogelijk in kloosters slaapt, dank zij de tussenkomst van zijn 2 zonen, 2 priesters in de regio van Parijs... En 's nachts komt er nog een Nederlandse pelgrim bij ons bij slapen.
Ik sta al om 6u op om naar de laudes te gaan in de kathedraal en de pelgrimszegen te ontvangen samen met de man uit Parijs en Jean-Louis en Denis, 2 vrienden die vandaag hun zoveelste pelgrimstocht starten van Vézelay naar Lyon, waar Jean-Louis ergens in de buurt woont.
Op het kamerke waar ik slaap is er een bed kapot. En om 9u30, wanneer de pelgrims normaal allemaal vertrokken zijn, komen er 2 jonge nonnekes in hun lange pij binnen met een gereedschapskist en een boormachien in de hand om dat bed te repareren.
Mijn ogen rollen uit mijne kop. "Vous avez deux "mains droits" mes soeurs" laat ik me ontvallen.
Zuster X (ik ken haar naam niet) richt haar boormachine al lachend op mij : "pas op, ik ben gevaarlijk".
Ik maak me gauw uit de voeten , anders moet ik misschien nog helpen, en ik ben al zo handig ...
Ik trek dan het kleine stadje in en haal een pakje met landkaarten op dat mijn vrouwtje me "poste restante" opstuurde in het postkantoor van Vézelay. Dan zoek ik de toeristische dienst op want daar staat een PC. Ik ben er 2 uur bezig om de belevenissen van de laatste dagen te vertellen en het kost me welgeteld 12€€ , flink wat geld, om al die verhaaltjes te vertellen. Maar het was nodig hé want ik ben al enkele dagen "off-line" geweest.
's Middags eet ik op mijn eentje een salade in een klein restaurant en in de namiddag wandel ik wat rond en bezoek een dame uit Verviers die naast de kathedraal een klein winkeltje / atelier heeft waar ze echte iconen schildert volgens de geldende regels. De dag vliegt snel voorbij en bij de vespers 's avonds ontmoet ik Eric Heyna. Het is een Franse pelgrim, die nog niet lang vertrokken is en ook via Le Puy wandelt naar Santiago. Maar hij wil de pelgrimstocht HEEN en WEER stappen gedurende 5 maanden. We hebben direct een heel intense band met elkaar.

pelgrimsgroeten

Mark

01-04-2012 om 00:00 geschreven door opie

04-04-2012 om 00:00 geschreven door opie

Bijlagen:
Santiago 29-02-12 tem 26-04-12 (461).JPG (52.3 KB)   

Ik sta op en er hangt een geurtje in de bungalow: Ik heb mijn Damarke wat te dicht bij de chauffage gehangen, verdorie toch...
Gelukkig is ie niet verder gekrompen , of verbrand, want hij is al nipt door te wassen bij 50° vorige week ergens ...
In la douce France is er heel veel gesloten op maandag. Ik weet dat al uit ervaring.
Het enige plaatske waar ik me kan bevoorraden vandaag is in Anost op 18 km van de Lac des Settons.
Bovendien passeer ik ook morgen, dinsdag, nergens voorbij een winkeltje waar ik me kan bevoorraden: dinsdag wordt een "bosdag" in de Morvan.
Bij het vertrek zie ik een lokale fietser met een stokbrood: Hij stelt me gerust : in Anost is "het" op maandag ook open.
Een pak van mijn hart, want een dag stappen zonder eten op GR paden is onmogelijk (voor mij).
Ik heb ondertussen ook al proberen bellen naar de gite in Athez waar ik wil overnachten, maar ik kom steeds op een antwoordapparaat terecht.
Ik heb in mijn bungalow toevallig vanmorgen boven de dampkap ook de telefoon van het gemeentehuis van Anost gevonden, en daar weten ze te vertellen dat het een verkeerd telefoonnr is dat wordt vermeld in mijn reisgidsje (Lepère) Vezelay - Le Puy-en-Velay ....(misschien een helpende hand van St.Jacques deze morgen?)
Op de picknick aan een tafeltje van een buitenverblijf aan de bosrand, eet ik alles behalve 1 boterham op. Maar ik nader de winkel toch om mijn eetvoorraad weer aan te vullen. Terwijl ik nog wat nageniet van mijn lekkere picknick passeren daar de 2 pelgrims die ik in Vézelay een dag voor mij zag vertrekken.
Om 14u30 kom ik aan in Anost. Wat later kom ik de 2 pelgrims van Vézelay ook weer tegen : "Ik zit hier te wachten tot de winkel opengaat" roep ik hen toe, en ze wandelen rustig verder.
De eerste winkel ( een supermarkt), maar ook de bakker, de beenhouwer , het café-tabac, alles is gesloten.
Dan loop ik verder naar het gemeentehuis.
Ook dat is gesloten op maandag, maar ze doen open voor "Urgences" hangt er op de deur. Ik vind dat het toch wel dringend is, mijn probleem van deze maandag.
Ik klop en leg mijn geval uit : "Ha ben jij die pelgrim die deze morgen belde ?" zegt de mevrouw.
Ik krijg een stempelke en het advies om naar het 2e winkeltje 100m verder te gaan ofwel naar de pizzeria op het plein ernaast.
De tweede winkel gaat open om 16u volgens een kaartje met de openingsuren dat aan de deur hangt.
Ik besluit nog 3 kwartier te wachten want anders heb ik niks om te eten voor de avond en ook niet voor morgen dinsdag.
Het is 16u10 en nog steeds geen beweging in dat winkeltje ...
De eigenaar woont wat verder, maar de buurman wil zijn adres niet geven.
Laatste hoop : de café- pizzeria daarnaast.
Er hangt een handgeschreven papierke aan de deur: "ouverture 17h".
Daar zit niks anders op dan weer te wachten. Ik vind nog een appel in mijn rugzak
Om 17u stipt komen er 2 mensen toe en ook wat caféklanten . Het is de bazin met haar duim in een groot verband die  terugkomt van het ziekenhuis: ze had  's middags met een broodsnijmachien voor baguettes in haar duim "gehakt" en ze was voor verzorging naar het ziekenhuis gevoerd.
"De keuken opent pas om 18u meneer ..."
Wat een dag, wat een dag
Nog een uur wachten, ik bestel een biertje, en na een half uur een tweede.
Een tooghanger vraagt : "Tu veux encore une mousse?" Ik begrijp hem niet goed en knik ja.
"Une mousse" is het dialect voor een biertje , dat viel mee, maar 't was wel mijn derde op een nuchtere maag.
Gelukkig was de pizza heel lekker en groot.
Ook heb ik van de bazin nog een oud stokbrood van de dag daarvoor kunnen overkopen voor 1€
Om 19u heb ik  nog 5 km te stappen naar mijn dortoir communale.
Weer het bos in.
Ineens sta ik oog in oog met een hert aan de bosrand. Toch nog een leuke ontmoeting om die klotedag af te sluiten.
Wat verder mis ik een GR pijltje en loop een kwartier alle mogelijkheden af op dat kleine "kruispunt". Ondertussen belt mijn dochter Katrijn: "Papa waar zit ge met Pasen, we gaan je komen bezoeken!" "Al die moeite moet je niet doen , mijn kind, ik trek mijn plan en weet echt niet waar ik dan zal zitten in deze desolate streek. Bespaar jullie die moeite om zo ver (meer dan 700km enkel ) heen en terug te rijden op een weekend met jullie 2 kleine spruiten al  die uren in de auto." Ik heb het even kwaad...
Uiteindelijk had ik een klein GR-pijltje in het schemerdonker in het bos gemist...
Ik begin me te haasten want de avond valt hier snel.
Maar haast en spoed is zelden goed : Ik schuif uit en val op mijne zijkant => mijn heup, mijn knie en mijn onderbeen zijn geschaafd , want Drappy, de rugzak  laat niet met zich sollen en liet me een flinke totter maken.
Gelukkig geen verrekking of nog erger en een kwartierke later ben ik in mijn gite aangekomen in het donker.
Er slaapt nog een studente landbouw en haar hond. Pauline maakt nog een lekker tasje thee voor mij en we eten samen nog een boterhammetje met zelfgemaakte paté die ik in Anost kreeg van een dame die toevallig aan het winkeltje passeerde en aan wie ik om wat eten vroeg...
Vlug een douche en het is weeral bedtijd want de volgende etappe naar Larochemillay is er een van 35km volgens het boekje.

Pelgrimsgroeten
Mark

04-04-2012 om 00:00 geschreven door opie

Vandaag, dinsdag 3 april, wil ik van Athez naar Larochemillay stappen, 35km.
Ik ben juist een maand geleden vertrokken en heb al een goeie 720 km gewandeld.
Wat gaat het allemaal snel hé , ook voor een pelgrim die wil onthaasten.
Ik ben al rond een uur of 7 wakker, en de hond van Pauline, de studente landbouw die ook in de gite slaapt, staat al te wachten om met me te spelen. Pauline niet ...
Weer besluit ik om de GR kelk niet tot op de bodem te nuttigen en laat de beklimming van de Haut-Folin ( het hoogste punt van de Morvan) links (eigenlijk rechts ) liggen. Voor wie het niet zou weten : "Haut" is het Frans voor "hoog"...

Ik wandel rechtdoor richting St.Prix en picknick in een klein bushokje.
Daarna begint het zowaar te regenen, na 3 weken zonder 1 druppel nat.
Ik moet nog uittesten hoe ik alleen mijn poncho moet aantrekken over mijn Drappy en mezelf.
Voorwaar geen simpele klus, zeker niet als het rap moet gaan, maar in gedachten heb ik de oefening al dikwijls uitgevoerd de voorbije dagen. Mijn plannetje werkt perfect en de poncho zit al vlug op zijn plaats. Maar de wind maakt dat mijn broek wat later kletsnat is , en die poncho blijkt nog steeds  niet zo waterdicht als ik had gehoopt. ondanks het bespuiten met de spray in Leuven.
Mijn planneke en de wegbeschrijving (in de kaarthouder die aan alle kanten vol tape hangt ondertussen) en mijn fototoestel en portefeuille zijn ook al nat. Ik geef alles een ander plaatsje in mijn vestzak in plaats van in mijn broekzak.
Ik stap door en loop via de GR het  bos in. Hier komt de regen er zo niet door, maar alles wat nat is blijft wel nat...
Boven op een berg kom ik ineens terecht in Bibracte, een stad uit de tijd dat Julius Caesar onze contreien veroverde. Deze nederzetting van enkele tientallen hectaren groot lag boven op een berg waar nu een groot bos is.
Er gebeuren daar opgravingen en reconstructies onder een grote tent : echt de moeite waard, zeker als het droog is.
Ik blijf niet hangen want het is ferm koud, ik ben doorweekt en op de koop toe hangt er daarboven een dichte mist. Ik raak er op een open vlakte de gr-tekens kwijt...
Wat nu, terug, en weer zoeken maar niks te vinden in die stomme mist. Maar dan zendt de heilige Jacobus ineens een man naar mij, 't is te zeggen ik zie daar in dat rotweer iemand aan een schommel, bevestigd aan een grote boom, staan met zijn zoontje en ik vraag hem de weg.
En ja hoor , hij kent de GR route daar en zet me direct weer op het rechte pad: ik was vergeten rechtsaf te draaien tussen die bomen ...
Dat was effe geluk hebben, dat er in dat heel slechte koude en natte weer toch nog mensen "buiten lopen".
En dan was het alsmaar bergaf , maar weer met losse keien soms.
Ik zie nog een houthakker een hele hoge dode boom vellen : 1 minuutje werk met zijn kettingzaag en dan nog een kwartierke sleuren met zijne tractor.
Nog een heel uur door de regen stappen en ik kom aan in Larochemillay.
Ik heb nog steeds geen contact gekregen met de verantwoordelijke van de gite communale en bel terug naar het gemeentehuis van onder de hangar op een boerenhof waar er geen loslopende hond is. Ze hadden me toch wel de verkeerde GSMnummer doorgegeven zeker
Hoe is dat nu mogelijk denk ik dan in zo'n klein dorp waar iedereen iedereen kent ?!
Ik bel doorkleumd en onderkoeld naar het goeie nummer maar krijg weer geen antwoord!
Dus bel ik terug naar de "mairie" en zeg dat ik niet wil buiten blijven staan in zo'n hondeweer.
"Nee nee meneer , ga alvast maar naar boven ( Larochemillay ligt boven op een heuvel verdorie, en dat pikt als je kleddernat bent na zo een dagje stappen...) en de gite ligt daar naast de kerk. Wij zullen de verantwoordelijke voor U proberen bereiken".
En ja hoor, als ik daar een kwartier later aankom staat ze me juist op te wachten, een jonge dame met enkele kleine kinderen in haar auto die ze juist van school had opgehaald.
Eind goed, al goed, weer een dagje om niet al te snel te vergeten.
Maar nee het is nog niet gedaan.
Na het uittrekken van al mijn natte spullen zie ik 3 jonge gasten in de keuken : bonjour ...
Ze zijn van Lokeren en hun ouders zijn nog boodschappen gaan doen (12km verder, maar met de auto is dat niet zo erg ver hé). Het wordt nog een gezellige babbel , en ik mag nog wat ravioli van hen meeëten ( gelukkig maar, want mijn blikje ravioli was wat klein uitgevallen als souper). Als toetje op de taart krijg ik ook nog enkele glaasjes rode wijn erbij!!
En nog voor mijn souper komen er nog 2 waterkiekens aan (lees pelgrims): Denis en Jean-Louis.
Ik had ze al ontmoet op het ontbijt in de gite van Vezelay en gisteren ook in Anost waar ze me passeerden toen ik stond te wachten.
Met hen heb ik lekker gezellig ontbeten vanmorgen en nu zullen we weer een gite en zelfs dezelfde kamer delen denk ik (er zijn maar 6 bedden in die gite van Issy l' Eveque).

Woensdag 4 april
Vandaag was het off road stappen : dit wil zeggen ik volgde de GR niet maar ben recht naar Luzy gestapt (12km) om daar eten te kopen voor vanmiddag en vanavond. Het deed raar om nog eens een winkeltje te zien dat geopend was !
Gelukkig bleef de regen weg en had ik tijd om wat koetjes in de weide te fotograferen, alsook een grote muskusrat die een vijvertje over zwom.
Ik vergat nog bijna te vertellen dat ik vanmorgen een kleine levende tor uit mijne (nog natte) bottin haalde.... Hoe die erin kwam weet ik niet. Als groene jongen heb ik hem maar door het venster buitengezet, in plaats van hem te vermorzelen onder mijn schoen.
En ook leuk om te vermelden : ineens staan er na die regen van gisteren heel veel groene blaadjes aan de bomen .
Het landschap zal er in de komende dagen heel anders uit zien. LENTE !!!
De bibliotheek gaat hier sluiten om 17u en ik zal mijne gite eens gaan zoeken.
Stel het wel daar. Ik doe hier hetzelfde onderweg naar Le Puy en Velay;

Pelgrimsgroeten
Mark

PS. het zal weer wel enkele dagen duren voor ik een PC vind, vandaag was echt toeval !!

04-04-2012 om 00:00 geschreven door opie

05-04-2012 om 00:00 geschreven door opie

06-04-2012 om 00:00 geschreven door opie

Ben ik wel een echte pelgrim?
Ik denk het nog niet , ik ben zoals ik ben...ik heb zelfs 2 telefoontjes bij: 1 voor lokale reservaties in Frankrijk, en 1 van thuis.
Ik voel me nog geen echte pelgrim, want toen gisteren het Telenet-netwerk overal uitviel had ik het even moeilijk. Mijn Franse GSM is namelijk ook al geblokkeerd.
Bij de aankoop van je SIM-kaartje (enkele weken terug in Rocroi) moest ik papieren invullen. Ik heb dat mooi gedaan samen met de verkoper in het gazettenwinkeltje maar er is wat misgelopen bij de Franse post, terwijl ik zeker weet dat ik de enveloppe direct in een postbus heb gedropt daar.Maar  de enveloppe is blijkbaar nooit aangekomen. Nu na enkele weken hebben die mannen van SFR hem toch wel geblokkeerd zeker, de kl...zakken. Ik kan hem niet meer opladen en als ik naar een herstelnummer bel werkt het niet want ik heb ook geen belkrediet meer. Dat noemen ze een vicieuze cirkel!
Ik wou dat ik een echte pelgrim was en mijn GSM kon missen...
Ondertussen is het contact met de Belgische provider wel weer in orde gekomen, en als ik hier niet te ver in de bossen zit kan ik sms-jes maken of bellen. Maar soms zit ik uren zonder netwerk!!
Gelukkig went dat snel en dan voel ik me weer wat meer pelgrim

Mark

07-04-2012 om 00:00 geschreven door opie

We vertrekken samen vanuit Issy l'Eveque richting Bourbon Lancy. Maar ik ga eerst nog langs bij de plaatselijke kruidenier om een nieuwe oplaadkaart voor mijn GSM. Het is er hemels druk met allemaal eenvoudige plattelandsvrouwen die elkaar kennen en daar hun inkopen doen. Ik krijg, voor het eerst sinds lang stress, omdat mijn 2 maten buiten op mij staan te wachten…
In Grury kunnen we ons, volgens de Lepère-reisgids weer bevoorraden. Maar in de praktijk is de bakker verdwenen, en ook het kruidenierswinkeltje is er niet meer. De streek loopt hier leeg;
Gelukkig hebben we nog voldoende  brood om te overleven.
In Bourbon Lancy slapen we buiten het centrum bij een Zwitserse boerin. Mijn 2 gezellen nemen de kortste weg , en ik loop naar het centrum van Bourbon Lancy om een nieuwe SFR-sim kaart voor mijn "Franse GSM" te zoeken. In de cafe-tabac hebben ze er geen meer, maar 2km verder is er een gsm winkel en daar hebben ze het wel denkt de madame.
2 km op het einde van een dag heen/terug is wel veel met een rugzak. Maar ik ben dapper , ik ga ervoor want ik wil een nieuw SIM-kaartje hebben.
Altijd maar rechtdoor lopen langs de hoofdweg richting  Moulins, dus op de koop toe is het nog saai stappen.
Ik vind het GSM-winkeltje zonder problemen, maar geraak daar ook niet gesteld. "Misschien in den "Atac", het grootwarenhuis hiernaast mijnheer?" . 
Daar hebben ze spijtig genoeg geen SIM kaartjes, alleen maar herlaad- dinges aan de kassa...
Heel die omweg voor niks.
Ik bel naar Christophe en vraag hem om van op zijn PC thuis mijn gsm te deblokkeren want ik kan hem nog steeds niet heropladen. Ik voel me niet zo happy...
En nu zoeken naar  de boerderij in Chevagny. Ik doe een auto stoppen : "eerste links" zegt hij. Een minuut later komt die auto terug in de andere richting gereden. Hij had gezien dat het niet de eerste , maar de 2e straat links was en keerde speciaal terug om me dat te vertellen !!! . Zou jij hetzelfde gedaan hebben voor mij ???
Ik kom een uur of 2 na mijn copains doodmoe toe. Ze hebben er wel wat plezier in dat al die moeite voor niks is, het zijn dan ook ECHTE pelgrims die al 2 keer in Santiago zijn geweest. (maar die 2 deden het wel steeds maar in stukken van 1 maand)
Onze Zwiterse gastvrouw kookt super lekker voor ons en het wordt een gezellige avond en een rustige nacht op de grote boerderij.
De Zwitserse is een "echte boerin" die haar land verliet om hier van nul te beginnen in een streek waar er "veel meer ruimte" is. In het begin moest ze de boerenstiel echt leren, en van haar geburen-landbouwers kreeg ze niet echt veel steun. Maar nu loopt alles veel beter, en ze kweekt ook renpaarden op haar domein. Op het erf slapen 2 pauwen in de boom.
Ondertussen probeert zoonlief van thuis uit tevergeefs mijn GSM nummer te deblokkeren en weer op te laden.  
Weer een stapke dichter bij St Jacobus in Spanje.

Mark

07-04-2012 om 00:00 geschreven door opie

6-4-2012
We vertrekken om 9u en maken een omweg naar een heel mooi oud kerkje dat 1km buiten de route ligt in St Aubin: We bewonderen er muurschilderingen uit de XIIe eeuw, SUBLIEM. Dan komen we nog juist op tijd aan op de middag in Diou om daar onze inkopen te doen in de supermarkt voor ze sluit om 12u30. Ik doe mijn voorraad van chocolade, banaan en appels, brood en salami op.
Terwijl ik boodschappen doe heeft Jean-Louis ons verblijf voor de avond kunnen regelen: We slapen in klein "kotje" van de gemeente St. Léon, dat te reserveren is  via  het gemeentehuis. Wat we niet  wisten is dat die mairie gesloten is op goede vrijdag
Jean-Louis belt dan maar naar de apotheek in dat dorpke , en ja , die geeft het telefoonnummer door van de adjunct burgemeester, en na nog wat extra telefoontjes van Jean-Louis hebben we gelukkig een dak boven ons hoofd vanavond.
Ik wil direct gaan picknicken (moet ge dat zo schrijven ??) maar Denis heeft een gezellig restaurantje gevonden met een compleet dagmenu van 12€€. De naam is niks origineels : "La tradition" maar het zit er stampvol, en pas binnen een kwartierke kunnen we in een hoekje een aperitief drinken, in afwachting van een tafeltje dat vrij komt.
Jean-Louis heeft zijn twijfels om te gaan dineren want we moeten nog 5u30 stappen !! Dat is wel een heel lang eind
Maar Denis is niet om te praten en gelukkig voor hem is het hééél lekker (charolaise-vlees) en het gaat er goed vooruit. We zijn na een uurke buiten en hebben de drank sober gehouden. Wel hebben Denis en ik het zakje, waarin ons bestek en onze serviette zat, gevuld met respectievelijk wat peper en zout. Gelukkig hielden de uitbaters ons niet al te zeer in het oog. We zaten wel opvallend hard te lachen ...
Bij het buitengaan, om kwart na 2, ontdek ik dat de serveuze van Hoboken afkomstig is en al sedert 6 jaar in Frankrijk woont.
Wat is de wereld klein !!
Ik betaal heel het eetgelag met mijn bankkaart en mijn gezellen betalen mij met cash geld terug, want er is daar (weerom) geen geldautomaat. Zo kom ik terug aan wat baar geld.
Onze tocht verloopt vlot: geen te zware hellingskes en goed begaanbare wegen . Het is al anders geweest in de Morvan vorige week...
De aankomst om half 6 in de gite is ontnuchterend : Een klein kamerke met 1 tafel en enkele stoelen, een lavabo om de afwas te doen, een toilet en maar 2 veldbedden.
Gelukkig heb ik mijn matraske bij.
Ondanks onze aankopen van die middag gaat Denis bij de lokale bakker weer wat lekkers afhalen: Hij koopt voor ons 3 een aardappeltaartje ( nee, geen appeltaartje)  en laat dat daar in de microgolfoven opwarmen. Ik koop het dessertje. In de winkel naast de bakker kopen we 3 bierblikjes. Denis is een echte Franse Boergondiër. En wij genieten mee.
De nacht verloopt niet zo goed: De veldbedden kraken enorm . We zingen "Pour un flirt" van Michel Delpèche, maar voegen de daad niet bij het woord...
Denis en Jean-Louis proberen stil te liggen , maar dan krijgen ze krampen, dus ze houden mekaar en mij een hele poos wakker. Voor we gaan slapen nemen we nog wat actiefoto's in dit uitzonderlijke kader en lachen ons een breuk.
Ik kreeg deze morgen wel een pluim dat ze mij niet hadden gehoord.
Maar mijn nacht op die flinterdunne matras die zichzelf opblaast op een kille stenen vloer, was ook niet zoals ik het graag gehad zou hebben.
Dat hoort er allemaal bij denken we dan en blij gemutst vertrokken we deze morgen weer op weg.

Pelgrimsgroeten
Mark

07-04-2012 om 00:00 geschreven door opie

Ja ik ben ze alweer kwijt , mijn 2 goeie maten
Na een hele maand alleen, vond ik het best wel fijn om samen met hen op te trekken gedurende die 2 dagen.
Ze moeten naar een feest van iemand in de familie die 60 wordt...
Ik probeer me nog uit te nodigen, maar dat lukt niet, want ik heb gene plastron bij.
Jean-Louis dropt de sleutel van de kleine gite in de brievenbus van het gemeentehuis  van Léonen onder een druilerige regen gaan we die mistige ochtend weer op pad.
In Bert, na 12km. (zo heet dat dorpje) hebben ze afgesproken aan het kerkje met de vrouw van Jean-Louis.
En zo ontdekken we nog dat wij, de stappers deze morgen heel veel geluk hebben gehad.
Jean-Louis zijn vrouw had "emmers" water over haar auto gehad onderweg;
Ik mag er niet aan denken, wij kwamen er vanaf met wat druppels in de mist.
Vanaf vanmiddag moet ik weer zelf mijn kaart lezen, en mijn logies zoeken. Mijn 2 companen vragen of ik nog mee ga eten met hen in een klein restaurantje daar, maar ik wil het afscheid niet te lang uitstellen en ga niet in op hun mooie aanbod. Beter een korte pijn denk ik, want ik vrees dat het afscheid me anders heel zwaar zal vallen. Ik picknick een eindje verder in Bert in de kou aan de rand van een mooie vijvertje met zicht op het plaatselijk zwembad.
Het worden nog moeilijke dagen : morgen Pasen, maandag weer alles gesloten en dan dinsdag en volgende dagen de eenzame bergen in.
Ik moet morgen, met Pasen, zeker voor de middag in Arfeuilles geraken , en dan hopen dat de bakker nog open is!
Als dat niet lukt wordt het schooien om wat brood hier en daar...
We zullen wel zien.
Eerst vanavond in Droiturier nog lekker aanschuiven in de chambre d'hôtes . En weer slapen in een zacht bed zal ook deugd doen.
Morgen slaap ik in een bungalow op de camping in Saint Clément. Waarschijnlijk blijf ik daar een dagje rusten, want zonder het echt  te willen heb ik deze week verschillende dagen van +/- 30km op een zwaar terrein achter de rug.
En dat laat zich voelen: mijn linker schouder heeft ambras met "Drappy" de rugzak.
Ik zal "Drappy" vanavond eens goed insmeren met wat Voltaren gel, dan zal het wel weer beter gaan (of zou ik beter mijn schouder insmeren? )

Tot binnen een week pas waarschijnlijk !
Hopelijk wordt het geen te slecht weer , want de tijd van stralende zon is voorbij zeggen de "locals" hier.
Komt wel goed

Mark

07-04-2012 om 00:00 geschreven door opie

Toen ik de bibliotheek (te) haastig verliet bij  sluitingstijd, vergat ik mijn boekje met de wegbeschrijving daar op een stoeltje. Ik sta buiten nog wat te treuzelen en ben langzaam  een klein eindje verder gewandeld. Ineens komt er een dame van de bib aangelopen met mijn boekje. Wat een geluk, ik kan me niet voorstellen hoe ik het zonder dat ding hier zou moeten stellen in deze streek!!!

In de gite vind ik Denis en Jean-Louis terug en samen trekken we even naar de kerk naast onze gite. Daar staat een mooi beeld van St Jacobus. Ik ga hem even danken dat ik mijn boekje terug heb gekregen!

pelgrimsgroeten
mark

07-04-2012 om 00:00 geschreven door opie

Na de eenzame picknick in Bert trek ik via Loddes en Andelaroche naar Droiturier. Het zijn lichtlopende macadamwegeltjes in een prachtige natuur! In alle weiden staan er veel koetjes en ik voel me niet alleen.
Achteraf hoor ik van Jean-Louis en Denis dat het restaurant in Bert werd uitgebaat door een koppel uit de Kempen. Ze kwamen daar ooit eten als toerist, en vroegen of het resto te koop was. Dat was toen niet het geval , maar ze lieten toch hun adres achter. Thuis in België krijgen ze de boodschap dat ze de zaak toch kunnen overnemen. Ze verkopen hun winkel in ?? en trekken naar Bert...
In Droiturier bezoek ik nog even de gerestaureerde kerk en kom dan aan bij Brigitte.
Het is er een kleine dierentuin : een "gepensioneerde" blinde-geleide hond, nog 2 andere honden en een papegaai. Het avondmaal is heel lekker en Alice eet ook mee, haar kleinkindje van 2 jaar. Echt gezellig. Ik kan ook nog een uurtje op de pc mijn verhaaltjes bijwerken  (gelukkig maar) en ik zie dat ik na 5 weken al mijn 6700e bezoeker heb. (140e in de top 200 van de blogs op seniorennet, wauw!!).
Op Pasen vertrek ik met enkele paaseitjes en een potje zelfgemaakte confituur van Brigitte in mijn picknickdoos. Brigitte heeft me super in de watten gelegd. De eerstvolgende dorpjes zijn Chatelus en Bruyère.
Ik moet op tijd in Arfeuilles raken want de bakker sluit op de middag !!!

Pelgrimsgroeten 

Mark 

08-04-2012 om 00:00 geschreven door opie

Pasen 2012. 
Om nooit te vergeten: bij het vertrek in de gîte in Droiturier krijg ik een potje zelfgemaakte confituur mee en enkele paaseitjes.
Ik wandel recht naar Arfeuilles, via Chatelus en Bruyère, waar ik bij de bakker 2 broden koop. De kleine bakkerij staat proppensvol mensen die allen hun  reuzegrote paasbestelling komen afhalen. Het is er een gezellige drukte, maar ik voel me niet echt op mijn gemak: telkens er een klant buiten gaat zie ik het broodrek in de winkel steeds meer leeg geraken. En als het eindelijk mijn beurt is schiet er echt niet veel meer over. 
Dan is het tijd voor een picknick maar het is maar 6 graden. In de café-tabac is het alleen maar "tabakwinkel" en geen "café". Dus ik stap verder en boven op een heuvel vraag ik of ik even binnen mag om te eten aan een meneer en mevrouw op het terras van hun huisje.
Er woont  een oude dame alleen. Haar 2 kinderen en hun familie zijn op paasbezoek. Ik voel me niet op mijn gemak maar dat duurt maar even : apéritif maison (champagne) en dan een glas  rode wijn helpen me om me thuis te voelen..... Als mijn boterhammetjes op zijn krijg ik nog een lekker stukje taart aangeboden.
Ik heb wel effe geluk zegt de oma, dat haar kinderen op bezoek  zijn want als ze alleen was zou ze me misschien niet hebben binnengelaten
Ze vindt het ook wel een beetje gevaarlijk voor mij : zo alleen....
Ik zeg haar dat ik me voel als een heel klein vogeltje in de handen van Onze Lieve Heer. En tot nu toe is dat altijd al super goed afgelopen vind ik, hopen dat het zo blijft;
Een heel gezellige babbel nog met die toffe familie en dan trek ik vol goeie moed opnieuw verder, maar eerst nemen we nog een mooie foto van ons allen op het terras in het kille zonnetje.  Ik krijg nog een mooie chocolade paashaas mee als souvenir, die ik in de namiddag begin te verorberen in Charguéraud op een bankje, want ik ben moe...Ik was al gepasseerd in La Croix des Chabannes (wat een leuke namen toch hier voor al die gehuchtjes)
Enkele uren verder in het bos staat een auto uit NL. aan een huisje.  Ik zeg  "dag" en prompt krijg ik iets (een Heineken) aangeboden om te drinken op het terras van de vrouw des huizes. Het is al wat warmer gelukkig dan vanmiddag. Een beetje later komt de heer des huizes erbij zitten, hij was zijn gras aan het afrijden...Het zijn 2 Rotterdammers.
Weer kom ik niks te kort en ik krijg nog een busje ravioli, wat energiekoeken, en wat snelverband mee (dat had ik niet mee van thuis). Toen ik enkele dagen terug een goeie totter maakte 's avonds in de afdaling ontdekte ik dat een schaafwonde snel opgelopen is, zodus vroeg ik het nu maar aan die lieve mensen...
De gastvrouw vertelt me nog dat de kat met een adder aan het spelen was die middag...

Ik kom veilig aan rond half 7 in camping  les Plans in St. Clément en ik slaap in bungalow Hortensia.
De sleutel  ligt onder de mat. Ik zoek eerst tevergeefs naar de sleutel onder de mat van bungalow les Bluets want ik was vergeten dat er nog een last minute wijziging naar mij was doorgebeld...

Na de douche en het eten ga ik wat wandelen. In de bungalow bij de buren vraag ik een zakje thee. Het is  al donker. Ik moet binnenkomen. Een opa ("je suis le patriarch")  is daar met zijn kinderen en kleinkinderen op paasweekend in 2 bungalows. Weer een glaasje wijn en wat theezakjes en wat klontjes suiker cadeau gekregen. 
Ik trek rond half 10 terug naar mijn bungalow en de patriarch gaat mee naar buiten om zijn pijp te roken:
"Waar is uw vrouw?" "Die is het afgebold en heeft me laten zitten met de kinderen." Hij komt al meer dan 20 jaar telkens met zijn familie naar die camping met Pasen.
In 1958 vocht hij met het Franse leger in Algerije: Ze zijn vertrokken met 20 en 2 jaar later kwamen ze terug naar huis met 6. Meer dan 50 jaar later heeft hij "er nog steeds veel last van..." "Tot morgen en à propos, hoe ken jij Filip, de eigenaar van de camping?" vraagt hij nog.
Al die gastvrijheid en goedheid, ik ben er echt niet goed van.

Maandag: 2e paasdag 

Ik wordt wakker om half 9 en heb vannacht 11u geslapen. Het regent zachtjes heel de tijd door.
Ik veeg de bungalow proper met een borstel, zoals gevraagd  in ruil voor het gratis verblijf. Om 10u30 stipt staan de buren aan mijn bungalow : zoals afgesproken nemen ze me mee MET DE AUTO naar de paasmarkt in Le Mayet de Montagne, een klein stadje in de buurt. Ik heb daar een paraplu gekocht en een nieuwe sim kaart voor de GSM. Verder nog wat bananen en Franse kaas.
Ook een zakje paaseitjes voor Jules, Tom en Oscar, de 3 lieve kinderen van het koppel dat me meeneemt. Ik zeg hen : "je moet ze tellen om te zien of er even veel in zitten voor elk van jullie" Onmiddellijk begint de jongste te tellen : 20 eitjes, elk 6 en 1 voor mama en 1 voor papa. Dat is dan weer goed opgelost. Mama is een verpleegster, papa werkt op een bedrijf dat industriële afval verwerkt.
Bij de bakker moet ik van hen een gebakje  kiezen om straks samen met hen op te eten!!!
Al die vriendschap is ongelooflijk om te ervaren!!!

De wereld is nog lang niet om zeep !!!
Ik tik dit verhaaltje op het terras buiten (binnen heb ik geen internet verbinding) op een iPad van de papa van de drie jongens.("pas de problème, fais-ce que tu veux")
Sorry voor de tikfouten (die ik nu, enkele dagen later verbeterd heb) : de pc verandert voortdurend al wat ik typ naar het Frans !!!
Morgen ga ik weer verder op stap richting Santiago.. .
Ik trek de bergskes van het Centraal Massief in !!!
Hopelijk wordt het niet te koud daarboven. En hopelijk vind ik een slaapplaats want reserveren vandaag lukt niet tot op heden.
En weer zeg ik: "je zal me even niet horen". 


OOK NOG DANK VOOR AL JULLIE BERICHTJES.!! IK LEES ZE ALLEN MET VEEL PLEZIER !

tot later !
Mark

09-04-2012 om 00:00 geschreven door opie

Zoals reeds eerder verteld had ik in de voormiddag een gebakje mogen kiezen bij de bakker in le Mayet de Montagne. In de namiddag heb ik dat samen met de hele familie op het terras van de bunglow opgegeten.
"Kijk, daar nog 2 stappers" roept ineens iemand.
Ik kijk om en ongelooflijk maar waar: Jean-Louis en Denis passeren op straat, aan de overkant van het riviertje dat langs de camping stroomt. Ze slapen ergens 1 km verder.
Ik loop even naar hen toe en we spreken af om de dag erop weer samen al vroeg te vertrekken.
Wat een verrassing of is het een helpende hand van mijn engelbewaarder hierboven die ervoor zorgt dat ik niet alleen in deze eenzame streek moet stappen ?  (dat zul je enkele verhaaltjes verder wel begrijpen)

In de vooravond trekken alle leden van de gastvrije familie weer naar hun respectievelijke woonplaats: de vader en  zijn 3 kinderen (+ kleinkinderen) elk naar hun huis en ik blijf daar helemaal alleen in dat bungalowpark achter. Een beetje akelig, maar een kleine wandeling naar het klaterende riviertje vol forellen geeft me weer wat rust.

Mark

10-04-2012 om 00:00 geschreven door opie

Dinsdagmorgen bellen de 2 copains me al vroeg wakker op mijn GSM.
Ze komen al langs om 8u., dat is een stuk vroeger dan daags voordien was afgesproken, om me op te pikken.
Na enkele dagen van alleen stappen, omdat ze naar een familiefeest moesten, zijn we nu weer samen op weg met ons drie !
"Waarom vertrekken we zo vroeg?" De gastheer waar ze sliepen stelde voor om hun bagage met zijn auto mee te pakken (al om 7u. 's morgens) tot in Lavoine, zo'n 15 km verder! Ze vonden dat ze dat voorstel niet konden afslaan...
En zo sta ik daar dan met mijn Drappy volgestouwd met alle proviand die ik daags voordien kocht op de paasmarkt.
En die andere 2 stappers lekker fris en monter, met een klein rugzakje op hun schouder... We wandelen eerst door St Clément en klimmen dan omhoog de bossen in langs een reeks windmolens in de mist die een geluid maken alsof er wat verder een helicopter staat te draaien.
In Lavoine eten we samen in de Auberge des Bois Noirs ( zo noemen ze de bossen in deze streek : "Bois Noirs"). Een super menu met alles er op en er aan en nog een pint erbij en een fles wijn, voor nog geen 15€ per persoon. Echt aanbevolen!
Buiten staat er een heel speciaal horloge dat werkt met lopend water in houten gootjes dat potjes vult, en door het gewicht van het water dan houten bollen laat rollen. Terwijl ik er op sta te kijken rolt er een bol uit zijn goot. Hopelijk kent er iemand wat van dat ingewikkelde mechanisme en komt de bol ooit weer op de goeie plaats terecht, anders zitten ze daar in Lavoine wel met een groot "tijdsprobleem" nu...
Vanaf half 2 stappen we weer ieder met zijn zware rugzak verder naar Chabreloche.
Daar staat ons bedje klaar in hotel Le Mandrin.
Er is ook een schoenmaker, en ik weet niet of ik het al verteld heb, maar de naden van mijn schoenen scheurden open ! Eerst een heel klein beetje, maar met al die keien en heuvels van de Morvanstreek en die regen af en toe erboven op werd dat steeds maar erger.
Nog 1700 km te gaan, dat zou nooit lukken zonder reparatie.
We komen er pas aan rond half 7. Ik trek direct naar de schoenmaker twee straten verder op mijn sandalen, de botinnen in de hand, terwijl het flink regent.
"Is het dringend? Anders neem ik ze mee naar de fabriek morgen? "
"Ja eigenlijk nu direct, als het kan."
 Gelukkig staat er daar nog een aftandse stikmachine in de plaats waar vroeger het schoenmakerijtje was. En ja hoor, ik mag er een half uur later weer om komen...
't Is 5 € en "ik heb er nog flink wat zeehondenvet aangesmeerd zodat het water er geen vat op heeft...". Ik wil 10€ geven voor de snelle service, maar dat wil de vriendelijke man niet!
Wat zit dat weer even mee, juist op tijd een schoenmaker ( 't is de eerste die ik gezien heb op heel mijn tocht tot nu toe) en dan nog DIRECT geholpen....
Het avondeten is niet super, maar dat geeft niet, want mijn schoenen zijn hersteld!
We slapen samen op een familiekamer, ik slaap in het grote bed voor de ouders, en Jean-Louis en Denis in de "kinderbedden" in het kamertje ernaast...
De badkamer moeten we delen. We zijn allen moe na 32 km wandelen en 1050 m stijgen (volgens het "slimme uurwerk" van Jean-Louis ).

Mark

12-04-2012 om 00:00 geschreven door opie

Van Chabreloche vertrekken we richting Col de la Loge
Ik ga het kort houden:
Een heel karig ontbijt in het hotel: één croissant, één stukje brood met confituur en een kleine tas thee.
Maar mijn schoenen zijn gemaakt, joepie!
Het regent al van 's morgens vroeg en we gaan ons direct weer bevoorraden bij de bakker. In het bos liggen een aantal bomen omgezaagd, en op die manier vinden we de GR-tekens niet. Ik geraak met moeite vooruit en we stoppen pas voor de picknick rond half 2. Ik heb dan al 2 bananen op... Als we ons goed en wel hebben geinstalleerd in het gras komt er een zoveelste ferme hagelbui. Het parcours is echt zwaar : steeds maar stijle hellingen en afdalingen over zandwegen bezaaid met grote en kleine rotsblokken, gevaarlijk met je rugzak...
Rond een uur of 3 komen we aan in Couvent Notre Dame de l'Ermitage, op een hoogte gelegen midden in de bossen en met een prachtig vergezicht richting Alpen.
De "buvette" is nog gesloten, maar ze doen die speciaal voor ons open ! We willen iets warm drinken, omdat het buiten al heel de dag zo koud is, maar bestellen dan toch maar een bruine Pelfort. Ik koop er uit sympathie ook een potje hééél dure "baume du pèlerin" voor 16€€! Het is waarschijnlijk een foutieve prijs want het staat op een klein etiketje met de hand geschreven. Ik kom later een pelgrim tegen, Alain die ook zo'n potje kocht in Rijsel voor 10€€ ...
We gaan een half uurke later weer verder voor het laatste traject van onze wandeling. Het hagelt non stop en we worden moe. Om half 7 zijn we eindelijk op onze bestemming.
Vandaag zijn we 1360 meter gestegen (met het GPSke van Jean-Louis gemeten).

's Avonds is onze pijp uit na 31 km over zulk geaccidenteerd parcours met een zware rugzak ( vol proviand voor de volgende 3 dagen op de cols die volgen)

Pelgrimsgroeten
Mark

12-04-2012 om 00:00 geschreven door opie

Na een copieus avondmaal in het "Centre d'Accueil" op de Col de la Loge slapen we heel goed na de zware tocht van gisteren.
Maar er wacht ons een heel mooi stuk vandaag : Via Col du Béal stappen we naar Col des Supeyres. Bij mooi weer kan je vanop de bergkam de Alpen zien aan de ene kant en de Puy-de-Dome en andere uitgedoofde vulkanen aan de andere kant.
Naar het schijnt echt supermooi. We zien het wel zitten.
Omdat in de Col de Béal de chauffageleidingen kapotgevroren zijn deze winter is die gite halfweg gesloten. We moeten dus verder tot de volgende col. De reservatie is gelukt , gelukkig, want we zijn weer de eerste pelgrims , en het seizoen is nog niet bezig...
We krijgen een uitgebreid ontbijt deze keer en eten ons buikje vol met veel brood en confituur, want meer krijg je niet op je bord in la Douce France 's morgens.
Er zitten ook 6 mountainbikers te ontbijten wiens spullen zeiknat aan de open haard te drogen hingen sinds gisterenavond : sokken, handschoenen, koerstruien, broeken, hemdjes en noem maar op : al hun gerief was zeiknat...
Ze kwamen via de Col du Béal  van de Col des Supeyres: ze hadden heel veel sneeuw gehad.
We kijken eens naar mekaar maar zeggen niks: dat belooft denken we alle 3...
Ik doe een onderhemdje extra aan, want we stijgen tot 1600m en hoger vandaag, da's hoger dan de oversteek van de Pyreneeën.
We vertrekken in wat regen en smeltende sneeuw. Maar in het bos blijven we redelijk droog en het eerste uur valt alles nog best mee. We stijgen en komen op een hoogvlakte terecht vol heideplantjes, en geen bomen meer!
Amai wat veel sneeuw en wind! We banen ons vol goeie moed een weg in de 5-10 cm sneeuw.
De GR tekens zijn ondergesneeuwd hier en daar.
Maar de wind waait ferm en onze poncho volstaat niet. In geen tijd is mijn broek kletsnat van de sneeuw!!
Aan de Col du Béal raken we niet binnen zoals voorspeld: Alles toe, nergens een hoekje om te schuilen  en dus trekken we terug verder.
Stilstaan is echt geen optie meer want dan begin je direct helemaal te verkleumen met je koude natte spullen in de ijzige wind.

We nemen een (verboden) macadamweg van het Franse leger, parallel aan de GR, die ons omhoog leidt naar een grote ondergrondse bunker en 2 torens vol met allerlei satellietmateriaal en schotelantennes in La Pierre sur Haute. (Elisabeth zal me later vertellen dat die daar in de streek smalend "les Grandes Oreilles" worden genoemd).
Die militaire weg is volledig sneeuwvrij gemaakt, zodat we makkelijker kunnen stappen, maar het stijgt alsmaar meer. Ondertussen zien we geen 50m meer voor ons ogen van de mist. De ijskoude wind doet ook helemaal geen deugd. We komen op de militaire basis zelf terecht, en willen ze oversteken. Maar er is maar 1 ingang en geen tweede uitgang, en we moeten terugkeren naar de plaats waar we de basis  "binnendrongen als ongewenste gasten". Gelukkig worden we niet als spionnen opgepakt want op het eerste gezicht is daar geen levende ziel te bespeuren.
Na die militaire basis belanden we weer op de GR route in de sneeuw, maar we komen op de hoogvlakte en zien het wandelpad niet meer liggen tussen de ondergesneeuwde heideplantjes.
Overal oneffenheden vol sneeuw, geen bomen, dus de GR tekens bevinden zich soms op een rots op de grond ONDER DE SNEEUW. Maar door die verse sneeuw zie je het smalle wandelpad niet meer in die vlakte. Het kan eigenlijk naar alle kanten lopen...
Er hangt een dikke mist, dus je ziet niet waarheen de weg voor je neus zou kunnen leiden.
Het geeft je echt een heel beangstigend gevoel.
Gelukkig zijn we met 3. Terwijl ik "de weg" afdaal op zoek naar mogelijke GR-tekens op een klein paaltje daar beneden, in een drassig moeras, blijven de andere 2 wachten. Gelukkig maar, want van wat lager daar beneden zou ik in een totaal verkeerde richting terug gelopen zijn, helemaal gedesoriënteerd door die dikke mistbrij!!
En zo hebben we samen deze dag overleefd: Jean-Louis met de stafkaarten van deze streek en Dénis met het kompas!! Een echte "jour de pénitence" zeggen die mannen. Het zal wel zo zijn zeker ? En misschien wel een klein wonder dat ik op 2e paasdag weer op die 2 supermannen ben gebotst om me hier door deze extreem moeilijke omstandigheden te loodsen waar ik helemaal niet op was voorzien.
Leuk is wel wat anders: Zeiknat in de mistbrij en ploeteren in 10 cm sneeuw soms op hobbelige wegjes vol ondergesneeuwde keien. We passeren de plaats van het oneindig mooie vergezicht, en we zien wel 10 mont blancs, maar niet de echte, het zijn er hele kleintjes dicht bij.
Soms houdt het wat op met sneeuwen.
Aan de kant van een onbewoond huisje schrokken we al rechtstaande wat eten binnen rond half 2. En dan weer verder sukkelen in die sneeuw.
Alleen maar sneeuwvlaktes, en heel soms een wit en een rood GR- lijntje dat ons de weg wijst op een kei waar er geen sneeuw op ligt.
We hebben het gehaald, en een oud vrouwtje kwam ons al tegengewandeld. Ze wist van onze reservatie in de gite en was er eigenlijk niet zo gerust in.
Ik kan mijn sokken uitwringen...
Ik heb geprobeerd om wat foto's te trekken van de miserie van vandaag want eigenlijk schieten mijn woorden veel te kort.
Morgen is het bergaf en is de sneeuwmiserie, toch al zeker voor een tijdje, van de baan....

Pelgrimsgroeten

Mark
Ps : mijn buikje is al weggesmolten zoals sneeuw voor de zon de laatste dagen. En nu komen mijn vriendjes vragen waar ik uithang. Ik stop dus met tokkelen op de PC want er staat nog iets speciaals op de agenda: ik vier vandaag mijn 1000^e km (ongeveer natuurlijk). Eerst een aperitief  aangeboden door mijn maten en ik zorg voor de pousse café: een Verveine du Velay, super lekker.

12-04-2012 om 00:00 geschreven door opie

13-04-2012 om 00:00 geschreven door opie

"jour de pénitence!?" Vol goeie moed op weg!



Niets houdt ons tegen





"Picknick" met verkleumde handen, terwijl het sneeuwt en waait...





Nog "maar" 4.5km te gaan. We zullen het halen !

13-04-2012 om 00:00 geschreven door opie

Het ontbijt in Chabreloche enkele dagen terug bestond uit 1 croissant en 1 stukje brood en een klein tasje thee. Het ontbijt daarboven op de Col des Supeyres was van een ander niveau: de uitbaatster was in de vroege morgen al (speciaal voor ons waarschijnlijk?)  naar St. Anthelme gereden (2 x 13km) om verse baguetten te gaan kopen. Het ontbreekt ons aan niets en bovendien is de zon van de partij.  Soms is gastvrijheid echt wel geen ijdel woord op de Camino!  We hebben daar bovendien een prachtig uitzicht op de Puy de Dome en de andere uitgedoofde vulkanen van het Centraal Massief.

In de loop van de dag belt Denis met zijn moeder, die hoogbejaard is en in een rusthuis verblijft. Zijn ma vraagt hoe dat met hem gaat natuurlijk. Ik hoor hem antwoorden dat alles onder controle is :  nous avons des “pieds tous terrains” (naar analogie met het woord VTT vélo tous terrains)  (we hebben voeten voor alle terreinen)...
We hebben in de voormiddag een lange afdaling tot Saint Anthelme over asfalt. Denis komt er als eerste aan en hij heeft bij de warme bakker al een quiche lorraine en nog wat anders lekkers uit de microgolf gevonden voor 2.80€€ per persoon. We eten het smakelijk op in de vernieuwde bar op de markt met een lekker pintje  en een tasje koffie erbij.

Heel de dag stappen we langs  bergweiden vol gele paasbloemen, "les jonquilles", de natuur op zijn mooist! We houden halt in la Chapelle en Lafaye. Dit is een klein dorpje met een hele oude geschiedenis: reeds voor het begin van onze jaartelling kwamen de Kretenzers daar vanuit Marseille naartoe om lood te kopen en ze trokken nog verder door naar Bretagne op zoek naar zout.  We slapen in de pastorij naast de kerk die is omgebouwd tot een gezellige gite. We gaan naar het lokale restaurant - café nog 2 pintjes drinken. 
Ze voorspellen weer slecht weer en zelfs weer sneeuw, vanaf overmorgen maar ook dat went en we laten de moed niet zakken : Ultreia.
Op aanraden van de verantwoordelijke van de gite  nemen we een andere route dan deze die beschreven is in de "guide Lepère" en die ongeveer 1 dagetappe korter is. Ze loopt langs die  eeuwenoude historische route van de Cretenzers: " La route de César".

 De volgende morgen klimmen we naar Montarchet, een prachtig dorp gelegen boven op een heuvel. In Usson-en Foreze zijn we weeral eens goed nat. We eten daar een complete menu en pas rond half 3 trekken we verder, eerst langs een heel grote houtzagerij en dan verder in het bos waar we een vos zien weglopen. We volgen de route de Bollène en dan de route de César, dat wil zeggen een weg recht op het doel af.

Mark

14-04-2012 om 00:00 geschreven door opie

We slapen vanavond in een grote gite waar een hele groep “routards” (motorrijders) hun bed gereserveerd hebben. Denis is niet zo opgezet met dat type volk, maar we hebben hem goed de les gespeld: "soyez poli ". Hij heeft zich in de loop van de dag ook al serieus druk kunnen maken over de crossbrommers. Het is namelijk zaterdag en in de mooie bossen komen we twee motocrossers tegen die, om ons te imponeren, de  gashendel flink opendraaien op die zandwegel vol keien. We hebben onze bedenkingen bij al dat lawaai, die stank, en de losgerukte keitjes van die 2 rustverstoorders. Na al die dagen in de stille natuur is dat echt "confronterend". Maar dan komt ons “moment de gloire”. Ineens horen we wat verder een moto sputteren. We wandelen rustig door en naderen de 2 supermannen. Eén probeert uit alle macht zijn moto weer op te starten, tevergeefs. Hij roept wat schietgebedjes tot de heilige Gasoil of zoiets. We verstaan dat gemompel niet zo goed en wandelen met een brede glimlach rustig voorbij. Even later komt de tweede crosser ons voorbijgereden, en een tiental minuutjes later keert hij terug met een busje naft voor zijn goeie vriend.

De groep motorijders in de gite zijn gelukkig van het beschaafde type en maken niet veel kabaal. We hebben geluk dat er nog plaats is voor ons, want ze zijn heel talrijk. Het winkeltje, de bar-tabac en de bakker zijn al gesloten als we daar toekomen. De kerk is wel nog te bezichtigen. De eigenaar van de gite verkoopt ons  de laatste blikjes van zijn persoonlijke voorraad bier: 3 Leffe en 2 Hoegaarden voor elk 1€€ '’t stuk. We gaan het eerlijk verdelen. Omdat de vloer van planken is op onze slaapzaal moeten we van de uitbater onze botinnen beneden laten staan en krijgen we mooie flashie pantoffeltjes aangeboden om binnen rond te lopen.

We ontbijten de volgende morgen samen met de groep motards. Jean-Louis stelt me voor aan enkele van hen:  "Il est parti tout seul près d'Anvers". Ze snappen er niks van, van wat pelgrimeren betekent.  Ze zijn meer bezig met hun blinkende machines en leren pakjes.

We vertrekken ongeveer gelijktijdig: wij nemen een kleine binnenweg. De motards maken al een flink ommetje door de smeltende sneeuw. Rond de middag passeren we, nog maar eens flink uitgeregend,  langs een dorpje met een hele mooie naam: Bellevue la Montagne. Er is helemaal geen mooi uitzicht, en bergen zijn er ook al niet. Gelukkig staat er een "“Hotel des Voyageurs"”, op 700m buiten onze route. We gaan onze natte spullen weghangen en staan in het toilet voor een grote spiegel. Hoe zie ik er uit na 6 weken, zonder after-shave, zonnecrème, revitaliserende crème, parfum, deodorant,  anti-rimpelcrème met Q10, collageen restructurizer voor de oogcontouren enzoverder ???… We trekken er een mooie foto.

Ik heb ook enkele mooie foto's getrokken van een "salers" : een bruine koe die tegen de kou bestand is en hele grote horens heeft!

pelgrimsgroeten

mark

14-04-2012 om 00:00 geschreven door opie

14-04-2012 om 00:00 geschreven door opie

Onze volgende slaapplaats is een boerderij in Le Cros, een mini gehuchtje van  St. Geneys-près- St.Paulien . Bij onze aankomst om 15u45 staat de deur al open voor ons terwijl de boer en de boerin nog volop aan het werk zijn: ze hebben 350 schapen te verzorgen. We installeren ons boven op de slaapkamer en Denis botst al eens met zijn hoofd tegen een laaghangende balk. Hij hangt prompt een deken over die balk om te voorkomen dat hem nog eens hetzelfde zou overkomen. Een beetje later zit ik met Jean-Louis beneden en weer horen we een zware boenk, gevolgd door enkele straffe uitspraken. Wat er juist gebeurd is hebben we nooit geweten...
'’s Avonds zijn we te gast bij Martine en Jean-Louis, 2 sympathieke hardwerkende mensen met een hart van goud. Vroeger waren het fervente joggers. Zij, Martine,  heeft jarenlang het wedstrijdrecord van de 15km van le Puy en Velay op haar naam gehad, tot er loopsters met een donkere huidskleur begonnen deel te nemen. Terwijl de kinderen braaf naar de TV kijken krijgen we bij de taart  tot slot nog een lekkere eau-de vie van bosbessen aangeboden. Zo kunnen we de kilte te vergeten van de smeltende sneeuw en hagel die onze  laatste twee  stapdagen “opsmukte”. Gelukkig hadden we de wind meestal van achter en stapten we veel door de bossen, zodat het koudegevoel toch een beetje minder erg was dan op de col du Béal, enkele dagen terug! 
De gastheren tonen ons ook nog een krantenknipsel dat gaat over een soort van loopwedstrijd die start aan de kathedraal van Le Puy-en- Velay en eindigt in St. Jean-Pied-de-Port, gespreid over verschillende dagen. We zijn het er allen unaniem over eens dat dit een smaakloze stomme uitdaging is die niet thuishoort op het caminotraject. Er zijn genoeg andere GR's om de lange-afstandslopers hun kunnen te laten demonstreren.

Mark

15-04-2012 om 00:00 geschreven door opie

Ja het is zover, ik ben in Le Puy-en-Velay aangekomen, de derde grote halte in mijn camino, na Reims en Vézelay.
Ik ben nu ongeveer 1100km van huis. Het was een korte etappe vandaag van maar 19km.
De aankomst vanop de heuvel met zicht op Le Puy en Velay, na 44 dagen stappen is overweldigend ondanks het mistige weer.
Het zat ons mee dat we op de middag voor we aankwamen in Le Puy nog een klein restaurantje vonden in Polignac dat open was (niet evident) maar het was weekend ! Het eethuis ligt aan de voet van een zeer mooi oud kasteel boven op een steile heuvel. Maar op het pleintje ligt alles open, wegens grote "wegenwerken".
In Le Puy-en-Velay slapen we naast de cathédrale Notre-Dame de l'Annonciation voor 1 nacht. Die gite gaat maar om 16u30 open, dus we hebben alle tijd om tot rust te komen in die overweldigende kerk want we komen aan in de vroege namiddag. We brengen ook een bezoek aan het museum en het klooster met de binnentuin in de buurt. 
De volgende nacht is daar alles volgeboekt, maar wat verder heb ik iets gevonden voor de 2e nacht: het Appart hotel des Capucins.
Nadat we ons gerief hebben geinstalleerd in de gite wandelen we rond op zoek naar een frisse pint. Uiteindelijk vinden we een gezellig café aan een groot plein. We eten daar ook ineens ons laatste avondmaal samen. Normaal ging een vriend van Jean-Louis ons vervoegen, maar door de overvloedige sneeuwval van de laatste dagen was het een enorme chaos op de wegen in die streek. Hij is niet ter plekke geraakt.

Ik vraag mijn 2 stapmakkers om een afscheidswoordje neer te schrijven in mijn klein zakboek: ...." Le hazard c'est bien Dieu qui voyage incognito. Merci Mark pour ces bons moments vècus ensemble et partagés dans l'humour et l'amitié. Prends bien soin de toi pour la suite du chemin et la suite de ta vie..."

Het afscheid valt me heel zwaar, en de atmosfeer in het middeleeuwse stadsgedeelte rond de kathedraal is heel speciaal. Ik ben te moe om nog te douchen en kruip om 22u15 in bed.
De volgende morgen vroeg gaan we nog samen naar de pelgrimszegen in de kathedraal om 7u.
Ik neem uit een "bakje" een briefje met daarop een intentie geschreven van een onbekende pelgrim. Ik laat een briefje met mijn intentie achter in het bakje...
Daarna koop ik in de sacristie een Michelingids voor de route van Le Puy tot St. Jean-Pied-de -Port en ook een "Miam Miam Dodo", een heel gerenommeerd boekje met de adressen van slaapplaatsen en landkaarten van de Camino Podiensis route.
Dan nemen we samen nog een ontbijt in de gite en het ogenblik van het definitieve afscheid komt eraan. Met tranen in de ogen pakken we mekaar nog eens stevig vast vooraleer mijn 2 engelbewaarders langs de middeleeuwse kasseiwegeltjes rond de kathedraal wegstappen. Verweesd blijf ik weer helemaal alleen achter.
Maar ik moet verder en ik heb op deze rustdag nog een heel programma af te werken: eerst naar de post om een pakje van thuis op te halen, dan me installeren in de andere gite, geld uit de muur halen, nieuwe sokken zoeken ter verpanging van mijn huidige vol gaten, en een doosje Compeed voor mijn hielen en verder nog wat eten kopen voor de volgende dagen en de route bestuderen voor morgen. Zo zal mijn "rustdagske"  er weer snel op zitten.
Vanavond ga ik mijn blikje ravioli klaarmaken, dat ik al dagen meesleur en dat ik kreeg van de Nederlandse dame juist voor mijn aankomst op de camping op Paasdag. Deze regio is immers wat minder desolaat.
Morgen begin ik +/- 1 maand te stappen richting St. Jean-Pied-de-Port: héééél mooi zeggen alle pelgrims die meerdere routes gelopen hebben. Het is de mooiste weg naar Saint Jacques. Ik heb dus niet voor niks die zware doorsteek van de Morvan en de Auvergne naar Le Puy-en-Velay gemaakt waarschijnlijk.
Vanuit  Le Puy vertrekken dagelijks een 50 tal pelgrims richting Compostela: Ze hebben veel verschillende nationaliteiten: Samen met mij vertrekken Duitsers, Fransen, Oostenrijkers, Noren, Denen, Zwitsers, een Japanse, een Canadees ...
In Le Puy passeren of vertrekken elk jaar 35.000 pelgrims, waarvan er slechts +/- 5%  gaan voor de hele tocht van daaruit naar Santiago de Compostella in één trek. Alle anderen lopen een deeltje eenmalig, of doen jaar na jaar een gedeelte tot ze de volledige route hebben bijeen gestapt.

Nog vele pelgrimsgroeten

Mark

Bijlagen:
week 7-1 (88).JPG (236.8 KB)   

17-04-2012 om 00:00 geschreven door opie

Toen we dit weekend door de bossen in de sneeuw stapten kwamen we een groepje oudere dames tegen, op wandel met hun kleinkinderen.
Daarna keken we allen even naar elkaar, want we waren een beetje verdoofd van de parfumgeur die achter de groep hing ...
Het was de eerste keer in die 6 weken dat zulke geuren mijn reukorgaan prikkelden, want op het Franse platteland is alles puur en sober.
Ik vroeg me ook een beetje af hoe ikzelf er nu uitzie: al 6 weken geen aftershave, geen zonnecrème of aftersun, alleen wat zeep en tandpasta, en ook wat lippenstift (Labello). Ja het is al heel koud geweest, en dan krijg je wel eens wat kloven in je lippen als je heel de tijd buiten bent.
Maar eigenlijk heb ik al die spullen nog geen seconde gemist.

een puur natuur mens,

Mark

17-04-2012 om 00:00 geschreven door opie

Denis et Jean-Louis,
St Jacques nous a mis ensemble la première fois le matin à Vezelay.
Vous etes partis là après la bénédiction pour les pèlerins vers Le Puy-en-Velay un jour avant moi.Quelques jours plus tard, vous me passez à Anost et alors on se retrouve un jour plus tard à Larochemillay, tout mouillés.
Nos chemins se sont séparés à Bert, quand vous m'avez quitté pour fêter un anniversaire pendant le weekend de Paques.
Mais 3 jours plus tard et +/- 40 km plus loin St. Jacques nous a mis ensemble une deuxième fois "par hazard ?" Je ne croix pas du tout  que c'était le hazard...

Merci pour votre gentillesse. Vous m'avez accueilli avec une hospitalité chaleureux, une hospitalité des vrais pèlerins.
Merci Denis et Jean-Louis pour me "sauver la vie" dans le froid et le brouillard du col de Béal.
Merci pour chercher avec moi les balises du GR, cachés sous la neige dans " l'enfer blanc"
Merci pour boire avec moi la bière chaque fois quand on était arrivé  bien fatigué .
Je ne vous oubliérai jamais, vous êtes des vrais pèlerins, des randonneurs très routinés, aves lesquels j'ai marché 250 km vers notre but, Le Puy-en-Velay, et plus loin St. Jacques de Compostelle
Maintenant vous êtes parti dans l'autre direction(Lyon), encore une fois après la bénédiction dans la cathédrale.
Avec les larmes aux yeux je vous dis: Un très grand merci pour tout ce qu'on a fait ensemble!
Ultreia, Buen Camino mes amis !!

Mark

18-04-2012 om 00:00 geschreven door opie

Ja ik heb toch wel wat stress gehad vandaag, ik verklaar me nader:
Ik ga naar het postkantoor waar een pakje van thuis op mij zou moeten liggen te wachten: "poste restante"
De lieve postmadame komt eerst af met een brief voor mij : een kaartje van mijn lieve collega, Inge, om me aan te moedigen nu ik al bijna halverwege ben.
"Is dat alles facteuse?"
Ze gaat nog eens in haar hokje kijken waar de "poste restante" ligt en ze komt terug met een hele grote doos: Ja er staat wel degelijk mijn naam op in grote drukletters en ik herken de naam van de afzender. Het is een vriend uit Sint-Gillis-Waas die altijd wel klaar is voor een grapje! Ik denk: " Irma zal mijn gerief  met nog wat andere dingen van de vriend samen verpakt hebben in één grote doos".
In een hoekje van de post staat er een klein tafeltje waar ik de doos probeer te openen.
Ze is met kleefband heel stevig vastgeplakt en ik heb mijn zakmes een maand geleden terug naar huis gestuurd...Nu zou het goed van pas gekomen zijn.
Uiteindelijk krijg ik ze toch open: een flesje whisky, een flesje jenever, een flesje wodka, een halve liter leffe in blik, een blik grimbergen blond 33cl, koekjes, chips, borrelnootjes, minute soep, een kleine sleutelhanger, een doosje chocolade truffels, en nog van alles....
Ik weet echt niet wat gedaan met al die spullen !!!.
Eerst ga ik nog eens terug naar de postmadame om te vragen of dat nu echt alles is wat ze heeft voor mij, want ik mis eigenlijk nog steeds het pakje waar ik voor kwam, het pakje dat Irma me zou opsturen.
Ze is welwillend en gaat nog een derde keer voor mij zoeken, en ja hoor, ze komt terug met weer een klein pakje.
Om een lang verhaal kort te maken: ik ben een heel uur lang bezig geweest om mijne paraplu die ik een dikke week terug kocht, mijn matraske en mijn overbodige documentatie allemaal in een doos te proppen samen met de fleskes sterke drank om terug naar huis te sturen.
Die flesjes drink ik wel op als ik terug thuis ben.
Op de vrijgekomen plaats in mijne rugzak prop ik de minute soep, koekjes, worstjes, truffels, enz.
De grote doos laat ik daar in het hoekje van het postkantoor staan en ik ga op zoek naar mijn nieuwe slaapplaats een eindje verder in de stad. Ik sleur ook een plastic zak mee, met daarin nog wat gerief dat ik niet meer bij in mijn rugzak kreeg.
Het duurde wel even vooraleer ik hier weer wat bovenop was: ik droomde van een veel lichtere rugzak omdat ik vanalles naar huis ging sturen wat ik niet meer nodig had, maar dat is dus echt nog niet voor morgen... Ik ben er even echt niet goed van...

Mark

18-04-2012 om 00:00 geschreven door opie

Ja ik slaap in een zaaltje in de rue des capucins,29, bij de capucienen: ze zijn er al lang niet meer maar de naam is wel gebleven.
Bij mij slaapt (tot nu toe) een Duitse juffrouw (geen pelgrima) en een Franse meneer (wel een pelgrim). Verder nog een Deen die elk jaar duizenden kilometers wandelt. De Dodentocht in Bornem is hem ook niet onbekend.
De Duitse dame is met haar klas pubers voor enkele dagen op reis rond le Puy-en-Velay om hen toch iets van de Camino te laten kennen. Die gasten crossen daar rond van de ene in de andere slaapzaal, terwijl ik mijn soepke en mijn ravioli klaar maak in een klein keukentje, en ze zitten ook steeds met enkelen samen aan de pc om facebook-berichtjes te lezen en te versturen. Ik geraak maar heel moeilijk even op dat ding om wat te schrijven.
Ik heb jullie nog van alles te vertellen maar de receptie van de gite/hotel gaat sluiten en dus moet ik de pc afsluiten.

Maar ik heb nog een groot blik Leffe om op te drinken  hier op het terras, en mijn koekjes en mijn chips heb ik al uitgedeeld aan de schooljuffrouw, voor haar pubers.

Tot binnen enkele dagen !!

Mark

18-04-2012 om 00:00 geschreven door opie

Ik word 's morgens wakker bij de capucienen in le Puy-en-Velay.

Allen samen aan het avondmaal na een korte bezinning, geleid door de "huisbaas" over de Emmaüsgangers en de paastijd in het eeuwenoude kerkje wat verder. De volgende morgen zitten we weer samen aan het ontbijt. Wat een ambiance en vriendschappelijke sfeer!

19-04-2012 om 00:00 geschreven door opie

Dag 2 na Le Puy kom ik aan in Saugues.

Een ander vrouwtje zegt me dat ik in de fotowinkel ook op internet kan: ik kom daar aan maar er is een probleem sinds enkele uren met Orange, de provider...Dat gebeurt wel eens meer in Frankrijk naar het schijnt en dan valt heel het dorp zonder internet

Bijgevolg zaten jullie wat langer zonder nieuws van mij....
Ik heb dan maar van de vrijgekomen tijd gebruik gemaakt om een bezoekje te brengen aan de kerk en ook aan "het clubhuis", een soort oude kerk, van de "penitents" of zoiets. Het is een vereniging van diepgelovige mannen (geen vrouwen toegelaten!!!) die in de paastijd in de processie rondstappen met een lang wit kleed en een witte kap over hun hoofd als teken van boete. Een heel unieke plaats op de camino en ook elders zijn er zo nog maar heel weinig van die "verenigingen".
Er is daar ook nog een museum van "la bête du Gevaudan"- "Gevaudan's beast", maar dat is gesloten.
In onze gite slaapt er een niet-pelgrim die van vele honderden km verder hierheen komt om in de archieven alles te bestuderen over dat dier. Het beest zou tussen 1764 en 1767 meer dan 60 aanvallen op mensen hebben gepleegd en deze hebben gedood. Bij het eten ontspint zich een boeiende discussie over wat het beest nu zou geweest zijn, een wilde hond, een wolf , ...
bij mij op het kamertje slaapt Gabriel, een jonge Bretoen, die op zoek is naar zichzelf en zich bezint hoe hij zijn verdere leven gaat verder gaan. Naast ons slaapt Gilles, en hij is gisteren zijn tandenborstel al vergeten na 1 dagje stappen. Een beginnersfoutje ?!
We moeten hem morgenvroeg wekken.

Bijlagen:
week 7-3 (05).JPG (265.4 KB)   

Ik vertrek in Saugues op de boerderij en zie ter hoogte van een kleine kruidenierswinkel 2 mooie nieuwe “Carrixen” op de grond liggen. De eigenaars zijn inkopen aan het doen. Carrix is een “rugzak op wielen” die je met een garreel om je schouder en je heup verder trekt. Je kan er heel wat materiaal in kwijt. Een stuk verder , in de ijzige kou zie ik een handschoen liggen , die juist verloren is door de eigenares van de “Carrix”. Ik raap hem op en vraag of het de hare is …Dit is de allereerste ontmoeting met Charlotte en Henk uit De Haan (B) waarmee ik in het Spaanse deel van de camino over enkele weken nog veel lied en leed mee zal delen.

En wat nu volgt is een poging om je te laten proeven van de solidariteit en de vriendschap op de camino:

21-04-2012 om 00:00 geschreven door opie

Ik heb op de kamer geslapen met Gabriël, een Bretoen van een jaar of 35 die bij mentaal gehandicapten werkt. Zijn hele lichaam heeft wat last van die eerste Camino-uitdagingen en hij gaat op dag 3 maar 20 km stappen tot in Le Sauvage.In de kamer naast ons slaapt Gilles. Hij is in Saint- Privat zijn tandenborstel al vergeten ... Ja die beginnelingen moeten nog alles leren.
Ik plan om nog een tiental km verder te stappen dan Le Sauvage.

Hij is "vergeten te stoppen" in Le Sauvage ( eigenlijk stond er daar nergens vermeld dat die gerestaureerde hoeve "Le Sauvage" heet...)

21-04-2012 om 00:00 geschreven door opie

Ja , bij jullie is het weekend.

Jan, een Parijzenaar, en René, een Bretoen zijn mijn enige gezellen voor die nacht. Het is er best gezellig en de open haard knettert terwijl we al onze spullen, nat door die smeltende sneeuw overal, laten drogen. Dat zorgt voor een huiselijke warme sfeer. De boer en zijn vrouw wonen een eind verder. René heeft een wandelstok en elke dag kerft hij een ringetje schors weg. Hij doet dat voor zijn kleinkind. Ik zeg hem dat ik er al 7 heb, en dus zoiets moeilijk kan realiseren ... Ik zie me al lopen met 7 stokken. 

Daar hadden we niet echt op gerekend, maar ook in die dingen zijn we solidair met elkaar en een kwartierke later was de klus geklaard. Gelukkig dat Jan even terug kwam. Ik zie me daar al staan, helemaal alleen als laatste vertrekker met die berg afwas van onze diner van gisteren.

21-04-2012 om 00:00 geschreven door opie

22-04-2012 om 00:00 geschreven door opie

Aubrac ligt in de Cantal streek op 1300m hoogte en de dagen ervoor heeft het daar veel gesneeuwd.
Van Lasbros naar Aubrac is dus weer heel wat klimwerk. Ik vertrek samen met Jan en we wandlen samen langs mooie paadjes door die heel desolate streek. Op de middag stappen we samen met Jan,Pierre en Marie-Pierre binnen bij "Rosalie", een deftig restaurant, waar we onze tijd nemen (het is zondag hé)  om aligot te proeven. Dit is een heel lekker lokaal gerecht op basis van kaas en puree of zoiets, superlekker!
Er komt een eenzame Belgische pelgrim het restaurant binnen, Linda. Ze wandelde vanuit Cluny met haar hond, een golden retriever. Maar dat beestje is nu aan het manken. Ze heeft al haar bagage op een (gehuurd) karretje liggen, maar dat ding heeft al lang zijn beste tijd gehad, en ze is er al eens mee in panne gevallen ergens ver van de bewoonde wereld. 
Ze hoopt dat het met wat rusten en wat kortere etappes weer goed komt voor haar hond, anders moet ze haar boezemvriend weer terug naar huis brengen.
Ik heb echt met haar te doen, en die babbel van 5 minuten naast de open haard, doet haar enorm deugd. 
Ik denk nog veel aan haar, maar heb totaal geen idee hoe haar verhaal verder gelopen is. 
We trekken verder naar Nasbinals en komen daar te laat toe: de bakker is gesloten over de middag en opent pas weer rond 16u. Maar daar kunnen en willen we niet op wachten. 
Spijtig dat ik geen tijd heb om al mijn foto's te tonen, want de hoge weidse plateau's van de Aubrac zijn super, als het niet regent tenminste.
Door al dat geslenter, en de korte kerkbezoekjes, begin ik samen met Marie-Pierre aan het laatste stuk. De anderen, Jan en Pierre, lopen voor. We klimmen alsmaar hoger, en af en toe krijgen we wat ijskoude regen als toemaatje.
Maar dan komen we weer op een sneeuwplateau zoals een weekje terug.
Deze keer veel meer sneeuw, op een eindeloze vlakte met hier en daar een boom.
Om het nog wat "leuker" te maken onder die dikke sneeuwlaag af en toe een onzichtbaar beekje smeltwater. Platsj, dratsj, kilometers lang enkele uren aan een stuk. Helemaal in de verte zien we kleine stipjes lopen, precies kabouterkes in de sneeuw, onder een dreigend grijs wolkendek. Omdat er geen mist hangt vind ik de weg heel gemakkelijk deze keer.
Zowat 5 km verder , en heel veel later komen we aan in de gite. We moeten er zelf koken, maar ze verkopen er wat kleinigheden in een mini-mini winkeltje (1 rekje). Vermits het zondagavond is, is het aanbod op het kleine rekje zéér beperkt en zijn er veel lege vakjes. Het winkeltje wordt pas morgenvroeg, maandag, weer aangevuld.
Maar het toeval (?) wil dat we na onze douche in de gemeenschappelijke refter een groep "luxe-pelgrims" tegenkomen. Ze doen heel korte etappes en beschikken over enkele chauffeurs die hun bagage en heel wat andere "luxegoederen" transporteren per auto.
Ook voor hen is het zondag en ze laten ons meevieren: we krijgen een aperitief aangeboden en daarna krijgen we de overschot van hun pasta.
We eten alles op, en krijgen ook nog wat lekkere kriekjes als dessert!!
Weer effe boffen
Afwassen doen we wel zelf en dan is het weer op tijd naar bed want onze pijp is uit.

Groetjes van een afgepeigerde sneeuwman.

Mark

Bijlagen:
Santiago 29-02-12 tem 26-04-12 (1003).JPG (140.8 KB)   

En ja , we zitten op een heel hoog plateau in de dichte mist en er ligt een dikke laag sneeuw. Er zijn hier nog heel wat andere pelgrims, maar die zijn langs de openbare ( lees "veel beter begaanbare") weg tot hier gestapt en niet door de besneeuwde grasvlakte zoals wij. Ze zien er heel wat frisser uit dan ik...
Afin , in de vroege ochtendmist trekken we weer op pad in de "platsjende sneeuw". Gelukkig zijn onze kletsnatte schoenen en kousen en de rest weer zo goed als droog geraakt op de radiator van de centrale verwarming.
Op enkele minuten tijd verandert het landschap nu van een sneeuw- naar een grasveld.
Mijn kamergenoot Jan van enkele dagen geleden is een illustrator. Hij tekende in de sneeuw een mooie "Santiagoschelp" en een pijltje erbij om ons de weg te tonen.
Weer is het landschap onbeschrijflijk mooi: groene golvende weiden vol rotsblokken, en in de verte zie ik de witte hoogvlakte liggen waar we zoveel dolle sneeuwpret beleefd hebben ??!!
Ik heb 's morgens in de gite van Aubrac nog vlug 2 sneden brood meegepakt (het is maandag en de bakkerij was natuurlijk weer gesloten toen we passeerden) en eet ze nu op in een piepklein kotje naast een oude weegbrug in Saint Chely d' Aubrac.
De winkels zijn allemaal toe, ik had het moeten weten, want het is weer maandag.
Honderd meter verder zit de café-tabac vol met bekenden, dus daar nog vlug twee koffies gedronken samen met hen.
Als we buiten komen is het weer beginnen regenen. Het is nog 16km te dalen, eerst langs mooie brede verharde landwegen en dan verder langs smalle paden in het bos.
Ieder heeft zijn tempo en na een km of 7 gebeurt er toch nog iets leuk om te vertellen.
We zijn (Pierre, Jan en ik ) nog in elkaars buurt en een boer en boerin hebben met een draad de weg afgespannen: even wachten (in de gietende regen)!
Maar we beseffen ineens waarom: daar komen een 20 tal koeien aangelopen uit  de stal die over de "modderweg" naar de weide stormen. Ze hebben geen oog voor ons. Gelukkig stonden we goed opzij.
Wat verder is er een heel kleine garage: Op een oud kramiekel tafeltje staan 3 thermosflessen: koffie, heet water en fruitsap. Verder een "offerblok" waar je 1 € in moet steken telkens als je iets pakt.
We zijn al helemaal doorkleumd, en de boer vertelde ons zojuist dat het nog 9 km te stappen is .
Dus al rechtstaande drinken we vlug een warme koffie ad fundum, en met onze zeiknatte voeten weer verder! Gelukkig is het alsmaar dalen, maar de regen heeft de boswegeltjes in ware rivieren herschapen. In het begin proberen we nog van steen op steen te springen, maar al snel stappen/lopen we ieder aan zijn tempo verder, en kijken we niet meer of we nu naast of in de plas trappen. En het blijft maar regenen, regenen, regenen zonder ophouden 
Ik dacht dat ploeteren in de sneeuw erg was , maar die regen...
Afin, in St Côme d'Olt slapen we in een heerlijk warm nonnenklooster.
Pierre en ik komen er als eerste aan, maar het zijn kamerkes van 3 dus we zeggen aan de receptionist dat als er een zekere Jan aankomt, dat die bij ons mag slapen. Onze broeken hangen totaal vol modder !!!
En ik ben zo moe dat ik vergeet naar de vespers te gaan..., als ik er binnenkom hoor ik nog juist een laatste Franse weesgegroet Maria zingen...
Na het gezamelijke avondeten is het weer heel vroeg bedtijd.
Om 21u15 gaat het licht uit op ons kamerke (letterlijk !)

Mark , het waterkieken.

Bijlagen:
week 08-2 (23).JPG (184.1 KB)   

Hallo daar in België.
Nee geen paniek, hier alles super, maar de laatste dagen zat ik precies in een roller coaster op de kermis.
Ik probeer nu alles wat op een rijtje te zetten.
Ik begin met het hier en nu.
Ik slaap in de gite communale van Estaing met een tiental bekenden.Het is een oude kapel die is omgebouwd tot een gite. De overnachtingen in gites van de gemeente kosten maar weinig geld : Dit keer is het één grote slaapzaal met een gang in het midden, en gordijntjes aan beide kanten die de kotjes met 2 bedden "afsluiten". Ik slaap weeral bij een andere pelgrim vannacht, bij Pierre uit de Vendée. Maak je geen zorgen, gewoon slapen.
Want we zijn allemaal een beetje steendood:  de gids met wegbeschrijving (Michelinboekje) die we volgen gaf 19.5 km aan voor deze etappe van vandaag, maar het zijn er zeker 25 volgens de madame van de gite, en met die info voelen we ons al een heel stuk beter: nu weten we hoe het komt dat we pas zo laat zijn aangekomen. Het was bovendien loodzwaar omdat we uren aan een stuk door echte modderpoelen en smalle wandelpaadjes moesten ploeteren in het bos !!
Ik moet seffens nog een kilo pasta meebrengen uit de winkel en een grote zak gemalen kaas.
De dames in onze groep doen dan de rest, en daarna is het weer aan de heren voor de afwas.
Ik denk dat Jan, de Parijzenaar,  voor de wijn zorgt en voor het zekerst zal ik ook nog wel een fles kopen want we zijn met een hele groep voor de pastaparty...

En nu nog even over enkele dagen terug.
Terwijl ik toen in de "bureau de tourisme" al mijn verhaaltjes neerschreef regende het buiten pijpenstelen. Alle anderen waren volledig doorweekt aangekomen in de gite van Lasbros. Aan de open haard in de living hingen er vele spullen te drogen.
Ik kwam droog toe en kreeg als toetje op mijn taart nog een supermooie regenboog voorgeschoteld om te bewonderen tijdens mijn laatste kilometers.
's Avonds probeert Isabelle (een parisienne , die haar baan bij een televisiestation heeft opgezegd) me een Frans kaartspel aan te leren, samen met Jan en Pierre, gezellig samen in die living aan het houtvuur.
Het is een spel met 72 kaarten en ik bespaar jullie de details. Wat verder zit Marie-Pierre geanimeerd te babbelen met een oude pelgrim (meer dan 80jr) over de gesloten kloosters.
 Het kaarten wordt geen echt succes, en we kruipen vroeg in ons bedje , want morgen volgt weeral een mooie zware etappe in de sneeuw naar Aubrac.

Mark

Bijlagen:
week 08 (23).JPG (253.8 KB)   
week 08-2 (98).JPG (218.9 KB)   

"Uiteraard zijn we een beetje geinteresseerd na al die miserie in de weersvoorspelling van vandaag: 's morgens redelijk, in de namiddag regen."
Ik sta al op rond een uur of 7, terwijl de andere 2, Jan en Pierre nog slapen, en ik vul mijn dagboek nog wat aan in de badkamer op het toilet. We zijn weer weg rond half 9. Mijn linker hiel doet ferm pijn van die lange afdaling gisteren die ik "al lopend" deed, en onze schoenen zijn deze keer bijna droog, ondanks of dankzij het krantenpapier waarmee we ze hebben volgepropt gisteravond in de inkomhal van het klooster.
Maar het begint al snel weer te regenen, ook hier gaat de weersvoorspelling wel eens "de mist in" . De regen van de voorbije dagen heeft echter ook op de GR 65 zijn sporen nagelaten.
De route loopt langs de Lot, de rivier die een mooie vallei domineert.Maar al gauw klimt de weg door het bos omhoog naar een Mariabeeld dat boven op de heuveltop staat en  vanuit heel de vallei te zien is op de heuveltop.
Geen probleem zou je denken voor een afgetrainde stapper als ik met al 1200km op zijn teller...
Maar de wegeltjes zijn weer herschapen in kleine bergrivieren.
En als het niet steil genoeg is zijn het echte modderpoelen geworden.
Onbeschrijflijk. Ik heb pelgrims op handen en voeten in de modder zien ploeteren en weer wegglijden. echt hallucinant.
Wat ben ik blij met je wandelstokken, Carine, ze bewijzen me hier ongelooflijke diensten.
Soms leen ik er ene aan Marie-Pierre, en dan krijg ik hem 's avonds in de gite terug.
Als tegenprestatie helpt ze mij dan koken

Een stukje voor Estaing begint eindelijk het zonnetje weer een beetje te schijnen, na al die regen en modder. Ik vind een grote open schuur vol hooi en zet me daar doodmoe alleen neer om wat te eten. Wat later komen Pierre en Marie-Thérèse, het onafscheidelijke duo, en ook Isabelle eraan. Ze zetten zich bij mij, en samen zitten we een beetje te bekomen van deze surrealistische dag. Nog een poos later komt ook Marie-Pierre erbij zitten, terwijl de anderen weer vertrekken.
Bij de aankomst in Estaing zijn we allemaal stikkapot. Onze Michelingids zegt dat we maar 15.5km gestapt hebben, maar de madame in het overvolle souvenirswinkeltje weet wel beter: "die afstanden in de Michelin zijn niet correct, het is minstens 20km dat jullie gestapt hebben". Het doet ons echt deugd om dat te horen. Ik voel me, met mijn grote rugzak echt als een olifant in haar porceleinwinkel met smalle gangetjes tussen de rekken en ben blij wanneer ik weer buiten sta zonder dat ik er iets omver heb gelopen !!!

Zo ben ik nu dus al een week aan het stappen op de Camino Podiensis. 
Ik had er veel van gedroomd, ik had het me voorgesteld als een "leuke" mooie tocht, tussen veel andere pelgrimerende stappers, maar het draait toch even totaal anders uit.
Zo een intens leven, dag aan dag , fysisch én spiritueel, lief en leed delen met vreemden ...
Haast elke dag slaap je met een andere, soms een ronker, meestal niet...
Als het weer het toelaat even babbelen, genieten van een zonnestraaltje, de natuur bewonderen, een stukje alleen stappen en mediteren.
Het is zwaar, maar heel verrijkend. Gelukkig spreek ik al een aardig mondje Frans.

De juffrouw van de "bureau de tourisme" zegt dat het stilaan tijd wordt voor mij om af te sluiten. Nog afrekenen (het eerste kwartier is gratis en dan een € per kwartier) . Ik hoef niks te betalen (hoewel ik zeker een uur bezig ben geweest). Dat is weer geluk hebben hé!

En nu nog 1kg spaghetti en 400g kaas en wat wijn gaan kopen voor onze groep van 8 personen. Maar als ik buitenstap uit  "den bureau de tourisme" loop ik Isabel tegen het lijf die ook al 3 flessen wijn vast heeft.... Dus enkel nog spagetti en kaas kopen. Dat geeft niet want op mijn sandalen stap ik echt niet zo gemakkelijk met mijn pijnlijke hielen  , en overal grote plassen op de weg ...

Veel pelgrimsgroeten uit Estaing, en waarschijnlijk zou het morgen beter weer worden.
Dat zal de streek en de de beleving van de tocht weer helemaal omgooien: zonnestraaltjes op onze weg. Hopelijk wordt het echt zo.

Mark

Ps de gite communale is een oude kapel met een torentje op: pelgrims logeren overal
  

24-04-2012 om 00:00 geschreven door opie

Hallo allemaal
Wat is pelgrimsgeluk? vandaag zowat alles,
Ik verklaar me nader

• Ik heb alweer een computer gevonden (betalend deze keer in de gite van Sénergues)

• Ik heb gisteren eens lief gelachen naar de dame in de toeristische dienst van Estaing , en ik moest NIKS betalen voor het gebruik van de computer (het eerste kwartier was gratis en dan was het eigenlijk een halve euro per kwartier , maar niet voor mij. Ik was toch wel meer dan een uur bezig geweest)

• Het heeft niet geregend
• Het doet bijna nergens pijn

En verder in het kort nog wat belevenissen:  Ik sliep voor de verandering eens met Pierre achter een gordijntje in de grote houten dortoir, vol kamertjes voor 2 personen.
Het heeft nog heel veel geregend de voorbije nacht.
Op aanraden van de madame in de souvenirswinkel, nemen we vandaag niet de GR 65 maar de variante GR6 en na een half uur klimmen (met prachtig uitzicht op Estaing) en weer dalen komen we een rivierke tegen. Gewoonlijk kun je daar van kei naar kei stappen, maar na al die overvloedige regen van de laatste dagen is het een echte brede rivier geworden waar je nooit met droge voeten doorkomt.

Ik overleg met mijn maat Jan en we besluiten om ons geluk via de weide wat verder te proberen. Na wat zoeken vinden we een plaatske waar het rivierke maar een meter breed is maar ook heel diep.Ondertussen zijn Veronica en Isabelle al bij ons gekomen ...

Ik doe mijn rugzak uit en waag als eerste de sprong. De "oever" aan de overkant is stevig , en ik zak niet weg in de  blubber. Dan volgen de 4 rugzakken en dan de andere 3 pelgrims. Happy end , want al van 's morgens vroeg met natte voeten lopen is echt niet wat ik wil ...
Pierre , die wat later aankwam, waagt de oversteek via een omgevallen boom, helemaal begroeid met mos, met zijn rugzak op zijn rug. We moedigen hem aan van op de overkant en houden ons hart vast moest hij eraf donderen.

Middag : picknickvreugde in een (moeilijk te vinden) droog hoekje, een tafel met 2 bankjes achter een kleine kerk waar juist voor ons nog een koppel Walen zat die vriendelijk plaats ruimen voor ons.

Namiddag: na al die zware tochten van de voorbije dagen beginnen we ons toch wat minder fris te voelen. Jan voelt hetzelfde , dat valt al mee. We plannen een "noodstop" in de namiddag voor een frisse pint of een warme koffie in Espeyrac, een dorpke met 1 gite en nog wat huizen.

We bieden ons aan in het hotel waar het venster open staat, maar dat is buiten de waardin gerekend LETTERLIJK. De waard (een madame die niet te vermurwen is ) zegt door dat open venster dat de zaak nog niet open is...

Niets aan te doen, we zijn er trouwens bijna: nog 3.5km tot Sénergues. Een aantal pelgrims, zoals Isabelle en Veronica, die ook op de pastaparty van gisteren aanwezig waren blijven achter in Espeyrac, maar Jan en Pierre stappen samen met mij verder.

Om 16u bieden we ons aan in Domaine de Senos, de enige gite van Sénergues, en wat raadt ge: we krijgen de laatste 3 plaatskes toegewezen!! Dat is pelgrimsgeluk ten koste van Marie-Therese , de chef kok van de pastaparty die met mij de afwas deed gisteren en haar copain Pierre (de tweede uit de Vendée) die met mij vannacht een "kamertje" deelde.

Ze komen een kwartierke na ons toe, en Pierre de tweede wil al zijn rugzak naast mijn bed zetten om weer met mij de kamer te delen...

Ja , ofwel verder naar Conques(10km) , ofwel een dorpje terug. Ze zijn verder gestapt, want het is nog niet zo heel laat ...
Op onze kamer slaapt ook een Canadees, Guy Thatcher, die voor de 2e keer op de camino stapt. Hij heeft over zijn eerste tocht een boek geschreven dat hij ons direct toont, en is nu verhalen aan het verzamelen voor zijn vervolgboek. Hij interesseert ons niet direct (later, zal ik hem nog eens tegenkomen en dan zal ik wel een plaatsje krijgen in zijn boek zei hij als "Mark from Antwerp"...)

Ondertussen zijn we al inkopen gaan doen, want om de kosten te minderen hebben we in deze gite geboekt voor enkel een overnachting, zonder avondeten of ontbijt. We hebben voor de verandering weeral eens pasta gekocht 500g + 200g gemalen kaas (uit Zwitserland) en een fles wijn (Cote du Rhone villages). In de winkel kwamen we de pelgrim met de ezel tegen. hij slaapt buiten in een tent en hij had een fles wijn in zijn boodschappenmandje liggen, kwestie van  los door alles heen te slapen misschien ??!

Dat belooft weer een knalfeestje te worden met ons drie in de keuken van de gite?!
Even terug is Marie-Pierre ook nog in de gite aangekomen. Zij slaapt , omdat ze daar alleen toekwam in een "reservebed". Ze gaat met ons meekoken en -eten natuurlijk.

Verder hebben we ook onze kleren al allemaal samen in een wasmachine gestoken en er flink wat zeep op gedaan. Straks nog alles in de droogkast en we voelen ons weer superfris vanaf morgen !

Ik hoop dat mijn spullen niet te veel krimpen...
Op het bed van Jan bleef nog een droog t-shirt liggen van die hele berg wasgoed. Ik had het niet herkend, maar het was er eentje van mij. En omdat voor iedereen elke gram in zijn rugzak telt lieten mijn maten het zonder probleem voor mij liggen !!!

Nu begint het buiten heel hard te waaien. Gelukkig hebben we een stevig dak boven ons hoofd want het blijft tot diep in de nacht door stormen.

Pelgrimsgroeten

Mark

Bijlagen:
week 08-3 (21).JPG (313.7 KB)   

Nog effe een kleine mededeling:
Ik deed daarnet in de douche een akelige ontdekking: mijn "Michelinbandje" (beetje bij beetje aangekweekt de laatste jaren) is bijna helemaal verdwenen.

Maar nu heb ik daar precies een blauwe gordel in de plaats gekregen om mijn middel.
Als ik zo naar mijn heupen kijk in mijn blootje zie ik links en rechts een gordeltje met alle kleuren van de regenboog.
Het komt daar omdat ik mijn rugzak wat te stevig rond mijn middel vastsnoer...
Ik zal er nog eens wat moeten uitzwieren...

Ik dacht dat ik al niet heel veel met me mee droeg, maar toen ze vanmorgen de ene na de andere rugzak de beek overzwierden in mijn richting, woog mijn Drappy toch het zwaarste.
Ik moet wel opmerken dat ik de enige was van het groepje met al meer dan 1250 km wandelafstand. Die 3 anderen zijn maar voor max. 3 weken onderweg.

Dat is misschien toch een niet onbelangrijk verschil dat ik erbij moet vertellen?!
Ik zal eens beginnen overpeinzen of ik nog wat kan missen.
En nu tijd voor een half uurke rust voor we de keuken induiken in onze gite in Sénergues om wat pasta klaar te maken ...
Morgen wandel ik naar Conques waar ik een halve dag rust neem.

A propos, kennen jullie het Franse woord voor Michelinbandjes ? Een "poignet d'amour" Moet ik dat vertalen ?!!

Pelgrimsgroeten zonder geurtje, maar met een nieuw kleurtje,

Mark

25-04-2012 om 00:00 geschreven door opie

Ik zit hier in de receptie van een hotel in Figeac, nabij het klooster waar ik slaap, en het wil maar niet lukken met de pc.
Je hebt nog een verhaal te goed van een koppige ezel die heel traag stapte.
Hier volgt dat verhaaltje met enkele dagen vertraging. We passeren weer dezelfde meneer, onderweg naar Conques: zijn ezel stopt en begint te grazen; hij snokt even aan de lange koord.
"Hij heeft honger " zeg ik.
"Nee, nee, hij moet stappen, hij probeert me te domineren, ik ben hier de baas!!"
Met zo'n ezel stappen zou niks voor mij zijn: Hij zou direct baas over mij spelen, en daarenboven stapt ie zo traag als een ...?? ezel !
Ik zou een half jaar onderweg zijn en zo lang kan ik jullie echt niet missen
.
Mark

28-04-2012 om 00:00 geschreven door opie

Ja het is zover, ik ben vandaag in CONQUES aangekomen, na een korte etappe van 13km.
Het heeft heel de nacht gestormd en hard gewaaid, maar de dagtrip naar Conques verloopt vlotjes.
Aankomst rond de middag in dat prachtige dorpje: een 100-tal oude huisjes opeengepropt in een klein valleitje rond een enorme kerk van 1000 jaar oud. Supermooi.
Ik schreeuw het uit aan mijn vrienden : 1100 km heb ik gestapt tot in Le Puy + nog eens 200 km naar Conques. Dat is samen 1300km.
Groot feest , ik ben halfweg ongeveer, en dat toevallig in dit oneindig mooie plaatske.
Ik geniet. Ik kan het niet geloven, 55 dagen stappen, en al die onverwachte avonturen.
Ik slaap met Jan, en Marie-Pierre, en nog 7 anderen in zaal nr. 3, een zaaltje met 5 stapelbedden, in het klooster "l'abbaye de ste Foie".
Wat een drukte om daar aan te komen.
Nadat alle emoties wat op een rijtje zijn gezet neem ik een verfrissende douche en ga op stadsbezoek.
Op een uurke zijt ge daar rond , maar elk hoekje is een foto waard.
Marie-Thérèse zit kaartjes te schrijven op een steen naast de ingang van de kathedraal en ze zegt me dat er om half 4 een geleid bezoek is van "het moois boven in de kerk".
Ik twijfel, "wat heeeel oude stenen op een hoopke" denk ik dan. Maar ik ben al snel klaar met de bezichtiging van het kleine "stadje" , en ga toch maar een toegangsticket halen op de dienst voor toerisme. Op het allerlaatste moment kom ik Jan, mijn gezel van de laatste dagen tegen en weet hem te overtuigen om mee te gaan. Hij heeft geen tijd meer om een ticket te kopen maar na een kort overleg met de gids mag hij zo aansluiten met de groep.
Die Romaanse kerk, die supergoed bewaard is, bekijken vanop een hoogte van 20m (7 verdiepingen) is weer een niet te beschrijven ervaring. Het bezoek overtreft al mijn verwachtingen. De gids weet het allemaal zo boeiend te vertellen. Mijn dag kan niet meer stuk.
Na het avondeten, allen samen in de grote refter met een 100-tal pelgrims gaan de meesten naar het avondgebed, gevolgd door een uitleg over het tympaan, het beeldhouwwerk boven de inkom van de kathedraal.
Dan volgt om 21u30 een orgelrecital door père Jean-Daniel in die prachtige omgeving.
Het wordt me allemaal te machtig: zo mooi, zo'n supermooi decor, die eeuwenoude kerk, al die pelgrims rondom mij, die dag na dag met mij optrekken, al 2 maanden weg van het thuisfront, en dan beseffen dat ik vandaag zowat juist in de helft ben. 
Er komen tranen aan te pas. Gelukkig is het een hele grote kerk, en zit ik wat apart...
En naar het schijnt was ik niet de enige met een traan in de ogen. Ook zij die nog maar een week op pad zijn, zijn diep onder de indruk.  
Wat een dag! Wat een dag!

Pelgrim Mark 

28-04-2012 om 00:00 geschreven door opie

28-04-2012 om 00:00 geschreven door opie

28-04-2012 om 00:00 geschreven door opie

En na die superdag in Conques leest Marie-Pierre ons 's avonds voor het slapengaan nog een mooi gedichtje voor op de "slaapzaal" over een ami pèlerin en een à-mi pèlerin.
Andere woordjes die er in staan zijn "platsj" , "plets" en zo verder. Ze heeft het al stappend en mijmerend voor ons geschreven.
Ze heeft het poëtische hoogstandje in Livinhac le Haut, van op een bank in de avondzon naar mijn mailadres doorgestuurd met haar "slimme gsm", maar het is "mislukt" en ik vind het nergens terug in mijn mailbox. Wat jammer.
Hopelijk kom ik haar nog eens tegen zodat jullie kunnen meegenieten van die mooie Franse poëzie en de vriendschap onder pelgrims.

Mark

29-04-2012 om 00:00 geschreven door opie

En de roller coaster draait maar door !!
Gisteren sliepen we in een klooster bij de zusters Carmelitessen in Figeac.
Later zal ik er nog meer van vertellen.
We wandelden (Jan , Werner, en ikzelf) rond in het stadje.
Ineens veel wind.
Ineens een jong ventje in paniek.
Het boomke in zijn kleine voortuintje was afgebroken en blokkeerde de voordeur van het huis.
Hij had de brandweer opgebeld, maar die was al uitgerukt, en het gemeentehuis was al gesloten.
Zijn  moeder etc in paniek, want ze konden met hun baby niet meer binnen in hun eigen huisje.
We hebben wat geholpen met takken af te breken tot er een oude buurvrouw aankwam met een hakbijl. Ze hadden zelfs geen zaagske in huis.
Na wat hakken hebben we het boomke toch weggekregen en opzij gesleurd.De voordeur was ontruimd en ze konden weer binnen. Happy end zoals in alle sprookjes.

Ik moet stoppen.
Nog vlug dit: ik maak een ommetje van +/- 50 km (moet het nog juist uittellen) naar Rocamadour.
Ik zit nog op mijn stapschema van zowat 25km per dag, en binnenkort wordt het veel vlakker naar het schijnt om te stappen. Gedaan met de steile hellingen en de modderboel...??!!
Ze voorspellen nog een hele week slecht weer en veel regen. Maar dat komt niet altijd uit want pelgrims hebben vaak geluk? Dus ik waag het erop om die omweg aan te vangen en hopelijk wordt het de moeite waard...
Ik zit nu in het dorpke met moeilijke naam: Lacapelle Marival. Er staat een mooi groot oud kasteel.Ik mag op het pc-tje van de meneer van de gite mijn ervaringen weer eens neertikken naast de open haard in de living/keuken.
Maar, de soep wordt nu uitgeschept door de gastheer ....
Tot later!!

Veel groeten aan alle familie en bloglezers

Mark

29-04-2012 om 00:00 geschreven door opie

29-04-2012 om 00:00 geschreven door opie

En de roller coaster draait maar door. In Figeac komen we vanuit Livinhac le Haut al aan in de vroege namiddag, na een wandeling onder een stralend zonnetje, door de velden en weiden. Ik maak al stappend wat beter kennis met Isabel, die morgen naar Parijs terugkeert vanuit Figeac. Ze werkte bij een TV-station en heeft haar job opgezegd juist voor de tocht. Haar ouders hebben een hele poos geleden in Haïti ontwikkelingswerk gedaan. We slapen, Isabel, Jan en ik,  in een kleine gite van het klooster van de zusters Carmelitessen. Je kan daar enkel maar overnachten na aanmelding in het “bureau de tourisme” waar ze dan contact opnemen met het klooster. De hospitaleros openen de gite  om 16u en zij die zich eerst aanmelden hebben plaats… Omdat we een stuk te vroeg zijn gaan we eerst een lekkere pint drinken in een café van waaruit we het klooster, aan de overkant van de rivier gelegen, kunnen observeren. Kwestie van onze slaapplaats niet kwijt te spelen. Als we goed en wel geïnstalleerd zijn op onze slaapzaal met 8 bedden, ga ik naar het hotel wat verder in de straat om op de pc te tokkelen, maar het lukt me niet goed en als ik na een tijdje mijn huiswerk probeer op te slaan op de computer ben ik alles kwijt. Gelukkig is de meneer aan de receptie niet al te moeilijk en ik krijg mijn geld terug.(Ik  kreeg de slaaptip van het Carmelitessenklooster van Figeac in Conques van een Nederlander die  er als hospitalero  verbleven had vorige week).

Het klooster van de carmelitessen is een slotklooster en er zijn nog een 6-tal religieuzen.

Ik ben er op zondagmorgen naar de H.Mis geweest. Het is een kleine kapel aan de zijkant van een grotere kerk. Ik heb nog nooit zo een sobere kapel gezien: minimum minimorum daar. Ook mensen van de gemeente Figeac kunnen mee de mis volgen.
Als ik toe kom is het gordijn voor mij en voor het altaar nog toe geschoven. Ik zie wat beweging achter dat gordijn : de slotzusters zoeken hun plaats en zetten zich neer met hun rug naar ons toe. Dan wordt het gordijn opengeschoven en de priester komt vanuit de grote kerk achter mij binnengewandeld. Na de mis verdwijnen de slotzusters weer via de deur langswaar ze zijn binnengekomen zonder een babbeltje te slaan of een blik in onze richting te werpen.
Ze leven daar al héél lang binnen die kloostermuren en komen nooit met de buitenwereld in contact, behalve met een dokter als ze ziek zijn en met een priester om te biechten. Alleen maar bidden en werken en nooit meer een voet buiten het klooster zetten in de stad of elders om iemand te bezoeken.
Ze ontvangen pelgrims in een hoekje van hun klooster, maar de opvang gebeurt door vrijwilligers (hospitaleros), ex-pelgrims die zich inzetten om ons pelgrimsbestaan wat makkelijker te maken onderweg.
Gelukkig dat ze er zijn, zo vinden we weer goedkoop onderdak voor één nacht en moeten we vanavond niet zelf koken!

Pelgrim Mark

30-04-2012 om 00:00 geschreven door opie

Na de douche in de gite van Figeac wandelden we wat door de stad (Jan, Werner, een Duitser die ik nog nooit had gezien, en ik). Ineens is er even veel wind. En ineens een jonge gast in paniek want het boompje in zijn voortuintje was afgebroken en blokkeerde de ingang van zijn huis. De brandweer was al uitgerukt naar elders, en het gemeentehuis was al gesloten. Zijn moeder en zijn vriendin zijn ook in paniek. We hebben wat geholpen aan een zinloze onderneming om de takken stuk voor stuk met de hand af te breken. Dan komt er plots een  oude buurvrouw aan met een hakbijl. Ze hadden zelfs geen zaagske in huis om zich te behelpen... Na wat hakken hebben we het boompje toch weg gekregen en opzij gesleurd. De voordeur was ontruimd en de familie kon terug naar binnen.

mark

de houthakker

Bijlagen:
IMG_6015.JPG (354.9 KB)