Ja het begon al wat minder plezant vandaag: mijn "caminocopains" stonden al om 5u30 op en ze lieten me rustig verder slapen. Ik word pas wakker als ze al bijna vertrekkensklaar zijn:oops:
In het schemerdonker, zo stil mogelijk mijn rommel bijeen scharrelen en naar beneden voor een mini-ontbijtje. Niks vergeten? Met m'n GSM-lampke kijk ik nog eens overal rond...
Ik vind de zonnehoed van Gerard nog op de rand van zijn bed...
Om 6u45 staan we al op straat. Na 2 km realiseer ik me dat ik mijn "Rother - roadbook", een wegbeschrijving van de camino Frances, niet op de juiste plaats heb zitten. Ofwel ligt ie nog aan het zwembad in de tuin, waar ik niet in kon zwemmen omwille van mijn blein, ofwel zit het boekje ergens in mijn rugzak op een ander plekje dan normaal.
Bovendien ontdek ik ook dat ik mijn drinkbussen niet heb opgevuld. Niet zo erg
want het is nog niet warm en na 5 km is er al een dorpje met een waterkraantje...
Toch denk ik bij mezelf: "volgende keer neem ik mijn tijd, want zo'n haastige start brengt je helemaal van streek".
Ik wandel ondertussen met een "Zwitserse Italiaan" en moet mijn beste Duits bovenhalen om wat te klappen. Tijd voor een tasje koffie met hem. Ondertussen passeren m'n maten langs het terras: "we gaan inkopen doen in het volgende dorpje, en we zullen ineens voor jou mee aankopen". Zo is mijn leven nu eenmaal op de camino : teamwork.
Ik kom nog een Kroatiër tegen en een Amerkaan, 2 Nederlandse dames, en zo meer. In het volgende dorpje mis ik de afspraak en ik zie mijn vrienden niet direct zitten.
Dus stap ik gewoon verder, maar ik vergeet dat ik wel 12 km door de  bossen moet lopen tot het volgende dorp. (zonder eten dus!!):cry::cry:
Ik heb nog ergens een reepje "powerbar" en veel water...
Daar zie ik een man wandelen met zijn vrouw. Hij draagt een T-shirt van Volkswagen en verder wat Nederlandse tekst erop van de garage. Ik  spreek
hem aan en stel me voor als Vlaming. Hij begrijpt er geen jota van en
verklaart dat hij Fransman is met een zoon die in Nederland woont. Zo zie  je maar weer, niets is  hier wat het lijkt.
Ineens zie ik Emmanuel in het bos aan de kant van de weg zitten. Hij is de kranige Parijzenaar van 68 die ik amper kan volgen als ie op kruissnelheid stapt. Hij is het die gisteren voor de tweede keer weer onze gite reserveerde als hij een uur voor ons aankomt. Bovendien had ie al vlees gekocht én gebakken en ook een kg erwtjes  erbij warm gemaakt, om onze aankomst nog wat meer op te vrolijken!!
Een echte fijne kerel.
Maar nu zit hij in de shit (figuurlijk natuurlijk): hij heeft een acute pijn in zijn kuit en heeft er wat "diclofenac" (Voltaren®, voor de leek) aan gesmeerd en een windel rond gedraaid.
Ik blijf bij hem en we trekken heel voorzichtig weer op. Ik durf niet vragen hoe het gaat, maar weet dat hij pijn heeft. Na een kwartier kan ik hem weer amper volgen en ik maan hem aan om het toch maar voorzichtig aan te doen.
Oef! Het had veel erger kunnen zijn...:idea::-D
We stappen samen verder. Zo ontdek ik dat hij een zoontje verloren heeft (verdronken op vakantie) toen die 6 jaar was,  en dat hij een broer heeft gehad met syndroom van Down. Na zijn pensioen heeft hij nog belangrijke taken vervuld
als vrijwilliger in grote "structuren" voor gehandicapten (beschutte
werkplaatsen, verblijven...) gedurende 12 jaren in de regio van Parijs. Ook droomde hij er steeds van om naar Santiago te trekken als hij op pensioen was, maar  juist toen kreeg hij prostaatkanker. Als hij hier goed en wel van hersteld was , kreeg hij een hartinfarct en wat coronaire bypassen... En dan was het eindelijk zover, van een dappere doorzetter gesproken ...

Ineens komen we aan ter hoogte van een kerkje naast een klooster in Villafranca.

Henk en Charlotte, de 2 Vlamingen die ik al veel ben tegengekomen sinds Le Puy en Velay, vieren daar hun 1000e km. Ze stappen voor een goed doel: kinderen in Zuid-Afrikaanse favella's.
Met wat dennenproppen hebben ze op het plein een "1000" gelegd. Ik heb de eer om een foto te trekken voor hun blog.
Ondertussen komen mijn gezellen daar ook aangestapt. Ook zij hebben
1000 km gestapt sedert Le Puy-en-Velay ( we hebben dat gisteren al eens gevierd!). Nog eens een paar foto's en dan is het tijd voor een pintje en wat tomaatjes etc etc...( Zeer zeldzaam moment overdag in die hitte) :-8)
En dan blijft er nog 4 km te stappen tot Agés. De aankomst daar heb ik al verteld.
Nu tijd voor een pintje in een echt bierglas¿¿¿???!!!:shock:

Pelgrimsgroeten

Mark