|
Door het slikken van valium werd ik suf en viel dikwijls over mijn eigen benen. Er gingen jaren aan voorbij voordat de aap uit de mauw kwam.
In mijn zestiende levensjaar kreeg ik de kriebels om op een brommertje te rijden. Door puur toeval stuitte ik op een nieuwe drieweler met hulpmotor, een Solex.Gelukkig hadden mijn ouders het grootste vertrouwen en mij en kochten de Solex voor mij.
Maanden lang scheurde ik met mijn Solex de omgeving door.
Op een gegeven moment moest ik weer voor controle naar de neuroloog, dus ik stapte op mijn Solex en reed naar het ziekenhuis. Ditmaal kreeg ik een de neuroloog zelf te spreken.
Ik vroeg hem wat hij ervan dacht om op een driewielbromfiets te gaan rijden. Volgens de arts zou ik dat nooit kunnen, ''veel te gevaarlijk"' zei hij. Vervolgens pakte ik mijn helm en de verzekeringspapieren erbij en legden deze op zijn bureau. De man snapte er niks van, want volgens zijn papieren kon dat helemaal niet.
Er ging bij mij een belletje rinkelen, want zijn verhaal kwam helemaal niet overheen met mijn eigen ervaringen. Bij mij kwam maar een gedachte op: "waarvoor kom ik hier eigenlijk nog''.
Vanaf die tijd ben ik gestopt met die onnodige controles en met het slikken valium.
Het viel op dat ik beter ging lopen en minder vaak op de grond lag dan voorheen. Ik besefte toen dat dit door die medicijnen werd veroorzaakt.
Inmiddels was ik ook uit gerevalideerd en ging studeren aan de MAVO, een middelbare school. Op mijn achttiende begon mijn bloed te kriebelen en wilde mijn autorijbewijs halen.
Wordt vervolgd.
|
