Ja Drappy, de rugzak, is altijd bij mij en nu even een woordje van dank voor haar. Bij het vertrek in Conques was er een steile afdaling op een middeleeuwse kasseiweg.
Het was kil en vochtig die morgen en ineens glij ik onderuit.
Wat doe je als je onderuit gaat? Je armen uitsteken om de schok op te vangen.
Met een plof kom ik op mijn rechterpols neer, MAAR gelukkig was daar Drappy. Het was alsof ik op een kussentje terecht kwam op de slaapzak die steeds aan Drappy vasthangt onderaan! Ze brak mijn val , mijn pols deed effe goed pijn maar het ging snel weer beter. Zonder die schokbreker had ik misschien wel een gebroken pols gehad , of 2 ???!!! Ik durf er niet aan denken !

En nog wat over Drappy: Ze heeft al een hele tijd een opgeblazen gevoel, alsof er vanalles inzit dat er uit moet. Gisterenavond in Rocamadour heb ik me even over haar ontfermd en ik heb een zakje gevuld om haar, en ook mijn schouders en heupen en knieën en hielen te ontlasten.
In dat zakje zit o.a. mijn scheermachien, een dweil (die dienst doet als handdoek), enkele paar sokken die ik teveel meesleur sinds Le Puy-en-Velay, mijn "damar" onderhemd dat gekrompen is in de droogkast van Gramat, wat Imodium en andere pillen die ik denk niet meer nodig te zullen hebben. Ik hoopte het vandaag in Bastide Murat, in de post op te kunnen sturen.
Maar wat raadt ge: we zijn aangekomen rond 15u30 en zoeken ons slaapplaatske ( een klein rijhuisje met slechts 3 bedjes). Direct op pad naar het postkantoor met mijn rommel. De post sluit om 16u en ik ben 10' te laat... Wat jammer, ik zal nog minstens 1 dag langer met die spullen moeten sleuren.
Dan maar verder naar het caféetje op het plein, want een frisse pint hebben we wel verdiend na 26km stappen tussen de tsjierpende krekels onder een stralende zon. Ja ja " het kan verkeren" zei Bredero ooit , en dat geldt ook voor het weder voor de pelgrims !
Van het caféterras trek ik nog even langs de lokale bibliotheek, die is gelukkig wel wat langer open dan het postkantoortje. Zo kan ik dan eindelijk al die wonderbaarlijke avonturen neerpennen, want ik beleef zoveel intense belevenissen op een stukje camino, waar je dat echt niet zou verwachten!

Ik slaap samen met Jan en Paul, een zonderlinge, maar brave Canadees in het kleine huisje. Nicolas komt toe en er is geen plaats meer: we stellen hem voor om "in 't zwart" bij ons te slapen in een hoekje op de zetel, maar hij verkiest om zijn tentje op te slaan in de (volledig lege) camping  wat verderop. Jan en ik bereiden onze zoveelste pastamaaltijd en Paul eet op zijn eentje een bord soep met een boterham...

Pelgrimsgroeten
Mark