Er is niets aan de hand en je voelt je nog fris,xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

want je bent zo gezond als maar mogelijk is.

’t Is alleen dat je wat jicht in je knieën krijgt,

en het praten gaat soms met een piepend gehijg.

Je pols is wat zwak, en wat dun wordt je bloed,

maar je bent voor je leeftijd nog vreselijk goed.

Die steunzolen onder je voeten dat gaat,

anders zou je niet best kunnen lopen op straat.

Soms wordt je de slaap nachtenlang niet gegund,

Maar je merkt dat je ook wel eens zonder kunt.

Jou geheugen wordt minder, soms duizelt je hoofd,

maar dat valt niet zo op, geen mens die ’t gelooft.

Denk niet dat je vaak daar in zorg over zit,

want je bent voor je leeftijd nog werkelijk fit.

Ze zeggen dat je de oude dag

als de “gouden leeftijd” beschouwen mag.

Maar af en toe twijfel je daar toch wel aan

als je ’s avonds weer moe naar bed bent gegaan.

Met je oren in de la en je tanden in een glas

en je ogen op de tafel, als je uitgelezen was.

En voordat je inslaapt bedenk je je dan,

zit er nog iets los wat je wegleggen kan ?    

Terwijl het met jou zo slecht nog niet zit,

want je bent voor je leeftijd nog tamelijk fit.

Elke morgen stof je je hersenen wat af,

en ben je blij met de dag, die God jou weer gaf.

Dan haal je de krant en lees na jou bad,

de overlijdensberichten in het ochtendblad.

Als jou naam er niet bij staat weet je dat je nog leeft

het was dus de bedoeling dat je nog wat bleef.

Je gelooft dat er toch wel iets heilzaams in zit

want je bent voor je leeftijd nog redelijk fit.  

Wat is van dit alles tot slot de moraal

die te leren valt uit dit goedmoedig verhaal ?

Voor elk die het ouder – zijn glimlachend draagt

als een ander je weer eens “hoe maak je het” vraagt.

Is het beter te zeggen dat het best met je gaat

dan die lui te vertellen hoe het echt met je staat !

*****