Ik ben even afwezig geweest door drukke bezigheden op internet. Daar het winter is en veel binnen zit, zit ik vaak achter mijn pc. Over enkele weken hoop ik weer naar buiten te kunnen om daar mijn grootste hobby uit te oefenen, namelijk tuinieren. Om even terug te komen op internet, valt het mij op dat deze site heel netjes is. Vaak heb je van die domme mensen die alles willen verprutsen voor een ander. Jammer is dat! Ik houd het vandaag kort, maar ik kom binnenkort met een levensverhaal. Ik hoop hiermee mensen duidelijk te maken, dat leven met een handicap geen ramp hoeft te zijn; alhoewel het vaak vechten is tegen een muur van onbegrip.
Zoals beloofd beschrijf ik hier mijn ervaringen in mijn leven met een handicap. Ik treed niet in details om saaiheid te voorkomen. Vanaf mijn geboorte ben ik spastisch. Mijn ouders werden hierdoor uiteraard overvallen. Gelukkig kwam ik in een gezin, waar ieder zijn eigen kon zijn, dus ik ook. Ik werd gelijkwaardig behandeld door mijn ouders, gelukkig maar. Mijn moeder heeft veel met mij gedaan aan oefeningen, wat ik niet kon leerde ik van haar. Telkens oefenen zonder pardon Al spoedig kwam ik in een revalidatiecentrum terecht. Dagelijks kreeg ik revalidatie. School was er wel, echter de revalidatie stond bovenaan de agenda. Door het vele trainen kon ik op een gegeven moment met een wagentje lopen. Dit stimuleerde mij om door te gaan. Ook dankzij mijn broers en zussen kwam ik steeds een stapje verder. Na enkele jaren ging het steeds beter met mij; ik liep zelfs zonder wagentje. Dikwijls tuimelde ik weer op mijn kop, maar dat deerde me niet. Het was zelfs zo erg dat ik weer een gat in mijn hoofd had door de valpartijen. Op de eerste hulp van het ziekenhuis kenden iedereen mij voortaan bij mijn naam. Verder ben ik vaak door een neurloog onderzocht wat later een groot fiasco bleek te zijn. Hier kom ik nog op terug in mijn volgende stukje wat ik voor u zal schrijven.
