|
:-):-)Als we in gite "Pierre Bonhomme" zitten valt er nog regelmatig een ferme regenbui uit de lucht. Adeline heeft ons voorbijgestoken en stapte verder naar Rocamadour.Wij zijn blij dat we door dat rotweer niet verder lopen en dat we onze spullen nog eens op ons gemak kunnen wassen en laten drogen. 's Avonds gaan we in een gezellig restaurant een lokale specialiteit eten. We raken aan de babbel met 2 toeristen die uit "het noorden" komen, uit Issy l'Eveque. Ik moet zowat langs hun deur gepasseerd zijn en heb er mijn picknick daar opgegeten aan de kerk , met een camion vol varkens voor mijn neus. Als ze vertrekken hebben ze nog wat wijn over"voor de pelgrims". We aanvaarden met dank hun sympathieke gift!
De volgende morgen ziet het er super uit : geen zwarte wolken meer maar een helblauwe hemel.
En weg zijn we, Jan en ik . Onze medebewoner van deze nacht, Nicolas, vertrekt een poosje later.
A propos Nicolas is toch wel geboren zeker op mijn huwelijksdag : 28-12-1974. wat een toeval!
Maar dat even terzijde.
Aan het kerkhof staat er een bordje: "Rocamadour 10km".
We stappen een half uur en komen weer een bordje tegen : "Rocamadour 10km".
Och, dat geeft niet : het zonneke schijnt super fel, een halfuurke langer stappen is geen erg. Rond 12u kunnen we daar al aankomen.
Enkele km verder op de GR moeten we naar beneden afdalen in de vallei van de Alzou, het rivierke dat langs Rocamadour loopt.
Er hangt een papier: Oversteek in de vallei beneden is "riskant". Het is beter om boven op de parking je weg te vervolgen en later af te dalen in de vallei ofwel de weg over de bergkam te nemen"
Er staan nog 3 Fransen, 3 jonge gasten, die samen met ons verder lopen (het is daar ook feestdag op 1 mei)
Een eind verder ("Rocamadour 8.7km") komen we aan de resten van een Romeinse "oppidum" , een uitkijkpost met zicht over heel de vallei. Supermooi uitzicht over die steile rotswanden waar onderaan de rivier verder slingert naar Rocamadour.We hebben ondertussen daar beneden al een kolkende enorme waterval gezien en achten ons gelukkig dat we boven gebleven zijn.
De GR gaat daar aan dat Romeins gedoe naar beneden en iedereen volgt de pijltjes.Beneden lopen we een hele poos naast de kolkende Alzou langs een mooi kronkelend boswegeltje.
En dan ineens een GR teken aan de overkant van die rivier , "maar geen brug".
De rotsen waar je normaal gebruik van maakt om over te steken zijn verstopt onder de kolkende watermassa.
Iedereen blijft aan de verkeerde kant, maar het boswegeltje staat nu onder water. We kruipen op de helling omhoog en proberen langs daar verder te geraken. Het is steil, rotsen, losliggende keien, rotte takken vol mos, die afbreken als je ze vastgrijpt om niet te vallen.
Onze pret verandert al gauw in bittere ernst om niet uit te glijden en naar beneden te schuiven.
Wat later zijn we onze 3 Franse "voorgangers" kwijt en roepen heeft geen zin met het lawaai van die bruisende watermassa onder ons. We klimmen alleen verder, het wordt alsmaar steiler en tenslotte staan we voor een rechte rotsmuur, waar een pelgrim met een zware rugzak echt niet op durft. Het is al 12 uur geworden ondertussen.
We draaien rechtsom, en kruipen weer voorzichtig terug naar beneden, en af en toe schuiven we uit. Halve alpinisten voelen we ons , maar wel met een ei in ons broek, want het is weer eens de hel (deze keer geen sneeuw, geen regen, geen hagel, geen modder, maar steile rotsen en losliggende keien). Een uitschuiver hier kan het einde van mijn pelgrimstocht betekenen. Ik mag er niet aan denken en ook niet paniekeren. Waarom moet dit ons nu juist vandaag weer overkomen ?:evil::twisted::?:
Als we terug aan de kolkende watermassa daar beneden staan een uur later, staan de 3 Fransen daar ook weer. Ook zij stonden geblokkeerd ergens aan diezelfde loodrechte rotswand.
Ze blijven daar achter en we zien van op een kleine afstand de eerste van de 3 over een boomstam, terwijl zijn voeten in de rivier bengelen, beetje bij beetje vooruitschuiven. Halverwege op een eilandje moet ie het tweede deel van de bruisende watermassa 'te voet' door waden met het water tot boven zijn knieën.
Neen, dat risico willen we echt niet nemen, en we klimmen weer helemaal terug omhoog , vanwaar we gekomen zijn, naar die oppidum van onze Romeinse voorouders.
Daar volgen we een ander klein paadje dat ons naar Rocamadour zou moeten leiden.
Maar wat verder loopt dat paadje al dood. We besluiten om toch door te stappen door het struikgewas bovenaan de diepe vallei.
We komen aan een afsluiting met pinnekesdraad, die we kunnen volgen.
Een heel eind verder , het is al half 3 ondertussen, zetten we ons boven op een rots neer voor een picknick, want we zijn op en hebben wat energie nodig. Wat een prachtig uitzicht over de vallei van de Alzou.
Tijdens het eten hebben we tijd om een nieuw strijdplan op te maken: helemaal onderaan, langs de rivier, zien we wat eendagstoeristen wandelen. Dat moeten zeker "Rocamadouranen" zijn die een wandelingske langs de GR maken. We zien ook een wegel die aan onze kant van de rivier omhoog loopt in het bos.
Met een volle maag en nieuwe moed gaan we weer op stap en uiteindelijk bereiken we heelhuids onze volgende slaapplaats in een kloostertje (van de orde van père Bonhomme) in Rocamadour.
Dank U St. Jacobus voor deze spannende namiddag in de prachtige natuur onder een stralende zon: we zijn heelhuids aangekomen ( al zag het er even heel anders uit!) en hebben weer een dagje beleefd op onze pelgrimstocht om nooit meer te vergeten.:-):-)
Mark
|
Ik ben mark dejongh
