Voor de 15de editie van dit Bluesfestival waren de verwachtingen hoog. Spijtig genoeg zijn die niet ingelost. Enige dagen voor onze afreis vernamen we dat Etta James verstek had laten gaan. Dat bleek een omen te zijn..
De organisatie van het festival dacht er goed aan te doen om naast de goeie ouwe bluesgroepen een paar rockbands te zetten. Volgens sommigen met de bedoeling om de jeugd naar het festival te lokken en hen zodoende kennis te laten maken de Blues.. Nobele, maar m.i. lucratieve bedoeling, die kwaad bloed zette bij de echte bluesjongens. Er werd voldoende lucht gegeven aan het ongenoegen opdat men volgend jaar (liefst blauwe) kleur zou bekennen en rekening houden met de verlangens van de trouwe fans bij het opstellen van het programma 2009, anders zou die ouwe garde wel eens durven afhaken...
Natuurlijk bleven er genoeg genietbare optredens over en vooral naast het festivalpark viel nog voldoende te beleven. Wat zo aantrekkelijk is aan het festival van Cognac, is de toegankelijkheid van de artiesten. Van gedachten kunnen wisselen met Bobby Rush en Willie King in een kameraadschappelijk sfeertje, pintje in de hand, is toch wel uitzonderlijk. Zelfs tijdens mijn reis naar de Mississippi deed die gelegenheid zich zeer zelden voor.
Alleen daarvoor al loont de verplaatsing naar Cognac de moeite. Zoals steeds waren we van harte welkom in ons hotelletje zeer dicht bij het gebeuren en toch o zo rustig gelegen. Ik maakte daar ook kennis met Agatha Sarahoui, de zangeres van de BLUETONES. Stem als een nachtegaal en een warme persoonlijkheid. Hopelijk komt ze volgend jaar terug, want ik heb veel met haar te bespreken.
Hieronder enkele sfeerfoto's.. (1)Bobby Rush, (2)Elmore James Jr, (3)J. Hendrickx jr
Ons tweede kleinkindje, Zita, geboren op 11 juni, gaf haar babyborrel zondag 24 augustus, niet toevallig ook de verjaardag van ons dochter Tamara (vandaag kregen wij een SMSje van haar met de tekst "'t Is een jongen! :)")...
Zonder dat Zita's ouders het wisten, hadden wij mijn zus, haar vriend, Roland en Henriette uitgenodigd.
Mijn zus woont tegen Montpellier en Roland en Henriette wonen tegen Cognac.
Deze laatsten leerden wij kennen op vakantie, 28 jaar geleden. De papa van Zita (onze Timur) was toen 2 jaar. Nadien zijn wij nog enkele keren op bezoek geweest en telkens waren wij tureluurs van de ontvangst die ons te beurt viel.
Ook nadat Timur getrouwd was bleef hij bij Roland en Henriette passeren op weg naar het Zuiden.
De babyborrel was de gelegenheid bij uitstek om de vriendschapsbanden aan te halen, dus zetten wij ze op de TGV vanuit Angoulème en we gingen ze ophalen in Rijsel. Ze verbleven bij ons en mijn zus en haar vriend JM werden gelogeerd in de Bed&Breakfast op de hoeve anderhalve Km hier vandaan.
Toen die 4 Fransen op de babyborrel verschenen kon Timur geen woorden vinden.
De verrassing was compleet!
Ons Fransmannekes zijn gans de week gebleven en het heeft deugd gedaan. Bijna elke dag buiten koken op hout en meestal in gezelschap van Paul (Ricard)!
Hierbij enkele foto's. Mijn zus is de jongste en die met zijn donker vel is Jean-Marie, haar vriend. Het Jean-Gabin-type is Roland en Henriette heeft donker haar. Het grijs koppie is Rosette, mijn eega. Amelieke en haar mama zijn de dag na de babyborrel nog langsgeweest en Amelieke scheen goed over weg te kunnen met Roland (universele taal). Zita kon het allemaal niet schelen
