'Ekskjoes mie, ekskjoes mie !'...Heel voorzichtig baan ik mij een weg door de reiskoffers. Met mijn atlethisch figuur en een degelijke alpinistencursus achter de rug kom ik veilig over een berg koffers van een groep Spaanse verdelers van een bekend Amerikaans rubberproduct met een Franse naam voor een Engels iets. Aan de andere kant van de hotel lobby is de bar, in het midden van de receptie hall zoals in bijna alle chique hotels in New York.
De krukken aan de toog zijn allemaal bezet. Dan maar terug naar de kamer met zijn 24 uur televisie en zijn minibar. Gelukkig komt er juist een plaatsje vrij aan de pianobar. Hardnekkig probeer ik de barkruk weg te trekken, maar er komt geen beweging in. 'It's fixed' zegt een zware baritonstem met cowboyhoed. 'HI, my name is Leroy, but my friends call me Lilly'. 't Zal toch gene verkeerde zijn zeker? Want hier in de States hebben die allemaal een zware snor en een cowboyhoed. Intussen dwalen mijn ogen af naar de piano player. Enfin 't is eigenlijk een piano playster... 'Hi' zegt ze, terwijl ze me diep in de ogen kijkt. 'Ook Hi' antwoord ik met een omfloerste Marlboro stem. 'What's a nice girl like you doing in a place like this? Where do you come from ?' Twee vragen in één klap zonder het antwoord af te wachten, that's the way to do it baby, don't give them time to think ! 'I'm an Aussie' lacht ze me toe, 'you know, from Australia. And I reckon you must be South African?' Godverdorie, ofwel heb ik te veel zelfbruiner gebruikt ofwel is mijn Amerikaans accent niet meer wat het geweest is. 'No, no' leg ik met emotionele stem uit ' I'm from Belgium, klaine landje by the sea'. 'Oh' zingt ze me toe, 'in Flander's fields where puppies grow?' Eventjes moet ik dat verteren. Gelukkig gaan mijn gedachten terug naar mijn oudoom John die in het laatste offensief van de eerste wereldoorlog sneuvelde in de buurt van Passendaele (Passchendale voor de Engelsen). Een Engelse dichter/soldaat (vraag me niet meer hoe die brave man heette) schreef toen een gedicht over de loopgravenoorlog, en dit was de eerste zin... 'Indeed, indeed' en intussen beginnen mijn spataders te werken van al dat staan. Niet in de loograven, maar wel aan de piano, want intussen heb ik die barkruk nog niet weg gekregen. 't Is toch een knappe dame en met dat halflang blond haar doet ze me denken aan één van de meiskes van de besteldienst op kantoor. Hoe heet die ook weer? 'Virgina' fluistert ze me toe boven een hoge noot van de piano 'my name is Virginia, but they call me Virgin for short', maar misschien niet lang meer denk ik... 'My name is Jos, Joske for short, Joske Vermeulen, Trammezantlei from Schoten'. Shit, hoe zeggen ze Schoten nu weer in het Engels? 'Shots' specifieer ik 'not far away from 't Sportpaleis, on the Antwerpse ring'. ' Would maybe, you and mie, afterwards, when you stop playing the piano, do something else? Maybe play another instrument?' In al mijn alteratie gaat mijn Engelse zinsbouw helemaal naar the moon. Vanonder haar lange wimpers stralen haar groene ogen mij toe. Allez patat, een lichtflits! Het licht van haar ogen heeft mijne schappulier geraakt... Aan de andere kant van de bar beginnen een paar kerels uit de Mid West te applaudiseren. Die denken dat hier een gratis lasershow gegeven wordt. 'Man, you are real dynamite' lonkt ze me toe. 'Ekskjoes mie juffra, koet joe plies repiet that?' 'What I mean is, that I fancy men like you!' 'Me too' hijgt Leroy oftwel Lilly, naast me. Intussen probeer ik de spierbundels op mijn buik iets naar boven te krijgen, kwestie van goed voor te komen. 'My room, or your room?' gaat ze onverstoorbaar verder. 'Och, you know, veur min est ol gelik' och ja, die verstaat geen West Vlaams 'euh, maybe best your room, mine is timelak small'. Intussen blijft ze in mijn ogen kijken. 'You know, you're not so bad for a Flemish guy...' meiske, meiske, dan moest ge de Walen eens kennen, die zijn eens zo straf als wij, enfin, dat denken ze toch. 'What's your favorite song?' zingt ze me nogmaals toe. 'On the purple Heide' antwoord ik met een krop in mijn keel, 'but you only have a black and white piano, so better make ik Swannee River, you know the all-time Al Johnson song, that's easier in black and white.' En ik zweef weg op de klanken van de muziek. Ze speelt echt goed, bijna zo goed als Jean Blaute. 'Shall we go darling?' Ik kijk rond, de bar is bijna zo goed als leeg. Het is intussen bijna twee uur 's nachts. Iets verder is Leroy, of Lilly, in slaap gevallen en licht luidkeels te ronken. Zeker aan het dromen van de Lone Ranger. 'Why don't you call a cab, while I slip into something a bit more comfortable?' Ze vleidt zich tegen me aan als een kat. 't Is te hopen dat ze niet begint te miauwen, want ik heb geen Kittekat bij me.... De cabdriver zet de radio aan. 'Put your head on my shoulder' zingt er iemand uit mijn jonge jaren, hetgeen Virgin for short, direct in de praktijk brengt. Langzaam laat ik mij wegzakken in haar armen. Haar haren ruiken naar verschaalde whisky en sigarettengeur. Misschien is het daarom dat ik zachtjes dronken word en een euforie maakt zich stilaan van mij meester. Haar zachte lippen krijgen een lichtgroene kleur en haar ogen worden vieux rose, mijn handen glijden langzaam langs haar middel omhoog en zoeken haar zachte en jonge....
'Hé luiaard, zoudt ge nu nog niet opstaan ? 't is al halfacht en ge hebt om negen uur een afspraak bij de weightwatchers !'
Met een schok ben ik wakker en zijn New York, Virgin en Lilly vergeten. Maar ja...dromen zijn....bedrog.
Waarom Pappy's Page ? Toen ik nog enkele jaren jonger was (en blijkbaar wat mooier) werd ik op het bedrijf waar ik vroeger werkte en lid was van het Directie comité, door het overgrote deel van mijn vrouwelijke en meestal franstalige medewerksters, 'Pappy' genoemd. Dat moest doorgaan als een koosnaampje, maar tegelijk wist ik dat ik mee van de oudste personeelsleden was. Het deerde me niet en méér en méér ben ik dat zelf ook gaan gebruiken. Voilà, hiermee is reeds één vraag opgelost !
Waarom 'wereldburger op rust' ? Als reisagent, later als marketing directeur voor een groot bedrijf en tot zeer recent zaakvoerder van mijn eigen bedrijf, heb ik de kans gekregen om een stukje van de wereld te zien. Als rasechte Antwerpenaar heb ik mijn hart verloren aan New York en méér 'werelds' dan dat bestaat niet. New York, you hate it or you love it ! En ik ben voor het tweede.
Waarom deze blog ? Simpelweg omdat ik graag schrijf, graag mijn ervaringen met anderen deel en ook een beetje om mijn grijze, 61 jaar oude, hersencellen te blijven trainen.
Kom gerust af en toe eens kijken op mijn blog voor een lach en een traan !
